Πρέπει να καταλάβουμε την εργασία που πραγματοποιούμε πάνω στον εαυτό μας στην Γνώση. Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται να κάνουμε συνεί­δηση το τι είναι το μυητικό γνωστικό εσωτεριστικό Ξέρω και το τι είναι η Κατανόηση. Πραγματικά μόνο από το Ξέρω και το Είναι σωστά ενωμένα αναβλύζει η αναλαμπή της Δημιουργικής Κατανόησης. Αν παίρναμε ένα κανονικό και συνηθισμένο άνθρωπο, έναν άνθρωπο αγνοούντα για να κά­νουμε κάτι καλύτερο από αυτόν από πού θα έπρεπε να αρχίσουμε; Σαν πρώτη άποψη θα βρίσκαμε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρει τίποτα. Σαν δεύ­τερο βήμα θα ανακαλύπταμε ότι το Είναι αυτού του ανθρώπου δεν έχει κα­μιά εσωτερική ανάπτυξη. Τότε χρειάζεται να δούμε την διπλή άποψη του καθενός. Αν θέλουμε να κάνουμε μια καλή εργασία, θα πρέπει να αρχί­σουμε από το Είναι. Εάν αυτός ο άνθρωπος είναι γεμάτος από θυμό, ζήλια, μνησικακία κ.λ.π., τι θα κάναμε για να γίνει καλύτερος; Χρειάζεται πολλή υπομονή έτσι δεν είναι; Θα έπρεπε να του αφυπνίσουμε τον πόθο να είναι καλύτερος, μετά θα μπορούσαμε να του δώσουμε την Γνωστική Διδασκα­λία, την Σοφία, το Ξέρω.

Έτσι λοιπόν το Είναι και το Ξέρω είναι διαφορετικά. Κάποιος μπορεί να έχει πολύ σοφία, μπορεί να ξέρει π.χ. να κατασκευάζει αυτοκίνητα. Μπορεί να γνωρίζει ιατρική, νομική ή θα μπορούσε να έχει μελετήσει πραγματικά σε διάφορες σχολές του ψευδοεσωτεριστικού ή ψευδοαποκρυ­φιστικού τύπου και να κατέχει μεγάλη πολυμάθεια. Αλλά θα μπορούσε να συμβεί ο άνθρωπος αυτός να έχει μια ηθική πολύ χαμηλή. Εγώ έχω γνωρί­σει άτομα που ανήκουν σε αυτές ή εκείνες τις οργανώσεις ψευδοαποκρυφι­στικού, ψευδοεσωτεριστικού τύπου με μια ηθική αρκετά χαμηλή, πολύ χα­μηλή. Έτσι λοιπόν το Είναι και το ξέρω είναι διαφορετικά, εντελώς διαφο­ρετικά. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το καταλάβουμε πλήρως.

Αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό για μας τους Γνωστικούς είναι το Είναι. Σε τι θα μας χρησίμευε να κατέχουμε μία μεγάλη πολυμάθεια εάν δεν έχουμε αναπτύξει το Εσωτερικό Είναι, αν κατέχουμε ανατριχιαστικά ελατ­τώματα; Για τίποτα δεν θα μας χρησίμευε αυτό, αλήθεια; Κάποιος που έχει μελετήσει πολλά έργα στον εσωτεριστικό δρόμο και παρ’ όλα αυτά είναι ικανός να κλέβει, είναι ικανός να μοιχεύει και να πορνεύεται. Και όμως μπορεί να ξέρει πολύ γιόγκα, μπορεί να έχει διαβάσει πολλή θεοσοφία, σε τι του είναι χρήσιμο; Το πιο σημαντικό είναι το Είναι.

Τώρα, το Είναι και το Ξέρω είναι πολύ σχετικά. Υπάρχουν διάφοροι βαθμοί που ξέρω. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ξέρουν ιατρική πε­ρισσότερο από άλλους. Υπάρχουν τεχνίτες που ξέρουν περισσότερο από άλλους ανθρώπους για αυτοκίνητα, αυτό είναι πολύ σχετικό. Όσον αφορά το Είναι επίσης είναι πολύ σχετικό. Μερικοί έχουν πιο ανεπτυγμένο το Εί­ναι από άλλους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Είναι ενός αγίου είναι πιο ανεπτυγμένο από αυτό ενός διεστραμμένου, υπάρχουν διάφορα επίπεδα του Είναι. Έτσι λοιπόν αυτό είναι επίσης σχετικό και όμως το Είναι και το Ξέρω είναι διαφορετικά όπως είπα πριν. Για κάποιον που έχει γνώσεις π.χ. σε θέ­ματα κοσμογραφίας, θα λέγαμε ότι αυτό που γνωρίζει είναι αληθινό ή είναι ψεύτικο. Για κάποιον που έχει μία μεγάλη γνώση γεωγραφίας, θα μπορού­σαμε να πούμε ότι η γνώση του είναι ακριβής ή λανθασμένη. Αλλά για ζη­τήματα του Είναι δεν χωράει αυτό το αληθινό ή ψεύτικο, λανθασμένο ή ακριβές, παρά μόνο καλό ή κακό. Ο κύριος τάδε είναι ένας καλός άνθρωπος. ο κύριος δείνα είναι ένας κακός άνθρωπος. Και εάν είναι πολυμαθής πολύ σοφός αλλά είναι ένα κακό άτομο, λέγεται γι’ αυτόν ότι είναι ένας κακός άνθρωπος. Αλλά εάν είναι ένα καλό άτομο θα πούμε ότι είναι ένας καλός άνθρωπος. Έτσι λοιπόν αυτό είναι διαφορετικό. Τα όρια για να προσδιορί­σουμε το Είναι ή για να προσδιορίσουμε την Γνώση είναι διαφορετικά.

Στη Γνωστική χρειάζεται μια πολύ ειδική ισορροπία. Για να εισέλθει κάποιος σε αυτές τις σπουδές και σε αυτές τις δουλειές στις οποίες είμαστε εμείς, χρειάζεται να φτάσει σε αυτό το επίπεδο που λέγεται: «Ο καλός οι­κοδεσπότης του σπιτιού». Είναι σημαντικά στα ευαγγέλια τα σχετικά με τον καλό Οικοδεσπότη του σπιτιού, αυτό είναι κάτι που μας καλεί σε συλλογι­σμό. Ξέρουμε ότι ο καλός οικοδεσπότης του σπιτιού θα μπορούσε να μετα­τραπεί σε κάτι καλύτερο εάν το ποθεί ή αν το επιθυμεί. Αλλά εάν δεν έχει καμιά πνευματική ανησυχία, πραγματικά μετατρέπεται σε φαρισαίο που θα πρέπει να μπει στην καθοδική εξέλιξη μέσα στον χρόνο. Έτσι ώστε από τον καλό οικοδεσπότη μπορεί να βγει ένας μυημένος ή ένας φαρισαίος. Εν πάση περιπτώσει για να μπούμε σε αυτές τις γνωστικές εσωτερικές σπουδές χρειάζεται να φτάσουμε στο επίπεδο του καλού οικοδεσπότη του σπιτιού. Ένας σεληνιακός τύπος παραδείγματος χάριν, πεισματάρης, δύσκολος, δεν είναι ακριβώς ένα στοιχείο που θα μπορεί να χρησιμεύσει σε αυτές τις σπουδές στις οποίες είμαστε. Ένα άτομο που δεν συμπληρώνει τις υποχρε­ώσεις του σπιτιού του, που είναι κακός πατέρας, κακός ή κακιά σύζυγος, που φέρεται άσχημα στον σύντροφό του, είτε αυτός είναι άντρας είτε γυ­ναίκα, ή που εγκαταλείπει το σπίτι του για αυτόν ή εκείνον τον λόγο, αναμ­φισβήτητα δεν είναι καλός οικοδεσπότης του σπιτιού. Βέβαια σε αυτό που λέω χωράνε πολύ δίκαια μερικές εξαιρέσεις, αλλά μιλάω για το απλό και γενικό στυλ. Διότι σε τίποτα δεν χρησιμεύει να είναι κανείς καλός οικοδε­σπότης εάν η γυναίκα του είναι άπιστη και του βάζει «καλά κέρατα» όπως λέμε λαϊκά. Κάποιος διηγήθηκε ένα αστείο πολύ συμπαθητικό που έλεγε: «Ο γάμος δεν είναι το κέρας της αφθονίας, αλλά η αφθονία κεράτων». Εν πάση περιπτώσει αν και φαίνεται πολύ αστείο υπάρχει πολύ αλήθεια. Σε τί­ποτα δεν θα χρησίμευε να είναι ο άντρας πολύ πιστός και η γυναίκα να του βάζει τα κέρατα ή το ανάποδο. Εν πάση περιπτώσει χρειάζεται να είμαστε καλός οικοδεσπότης του σπιτιού, ευθύς και ισορροπημένος, πριν να μπορέ­σουμε να μπούμε στο μονοπάτι της λογικής.

Εγώ γνώρισα ένα άτομο Χ, που ήτανε αφιερωμένο τελείως σε αυτή την τάξη των εσωτεριστικών σπουδών, εξασκούσε τον διαλογισμό καθημε­ρινά. Ήταν ανυπόφορα χορτοφάγος, κάθε τόσο έτρωγε ένα κομματάκι κρέας σαν σπάνιο πράγμα. Ήθελε να φτάσει στον Πατέρα και έτσι εκδηλω­νόταν. Όταν γνώρισε το Μεγάλο Αρκάνο1, διότι εμείς έχουμε δημοσιεύσει αυτές τις διδασκαλίες, ενδιαφέρθηκε πολύ για τον Ταντρισμό και από την αρχή τον εξάσκησε. Δούλευε με την ιέρεια σύζυγό του στην Ενάτη Σφαίρα. Μετά δούλευε με όσες γυναίκες παρουσιάζονταν στον δρόμο του. Δεν αναφέρω όνομα, ούτε επώνυμο. Δεν μουρμουρίζω κανέναν, αναφέρω το γεγονός και όχι τον άνθρωπο και αυτό είναι σημαντικό. Αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ένας φανατικός, εάν θέλετε ακραίος. Ήξερε, δεν αγνοούσε ότι έπρεπε να διαλύσει τα διάφορα μη αν­θρώπινα στοιχεία που συνιστούν το εγώ, αλλά κακομεταχειριζόταν την γυ­ναίκα και τα παιδιά του, τα οποία υπέφεραν άφατα. Εκείνος ο άνθρωπος ήτανε εκατομμυριούχος, απέραντα πλούσιος, αλλά δυστυχώς στο σπίτι του βασίλευε συγκεκριμένη αθλιότητα. Η δυστυχισμένη η γυναίκα του δεν είχε καν χρήματα να διαθέσει για να ντυθεί, αλλά αυτός είχε πόθους να φτάσει στον Πατέρα. Εξασκούσε το Σαάχα Μαϊτούνα με όσες γυναίκες συνα­ντούσε, αλλά θεωρούσε τον εαυτό του πολύ γόη, ήθελε να φτάσει στον Πα­τέρα. Υπερασπιζόταν την αγάπη σαν βάση όλου αυτού που είναι, έγινε και θα γίνει, ήτανε όμως τρομερά σκληρός με τα παιδιά του. Σε μια περίπτωση αγόρασα δύο πουλάκια όταν ένας πωλητής πουλιών μου τα πρόσφερε όταν πέρασε κοντά μου. Δεν τα αγόρασα με σκοπό να τα διατηρήσω κλεισμένα όλη τους την ζωή στα κλουβιά. Όχι, τα αγόρασα με σκοπό να τα διδάξω να πετάνε, διότι είχανε ήδη χάσει αυτή την ικανότητα. Μετά αφού θα την ξα­νάβρισκαν θα τα ελευθέρωνα. Κατά την διάρκεια μερικών ημερών τα έβγαζα από τα κλουβιά τους και τα άφηνα στο διαμέρισμα όπου ζούσα και αυτά πετούσαν εξαίσια εκεί. Εγώ αισθανόμουν πολύ ευτυχής βλέποντας εκείνα τα πουλάκια. Δεν περίμενα παρά να εξασκηθούν για να μπορώ να ανοίξω τα παράθυρα για να φύγουν διότι η πτήση ήταν ακόμα πολύ αδέξια.

Μια κάποια μέρα εκείνος ο καλός άνθρωπος συμπονώντας εκείνα τα πουλιά ήρθε σε μένα λέγοντας: «Έρχομαι να σου ζητήσω συμπόνια για αυτά τα πλάσματα που έχεις κλεισμένα στο κλουβί, φυλακισμένα χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα και να σου ζητήσω να τα ελευθερώσεις».

«Γι’ αυτό τα αγόρασα, για να τα αφήσω ελεύθερα. Τα αγόρασα από ένα πωλητή πουλιών. Τώρα σε ρωτάω: εσύ γιατί δεν κάνεις το ίδιο αφού από εκεί περνάνε τόσοι πωλητές πουλιών;» Ο άνθρωπος σιώπησε. Πραγμα­τικά ποτέ δεν τον είχα δει να μεσολαβεί για αυτά τα πουλιά. Ήταν απέραντα πλούσιος και ποτέ δεν έλειπαν οι πωλητές πουλιών. Ήταν εύκολο να αγο­ράσει ένα κλουβί και να απελευθερώσει τα πουλιά, αλλά αυτός κοιτούσε μόνο το λάθος μου. Τελικά μια μέρα τα πουλιά ήταν έτοιμα. Άνοιξα το πα­ράθυρο για να φύγουν και αυτά φυσικά έφυγαν χωρίς να γυρίσουν. Τα είχα προπονήσει στο πέταγμα και μπόρεσαν να φύγουν μακάρια έμειναν ελεύ­θερα. Καλά, ο φίλος μου έμεινε πολύ ξαλαφρωμένος επειδή εγώ είχα ελευ­θερώσει τα πουλιά, αλλά ποτέ δεν είδα να κάνει το ίδιο. Τόσοι πωλητές πουλιών που υπάρχουνε στους δρόμους της πόλης, τόσοι που περνούσανε από εκείνο το σπίτι, ποτέ δεν τον είδα να αγοράσει πουλιά από αυτούς. Αλλά εκείνος ποθούσε να φτάσει στον Πατέρα, δούλευε με πολλές εσωτε­ρικές ασκήσεις κ.λ.π, κ.λ.π.

Καλά, μια οποιαδήποτε μέρα πέθανε ο πατέρας της γυναίκας του, δη­λαδή ο πεθερός του, και άφησε στην σύζυγό του μία μεγάλη κληρονομιά. Αμέσως απαίτησε από την γυναίκα του να του δώσει όλα όσα είχε λάβει σαν κληρονομιά, να τα δώσει σε αυτόν. Της είπε ότι αυτός ήτανε ο άντρας της και αυτός ήταν εκείνος που έπρεπε να έχει εκείνο το κεφάλαιο στην εξουσία του, μερικά όμορφα κτήματα, ένα ράντζο πολύ όμορφο κ.λ.π. Φυ­σικά η γυναίκα αντέδρασε λίγο, σκέφτηκε για τον εαυτό της: «Αφού αυτός ο άνθρωπος είναι ένα τέρας, τι ελπίδα μπορώ να έχω από αυτόν; Αν μου πάρει αυτό που μου άφησε ο πατέρας μου τότε τι θα κάνω την ημέρα που θα με διώξει από το σπίτι με τις κλωτσιές;» Και οριστικά αποφάσισε να του προσφέρει 100.000 πέσος, τίποτε άλλο, έτσι για να είναι ευχαριστημένος. Βέβαια, για εκείνη την εποχή 50 ή 100.000 πέσος ήτανε τρομερό ποσό. Θυ­μηθείτε ότι πριν μερικά χρόνια υπήρχε μία παροιμία που έλεγε; «Δεν υπάρ­χει στρατηγός που να αντέξει έναν κανονιοβολισμό 50.000 πέσος». Έτσι δεν ήταν;

Καλά, ο άνθρωπος θύμωσε με την δύστυχη γυναίκα και βέβαια της ζήτησε να υπογράψει το διαζύγιο. Επειδή αυτή δεν ήθελε το διαζύγιο της είπε: «Καλά, εάν δεν δέχεσαι το διαζύγιο, θα πρέπει να πάμε στο δικαστή­ριο». Χώρισε. Τα παιδιά τους αναμφισβήτητα έπρεπε να περνάνε πολλές οδύνες και στο τέλος η δύστυχη γυναίκα έφυγε από την πατρώα γη. Τι πι­στεύετε εσείς; Αλλά είχε όμως μια πολύ μυστικιστική και άφατη στάση. Μου μιλούσε μόνο για θεϊκά πράγματα, για την αγάπη που αισθανότανε για τον Πατέρα του που βρίσκεται εν κρυπτώ. Δυστυχώς η κόρη του ήταν σε άλλο μέρος και οι γιοι του σε άλλο και η ταλαιπωρημένη γυναίκα του ήταν κυνηγημένη επειδή δεν του έδωσε την περιουσία της, αλλά αυτός ήταν άγιος. Ήθελε να ακολουθήσει το αγνότατο μονοπάτι που οδηγεί στην εσω­τερική αυτοπραγμάτωση. Εξασκούσε διαλογισμό τρεις ή τέσσερις ώρες κα­θημερινά, σεξουαλική μαγεία, αλλά βέβαια με όποια του εμφανιζότανε, συ­νέχισε όμως να είναι Άγιος.

Καλά, είπα όλα αυτά και δεν έχω αναφερθεί ούτε σε επώνυμα γι’ αυτό και δεν κάνω κουτσομπολιό. Εάν ανάφερα ονόματα και επώνυμα και ονόματα θα τα έκανα θάλασσα, αλλά δεν αναφέρω ούτε ονόματα ούτε επί­θετα. Αλλά επαναλαμβάνω κάνω την αφήγηση, αναφέρω τα γεγονότα και όχι τα ονόματα.

Η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων είναι ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήτανε καλός οικοδεσπότης. Όταν κάποιος δεν είναι καλός οικοδεσπό­της, πραγματικά δεν είναι έτοιμος να μπει στο μονοπάτι της Κόψης του Ξυ­ραφιού. Μια οποιαδήποτε μέρα τον βρήκα κάπου. Με ρώτησε για τον εσω­τερισμό, σχετικά με τον αποκρυφισμό, με την Γνωστική και όλα αυτά τα πράγματα. Του είπα: «Καλά, αυτά ξεχάστηκαν πια, οι διαλέξεις που έδωσα, αυτές έγιναν κάπου, σε άλλους καιρούς. Τώρα πια ούτε καν θυμάμαι, τώρα αφιερώθηκα στην πολιτική». Τέλος πάντων τον σταμάτησα. Κατάλαβα ότι δεν ήτανε καλός οικοδεσπότης και γι’ αυτό δεν θα χρησίμευε για αυτές τις εσωτεριστικές σπουδές.

Έχω διηγηθεί αυτή την αφήγηση για να καταλάβετε εσείς ότι η βάση σε αυτές τις σπουδές αρχίζει με το να έχουμε φτάσει στο επίπεδο του καλού οικοδεσπότη, καλού συζύγου, καλού πατέρα, καλού αδελφού, καλού φίλου. Ο άντρας που κοιτάει το σπίτι του, η γυναίκα που φροντίζει τα παιδιά της. Και αν δεν είναι παντρεμένη η γυναίκα θα είναι καλή κόρη, καλή αδελφή ή σπιτική γυναίκα. Αν ένας είναι ελεύθερος, τουλάχιστον θα είναι ο καλός άνθρωπος που κοιτάει τους δικούς του, τους συγγενείς του. Και αν δεν έχει συγγενείς τότε θα εκτελεί τα καθήκοντα που υπάρχουν γενικά για την αν­θρωπότητα. Εάν κάποιος δεν έχει φτάσει στο επίπεδο του καλού οικοδε­σπότη, δεν χρησιμεύει για αυτές τις σπουδές. Πρέπει να είναι σωστός και ισορροπημένος άνθρωπος και όχι σεληνιακός.

Τώρα υπάρχει επίσης κάτι πολύ σημαντικό, αυτό που λέγεται μαγνη­τικό κέντρο. Μερικοί άνθρωποι κατέχουν αυτό το μαγνητικό κέντρο και άλλοι δεν το κατέχουν. Γενικά όταν αισθάνεται κανείς έλξη για αυτές τις σπουδές είναι γιατί έχει εγκατεστημένο το Μαγνητικό Κέντρο στον ψυχι­σμό του, αλλιώς δεν θα αισθανότανε καμία έλξη. Θυμάμαι πως γεννήθηκε σε μένα η έλξη για αυτές τις σπουδές. Βέβαια εγώ ειλικρινά άλλαξα σώμα θεληματικά. Άφησα το περασμένο σώμα θεληματικά αλλά αισθάνθηκα στην τωρινή μου ύπαρξη αυτό το κέντρισμα, όπως θα λέγαμε, για τις γνω­στικές εσωτεριστικές σπουδές. Όταν ακόμα ήμουνα ένα παιδί κάπου 8 ετών, πήγα στην εξοχή και ερχόμενος σε επαφή με την μεγάλη φύση, ατενί­ζοντας μια χαραυγή αισθάνθηκα μια τρομερή προαίσθηση και πόνεσε η καρδιά μου. Ένιωσα την επιθυμία για τα θεϊκά πράγματα. Σε εκείνες τις στιγμές είδα τον εαυτό μου πλήρως, για μια στιγμή μου φάνηκε σαν εγώ να έβλεπα τον εαυτό μου, είχα αυτό το κέντρο της συνείδησης. Αν έχετε αι­σθανθεί καμιά φορά αυτή την προαίσθηση, θα ξέρετε τι είναι αυτό που σας λέω. Έτσι είναι πολύ σημαντικό να δημιουργήσουμε ένα Μαγνητικό Κέ­ντρο, διότι εξ αιτίας αυτού είναι που έρχεται κανείς σε αυτό το είδος σπου­δών. Ναι αγαπητοί μου αδελφοί, αυτό που θέλουμε πριν απ’ όλα είναι να φτάσουμε στην Μονάδα της ζωής ελεύθερης στην κίνησή της.

Δυστυχώς μέσα σε κάθε άνθρωπο δεν υπάρχει μία ιερή Ατομικότητα. Αλλά σε συγκεκριμένες στιγμές υπέρτατου πόνου αισθανόμαστε ότι στο βάθος έχουμε μία ιερή Ατομικότητα. Αυτό που θέλουμε είναι να φτάσουμε στην ενότητα της ζωής να ολοκληρωνόμαστε, να μετατρεπόμαστε σε ιερά άτομα και αυτό είναι δυνατόν δουλεύοντας πάνω στον ίδιο μας τον εαυτό, αφαιρώντας τα δικά μας ψυχολογικά λάθη. Αν το πετύχουμε θα μετατρεπό­μαστε σε Ιερά Άτομα.

Η διαφορά μεταξύ ενός ανθρώπου και ενός άλλου είναι τα διάφορα Επίπεδα του Είναι. Όσο πιο κοντά είναι κανείς στην Ιερή Ατομικότητα τόσο φυσικά είναι πιο ανυψωμένος. Όσο πιο μακριά είναι κανείς από την Ιερή Ατομικότητα, τόσο πιο χαμηλό Επίπεδο του Είναι κατέχει. Η γνώση που δί­νουμε εδώ στους αδελφούς είμαι σίγουρος πως δεν θα αφομοιωθεί το ίδιο από όλους. Ο καθένας θα το αφομοιώσει σύμφωνα με το Επίπεδο του Είναι στο οποίο βρίσκεται. Μερικοί θα το καταλαβαίνουν καλύτερα, άλλοι λιγό­τερο, είναι αδύνατο να το αφομοιώσουν ή να το καταλάβουν όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Έτσι λοιπόν εφ’ όσον ο καιρός μας βιάζει, και αυτός είναι ο χειρότε­ρος δήμιος που έχουμε, θα τελειώσουμε λέγοντας ότι: Μόνο ενώνοντας το Είναι και το Ξέρω φτάνουμε στην αληθινή Κατανόηση και μόνο με την αληθινή Κατανόηση μπορούμε να δουλεύουμε με τον εαυτό μας. Για να πε­ράσουμε σε άλλο Επίπεδο του Είναι ή σε άλλα Επίπεδα του Είναι πιο υψηλά, χρειαζόμαστε να είμαστε ακέραιοι, ολοκληρωμένοι. Και αυτό είναι δυνατόν μόνο ανεβαίνοντας τα διάφορα σκαλοπάτια που αποτελούν τα επίπεδα του Είναι. Όταν ακούτε αυτή την ομιλία, μη ξεχνάτε πρώτα από όλα την ανάγκη να είμαστε ισορροπημένα άτομα, όχι κακοί οικοδεσπότες. Το μονοπάτι αρχίζει στο σπίτι και αν οι συνθήκες που έχουμε στο σπίτι εί­ναι άσχημες, τότε καλύτερα για μας. Θέλω με αυτό να πω ότι το γύμνασμα είναι ανώτερο. Όταν ζει κανείς για την εσωτερική δουλειά και μόνο για την εσωτερική δουλειά, πραγματικά όσο πιο σκληρό είναι το γύμνασμα τόσο καλύτερα.