Φθάνοντας σ’ αυτό το κεφάλαιο του Μηνύµατος των Χριστου­γέννων 1971 – 1972, δεν είναι άσκοπο να δώσουµε έµφαση σε κάτι πολύ οδυνηρό που µπορέσαµε να επιβεβαιώσουμε κατά τη διάρ­κεια παρά πολλών χρόνων σταθερής παρατήρησης και πείρας.

Θέλω να αναφερθώ χωρίς περιττολογίες στη «Μυθομανία», τά­ση πολύ εµφανή µεταξύ των ανθρώπων που παρακολουθούν δια­φορετικές σχολές µεταφυσικού τύπου.

Υποκείμενα εμφανισιακά πολύ απλά, από τη µία στιγµή στην άλλη, µετά από µερικές ψευδαισθήσεις µεταβάλλονται σε Μυθομανείς.

Αναντίρρητα τέτοια πρόσωπα του Υποκειμενικού Ψυχισμού, σχεδόν πάντα καταφέρνουν να εκπλήσσουν πολλούς αφελείς που κατευθείαν γίνονται οι οπαδοί τους.

Ο Μυθομανής είναι όπως ένα τείχος χωρίς θεµέλια, αρκεί ένα απαλό σπρώξιµο για να µεταβληθεί σε συντρίµµια σ’ ένα λεπτό.

Ο Μυθοµανής πιστεύει ότι αυτό του αποκρυφισμού είναι κάτι σαν «Να φυσάς Και να κάνεις µπουκάλια» και απ’ τη µία στιγµή στην άλλη αυτοκαλείται Μαχάτµα, Δάσκαλος αναστημένος, Ιερο­φάντης κλπ, κλπ, κλπ…

Ο Μυθοµανής έχει συνήθως όνειρα αδύνατα, υποφέρει αμετάβλητα από αυτό που ονομάζεται «ντελίριο του µεγαλείου».

Αυτό το είδος των προσωπικοτήτων συμβαίνει να παρουσιάζο­νται σαν µετενσαρκώσεις των Δασκάλων ή των καταπληκτικών, θρυλικών, ψεύτικων ηρώων.

Αλλά είναι φανερό ότι έχουµε δώσει έµφαση σε κάτι που αξίζει να εξηγηθεί.

Κέντρα Εγωικά του ζωώδους υποσυνείδητου, τα οποία στις σχέ­σεις της ανταλλαγής ακολουθούν καθορισμένες πνευματικές οµά­δες, µπορούν να προκαλέσουν µέσω συνδυασμών και φανταστι­κών αντιδράσεων κάτι σαν «πνεύματα» τα οποία σχεδόν αμετάβλητα είναι µόνο µορφές αυταπάτης, προσωποποιήσεις του ίδιου Πλουραλιστικού Εγώ.

Δεν είναι όµως τίποτε παράξενο, που κάποιο ψυχικό ακόλουθο παίρνει µία µορφή Ιησού – Χριστιανική για να διδάξει ψεύτικους χρησµούς…

Οποιαδήποτε από αυτές τις οντότητες που στο σύνολό τους συνθέτουν αυτό που λέγεται Εγώ, µπορεί, αν έτσι το θέλει, να πά­ρει τη µορφή του Μαχάτµα ή Γκουρού και τότε ο ονειρευόµενος επιστρέφοντας στην κατάσταση της εγρήγορσης θα πει για τον εαυτό του: «Είµαι Αυτο-πραγματοποιημένος, είµαι ένας Δάσκαλος».

Πρέπει να παρατηρηθεί σχετικά ότι οπωσδήποτε στο υποσυνεί­δητο όλων των ανθρώπων βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση η τάση του να πάρει θέση, η τάση για την προσωποποίηση.

Αυτή είναι όµως η κλασική αιτία για την οποία πολλοί ασιάτες Γκουρού προτού ν’ αρχίσουν στους µαθητές τους την Υπερβατική Μαγεία προειδοποιούν απέναντι σ’ όλες τις πιθανές µορφές της Αυταπάτης.

Ένας µοναχός πήγε να επισκεφτεί τον Τε-σαν, ο οποίος του έκλεισε την πόρτα στα µούτρα. Ο µοναχός χτύπησε την πόρτα και ο Τε-σαν ρώτησε: «Ποιος είναι;» Ο µοναχός απάντησε: «Nεoγνό του λιονταριού». Τότε ο Τε-σαν άνοιξε την πόρτα και πήδηξε µε τις παντόφλες πάνω στο λαιµό του µοναχού, ενώ φώναζε: «Ζώο! Πού θα πας τώρα;» Ο µοναχός δεν απάντησε τίποτα.

Ο όρος «νεογνό του λιονταριού» χρησιμοποιείται από Βουδιστές Ζεν, για να καθορίσει το µαθητή που είναι ικανός να καταλά­βει την αλήθεια Ζεν. Όταν οι δάσκαλοι εγκωμιάζουν την αντίληψη ενός µαθητή, ή θέλουν να τον δοκιμάσουν, συνηθίζεται να χρησιμοποιείται αυτή η ορολογία.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, ο µοναχός ονοµάζει τον εαυτό του, φαντασμένα, «νεογνό του λιονταριού», όµως, όταν ο Τε-Σαν τον δοκιμάζει, συμπεριφερόμενος σ’ αυτόν σαν ένα αληθινό νεογνό του λιονταριού – όταν σκαρφαλώνει στο λαιµό του και του κάνει µία ερώτηση εσωτερική – τότε ο µοναχός δεν ξέρει να απαντήσει.

Αυτή είναι η απόδειξη ότι ο µοναχός στερούνταν την αυθεντική αντίληψη που προσποιούνταν ότι κατείχε. Τέτοιος µοναχός ήταν στην πράξη ένας άνθρωπος µε κομισμένη συνείδηση, ένας ειλικρι­νής απατηµένος, ένας Μυθοµανής.

Μία µέρα, στο Μοναστήρι του Ναν – Τσουάν οι µοναχοί της ανα­τολικής πτέρυγας είχαν ένα καυγά µε αυτούς της δυτικής πτέρυ­γας για την ιδιοκτησία ενός γάτου. Όλοι µαζευτήκανε στον Ναν ­Τσουάν για να κάνει το δικαστή.

Ανεµίζοντας ένα µαχαίρι στο ένα χέρι και τον γάτο στο άλλο, ο Ναν – Τσουάν είπε: «Αν κάποιος από σας µπορεί να καταφέρει να πει αυτό που πρέπει να πει ο γάτος θα σωθεί, στην αντίθετη πε­ρίπτωση, θα τον κόψω στα δύο». Κανείς από τους µοναχούς δεν ήξερε να πει τίποτα: Έτσι λοιπόν ο Ναν – Τσουάν σκότωσε τον γάτο.

Τη νύχτα, όταν ο Τσάου – Τσου γύρισε στο Μοναστήρι, ο Ναν -Τσουάν τον ρώτησε τι θα έλεγε στην περίπτωση που θα ήταν πα­ρών. Ο Τσάου – Τσου έβγαλε τα αχυρένια σανδάλια, τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του και απομακρύνθηκε. Τότε ο Ναν – Τσουάν σχολί­ασε: «Ω! Αν βρισκόσουνα εδώ ο γάτος θα είχε σωθεί».

Είναι φανερό ότι ο Τσάου – Τσου ήταν ένας άνθρωπος µε ξύπνια συνείδηση, ένας αυθεντικός µυηµένος.

Δεν είναι δυνατόν να ξυπνήσει η συνείδηση αντικειµενικοποιών­τας την ολοκληρωτικά, χωρίς προηγουμένως να έχεις εξαλείψει τα υποκειμενικό στοιχεία των αντιλήψεων.

Τέτοια στοιχεία υπoανθρώπινα είναι µορφοποιηµένα από όλη αυτή την πολυπλοκότητα των καυγατζίδικων και φωνακλάδικων Εγώ και στο σύνολο τους συνθέτoυν το Εγώ τον Εαυτό µου.

Η Ουσία µποτιλιαρισµένη µεταξύ όλων αυτών των υποκειμενικών και ασυνεχών οντοτήτων, κοιμάται βαθιά…

Η εκµηδένιση κάθε µιας από αυτές τις υπανθρώπινες οντότητες είναι απαραίτητη για να ελευθερωθεί η ουσία.

Μόνο χειραφετώντας την ουσία επέρχεται η αφύπνισή της, έτσι έρχεται η φώτιση.

Οι Ινδοστανοί Γιόγκι προσπαθούν να ξυπνήσουν τη συνείδηση µέσω της Κουνταλίνι, ατυχώς δε διδάσκουν την επιστήµη, τη µέ­δοδο.

Λένε ότι όταν η Κουνταλίνι κοιμάται κουλουριασμένη µέσα στο Τσάκρα Μουλαντάρα, ο άνθρωπος είναι ξύπνιος σ’ αυτή την κοιλάδα των δακρύων και είναι εκατό τοις εκατό λάθος, γιατί το διανοητικό Ανθρωποειδές οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, είτε στο φυσικό κόσµο ή στις ανώτερες διαστάσεις της φύσης, πάντοτε κοιµάται.

Λένε ότι, όταν η Κουνταλίνι ξυπνάει, ο άνθρωπος κοιµάται σ’ αυτή τη χώρα της πίκρας, χάνει την αντίληψη του κόσµου και µπαίνει στο Αιτιατό του σώµα, τέτοια διαβεβαίωση αποτελεί στο βάθος ουτοπία για δύο λόγους:

α) Το τριεγκέφαλο ή τρικεντρικό δίποδο λανθασμένα ονομαζόμενο άνθρωπος, πάντοτε κοιµάται εδώ και τώρα και όχι µόνο έχει χάσει πια την πλανητική συνείδηση, αλλά επί πλέον – κι αυτό είναι το χειρότερο – συνεχίζει τον εκφυλισμό.

β) Το ορθολογιστικό ζώο δεν έχει Αιτιατό σώµα, πρέπει να το κατασκευάσει µέσω της σεξουαλικής Αλχημείας στο πυρακτωμένο καµίνι του Ηφαίστου.

Η πιο ενδιαφέρουσα αρχή είναι ότι, όταν η Κουνταλίνι έχει ξυ­πνήσει, τελειώνει σαν µία στατική δύναµη και µετασχηµατίζεται σε µία δυναµική ισχύ.

Για να µαθαίνεις να µεταχειρίζεσαι την ενεργητική δύναµη της Κουνταλίνι είναι επείγον να ξυπνήσεις συνείδηση.

Σε πλήρη χηµική συνουσία οφείλουμε να κατευθύνουμε έξυπνα την ακτίνα της Κουνταλίνι εναντίον των Κόκκινων Δαιμονίων (Εγώ) µέσα στα οποία δυστυχώς βρίσκεται η Ουσία, η Συνείδηση.

Ο κυνηγός που θέλει να κυνηγήσει δέκα λαγούς συγχρόνως δε χτυπά κανένα, έτσι επίσης ο Γνωστικός που σε ταυτόχρονη µορφή θέλει να εξαφανίσει διαφορετικά Εγώ, αποτυγχάνει αξιοθρήνητα.

Η εσωτεριστική δουλειά προορισμένη να διαλύσει οποιοδήποτε ψυχολογικό λάθος, αποτελεί µία πραγματική κινέζικη σπαζοκεφα­λιά, δεν πρέπει µόνο να καταλάβουμε εκ των προτέρων το λάθος στην αναζήτηση σε όλα και σε καθένα από τα υποσυνείδητα επί­πεδα του νου, αλλά επίσης να εξαλείψουμε καθένα από τα Εγώ που το χαρακτηρίζουν.

Ξεπηδά κατάφωτο µε ολοκληρωμένη µεσηµβρινή σαφήνεια ότι χρειάζεται πολύ µακρές και πονετικές εργασίες για να εξαλεί­ψεις οποιοδήποτε ψυχολογικό σφάλµα.

Πολλοί υποψήφιοι που ήρθαν σ’ αυτόν τον τρισδιάστατο κόσµο του Ευκλείδη σε πλήρη αγνότητα, απέτυχαν αξιοθρήνητα στους υπερευαίσθητους κόσµους, όταν τους υπόβαλλαν στην δοκιµή, έδειξαν µε ισχυρές και οριστικές πράξεις ότι ήσαν µοιχοί και διεφθαρμένοι.

Οποιοδήποτε ψυχολογικό σφάλµα µπορεί να εξαφανιστεί από την πνευματική ζώνη και να συνεχίσει να υπάρχει στις διάφορες υποσυνείδητες περιοχές.

Κάποιος θα µπορούσε να είναι ένα τίµιο πρόσωπο σ’ αυτόν το φυσικό κόσµο και µέχρι τα σαράντα οχτώ υποσυνείδητα µέρη και όµως ν’ αποτύχει στο τεσσαρακοστό ένατο.

Τώρα πρέπει να συλλογιστούν οι αγαπητοί µας αναγνώστες και να καταλάβουν το δύσκολο που είναι να ξυπνήσουν τη συνείδηση, να µετατρέπονται σε « νεογνό του λιονταριού», να καταλάβουν την αλήθεια Ζεν, να πειραματίζονται το Ταο.

Δεν είναι τόσο εύκολο να ξυπνήσεις τη συνείδηση, είναι απαραί­τητο να ελευθερώσεις την ουσία, να τη βγάλεις µέσα από τα υπο­συνείδητα ληµέρια, να καταστρέψεις τέτοια ληµέρια, να τα κάνεις σκόνη. Αυτή είναι µία διαδικασία βαθμιαία. πολύ, αργή, οδυνηρή, δύσκολη.

Σύµφωνα µε την Ουσία που ελευθερώνεται, το ποσοστό της συ­νείδησης αυξάνεται.

Τα διανοητικά Ανθρωποειδή, λανθασμένα ονομαζόμενα άνθρω­ποι, κατέχουν στ’ αλήθεια τόσο, µόνο ένα τρία τοις εκατό της συ­νείδησης, αν είχαν τουλάχιστον ένα δέκα τοις εκατό, οι πόλεµοι θα ήταν αδύνατοι πάνω στο πρόσωπο της γης.

Η αρχέγονη Ουσία που ελευθερώνεται στην έναρξη της διαδι­κασίας του θανάτου, είναι αναντίρρητα αυτή που µετατρέπεται στο Σπερµαρικό Μαργαριτάρι, αυτό το µαθηµατικό σηµείο της συνείδησης αναφέρεται από το ευαγγέλιο του Τάο. Έτσι αρχίζει το µυστήριο της «Χρυσής Άνθισης».

Ο Μυθοµανής θεωρεί τον εαυτό του Φωτισμένο χωρίς να έχει ελευθερώσει την Ουσία, χωρίς να κατέχει ούτε τουλάχιστον το Σπαρτιατικό Μαργαριτάρι.

Ο κόσµος της υποκειμενικής ψυχής είναι ουτοπιστικός εκατό τοις εκατό, υποθέτουν λανθασμένα ότι είναι δυνατόν να είναι κά­ποιος µυηµένος χωρίς να έχει πετύχει το θάνατο του Εγώ σε µορ­φή ριζική και οριστική.

Δεν θέλουν να καταλάβουν αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι ότι όντες Αυτοφυλακισµένοι η Αντικειμενική, Αυθεντική Φώτιση, είναι τε­λείως αδύνατη.

Είναι φανερό ότι όταν η Ουσία είναι µποτιλιαρισµένη µέσα στο Πλουραλιστικό Εγώ, υπάρχει Αυτοφυλάκιση.

Η Ουσία µποτιλιαρισµένη λειτουργεί µόνο σύµφωνα µε την ίδια την κατάστασή της.

Το Εγώ είναι Υποκειμενικό και Υποανθρώπινο. Είναι προφανές ότι οι αντιλήψεις που η Ουσία µπορεί να παίρνει διά µέσου των αισθήσεων του Πλουραλιστικού Εγώ είναι παραμορφωμένες και παράλογες…

Αυτό µας προσκαλεί να καταλάβουμε ότι το δύσκολο είναι να φτάσεις την αντικειμενική αληθινή Φώτιση.

Η τιµή της Φώτισης πληρώνεται µε την ίδια τη ζωή. Στην Ιερή γη των Βεδών υπάρχουν Τσέλας – Μαθητές που µετά από τριάντα χρόνια έντονης εργασίας βρίσκονται απλώς και µόνο στις αρχές, στον πρόλογο της εργασίας τους.

Ο Μυθοµανής θέλει να γίνει φωτισμένος από το βράδυ ως το πρωί, θεωρεί αλαζονικά τον εαυτό του σοφό, πιστεύει τον εαυτό του Θεό.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Το Μυστήριο της Χρυσής Άνθισης»)