Το Τσεσέντ, από μόνο του, είναι ο Εσώτερος. Σύμφωνα με τους Ινδουιστές, ο Άτμαν. Λέγεται, ότι το Τσεσέντ κυβερνάται άμεσα, από τον Δία και τίποτε περισσότερο. Αυτό είναι λάθος. Ο Εσώτερος είναι Αρειανός, Μαχητής, Πολεμιστής. Αυτό δεν το δέχονται πολλοί καμπαλιστές και μπορεί ακόμα, και να το θεωρούν παράλογο. Εκείνος, ο οποίος έχει άμεση εμπειρία από το Τσεσέντ, ξέρει καλά ωστόσο, ότι το Τσεσέντ είναι πολεμοχαρές. Αυτό είναι ο Εσώτερος, ο οποίος πρέπει να λάβει μέρος σε αυτόν τον αγώνα μέχρι θανάτου, ενάντια στο σκοτάδι και πρέπει να πολεμήσει σκληρά, για την δική Του Εσωτερική Αυτό-Πραγμάτωση, η οποία βρίσκεται σε πόλεμο. Είναι προφανές, ότι έχει κάτι, της φύσης του Δία, επειδή, είναι σε θέση να αδράχνει το Σκήπτρο των Βασιλέων. Αυτό δεν το αρνούμαι. Αλλά ότι είναι μοναδικά και αποκλειστικά, της φύσης του Δία, είναι λάθος.

Ο Άτμαν είναι ο δικός μας Εσώτερος, η δική μας Θεϊκή Οντότητα. Εκείνη, η Έβδομη Αρχή, η οποία υπάρχει μέσα στα Όντα, αλλά την οποία, οι άνθρωποι δεν την κατέχουν.

Για να συγχωνευθούμε με τον Άτμαν, απαιτείται η ακόλουθη εμπειρία: Εξερχόμαστε με Αστρικό Σώμα, εγκαταλείποντας το Φυσικό Σώμα. Απορρίπτεται το Αστρικό Σώμα, διατάζοντάς το: «Άφησέ με». Γι’ αυτό, απαιτείται θέληση. Το Αστρικό σώμα φεύγει διά μέσου της σπονδυλικής στήλης, και εμείς φεύγουμε στον κόσμο του Νου. Αργότερα, απορρίπτεται το Διανοητικό σώμα, διατάζοντάς το: «Διανοητικό σώμα, άφησέ με». Αυτό πραγματοποιείται με μία πράξη θέλησης και κάποιος, φεύγει με το Αιτιατό σώμα, το οποίο επίσης, το διατάζει να τον εγκαταλείψει. Και αυτό επίσης, απαιτεί μεγάλη προσπάθεια. Το σώμα της Συνειδητής Θέλησης λειτουργεί καλύτερα, και κάποιος, το προστάζει να φύγει και να εγκαταλείψει τους 33 σπονδύλους, μένοντας με το Βουδικό ή Διαισθητικό σώμα, το οποίο είναι πολύ υπάκουο. Και αυτό επίσης, προστάζεται να φύγει. Κάποιος, λόγω αυτού, παραμένει στον κόσμο του Τσεσέντ, του Άτμαν, του Άφατου.

Στον κόσμο του Άτμαν, κάποιος αισθάνεται ως ένας Ολοκληρωμένος Άνθρωπος. Εδώ, το διανοητικό ζώο δεν είναι Άνθρωπος. Ο Μυημένος νοιώθει γεμάτος με απέραντη πληρότητα. Εκεί, μέσα σε εκείνον τον κόσμο, αυτός είναι ένας «Πραγματικός Άνθρωπος», στην πλέον αντικειμενική αίσθηση.

Το αρνητικό του μέρος, είναι ο Φυσικός Κόσμος. Ο Κόσμος του Άτμαν είναι μία θετική κατάσταση. Εκεί, μία πόλη φαίνεται στην πλέον πραγματική της μορφή. Αφού εκεί, ένα τραπέζι φαίνεται από όλα τα μέρη του. Από επάνω, από κάτω, από το εσωτερικό του, από έξω. Το ίδιο επίσης, συμβαίνει με ένα βουνό. Σε μία κουζίνα, φαίνεται από πόσα άτομα αποτελείται ένα σερβίτσιο, πόσα μόρια περιέχει ο άρτος ή το κρέας, το οποίο, κάποιος, πρόκειται να φάει. Όχι μόνον, αντιλαμβανόμαστε σταθερά, σε πλήρη μορφή, αλλά επίσης υπέρ – σταθερά, συμπεριλαμβανομένης της ακριβούς ποσότητας των ατόμων, τα οποία, στο σύνολό τους, συνθέτουν την ολότητα οποιουδήποτε σώματος.

Εάν ο μαθητής δεν είναι προετοιμασμένος, απογοητεύεται, επειδή βρίσκεται σε έναν κόσμο, της πλέον ωμής πραγματικότητας. Αυτός είναι ο Κόσμος των Μαθηματικών. Εκεί, φαίνεται το Δράμα της Φύσης. Εκεί, κάποιος είναι θεατής της Φύσης. Ο Κόσμος των Μαθηματικών, είναι ο Κόσμος του Άτμαν.

Εκείνος, ο οποίος σκέφτεται, είναι ο Νους, όχι ο Εσώτερος. Ο Ανθρώπινος Νους, στην παρούσα κατάσταση της εξέλιξης, είναι το ζώο, το οποίο φέρουμε, μέσα μας.

Η συλλογιστική του Καρτέσιου: «Σκέπτομαι, άρα υπάρχω», είναι εντελώς λάθος, επειδή, ο Αληθινός Άνθρωπος είναι ο Εσώτερος και ο Εσώτερος δεν σκέπτεται, επειδή, Αυτός γνωρίζει. Ο Άτμαν δεν χρειάζεται να σκεφθεί, επειδή, Αυτός είναι Παντογνώστης.

Ο Εσώτερός μας είναι Ναι, Ναι, Ναι. Η Σοφία του Εσώτερού μας είναι Ναι, Ναι, Ναι. Η Αγάπη του Εσώτερού μας είναι Ναι, Ναι, Ναι.

Όταν λέμε: «Πεινώ, διψώ», κ.τ.λ., επιβεβαιώνουμε κάτι παράλογο, επειδή, ο Εσώτερος ούτε πεινά, ούτε διψά. Εκείνο, το οποίο αισθάνεται πείνα και δίψα, είναι το Φυσικό Σώμα. Το πλέον σωστό, είναι να πούμε: «Το σώμα μου πεινά, το σώμα μου διψά».

Το ίδιο συμβαίνει με τον νου, όταν λέμε: «Εγώ, έχω μία πανίσχυρη Διανοητική Δύναμη, έχω ένα πρόβλημα, έχω αυτήν την διένεξη, έχω αυτόν τον πόνο, αυτές τις σκέψεις», κ.τ.λ. Τότε, εμείς κάνουμε βαρύτατες, λανθασμένες δηλώσεις, επειδή, αυτά είναι πράγματα του Νου, όχι του Εσώτερου.

Ο Αληθινός Άνθρωπος, είναι ο Εσώτερος. Εκείνος, δεν έχει προβλήματα. Τα προβλήματα είναι από τον Νου.

Ο Εσώτερος, πρέπει να μαστιγώνει τον Νου, με το τρομερό Μαστίγιο της Θέλησης.

Ο άνθρωπος, ο οποίος ταυτίζεται με τον Νου, πέφτει στην Άβυσσο.

Ο νους είναι ο όνος, στον οποίο πρέπει να ανέβουμε, για να εισέλθουμε στην Ουράνια Ιερουσαλήμ.

Πρέπει να ελέγχουμε τον νου, ως εξής: «Νου, απέσυρε αυτό το πρόβλημα από μένα. Νου, απέσυρε αυτήν την επιθυμία, κ.τ.λ.. Δεν θα σου το επιτρέψω αυτό. Εγώ είμαι ο κύριός σου και εσύ είσαι ο σκλάβος μου, μέχρι το τέλος των αιώνων».

Αλίμονο, στον άνθρωπο, ο οποίος ταυτίζεται με τον Νου, επειδή απώλεσε τον Εσώτερο και πηγαίνει να αναπαυθεί στην Άβυσσο.

Εκείνοι, οι οποίοι λένε, ότι τα πάντα είναι Νους, διαπράττουν ένα βαρύτατο λάθος, επειδή ο νους είναι μόνον, ένα όργανο του Εσώτερου.

Όλα εκείνα τα έργα, τα οποία τείνουν να ταυτίζουν τον άνθρωπο με τον Νου, είναι αληθινή Μαύρη Μαγεία, επειδή, ο Αυθεντικός Άνθρωπος δεν είναι ο νους.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι οι πλέον ύπουλοι και επικίνδυνοι δαίμονες, οι οποίοι υπάρχουν στο Σύμπαν, διαμένουν στον Διανοητικό Κόσμο.

Ο Εσώτερος μιλά στον Νου, ως εξής: «Μην λες, ότι τα μάτια σου, είναι δικά σου μάτια, επειδή Εγώ, δια μέσου αυτών, βλέπω. Μην λες, ότι τα αυτιά σου, είναι δικά σου αυτιά, επειδή Εγώ, δια μέσου αυτών, ακούω. Μην λες, ότι το στόμα σου, είναι δικό σου στόμα, επειδή Εγώ, δια μέσου αυτού του στόματος, μιλώ. Τα μάτια σου, είναι μάτια μου. Τα αυτιά σου, είναι αυτιά μου. Το στόμα σου, είναι στόμα μου».

Στους Εσωτερικούς κόσμους, μπορούμε να απομακρύνουμε το Διανοητικό Σώμα μακριά μας, ώστε να είμαστε σε θέση να μιλήσουμε με αυτό, πρόσωπο με πρόσωπο, όπως με κάποιον άγνωστο.

Τότε, αντιλαμβανόμαστε πλήρως, ότι ο Νους είναι ένα παράξενο υποκείμενο, το οποίο πρέπει να μάθουμε να ελέγχουμε, με το τρομερό Μαστίγιο της Θέλησης.

«Η ΦΩΛΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΥΣ».

Ο Εσώτερος είναι ο Αληθινός Άνθρωπος, ο οποίος ζει ενσαρκωμένος, σε κάθε ανθρώπινο σώμα και τον οποίο όλοι μεταφέρουμε σταυρωμένο, στις καρδιές μας.

Όταν ο άνθρωπος ξυπνά από το όνειρο της άγνοιάς του, τότε, παραδίδεται στον Εσώτερό του, ο οποίος τον ενώνει με τον Χριστό και ο άνθρωπος γίνεται παντοδύναμος, όπως το Απόλυτο, από όπου εκπορεύτηκε.

Ο Εσώτερος, είναι ο Θεός, στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, ο οποίος αγνοεί αυτήν την Μεγάλη Αλήθεια, είναι μόνον μία σκιά. Η σκιά του Εσώτερού του.

Το Σύμβολο του Εσώτερου είναι το Πεντάκτινο Αστέρι, η Πυραμίδα, ο ισοσκελής Σταυρός, το Σκήπτρο.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Ταρώ και Καμπάλα»)