Το Απόλυτο είναι το Ον όλων των όντων. Το Απόλυτο είναι εκείνο το οποίο είναι, εκείνο το οποίο πάντα ήταν και εκείνο το οποίο πάντα θα είναι. Αυτό εκφράζεται ως Αφηρημένες, Απόλυτες, Κίνηση και Ανάπαυση. Αυτό είναι η αιτία του Πνεύματος και της Ύλης, αλλά, δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Το Απόλυτο, βρίσκεται πολύ πέραν του Νου. Αυτός δεν μπορεί να το κατανοήσει, επειδή, αυτό, μας καλεί να διαισθανθούμε την φύση του.

Το Απόλυτο βρίσκεται πολύ πέραν από την υποτιθέμενη ζωή. Πολύ πέραν από εκείνο, το οποίο είναι σχετικό. Είναι το Πραγματικό Ον, (Αυτός). Είναι η Μη – Ύπαρξη, διότι δεν έχει καμία συνάφεια με τις αντιλήψεις μας, αλλά ωστόσο, είναι η «Αληθινή Ύπαρξη».

Όλο αυτό, επειδή, δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε διανοητικά, για εμάς, είναι ως ένα Μη – Ον, αν και είναι το Πραγματικό Είναι του Όντος.

Το Ον, είναι καλύτερα ότι υπάρχει και ο λόγος της Ύπαρξης του Όντος, είναι το ίδιο το Ον. Στο Απόλυτο, βρίσκεται η δική μας αυθεντική ύπαρξη, η οποία είναι ένα Μη – Ον, μία Μη – Ύπαρξη, για την ανθρώπινη λογική.

Το Απόλυτο, δεν είναι ένας Θεός, ούτε ένα Θεϊκό ή ανθρώπινο άτομο. Θα ήταν παράλογο, να δώσουμε μορφή σε εκείνο, το οποίο δεν έχει μορφή. Θα ήταν ανάρμοστο, να προσπαθούμε να δώσουμε ανθρώπινη μορφή στο Διάστημα.

Ασφαλώς, το Απόλυτο είναι Αφηρημένο, Απεριόριστο και Αιώνιο

Διάστημα, πολύ πέραν των Θεών και των ανθρώπων. Το Απόλυτο είναι Άκτιστο Φως, το οποίο δεν αφήνει σκιά πουθενά, κατά την διάρκεια της βαθιάς νύκτας, της Μεγάλης Πραλάγια.

Το Απόλυτο, βρίσκεται πολύ πέραν του χρόνου, του αριθμού, του μέτρου, του βάρους, της αιτιότητας, της μορφής, της φωτιάς, του φωτός και του σκότους. Αναμφίβολα, Αυτό είναι η Φωτιά και το Άκτιστο Φως.

Το Απόλυτο έχει τρεις υποστάσεις:

1. Το Άιν, το οποίο είναι το ίδιο το Σατ, στα Σανσκριτικά, δηλαδή, το Ανεκδήλωτο Απόλυτο.

2. Το Άιν Σοφ, το οποίο είναι η δεύτερη υπόσταση. Αυτό είναι εκεί, όπου υπάρχει ήδη, ασφαλής εκδήλωση. Εκεί, παραμένουν όλα τα πλάσματα, όταν φθάνει η Μεγάλη Πραλάγια, (η Κοσμική Νύχτα), διότι, δεν έχουν δικαίωμα να εισχωρήσουν στο Άιν, δηλαδή στο Ανεκδήλωτο Απόλυτο, το οποίο βρίσκεται πολύ πέραν της σκέψης, του Λόγου, του ατόμου, του ήχου, πολύ πέραν όλου εκείνου, το οποίο έχει μορφή, αριθμό, βάρος, κ.τ.λ..

3. Η τρίτη υπόσταση, είναι το Άιν Σοφ Αούρ. Σύμφωνα με την Εβραϊκή Καμπάλα, εκεί βρίσκεται ο Πρώτος Κόσμος, ο Πρωτόκοσμος, ο αγνά Πνευματικός, δηλαδή, το Ηλιακό Απόλυτο, σχηματισμένο από πολλαπλούς Πνευματικούς Ήλιους.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ:

Διαλογιστείτε επάνω στο Απόλυτο και στην Πραλάγια, θέτοντας τον Νου σε ηρεμία και σε σιωπή.

Το ΑΙΝ

Το Αφηρημένο Διάστημα είναι η Γενεσιουργός Αιτία, όλων εκείνων, τα οποία υπάρχουν, υπήρξαν και θα υπάρξουν.

Το Βαθύ και Ευτυχισμένο Διάστημα είναι βεβαίως η Ακατανόητη «Οντότητα», η άφατη μυστικιστική ρίζα των Επτά Κόσμων, η μυστηριώδης αρχή όλων εκείνων, τα οποία γνωρίζουμε ως Πνεύμα, Ύλη, Σύμπαντα, Ήλιους, Κόσμους, κ.τ.λ.

Αυτό το Θεϊκό, το Διάστημα της Ευτυχίας, είναι μία τρομερή πραγματικότητα, πολύ πέραν από το Σύμπαν και τους Θεούς. «Εκείνο», δεν έχει καμία διάσταση και αληθινά, είναι εκείνο, το οποίο πάντα θα υπάρχει και έχει υπάρξει. Είναι η ζωή, η οποία πάλλεται έντονα, σε κάθε άτομο και σε κάθε Ήλιο.

Ας μιλήσουμε τώρα, για τον Μεγάλο Ωκεανό του Πνεύματος. Πως μπορούμε να τον ορίσουμε;

Ασφαλώς, αυτός είναι το Μπραχάμα. Η πρώτη διάκριση, ή διαφοροποίηση, «Εκείνου», έμπροσθεν του οποίου, δονούνται οι Θεοί και οι άνθρωποι.

«Εκείνο», είναι Πνεύμα; Αλήθεια, σας λέω, ότι δεν είναι.

«Εκείνο», είναι Ύλη; Ασφαλώς, σας λέω, ότι δεν είναι.

«Εκείνο», είναι η Ρίζα του Πνεύματος και της Ύλης, αλλά, δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

«Εκείνο», υπερβαίνει τους νόμους του αριθμού, μέτρου και βάρους, πλευράς επί πλευρά, ποσότητας, ποιότητας, εμπρός, πίσω, επάνω, κάτω, κ.τ.λ..

«Εκείνο», είναι το αμετάβλητο, σε βαθιά, Θεϊκή αφαίρεση. Φως, το οποίο ποτέ δεν έχει δημιουργηθεί, από κανέναν Θεό, ούτε από κανέναν άνθρωπο. Εκείνο, το οποίο δεν έχει όνομα.

Το Μπραχάμα είναι πνεύμα, αλλά «Εκείνο», δεν είναι πνεύμα. Το Άιν, το Ανεκδήλωτο, είναι Άκτιστο Φως.

Το Απόλυτο είναι η Ζωή, Ελεύθερη στην κίνησή της. Είναι η Υπέρτατη Πραγματικότητα. Το Αφηρημένο Διάστημα, το οποίο εκφράζεται μόνον, ως Απόλυτη, Αφηρημένη Κίνηση, Ευτυχία χωρίς όρια, ολική Παντογνωσία. Το Απόλυτο, είναι Άκτιστο Φως και Τέλεια Πληρότητα. Απόλυτη Ευτυχία. Ζωή, Ελεύθερη στην κίνησή της. Ζωή, χωρίς συνθήκες, χωρίς όρια.

Στο Απόλυτο, περνάμε πολύ πέραν, από το Κάρμα και τους Θεούς. Πολύ πέραν, από τον Νόμο. Ο Νους και η Ατομική Συνείδηση χρησιμεύουν μόνον, για να μας ευτελίζουν την ζωή. Στο Απόλυτο, δεν έχουμε Νου, ούτε Ατομική Συνείδηση. Εκεί, είμαστε το Απεριόριστο Ον, ελεύθερο και απολύτως ευτυχές.

Το Απόλυτο είναι Ζωή, Ελεύθερη στη Κίνησή της. Χωρίς περιορισμούς, χωρίς όρια, χωρίς τον ταπεινωτικό φόβο του Νόμου. Ζωή, πολύ πέραν από το Πνεύμα και την Ύλη. Πολύ πέραν, από το Κάρμα και τον πόνο.

Το Απόλυτο, είναι Απόλυτο, Αφηρημένο Διάστημα. Απόλυτη, Αφηρημένη Κίνηση. Απόλυτη Ελευθερία, χωρίς περιορισμούς, χωρίς επιφυλάξεις. Απόλυτη Παντογνωσία και Απόλυτη Ευτυχία.

Πρέπει να τελειώνουμε με την δράση του Εγώ, για να εισέλθουμε στο Απόλυτο. Το ανθρώπινο Εγώ, οφείλει να εισέλθει στον οίκο των νεκρών. Οφείλει να πάει στον κοινό λάκκο, των αστρικών αποθετηρίων. Οφείλουμε να αποσυντεθούμε στην Άβυσσο, ώστε να γεννηθεί το Ον, πλήρες, μεγαλειότητας και δύναμης.

Μόνον η απρόσωπη ζωή και το Ον, δύνανται να μας δώσουν την Αυθεντική Ευτυχία, της Μεγάλης Ζωής, Ελεύθερης στην κίνησή της.

Το να μαχόμαστε, να αγωνιζόμαστε, και τελικά να απελευθε-ρωνόμαστε, για να χανόμαστε ως αδαμάντινη σταγόνα, στον Ωκεανό του Άκτιστου Φωτός, είναι, ασφαλώς, ο μεγαλύτερος πόθος.

Προτού να εισέλθει κάποιος στο Απόλυτο, πρέπει να προετοιμασθεί στην Περιοχή της Ατάλα. Εκεί, τα όντα είναι αδιαφοροποίητα. Εκεί, ζει ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν μπόρεσε να εισέλθει στο Απόλυτο, επειδή επινόησε δύο λέξεις: Καλό και Κακό, αντί να χρησιμοποιεί, τις λέξεις Εξέλιξη και Καθοδική Εξέλιξη. Και έτσι, δημιούργησε Κάρμα. Η ανθρωπότητα είναι αρνητικά επηρεασμένη, από αυτές, τις δύο λέξεις. Για το κάθε τι, λέγεται ότι, «αυτό είναι Κακό» ή «αυτό είναι Καλό». Και εκεί, βρίσκεται συσσωρευμένο, όλο εκείνο, το οποίο μας προσκαλεί στην μελέτη, των Εσωτερικών Αξίων. Γι’ αυτόν τον λόγο, εκείνος, ο Άγιος Κύριος, βρίσκεται σε αναμονή.

Πρέπει να συνδράμουμε, ώστε οι άνθρωποι να αλλάξουν αυτές τις δύο λέξεις, με τις, Εξέλιξη και Καθοδική Εξέλιξη.

Στους κόλπους του Απολύτου, ενυπάρχει μία μεγάλη εξύψωση. Οι Παραμαρτασάτυας βαίνουν ανυψούμενοι, λίγο – λίγο και διέρχονται, πολύ πέραν, κάθε πιθανής κατανόησης.

To Ain Soph

Από το Άιν Σοφ ξεκινά όλη η Δημιουργία. Αλλά, η Δημιουργία, δεν είναι ίση, ούτε στην ουσία της, ούτε σε δύναμη στο Άιν Σοφ, το οποίο, διά μέσου του Θεϊκού, Ακτίστου Φωτός, ακτινοβολεί, από μόνο του, μία ευφυΐα, μία δύναμη, η οποία, αν και αρχικά, μετέχει στην τελειότητα και απεραντοσύνη του δημιουργού της, ως απορρέουσα από Εκείνο, έχει μία πεπερασμένη υπόσταση. Η Καμπάλα, αποκαλεί αυτήν, την πρώτη πνευματική εκπόρευση του Άιν Σοφ, ως τον Άφατο, Αρχαίο των Ημερών, ο οποίος είναι το Είναι του Είναι μας, ο Πατέρας και η Μητέρα, μέσα μας.

Το Άιν Σοφ, μη δυνάμενο να εκφρασθεί στον περιορισμένο Φυσικό Κόσμο, εκφράζεται δια μέσου των «Δέκα Σεφιρώθ» του.

Στο Άιν Σοφ υπάρχει μία παράξενη εξέλιξη, την οποία, ούτε οι Θεοί, ούτε οι άνθρωποι, γνωρίζουν. Πολύ πέραν του Εσώτερου, βρίσκεται ο Λόγος, ή Χριστός. Πολύ πέραν από τον άφατο, Αρχαίο των Ημερών, βρίσκεται το Άιν Σοφ ή Απόλυτο. Στην εκπνοή του, αποκαλείται Κοσμική Ημέρα (Μαχαμανβαντάρα). Στην εισπνοή του, Κοσμική Νύχτα (Μεγάλη Πραλάγια).

Κατά την διάρκεια της Κοσμικής Νύχτας, το σύμπαν απο-συντίθεται σε Άιν Σοφ και υπάρχει μόνον, στον νου του και σε εκείνον, των Θεών του. Αλλά αυτό, το οποίο υπάρχει στο πνεύμα Εκείνου και στο πνεύμα Εκείνων, είναι αντικείμενο, στο Αφηρημένο, Απόλυτο Διάστημα.

Προτού, η αστραφτερή καρδιά του Ηλιακού Συστήματος του Ορς, στο οποίο ζούμε, κινούμαστε και έχουμε το Είναι μας, αρχίσει να πάλλεται έντονα, μετά από την Μεγάλη Πραλάγια, ο Χρόνος δεν υπήρχε, αλλά κείτονταν κοιμώμενος, μέσα στην βαθιά αγκαλιά του Αφηρημένου, Απόλυτου Διαστήματος.

Εάν, στο τέλος του Μαχαμανβαντάρα, οι Επτά βασικές Διαστάσεις του Σύμπαντος παραμένουν, ελαττωθείσες, σε ένα απλό, μαθηματικό σημείο, το οποίο χάνεται, σαν μία σταγόνα, στον Μεγάλο Ωκεανό, είναι προφανές, ότι τότε, ο Χρόνος παύει να υπάρχει.

Οι κόσμοι, όπως οι άνθρωποι, τα ζώα και τα φυτά γεννιούνται, μεγαλώνουν, γερνάνε και πεθαίνουν. Όλα εκείνα, τα οποία αναπνέουν κάτω από τον Ήλιο, έχουν έναν καθορισμένο χρόνο.

Η Αρχαία Σοφία λέει, ότι ο Μπραχάμα, ο Πατέρας, ο Ωκεανός του Παγκοσμίου Πνεύματος της Ζωής, κατά την άφιξη της Μεγάλης Νύχτας (εκείνη, την οποία οι Ινδουιστές αποκαλούν Πραλάγια, ή διάλυση του Σύμπαντος) βυθίζεται μέσα στο Απόλυτο, Αφηρημένο Διάστημα, για 7 Αιωνιότητες.

Οι 7 Αιωνιότητες σημαίνουν «Evos» ή χρονικές περιόδους, πλήρως καθορισμένες, σαφείς και ακριβείς.

Μας έχει ειπωθεί, ότι μία Μαχακάλπα, ή Μεγάλη Εποχή, ή Κοσμική Ημέρα, έχει ένα σύνολο 311.040.000.000.000 ετών. Είναι προφανές, ότι μία Μαχαπραλάγια, ή Κοσμική Νύχτα, ισούται με την ίδια, χρονική ποσότητα.

Όταν θα φθάνει η Βαθιά Νύκτα, των Δημιουργών αυτού του Ηλιακού Συστήματος, αυτοί, θα απορροφηθούν στην αγκαλιά του Απόλυτου. Θα απομείνει μία ομάδα φεγγαριών. Οι πλανήτες, ο Ήλιος, η Γη και η ζωή, θα έχουν εξαφανισθεί, με όλους τους Παρθενικούς Σπινθήρες. Σε κάθε έναν από εμάς, αντιστοιχεί ένας Παρθενικός Σπινθήρας. Σε κάθε ζωντανό πλάσμα, του αντιστοιχεί ένας Παρθενικός Σπινθήρας, και οι οποίοι θα απορροφηθούν στο Απόλυτο, για 7 Αιωνιότητες.

Εάν παρατηρήσουμε την Σελήνη, (το Φεγγάρι μας), θα δούμε ότι είναι ένα πτώμα. Είχε πλούσια ζωή, θάλασσες και ηφαίστεια. Υπήρχαν άλλα φεγγάρια, τα οποία περιστρέφονται γύρω από το Άρη, τον Κρόνο, κ.τ.λ., τα οποία, μία ημέρα, είχαν ζωή. Στο προηγούμενο Μαχαμανβαντάρα, το οποίο ήταν ένα Πάντμα, ή Χρυσός Λωτός, υπήρξε στο Φεγγάρι μία ανθρωπότητα, επτά φυλές και πέθανε.

Πριν από την αυγή του Μαχαμανβαντάρα, το Σύμπαν κοιμόταν στην τρομερή Σκοτεινιά.

Στην αρχή ή την αυγή, του καθενός Σύμπαντος, το Αιώνιο Μαύρο φως, ή Απόλυτη Σκοτεινιά, μετατρέπεται σε Χάος.

Το Σκότος είναι, στον εαυτό του, Πατέρας – Μητέρα. Το Φως, ο Υιός τους. Έτσι λέει η Αρχαία Σοφία.

Είναι φανερό, ότι το Άκτιστο Φως έχει μία άγνωστη προέλευση, απολύτως αγνοούμενη, από εμάς.

Κατά κανέναν τρόπο δεν υπερβάλλουμε, εάν βεβαιώσουμε την ιδέα, ότι μίας τέτοιας προέλευσης, είναι το Σκότος.

Ας μιλήσουμε τώρα, για το Δευτερεύον, Κοσμικό, Παρεχόμενο Φως. Είναι φανερό, ότι οποιαδήποτε και να είναι η προέλευσή του και όσο όμορφο και να είναι, έχει, στο βάθος του, έναν χαρακτήρα διαβατικό, Απατηλό.

Τα άφατα, Βαθιά Σκότη, αποτελούν συνεπώς, την Αιώνια Μήτρα, στην οποία, οι προελεύσεις του φωτός εμφανίζονται και εξαφανίζονται.

Λέγεται, ότι το Απόλυτο είναι Σκότος. Από το Σκότος, εξέρχεται το Φως. Το Άκτιστο Φως του Απολύτου, εξέρχεται από το βαθύ Σκότος της Μεγάλης Νύκτας. Από εκείνα τα Σκότη, τα οποία δεν έχουν το Φως, αναβλύζει το Άκτιστο Φως. Εάν εμάς, μας τοποθετούσαν εκεί, δεν θα βλέπαμε τίποτα περισσότερο, από μία άβυσσο και βαθύ σκότος. Όμως, για τους κατοίκους του Απολύτου, (τους Παραμαρτασάτυας), εκείνα τα σκότη είναι Άκτιστο Φως, κατασκευασμένο ούτε από άνθρωπο ούτε από Θεό, όπου βασιλεύει μία αστείρευτη Ευτυχία, μία ασύλληπτη Χαρά.

Υπάρχουν τρομερές μεγαλοφυΐες του κακού, όπως ο Μπελιάλ, ο Μπαέλ, ο Μολώχ, κ.τ.λ., τρομακτικοί Δάσκαλοι. Ξέροντας, ότι το Φως εξέρχεται από τα Σκότη, κατακρημνίζονται στην Άβυσσο, έστω και αν γνωρίζουν, ότι προχωρούν εξελισσόμενοι καθοδικά.

Από την Άβυσσο, εξέρχεται το Φως. Γι’ αυτό, καλούμαστε να κατερχόμαστε στα Σκότη, για να διαλύουμε το «Εγώ», τον Σατανά, ώστε να εξάγουμε το Φως, από τα Σκότη.

Οι Θεοί, με την βοήθεια της Φωτιάς, ανέρχονται από την Άβυσσο και χάνονται στο Απόλυτο.

Φως και Σκότος, είναι φαινόμενα του ιδίου αγνώστου, βαθέος, -πλατωνικού- Νοούμενου, ακατανόητου για την λογική.

Εκείνο, το οποίο αντιλαμβανόμαστε, περισσότερο ή λιγότερο, ως Φως, το οποίο ακτινοβολεί από το Σκότος, είναι κάτι, το οποίο εξαρτάται από την δική μας Δύναμη, της Πνευματικής Όρασης. Το Απόλυτο, είναι βαθύ Σκότος, για τα ανθρώπινα μάτια, αλλά, Άκτιστο και τρομερό Φως, για την Άφατη Ιεραρχία των Παραμαρτασάτυας.

«Εκείνο, το οποίο είναι Φως για εμάς, είναι Σκότος για ορισμένα έντομα, ενώ, ο Πνευματικός Οφθαλμός βλέπει Φωτεινότητα, εκεί, όπου το φυσιολογικό μάτι, αντιλαμβάνεται μόνον, σκοτεινιά».

Το Σύμπαν, βυθισμένο στην Πραλάγια, μετά από το Μαχαμανβαντάρα, διαλυμένο στα πρωταρχικά του στοιχεία, αναπαύεται, αναγκαστικά, στο βαθύ Σκότος, του Απείρου Διαστήματος.

Είναι σημαντικό, να κατανοήσουμε ενδελεχώς, το βαθύ μυστήριο του Χαοτικού Σκότους. Από το Χάος εξέρχεται ο Κόσμος και από τα Σκότη αναβλύζει το Φως. Ας προσευχόμαστε βαθιά…

Είναι γραμμένο, με πύρινες λέξεις, σε όλα τα ιερά βιβλία του κόσμου, ότι το Χάος είναι το φυτώριο του Κόσμου.

Το Τίποτα, το Χάος, είναι ασφαλώς και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, το Άλφα και το Ωμέγα, η Αρχή και το Τέλος όλων των κόσμων, οι οποίοι ζουν και πάλλονται, στο αναλλοίωτο Άπειρο.

Στο Βραχμανικό Αϊταρέγια, στο πολύτιμο διδακτικό ανάγνωσμα της Ριγκ Βέδα, ενυπάρχει πράγματι, αποδεικνυόμενη μέχρι κορεσμού, η τρομερή ταυτότητα μεταξύ εκείνων των φωτεινών ιδεών των Βραχμάνων και των Πυθαγορείων. Αφού, και οι μεν και οι δε, στηρίζονται στα μαθηματικά.

Στον προαναφερθέντα ινδουιστικό τόμο, αναφέρεται συχνά, η Μαύρη Φωτιά, η Αφηρημένη, Σκοτεινή Σοφία, στο απεριόριστο και χωρίς όνομα, Απόλυτο Φως.

Εκείνη, η Αφηρημένη Οντότητα, το πρωταρχικό Μηδέν-Αστήρ των Περσών, το Τίποτα, κορεσμένο από ζωή, Εκείνο…. Εκείνο…. Εκείνο….

Ο ίδιος ο Θεός, δηλαδή, ο Στρατός της Φωνής, του Ρήματος, του Μεγάλου Λόγου, πεθαίνει, όταν φθάνει η Μεγάλη Πραλάγια, η Κοσμική Νύχτα και ξαναγεννιέται, τρομερά θεϊκός, στην αυγή του Θεϊκού Μαχαμανβαντάρα.

Το Απόλυτο, Ριζικό Μηδέν, της Υπερβατικής Αριθμητικής, το Αφηρημένο Διάστημα, της Γεωμετρίας, η Ακατάληπτη Οντότητα, (δεν πρέπει να συγχέεται με την Θεότητα, το οποίο είναι διαφορετικό), ούτε γεννιέται, ούτε πεθαίνει, ούτε επανενσαρκώνεται.

Από εκείνο, το Πλήρως Ακατάληπτο, ή Ριζικό Μηδέν, εκπορεύεται, κατά την έναρξη οποιουδήποτε Αστρικού Σύμπαντος, η Πυθαγόρεια Μονάδα, ο Πατέρας – Μητέρα των Γνωστικών, ο Πουρούσα – Πρακρίτι των Ινδουιστών, ο Όσιρις – Ίσις των Αιγυπτίων, ο Καβαλιστικός Διπλός Πρωτόκοσμος ή Αδάμ – Κάδμος, ο Θεός – Χάος της Θεογονίας του Ησιόδου, ο Ουρ – Ανας, ή Φωτιά και Ύδωρ των Χαλδαίων, ο Γιοντ – Χεβέ των Σημιτών, ο Περσικός Ζέρου – Άμα, ο Ένας – Μοναδικός, ο Αουναντάτ – Αντ των Βουδιστών, το Ρουάχ Ελοχίμ ή Θεϊκό Πνεύμα του Κυρίου, αιωρούμενο επάνω από τα Ύδατα της πρώτης στιγμής, της Γένεσης.

Στην Βαθιά Νύχτα, μόνον Σκότη γέμιζαν το απεριόριστο Παν. Τότε, ο Πατέρας, η Μητέρα, και ο Υιός ήταν, για ακόμη μία φορά, Ένα και ο Υιός δεν είχε ακόμα ξυπνήσει, για τον Τροχό και την περιπλάνησή Του, μέσα σε αυτόν.

Είναι γραμμένο, με σαφείς, πύρινους χαρακτήρες, στο βιβλίο της Μεγάλης Ζωής, ότι στο τέλος του Μαχαμανβαντάρα, ο Όσιρις, (ο Πατέρας), η Ίσις, (η Μητέρα) και ο Ώρος, (το Θεϊκό Πνεύμα), ενοποιούνται, αναμειγνύονται και συγχωνεύονται, σαν Τρεις Φωτιές, για να σχηματίσουν μία μόνον, Φλόγα.

Ας αναζητούμε τον Όσιρη, την Ίσιδα και τον Ώρο, μέσα στους εαυτούς μας, στα άγνωστα βάθη του Είναι μας.

Είναι προφανές, ότι ο Όσιρις, η Ίσις, και ο Ώρος αποτελούν, στον ίδιο τους, τον εαυτό, την Μονάδα, την Δυάδα και την Τριάδα, του Εσωτερικού μας Είναι.

Έχετε ακούσει να μιλούν για τον Μπραχάμα; Αυτός είναι, στον εαυτό του, Πατέρας – Μητέρα – Υιός.

Σε κάθε νέα, Κοσμική Αυγή, το Σύμπαν ανασταίνεται, όπως το πτηνό Φοίνικας, από τις ίδιες, τις στάχτες του.

Κατά το ξημέρωμα του κάθε Μαχαμανβαντάρα, η Μονάδα ξεδιπλώνεται, εκ νέου, στην Δυάδα, και στην Τριάδα.

Χαράζοντας η αυγή, της νέας Κοσμικής Ημέρας, μετά την βαθιά νύκτα, ο Υιός, η Τριάδα, ο Ώρος, (το Θεϊκό Πνεύμα του καθενός), εκπορεύει, το ίδιο, την Ουσία του, τις Μυστικιστικές Αρχές Του, τον Τροχό της Σαμσάρα, με τον ευγενή σκοπό, να αποκτήσει την Ψυχή – Αδάμας.

Αχ, πόσο μεγάλη είναι η χαρά του Ώρου, αποκτώντας την Αδαμάντινη Ψυχή! Τότε, απορροφάται μέσα στην Θεϊκή Μητέρα Του και με Αυτήν, συγχωνευόμενη με τον Πατέρα, σχηματίζουν μία, μόνον, αδαμάντινη Φλόγα, έναν Θεό, μεγαλοπρεπούς, εσωτερικής ομορφιάς.

Το Διάστημα είναι γεμάτο Σύμπαντα. Ενώ, κάποια συστήματα κόσμων εξέρχονται από την Βαθιά Νύχτα, άλλα, φθάνουν στην δύση τους. Εδώ λίκνα, εκεί τάφοι.

Στην αρχή της Αυγής του Μαχαμανβαντάρα, αναπτύσσεται η Ετερογένεια, από την Ομοιογένεια. Ξαναγεννιέται ο Στρατός της Φωνής, (ο Θεός), για να επανέλθει και πάλι, στο Δημιουργείν.

Όταν αναγγέλθηκε η Αυγή της Κοσμικής Ημέρας, το Σύμπαν τραντάχθηκε από τρόμο. Στην Συνείδηση, των Θεών και των ανθρώπων, αναδύθηκε μία παράξενη και τρομακτική αυγή και το Άκτιστο Φως άρχισε να απομακρύνεται από την Συνείδηση αυτών.

Τότε, οι Θεοί και οι άνθρωποι, έκλαψαν σαν μικρά παιδιά, προ της Αυγής της Μεγάλης Κοσμικής Ημέρας. Ο Αιτιατός Λόγος, της Πρώτης Στιγμής, θύμισε στους Θεούς και στους ανθρώπους τις καρμικές οφειλές τους και άρχισε η προσκυνηματική πορεία του ανθρώπου, από τον έναν κόσμο στον άλλο. Μέχρι την Γη, όπου ζει τώρα, υποκείμενος στον «Τροχό της Γέννησης και του Θανάτου», έως ότου να μάθει, να ζει κυβερνώμενος από τον Νόμο της Αγάπης.

Το Σύμπαν αναδύθηκε από τα σωθικά του Απολύτου και το Άκτιστο Φως βυθίστηκε σε μία νοσταλγική δύση. Έτσι κατήλθαν, οι Θεοί και οι άνθρωποι, μέσα στις σκιές του σύμπαντος.

Η Θυσία ολοκληρώθηκε και η Καμπάλα το καταγράφει, στο Μεγάλο Αρκάνο της, Αρ. 12. Εάν συναθροίσουμε τον αριθμό 12, μας δίνει 3. Το ένα είναι η Αρσενική αρχή, η Φωτιά. Το Δύο, η Θηλυκή αρχή, το Νερό, το Σπέρμα. Το Τρία, είναι το Σύμπαν, ο Υιός.

Η παρούσα Κοσμική Ημέρα συμβολίζεται από έναν κυανό πελεκάνο, ο οποίος ανοίγει το στήθος του, με το ράμφος του, προκειμένου να πιεί τα σπλάχνα του, από τα οποία εκπορεύτηκαν όλα, όσα δημιουργήθηκαν.

To Ain Soph Aur

Κάθε Σύμπαν, του Απείρου Διαστήματος, κατέχει τον δικό του, Κεντρικό Ήλιο και το σύνολο, όλων αυτών των Πνευματικών Ηλίων, συνιστούν το Άιν Σοφ Αούρ, τον Πρωτόκοσμο, το Ηλιακό Απόλυτο.

Το Ηλιακό Απόλυτο, είναι σχηματισμένο από πολλαπλούς Υπερβατικούς, Θεϊκούς, Πνευματικούς Ήλιους.

Η εκπόρευση του δικού μας, «Παντελεήμονος και Ιερού, Ηλιακού Απολύτου» είναι εκείνο, το οποίο, η Έλενα Π. Μπλαβάτσκυ, αποκαλεί «Η Μεγάλη Πνοή», βαθύτατα άγνωστο, αυτό το ίδιο…

Πολλά έχουν λεχθεί, σχετικά με τον Ιερό, Απόλυτο Ήλιο και είναι προφανές, ότι κάθε Ηλιακό Σύστημα κυβερνάται από έναν, από αυτούς, τους Πνευματικούς Ήλιους. Πραγματικά, είναι καταπληκτικοί, Πνευματικοί Ήλιοι, απαστράπτοντες με άπειρες μεγαλοπρέπειες, στο διάστημα. Ακτινοβόλες Σφαίρες, τις οποίες ποτέ δεν θα μπορούσαν να αντιληφθούν οι αστρονόμοι, διαμέσου του τηλεσκοπίου τους.

Αυτό σημαίνει, ότι το δικό μας σύστημα κόσμων κατέχει τον δικό του Ιερό, Απόλυτο Ήλιο, ακριβώς, όπως όλα τα άλλα Ηλιακά Συστήματα, του Αναλλοίωτου Απείρου.

Ο ΠΡΩΤΟΚΟΣΜΟΣ, ή Πρώτος Κόσμος, είναι απεριόριστα Θεϊκός, άφατος. Δεν υπάρχει, σε εκείνον, καμία μηχανική αρχή. Κυβερνάται από τον Μοναδικό Νόμο.

Εάν συλλογιστείτε βαθιά, επί του Ηλιακού Απολύτου, θα δείτε ότι υπάρχει, πολύ πέραν, η πληρέστερη ελευθερία, η απόλυτη ευτυχία, επειδή, όλα κυβερνώνται από τον Μοναδικό Νόμο.

Αναντίρρητα, στο Ιερό, Ηλιακό Απόλυτο, στον Κεντρικό, Πνευματικό Ήλιο, αυτού του συστήματος, στο οποίο ζούμε, κινούμαστε και έχουμε το Είναι μας, δεν υπάρχει μηχανικότητα, κανενός είδους και συνεπώς, είναι προφανές, ότι εκεί, επικρατεί η πληρέστερη μακαριότητα.

Είναι αναμφίβολο, ότι στον Κεντρικό, Πνευματικό Ήλιο, κυβερνώμενο από τον Μοναδικό Νόμο, υπάρχει η αμετάβλητη ευτυχία, του Αιώνιου, Ζώντος Θεού. Δυστυχώς, καθώς απομα-κρυνόμαστε, όλο και περισσότερο, από τον Ιερό, Απόλυτο Ήλιο, εισχωρούμε, κάθε φορά, σε όλο και περισσότερο πολύπλοκους κόσμους, όπου εισάγεται ο αυτοματισμός, η μηχανικότητα και ο πόνος.

Προφανώς, στον δεύτερο κόσμο, των τριών Νόμων, τον ΑΓΙΟΚΟΣΜΟ (Πλανήτες, Ήλιοι, Στερέωμα), η ευτυχία είναι ασύγκριτη, επειδή, η Υλικότητα είναι μικρότερη. Σε αυτήν την περιοχή, οποιοδήποτε άτομο κατέχει, στην εσωτερική φύση του, μόνον τρία άτομα του Απολύτου.

Πόσο διαφορετικός είναι ο τρίτος κόσμος, ο ΜΑΚΡΟΚΟΣΜΟΣ, (ο Γαλαξίας μας), κυβερνώμενος από Έξι Νόμους. Εκεί, η Υλικότητα αυξάνεται, επειδή, κάθε ένα, από τα άτομά του, κατέχει εσωτερικά, έξι άτομα του Απολύτου.

Διεισδύουμε στον τέταρτο Κόσμο, τον ΔΕΥΤΕΡΟΚΟΣΜΟ, (το ηλιακό μας σύστημα), ο οποίος κυβερνάται από δώδεκα Νόμους. Εκεί, βρίσκουμε πυκνότερη την Ύλη, οφειλόμενο στο γεγονός, ότι οποιοδήποτε από τα άτομά του, περιλαμβάνει εντός του, δώδεκα άτομα του Απολύτου.

Εάν εξετάσουμε προσεκτικά τον πέμπτο Κόσμο, τον ΜΕΣΟΚΟΣΜΟ, (ο πλανήτης Γη) κυβερνώμενο από Είκοσι Τέσσερις Νόμους, θα δούμε ότι οποιοδήποτε από άτομά του, κατέχει στην Εσωτερική του Φύση, είκοσι τέσσερα άτομα του Απολύτου.

Αν μελετήσουμε, λεπτομερώς, τον έκτο κόσμο, τον ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ, (ο άνθρωπος), κυβερνώμενο από 48 Νόμους, θα βρούμε, ότι οποιοδήποτε άτομο του ανθρώπινου οργανισμού, αντιλαμβανόμαστε εντός αυτού, δια μέσω της Θείας Διόρασης, περιέχει 48 άτομα του Απολύτου.

Αν κατέλθουμε λίγο χαμηλότερα και εισέλθουμε στο βασίλειο της, πλέον ωμής υλικότητας, στον έβδομο κόσμο, στον ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΟ, (στους Κατώτερους Κόσμους), κάτω από τον φλοιό του Πλανήτη, στον οποίο ζούμε, ο οποίος κυβερνάται από 96 Νόμους, θα ανακαλύψουμε ότι στην πρώτη Υπό-διαστασιακή Ζώνη, η πυκνότητα έχει αυξηθεί τρομακτικά, επειδή, στην Εσωτερική της Φύση, υπάρχουν 96 άτομα του Απολύτου.

Στην δεύτερη Υποχθόνια Ζώνη, κάθε άτομό της, κατέχει 192 άτομα του Απολύτου. Στην τρίτη ζώνη, κάθε άτομο κατέχει, στο εσωτερικό του, 384 άτομα του Απολύτου, κ.τ.λ., αυξανόμενης έτσι της υλικότητας, με φοβερό και τρομακτικό τρόπο. Βυθιζόμενοι μέσα σε Νόμους, κάθε φορά όλο και περισσότερο σύνθετους, προφανώς, ανεξαρτητοποιούμαστε σταδιακά, από την Θέληση του Απολύτου και περιπίπτουμε στην μηχανική πολυπλοκότητα όλης αυτής, της Μεγάλης Φύσης.

Εάν θέλουμε να επανακατακτήσουμε την Ελευθερία, πρέπει να απελευθερωθούμε από τέτοια μηχανικότητα και τέτοιους Νόμους και να επιστρέψουμε στον Πατέρα.

Προφανώς, οφείλουμε να μαχόμαστε, με ακούραστο τρόπο, για να απελευθερωθούμε από τους 48, 24, 12, 6, και 3 Νόμους, με σκοπό την αληθινή επιστροφή στον Ιερό, Απόλυτο Ήλιο, του Συστήματός μας.

To Ain Soph Paranishpana

Μέσα στον άνθρωπο, υπάρχει μία Θεϊκή Ακτίνα. Αυτή η ακτίνα θέλει να επιστρέψει στο Αστέρι της, το οποίο, πάντα, της χαμογελά.

Το Αστέρι, το οποίο καθοδηγεί το Εσωτερικό μας, είναι ένα Υπέρ-Θεϊκό Άτομο, του Αφηρημένου, Απόλυτου Διαστήματος. Το Καμπαλιστικό όνομα αυτού του ατόμου, είναι το ιερό Άιν Σοφ.

Το Άιν Σοφ είναι το Ατομικό μας Αστέρι. Αυτό το Αστέρι, λάμπει, πλήρες δόξας, στο Αφηρημένο, Απόλυτο Διάστημα.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, από αυτό το Αστέρι εκπορεύονται το Κέτερ (Kether, ο Πατέρας), το Τσοκμάχ (Chockmah, ο Υιός) και το Μπινάχ (Binah, το Άγιο Πνεύμα), του κάθε ανθρώπου.

Το Άιν Σοφ, το Αστέρι, το οποίο καθοδηγεί το Εσωτερικό μας, στέλνει την Ακτίνα του, στον κόσμο, προκειμένου να δημιουργεί Συνείδηση της δικής του Ευτυχίας.

Η Ευτυχία, χωρίς Συνείδηση της δικής της Ευτυχίας, δεν είναι Ευτυχία.

Η Ακτίνα, (το Πνεύμα), είχε Συνείδηση Ορυκτή, Φυτική και Ζωική. Όταν η Ακτίνα ενσαρκώθηκε, για πρώτη φορά, σε ένα άγριο και πρωτόγονο, ανθρώπινο σώμα, ξύπνησε ως άνθρωπος και είχε Αυτό-Συνείδηση της δικής της Ευτυχίας. Τότε, η Ακτίνα μπόρεσε να επιστρέψει στο Άστρο, το οποίο καθοδηγεί το Εσωτερικό του.

Δυστυχώς, μέσα στους βαθείς κόλπους, του πυκνού δάσους, η Άγρια Επιθυμία έκανε να γεννηθεί το Εγώ.

Οι Ενστικτώδεις Δυνάμεις της Φύσης παγίδευσαν τον αθώο Νου του ανθρώπου και αναδύθηκε ο εσφαλμένος αντικατοπτρισμός της Επιθυμίας.

Τότε, το Εγώ συνέχισε επανενσαρκούμενο, για να ικανοποιεί τις Επιθυμίες του. Έτσι, παραμένουμε κυριευμένοι από τον Νόμο της Εξέλιξης και του Κάρμα.

Οι εμπειρίες και ο πόνος περιέπλεξαν το Εγώ. Η Εξέλιξη είναι μία διαδικασία περιπλοκής της ενέργειας.

Το Εγώ ενδυναμώθηκε και περιπλέχθηκε, με τις εμπειρίες. Τώρα, είναι πλέον, αργά. Εκατομμύρια προσώπων μετατράπηκαν σε τερατώδεις Δαίμονες. Μόνον, μία τρομερή επανάσταση μπορεί να μας σώσει από την Άβυσσο.

Όταν ο άνθρωπος διαλύει το Εγώ, τότε, γίνεται μία ολική Επανάσταση.

Ο άνθρωπος παύει να υποφέρει, όταν είναι ικανός, να διαλύει το Εγώ. Ο πόνος, είναι το αποτέλεσμα των κακών μας πράξεων.

Ο πόνος είναι του Σατανά, (το Ψυχολογικό Εγώ), επειδή, είναι εκείνος, ο οποίος εκτελεί τα έργα του κακού.

Το Αφηρημένο, Απόλυτο Διάστημα, το Συμπαντικό Πνεύμα της Ζωής, είναι Απόλυτη Ευτυχία, Ύψιστη Ειρήνη και Αφθονία.

Εκείνοι, οι οποίοι δημιουργούν από τον πόνο έναν μυστικισμό, είναι μαζοχιστές. Ο Σατανάς, υπήρξε και είναι ο δημιουργός του πόνου. Ο πόνος είναι σατανικός.

Κανένας, δεν μπορεί να απελευθερωθεί με τον πόνο. Χρειάζεται να είμαστε Αλχημιστές.

Με την Αλχημεία, διαλύεται το Εγώ. Η ρίζα του Εγώ είναι η Επιθυμία. Η Επιθυμία μεταλλάσσεται με την Αλχημεία.

Εάν θέλεις να εξολοθρεύσεις την Επιθυμία, πρέπει να μεταλλαχθείς. Η Σεξουαλική Επιθυμία μετατρέπεται σε Θέληση και η Θέληση σε Φωτιά. Η Επιθυμία της Συσσώρευσης, (Φιλαργυρία), μεταλλάσσεται σε Αλτρουισμό. Ο Θυμός, (Μάταιη Επιθυμία), μεταλλάσσεται σε Γλυκύτητα. Η Ζήλια, (Μάταιη Επιθυμία), μεταλλάσσεται σε Χαρά, για το Καλό του Πλησίον. Οι Λέξεις της Επιθυμίας μεταλλάσσονται στον Λόγο της Σοφίας, κ.τ.λ..

Αναλύστε όλα τα ανθρώπινα Ελαττώματα και θα δείτε ότι έχουν την έδρα τους στο Πάθος. Μετατρέψτε την Επιθυμία με την Αλχημεία και το Πάθος θα εξολοθρευθεί. Καθένας, ο οποίος εξολοθρεύει την Επιθυμία, διαλύει το Εγώ.

Καθένας, ο οποίος διαλύει το Εγώ, σώζεται από την Άβυσσο και επιστρέφει στο Εσώτερο Αστέρι του, το οποίο, πάντα, του χαμογελά.

Μόνον με την Ιερή Αλχημεία, μπορούμε να διαλύσουμε το Εγώ. Η θεμελιώδης βάση της Αλχημείας είναι το Αρκάνο A.Z.F. Οι Άγγελοι, οι Αρχάγγελοι, τα Σεραφείμ, οι Δυνάμεις, οι Θρόνοι, κ.τ.λ., είναι τα ακριβή αποτελέσματα, τρομερών, Εσωτερικών Επαναστάσεων.

Περάσαμε ήδη, δια μέσου της Καθοδικής Εξέλιξης, (η κάθοδος του Πνεύματος στην Ύλη). Έχουμε ήδη, υποφέρει τρομακτικά, στην Εξέλιξη, (στην διαδικασία περιπλοκής της Ενέργειας).

Είναι επείγουσα, τώρα, μια Ολική Επανάσταση, (η Διάλυση του Εγώ). Κανένας δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, μέχρι να φθάσει στο Εσωτερικό του Αστέρι. Μόνον, στην βάση Εσωτερικών Επαναστάσεων, βαίνουμε επιστρέφοντας, λίγο – λίγο, στο δικό μας, Υπέρ Θεϊκό Άτομο. Διερχόμαστε δια μέσου Αγγελικών, Αρχαγγελικών, Σεραφειμικών, Λογοϊκών Καταστάσεων, κ.τ.λ., ώσπου, τελικά, η Ακτίνα να συγχωνευτεί με το αστέρι της, το Άιν Σοφ, το οποίο λάμπει από Ευτυχία.

Η Άβυσσος είναι τρομακτικά επώδυνη. Η τρομερή αντίθεση του Άιν Σοφ είναι η Άβυσσος. Τα Kliphos, (Κλιφώθ), της Καμπάλα. Τα Kliphos είναι ατομικά και Τρομερά, του Σεληνιακού Μονοπατιού.

Ας αναλύσουμε το Πρωταρχικό, Θεϊκό Άτομο, από το οποίο εκπορεύονται τα Δέκα Σεφιρώθ της Καμπάλα.

Εάν αυτό-παρατηρηθούμε, βρίσκουμε:

1. ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΣΩΜΑ.

2. ΤΟ ΑΙΘΕΡΙΚΟ, Ή ΖΩΤΙΚΟ ΣΩΜΑ.

3. ΤΟ ΑΣΤΡΙΚΟ ΣΩΜΑ, Ή ΣΩΜΑ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ.

4. ΤΟ ΖΩΙΚΟ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟ ΣΩΜΑ.

5. Η ΟΥΣΙΑ (παγιδευμένη μέσα στο Εγώ. Πολύ πέραν, βρίσκεται η Θεϊκή Τριάδα, την οποία, το ανθρώπινο ον δεν την έχει ενσαρκωμένη).

6. ΤΟ ΑΙΤΙΑΤΟ ΣΩΜΑ, Ή ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ, Ή ΜΑΝΑΣ.

7. ΤΟ ΒΟΥΔΙΚΟ ΣΩΜΑ, Ή ΘΕΪΚΗ ΨΥΧΗ.

8. ΤΟ ΑΤΜΙΚΟ ΣΩΜΑ, Ο ΕΣΩΤΕΡΟΣ.

Το πέμπτο και το έκτο συσχετίζονται, επειδή, το πέμπτο είναι ένα τμήμα του έκτου. Έχουμε ένα κλάσμα της Ανθρώπινης Ψυχής ενσαρκωμένο. Αυτό είναι η Ουσία, ή Μπουδάτα (Buddhata).

Ο Άτμαν, ο Ίδιος, είναι το Άφατο Ον. Εκείνο, το οποίο βρίσκεται πολύ πέραν από τον Χρόνο, από την Αιωνιότητα, χωρίς τέλος των ημερών. Εκείνο, το οποίο δεν πεθαίνει ούτε ενσαρκώνεται, (Εκείνο, το οποίο επιστρέφει, είναι το Εγώ).

Ο Άτμαν είναι απολύτως, τέλειος. Ο Άτμαν ξεδιπλώνεται στην Πνευματική Ψυχή και αυτή, ξεδιπλώνεται στην Ανθρώπινη Ψυχή, η οποία είναι το Ανώτερο Μάνας. Η Ανθρώπινη Ψυχή ξεδιπλώνεται στην Ουσία, την Μπουδάτα. Αυτές είναι οι Αρχές και αυτή είναι η Ουσία, η οποία ενσαρκώνεται στα τέσσερα οχήματά της και ντύνεται με αυτά και παραμένει εμφιαλωμένη, μέσα στο ψυχολογικό Εγώ.

ΑΤΜΑΝ

ΜΠΟΥΝΤΙ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΨΥΧΗ

ΜΑΝΑΣ – ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ

ΟΥΣΙΑ

ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟ – ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ – ΑΙΘΕΡΙΚΟ – ΦΥΣΙΚΟ

Το Διανοητικό Σώμα, το Σώμα των Επιθυμιών, το Αιθερικό και το Φυσικό, συναποτελούν την Προσωπικότητα. Η Ουσία εισερχόμενη μέσα σε αυτά τα οχήματα, εμφιαλώνεται στο Εγώ. Εκείνο, το οποίο επιστρέφει είναι ένα κλάσμα της Ανθρώπινης Ψυχής.

Πολύ πέραν από την Θεοσοφική Τριάδα, υπάρχει μία Ακτίνα, η οποία μας ενώνει με το Απόλυτο. Αυτή η Ακτίνα, μέσα στον κάθε άνθρωπο, είναι ο Απαστράπτων Δράκος της Σοφίας, ο Εσωτερικός Χριστός, η Σεφιρωθική Κορώνα. Η Καμπάλα την ορίζει ως εξής:

ΚΕΤΕΡ: Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ.

ΤΣΟΚΜΑΧ: Ο ΥΙΟΣ, Ο ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ.

ΜΠΙΝΑΧ: ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ.

Η Σεφιρωθική Κορώνα είναι η Πρώτη Τριάδα, η οποία εκπορεύεται από το Άιν Σοφ.

Σε τελική ανάλυση, ο καθένας, από εμάς, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα άτομο του Αφηρημένου, Απόλυτου Διαστήματος, το Άιν Σοφ, το οποίο βρίσκεται μυστικιστικά συσχετιζόμενο με την Αδένα της Επίφυσης, το Τσάκρα Σαχασράρα, ή Εκκλησία της Λαοδικείας.

Οφείλουμε να κάνουμε μία ειδική διαφοροποίηση, μεταξύ του Άιν Σοφ και του Άιν Σοφ Παρανισπάνα. Στην πρώτη περίπτωση, δεν υπάρχει εσωτερική Αυτό-Πραγμάτωση, αλλά στην δεύτερη, πράγματι, υπάρχει.

Οποιοσδήποτε Μαχάτμα, ξέρει πολύ καλά, ότι πριν να εισέλθει στο Απόλυτο, οφείλει να διαλύσει τα Ηλιακά Σώματα. Την ημέρα, κατά την οποία απελευθερωνόμαστε, αφήνουμε, εγκαταλείπουμε, όλα τα οχήματα.

Για ποιόν λόγο κατασκευάζουμε τα Ηλιακά Σώματα; Γιατί Κατερχόμαστε στην Ένατη Σφαίρα; Εάν πρέπει να εγκαταλείψουμε τα Ηλιακά Σώματα, τότε, γιατί κάνουμε κάτι, το οποίο δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε;

Κατά την Διάλυση καθενός από αυτά, τα Χριστικά Οχήματα, παραμένει ένα Σπερματικό Άτομο. Είναι προφανές, ότι σε αυτά, τα οχήματα, παραμένουν 4 Σπερματικά Άτομα.

Είναι αναμφισβήτητο, ότι αυτά τα άτομα αντιστοιχούν στα Σώματα Φυσικό, Αστρικό, Διανοητικό και Αιτιατό.

Είναι προφανές, ότι τα 4 Σπερματικά Άτομα απορροφούνται μέσα στο Υπέρ-Θεϊκό Άτομο, το Άιν Σοφ Παρανισπάνα, μαζί με την Ουσία, τις Πνευματικές Αρχές, τους Νόμους και τις Τρεις Πρωταρχικές Δυνάμεις. Κατόπιν, έρχεται η Βαθιά Νύχτα της Μαχαπραλάγια.

Φυσικό, Ηλιακό Αστρικό,

Ηλιακό Νοητικό, Ηλιακό Αιτιατό,

Ανθρώπινη Ψυχή, Άτμαν,

Το Άγιο Πνεύμα,

Ο Υιός,

Ο Πατέρας.

Σπερματικά Άτομα

μέσα στο

Άιν Σοφ Παρανισπάνα

Το Άιν Σοφ χωρίς Εσωτερική Αυτό-Πραγμάτωση, δεν κατέχει τα 4 Σπερματικά Άτομα. Είναι ένα Απλό Άτομο του Αφηρημένου, Απόλυτου Διαστήματος με μόνον τις Τρεις, Πρωτογενείς Δυνάμεις του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Το Άιν Σοφ ενός Δασκάλου, ο οποίος έχει απελευθερωθεί, είναι πολύ διαφορετικό από το Άιν Σοφ χωρίς Αυτό-Πραγμάτωση.

Κατά την Αυγή ενός Μαχαμανβαντάρα, ένας Αυτό-Πραγματο-ποιημένος ξεδιπλώνει τα σώματά του, ενεργοποιώντας όλα τα σπέρματά του.

Κατέχει τα Ηλιακά Σώματα, τα Αναστηλώνει, εάν το επιθυμεί, σε οποιαδήποτε στιγμή.

Έχοντας Κατασκευάσει αυτά τα σώματα, τα δίνει Αυτόνομη Συνείδηση.

Το Άιν Σοφ, το οποίο κατέχει τα Σπερματικά Άτομα, μπορεί να επανενσαρκωθεί, οποιαδήποτε ώρα το θελήσει και παραμένει ενδεδυμένο με τα Ηλιακά του Σώματα.

Όταν θέλει να εκδηλωθεί, εκπορεύει αυτά τα Ηλιακά Σπερματικά Άτομα και εμφανίζεται σε οποιοδήποτε σημείο του διαστήματος.

Υπάρχει μία μέθοδος, η οποία τα ορίζει όλα αυτά και είναι η εξής: C.O.N.H.

Τα 4 Σώματα ενός Μυημένου, είναι 4 Δυνάμεις. Τέσσερα Σώματα, με τα οποία ενδύεται η Οντότητα, όταν θέλει να εκδηλωθεί.

1. C: Άνθρακας. Στην Αλχημεία, το γράμμα C συμβολίζει το Σώμα της Συνειδητής Θέλησης, τον Άνθρακα, της Απόκρυφης Χημείας.

2. Ο: Οξυγόνο. Στην Αλχημεία, το γράμμα Ο συμβολίζει το αληθινό, Ηλιακό, Διανοητικό Σώμα, το οποίο κατασκευάζεται στο Σιδηρουργείο των Κυκλώπων. Το Οξυγόνο, της Ιερής Χημείας.

3. Ν: Άζωτο. Στην Αλχημεία, το γράμμα Ν συμβολίζει το Αυθεντικό, Ηλιακό, Αστρικό Σώμα. Τόσο διαφορετικό, από το Σώμα των Επιθυμιών. Είναι προφανές, ότι το νόμιμο, Αστρικό Σώμα είναι το Άζωτο, της Απόκρυφης Χημείας.

4. Η: Υδρογόνο. Στην Αλχημεία, το Η συμβολίζει το Φυσικό Σώμα, το τρισδιάστατο όχημα από σάρκα και οστά.

Τα Τέσσερα Σώματα βρίσκονται στο Άιν Σοφ Παρανισπάνα. Από εκεί εκπορεύονται τα σώματα, με τα οποία ενδύεται η Οντότητα. Και τα κατασκευάζει ακαριαία, δηλαδή, στην στιγμή, κατά την οποία, Αυτή θελήσει να εργασθεί σε έναν κόσμο, προς χάριν της ανθρωπότητας, εμφανιζόμενη ως ένας Αυτό-Πραγματωμένος Δάσκαλος, Αυτό-συνειδητός, Κύριος της Ζωής και του Θανάτου.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ:

Η ΑΓΙΑ ΚΑΤΑΦΑΣΗ: Ο ΠΑΤΕΡΑΣ.

Η ΑΓΙΑ ΑΡΝΗΣΗ: Ο ΥΙΟΣ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ: ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ.

Εκδηλώνονται μέσω των ατόμων C.O.N., (Άνθρακας, Οξυγόνο, Άζωτο). Το Η (υδρογόνο) είναι μία δύναμη ελεύθερη από τις άλλες τρεις. Γι’ αυτόν τον λόγο, είναι το Φυσικό Όχημα, διαμέσου του οποίου υπηρετεί ως όργανο του Σώματος της Θέλησης, του Διανοητικού και του Αστρικού.

Δεν υπερβάλλουμε, εάν δώσουμε έμφαση στην υπερβατική, Αλχημική ιδέα, ότι ένα Άιν Σοφ Παρανισπάνα εμπεριέχει εντός του, αυτά τα Σπερματικά Άτομα C.O.N.H.

Με αυτά τα 4 Αλχημικά Άτομα, ανακατασκευάζει, το Άιν Σοφ Παρανισπάνα, το Άρμα του Μερκαμπάχ, (τα Ηλιακά Σώματα), για να εισέρχεται σε οποιοδήποτε Σύμπαν, όταν είναι αναγκαίο.

Ας μην ξεχνάμε, ότι το Μερκαμπάχ είναι το Άρμα των Αιώνων, ο Ουράνιος Άνθρωπος της Καμπάλα.

Ως συνέπεια, ως απόρροια, μπορούμε και οφείλουμε να βεβαιώσουμε, ότι εκείνοι, οι οποίοι δεν έχουν πραγματοποιήσει την εργασία, στην Ένατη Σφαίρα (το Σεξ), στην πραγματικότητα, δεν κατέχουν το Άρμα του Μερκαμπάχ.

Είναι αναμφίβολο, ότι τα πάντα αλλάζουν, στο πεδίο δράσης της Πρακρίτι, εξ αιτίας των τροποποιήσεων της Τραϊγκου-ναμαγιασάκτι και ότι όλα τα ανθρώπινα όντα, επίσης, τροποποιούμαστε με τρόπο θετικό ή αρνητικό. Ωστόσο, εάν δεν κατασκευάσουμε το Άρμα του Μερκαμπάχ, το Άιν Σοφ θα παραμένει χωρίς Εσωτερική Αυτό-Πραγμάτωση.

Εκείνοι, οι οποίοι δεν έχουν εξαλείψει τον Αμπχάγια Σαμσκάρα, τον Έμφυτο Φόβο, θα απομακρυνθούν από την Ένατη Σφαίρα, λέγοντας στους άλλους, ότι η εργασία, στο Σιδηρουργείο των Κυκλώπων, (το Σεξ), είναι ανώφελη.

Αυτοί είναι οι υποκριτές Φαρισαίοι, οι οποίοι διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο. Οι αποτυχόντες, οι οποίοι δεν εισέρχονται ποτέ, στο Βασίλειο, ούτε αφήνουν τους άλλους, να εισέλθουν. Στα αλήθεια, το σεξ είναι «λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου».

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Ταρώ και Καμπάλα»)