Οι φανατικοί του μαρξισμού-λενινισμού, δεν δέχονται το καινούργιο, δεν δέχονται από αυτοαγάπη την ΤΕΤΑΡΤΗ ΧΑΡΑ­ΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ όλων των πραγμάτων ή ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ. Αγαπούν πολύ τον εαυτό τους, γιατί προσηλώνονται στις δικές τους υλιστικές και παράλογες θεωρίες και όταν τους τοποθετούμε στο πεδίο των συγκεκριμένων γεγονότων, όταν τους αποδεικνύουμε το παράλογο των δικών τους σοφισμάτων, σηκώνουν το αριστερό χέρι κοιτούν τους δείκτες του ρολογιού τους, χρησιμοποιούν μια δικαιο­λογία και φεύγουν. Αυτοί είναι εκφυλιζόμενα μυαλά, παραγερα­σμένα μυαλά που δεν ξέρουν να ακούν, που δεν ξέρουν να ανακα­λύπτουν το καινούριο, που δεν δέχονται την πραγματικότητα γιατί εί­ναι εμφιαλωμένοι στην αυτοαγάπη. Είναι άνθρωποι που αγαπούν πολύ τον εαυτό τους, άνθρωποι που δεν ξέρουν από ραφιναρισμένη κουλτούρα, με ακατέργαστα μυαλά, ακαλλιέργητα μυαλά που ακούν μόνο στο αγαπημένο τους ΕΓΩ.

Πρώτα από όλα γίνεται απαραίτητο να μάθουμε να ακούμε. Είναι πραγματικά πολύ σπάνιοι εκείνοι που ξέρουν να ακούν. Γε­νικά, όταν κάποιος ακούει δεν ακούει, γιατί το Εγώ του μεταφράζει όλα αυτά που ακούει στην δική του γλώσσα, στην δική του ψυχολο­γική ιδιοσυγκρασία, μέσα από το κριτήριο του και τελικά δεν ακούει. Ο κόσμος για να μπορεί να μάθει να ακούει πρέπει πρώτα από όλα να αφυπνίσει την συνείδηση. Πώς θα μπορούσε να ακούει ψυχολογικά, κάποιος που έχει κοιμισμένη την συνείδηση; Για να ξέ­ρουμε να ακούμε πρέπει να είμαστε παρόντες και σας: ρωτάω: εί­σαστε σίγουροι, αυτοί που είναι εδώ παρόντες, ότι σ’ αυτές τις ώρες δεν βρισκόσαστε να περιδιαβαίνετε στα σπίτια σας, στα εργαστήριά σας, στην εξοχή ή σε κάποιο από τα αγαπημένα σας μέρη; Πάντα βλέπουμε τους ανθρώπους καθισμένους, εμφανώς ακούγοντας, αλλά πώς θα μπορούσε να ακούει αυτός που δεν είναι στο σπίτι του; Γε­νικά, όταν ένας μιλάει για την Γνώση, εκείνοι που εμφανώς ακούν δεν ακούνε. Φεύγουν φοβισμένοι πάνε από εδώ προς τα εκεί και από εκεί προς τα εδώ, ταξιδεύουν στην ψυχολογική εσωτερική πόλη. Να θυμηθούμε ότι μέσα στον καθένα μας υπάρχει μια ψυχολογική χώρα, μια ψυχολογική πόλη (ένα πράγμα είναι ένα μέρος του φυσι­κού κόσμου και άλλο πράγμα είναι το ψυχολογικό μέρος στο οποίο βρισκόμαστε). Σε τι μέρος είμαστε τοποθετημένοι τώρα; Εσείς θα πείτε εδώ. Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και να μην είναι. Η πραγμα­τικότητα είναι ότι γίνεται δύσκολο να ξέρουμε να ακούμε, διότι γε­νικά αυτός που ακούει φεύγει, ταξιδεύει στην ψυχολογική χώρα του, φεύγει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Τελικά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ και αν δεν είναι στο σπίτι ποιος ακούει; Η ανθρώπινη προσωπικότητα; Πραγματικά, αυτή δεν ξέρει να ακούει… Το φυσικό σώμα; αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο. Τότε ποιος ακούει;

Όταν ένας μιλάει στον άλλον (και αυτό το λέω ειδικά στους απεσταλμένους) νομίζει ότι ακούει επάγρυπνος, αλλά οι άνθρωποι φεύγουν όταν μας ακούνε. Όταν καταφανώς ακούνε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ…Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που είναι πολύ γε­μάτοι από τον εαυτό τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούνε τον ΛΟΓΟ. Δεν έχουν ένα άδειο μέρος, ένα μικρούλη χώρο για τους λόγους μας, είναι γεμάτοι από τον εαυτό τους, από τις δικές τους υπερηφάνειες, από τις δικές τους θεωρίες. Τότε ο Λόγος δεν μπορεί να μπει. Πού θα έμπαινε άλλωστε αν αυτοί οι άνθρωποι είναι γεμά­τοι από τον εαυτό τους; Να θυμηθούμε τον Ιησού και την γέννηση του: οι γονείς του πήγαν τότε στο ληξιαρχείο, όπως ζητούσε ο Ηρώ­δης, και δεν βρήκαν στο χάνι ένα άδειο μέρος… Τότε, δεν υπάρχει στην ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΑΒΕΡΝΑ (εάν μπορούμε να της δώσουμε αυτό το όνομα), ένα άδειο μέρος για τον Λόγο. Είναι κατεχόμενη η ΤΑ­ΒΕΡΝΑ, είναι κατεχόμενο το χάνι, πόσο σοβαρό, είναι αυτό! Εμείς πρέπει να έχουμε την ΓΑΒΑΘΑ του Βούδα ή την ΧΥΤΡΑ προς τα πάνω για να λάβουμε τον Λόγο. Αλλά αντί να κάνουνε αυτό οι άν­θρωποι τοποθετούν την ΧΥΤΡΑ προς τα κάτω. Θα χρειαζόταν να αναγνωρίσουμε τότε το δικό μας εσωτερικό τίποτα και την αθλιό­τητα για να έμενε στην ΓΑΒΑΘΑ, στο ΔΟΧΕΙΟ, στην ΧΥΤΡΑ ένα μέρος και για τον Λόγο. Αλλά όσο θα είμαστε γεμάτοι από τον εαυτό μας, πώς θα μπορούσε ο λόγος να μπαίνει σε εμάς; Η με άλλα λόγια πώς θα μπορούσαμε να μάθουμε να ακούμε από την ψυχολο­γική σκοπιά; Διότι να ξέρουμε να ακούμε λογικά ή να ξέρουμε να ακούμε ας πούμε φυσικά είναι πράγμα σχετικά εύκολο. Αλλά ψυχο­λογικά… πόσο δύσκολο είναι να ξέρουμε να ακούμε! Πρέπει να εί­μαστε σε αντιληπτική κατάσταση με την ΧΥΤΡΑ προς τα πάνω ή το ΔΟΧΕΙΟ ή την ΓΑΒΑΘΑ (στο βουδιστικό στυλ) περιμένοντας την Τροφή. Αλλά εάν η ΧΥΤΡΑ είναι προς τα κάτω, πώς μπορεί να μπαίνει η Τροφή σε μας; πώς θα μπορούσαμε να την λάβουμε; Αυτοί που είναι γεμάτοι από ζήλια, από αυτοεπάρκεια, εκείνοι που είναι πλήρεις από θεωρίες, μήπως νομίζετε εσείς ότι βρίσκονται στο κα­τάλληλο στάδιο για να μπορούν να λάβουν τον Λόγο; Πρώτα από όλα, πρέπει να αναγνωρίσουμε το δικό μας εσωτερικό τίποτα και την αθλιότητα πριν να μπορέσουμε να λάβουμε την τροφή της λέ­ξης, και δεν είναι δυνατόν να λάβουμε αυτή την τροφή αν δεν ξέ­ρουμε να ακούμε. Αν έχουμε ακούσει μια λέξη, χίλιες μέχρι και εκατομμύρια φορές, νομίζουμε ότι την ξέρουμε, ότι την έχουμε ακούσει, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουμε ακούσει αυτήν την λέξη. Μια οποιαδήποτε μέρα την ακούμε και μας έρχεται σαν και­νούργια. Αλλά αν την έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές, γιατί μας έρ­χεται σαν καινούργια; Διότι πάντα την είχαμε ακούσει με την κοιμι­σμένη συνείδηση και μια οποιαδήποτε μέρα είχαμε την τύχη να την ακούσουμε με την συνείδηση ξύπνια, και μας έρχεται σαν κάτι και­νούργια. Να δείτε πόσο δύσκολο είναι να ξέρουμε να ακούμε, δείτε πόσο κοπιαστικό είναι… Χρειάζεται πρώτα από όλα να είμαστε συ­νειδητοί, αν θέλουμε να ξέρουμε να ακούμε. Ας θυμηθούμε εκείνον τον πειρασμό του Ιησού στην έρημο, όταν ο Σατανάς του έλεγε: «Όλα αυτά τα βασίλεια του κόσμου θα σου τα δώσω αν γονατίσεις και με λατρέψεις». Να, εκεί είναι ο πειρασμός: Ζήτησε από τον ΧΡΙ­ΣΤΟ να τοποθετήσει την ΧΥΤΡΑ προς τα κάτω, να μην την τοποθε­τήσει προς τα πάνω για να λάβει τον εσωτερικό λόγο που έρχεται από ΨΗΛΑ, αλλά προς τα κάτω για να ακούει τα εξωτερικά πράγ­ματα, για να ακούει τον κόσμο με τις εξωτερικές αισθήσεις. Ο Ιη­σούς δεν έπεσε. Γιατί ο Μεγάλος Καβίρ δεν έπεσε; Διότι ήταν πάντα επάγρυπνος αντίληψης, σαν τον φρουρό στην εποχή του πολέμου, είχε την ΓΑΒΑΘΑ προς τα πάνω, όχι προς τα κάτω, περίμενε για να λάβει. Αλλά αν αυτός είχε πέσει σε πειρασμό, δηλαδή, αν είχε τοπο­θετήσει την ΓΑΒΑΘΑ προς τα κάτω, θα είχε ακούσει τους εξωτερι­κούς λόγους, πράγματα που έρχονται απ’ έξω, πράγματα του κό­σμου, δεν θα γινόταν ικανός να ακούει ψυχολογικά. Έτσι αγαπητοί μου αδελφοί, πρέπει να γινόμαστε κάθε φορά πιο αντιληπτικοί στον Λόγο, πρέπει να μάθουμε να ακούμε ψυχολογικά, αλλά επαναλαμ­βάνω: πώς θα μπορούσαμε να ακούμε αν είμαστε έξω από το σπίτι μας; Για να μπορούμε να ακούμε, πρέπει να είμαστε στο σπίτι μας, και ποιοι είναι έξω από το σπίτι; Όλοι οι ασυνείδητοι!

Μπορείτε εσείς να είστε σίγουροι ότι αυτήν την στιγμή με ακούτε; θα μπορούσατε να το βεβαιώσετε; θα μπορούσατε να με βεβαιώσετε αυτήν την στιγμή, να ορκιστείτε ότι είστε ακέραιοι ή πε­ριδιαβαίνετε σε άλλα μέρη; Η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων είναι πως, όταν ακούν οι άνθρωποι, δεν ακούν διότι πηγαίνουν σε άλλα μέρη, δεν είναι στο σπίτι τους, περιδιαβαίνουν…

Γιατί δεν θυμούνται οι άνθρωποι τις προηγούμενες υπάρξεις; Αλλά, πώς να τις θυμηθούνε αν δεν είναι στο σπίτι τους! Μήπως μπορεί κάποιος να θυμηθεί αυτό που δεν έχει πειραματιστεί; «ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ»… Ποιος ξέρει τι είναι το «να είναι στο σπίτι του»; Αναφέρομαι στο ανθρώπινο σώμα… Κανονικά το ΕΙΝΑΙ πηγαίνει έξω από το σπίτι, τότε πώς θα μπορούσαμε να θυ­μηθούμε τις προηγούμενες υπάρξεις αν πάντα ήμασταν έξω από το σπίτι μας;

Υπάρχουν δύο βασικά πράγματα στις δικές μας Γνωστικές σπουδές: πρώτον ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ, δηλαδή του δικού μας ΕΙΝΑΙ. Δεύτερον ΧΑΛΑΡΩΣΗ του σώματος. Ενθύμηση του εαυτού μας, και να χαλαρώνουμε το σώμα. Πρέπει να το κά­νουμε συνέχεια. Να θυμηθείτε ότι το σώμα πάντα είναι σε ένταση, τα νεύρα, οι μύες…. Υπάρχει ανάγκη να μάθουμε να θυμούμαστε τον εαυτό μας και να χαλαρώνουμε το σώμα. Εγώ το κάνω συνέ­χεια, όλες τις μέρες: την ανάμνηση του εαυτού μου και να χαλα­ρώνω το σώμα μου, στο κρεβάτι ή όπου να είναι. Αυτό είναι απα­ραίτητο: να πηγαίνουμε μέρα με την ημέρα ενθυμούμενοι κάθε φορά περισσότερο και περισσότερο από τον εαυτό μας, δηλαδή, από το δικό μας ΕΙΝΑΙ.

Πραγματικά από λήθη του ΕΙΝΑΙ, οι άνθρωποι διαπράττουν πολλά λάθη και έχουν τόσες λανθασμένες θεωρίες. Αν ο Λαπλάς ο μεγάλος Γάλλος αστρολόγος και μαθηματικός, δεν είχε ξεχάσει τον εαυτό του, το δικό του ΕΙΝΑΙ, δεν θα είχε συλλάβει ποτέ στον νου του εκείνη την θεωρία του, εκείνη την εσφαλμένη θεωρία, παράλογη, εντελώς παράλογη… Όταν ο Λαπλάς παρουσίασε την θεωρία του στον Ναπολέοντα, εξηγώντας του πώς από ένα Νεφέλωμα εξέρχεται ένας Πλανήτης ή ένα Ηλιακό Σύστημα, ο Ναπολέων του είπε: «Και ποια είναι η θέση που έχετε αφήσει για τον Θεό;» Εκείνος κυνικά του απάντησε: «Όχι κύριε, εγώ δεν χρειάστηκα τον θεό για να κατεργαστώ την θεωρία μου» (δείτε εδώ την αυτοεπάρκεια). Είναι ακριβώς από αυτήν που ξέχασε το ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ και έτσι μπόρεσε να επεξεργαστεί αυτήν την θεωρία, αυτή την εσφαλμένη θεωρία. Σε κανένα αστρολόγο του πλανήτη Γη ουδέποτε έχει βεβαιωθεί, ποτέ δεν έχει δει με τα δικά του μάτια, έναν πλανήτη να εξέρχεται ή ν’ αναδύεται από ένα Νεφέλωμα! Έτσι λοιπόν δεν είναι βέβαιο, όμως θεωρείται αποδεδειγμένο από πολλούς ανόητους σαν δόγμα της πί­στης… Αν ο Λαπλάς δεν είχε ξεχάσει τον εαυτό του, δεν θα είχε επε­ξεργαστεί αυτή την παράλογη θεωρία.

Υπάρχει ένας ανόητος που έριξε μια σταγόνα λάδι σε ένα ποτήρι νερό. Με ένα μικρό ξυλαράκι προσπάθησε να κάνει την στα­γόνα λαδιού να γυρίσει, άπλωσαν δακτυλίδια και μετά έμειναν γυρί­ζοντας γύρω από την κεντρική σταγόνα…και έτσι δημιουργήθηκε το Σύμπαν! Τον ρωτούν και ο θεός; Όχι, δεν χρειάστηκε, εσείς ήδη βλέπετε πώς δημιουργήθηκε… Αρκετά ανόητο! Δεν καταλαβαίνει ότι στην θεωρία του αυτός κάνει τον ρόλο του θεού, διότι αυτός με αυτή την κίνηση κάνει να γυρίζει η σταγόνα το λάδι. Όμως είναι τόσο ανόητος που δεν καταλαβαίνει ότι υπήρξε η ανάγκη κάποιου που να προκαλέσει τις κινήσεις, διότι μόνη της η σταγόνα λαδιού δεν θα γύριζε ούτε θα άπλωνε σε δακτυλίδια. Χρειάστηκε ένα χέρι για να την κινήσει, μια ευφυής ορμή, αλλά ο κυνικός αυτός, ο ανόητος αυτός, κάνει τον ρόλο του θεού και όμως αρνείται τον θεό. Έτσι λοι­πόν ο κόσμος είναι αδέξιος όταν ξεχνάει τον εαυτό του.

Σε ότι αφορά εμένα δόξα τω θεώ δεν έχω ξεχάσει τον εαυτό μου, δηλαδή, το δικό μου ΕΙΝΑΙ. Γι’ αυτό λέω ότι το Νεφέλωμα του Λαπλάς και η Νεφελωματική θεωρία είναι εσφαλμένα. Το πάω πιο μακριά, εγώ είμαι με τον Σαβαώθ, με τον Σαβαθάτ. Θα μου πείτε εσείς: Τι είναι αυτό; (Diamahath… ναι, λέω ότι είμαι με το Diamahath, δεν κάνω κανένα έγκλημα…) Είναι η εξυπνάδα που δι­ευθύνει, δημιουργημένη από τον Σαβαώθ, από τον στρατό του Λό­γου.

Πώς ανέβλυσε το Σύμπαν; Από ένα Νεφέλωμα; Δεν είναι βέβαιο, μην πείτε ψέματα. Ανέβλυσε από τον Σαβαώθ, από την ΜΗ­ΤΕΡΑ-ΟΥΣΙΑ του ΧΑΟΥΣ (απόλυτη την Μουλαπρακρίτι θα λέγανε οι Ινδουιστές), που τελετούργησαν συγκεκριμένες λειτουργίες. οπωσδήποτε ταντρικές, στο ξημέρωμα του Μαχαμβαντάρα. Είναι αλήθεια! Βεβαίως, οι Ελοχίμ (που στο σύνολό τους συνιστούν τον Σαβαώθ, αυτόν τον ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ), ξεδίπλωσαν τον εαυτό τους σε μορφή του ΘΕΪΚΟΥ ΑΝΔΡΟΓΥΝΟΥ. Αλλά όμως με το να ξεδιπλώνονται στον εαυτό τους σαν ΑΡΣΕΝΙΚΟ-ΘΗΛΥΚΟ, ήταν έτοιμοι για να γονιμοποιούν την ΧΑΟΤΙΚΗ ΥΛΗ. Έτσι ήταν το πως η ΙΣΙΣ και η ΑΡΣΕΝΙΚΗ ΑΡΧΗ εκτέλεσαν τότε την σεξουαλική ένωση, είδος χημικό, μεταφυσικό, για να γονιμοποιούν τον Σαβαώθ, το ΧΑΟΣ. Τότε ξεχώρισαν τα ανώτερα νερά του χάους από τα κα­τώτερα. Τα ανώτερα γονιμοποιήθηκαν από την φωτιά, ανέβηκαν από την σπονδυλική στήλη της ΙΣΙΔΟΣ (μιλώντας με περιληπτικό τρόπο), γονιμοποιήθηκαν από το ΑΡΣΕΝΙΚΟ-ΑΡΧΗ με την φωτιά, και στράφηκαν αργότερα στο ΧΑΟΣ. Αυτό γονιμοποιήθηκε με την σειρά του και έτσι ανάβλυσε η ζωή, ανάβλυσαν οι σπόροι από όλα αυτά που ήταν, είναι και θα είναι. Έγινε ο ΑΤΟΜΙΚΟΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙ­ΛΟΣ σε όλα τα μέρη. Μετά τα ΣΠΕΡΜΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, ανά­βλυσαν τα ΑΤΟΜΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, ανάβλυσαν οι κόσμοι με όλα τα πράγματα, όλα χάρις στα Ελοχίμ ή στα ΘΕΪΚΑ ΑΝΔΡΟΓΥΝΑ ή στον ΣΤΡΑΤΟ των ΕΛΟΧΙΜ για να μιλάμε πιο ξεκάθαρα. Αλλά να αναβλύσει έτσι από ένα Νεφέλωμα; Η πρώτη μορφή που ανάβλυσε στην ύπαρξη ήταν ένας Διανοητικός Κόσμος. Πολύ αργότερα κρυ­σταλλώθηκε σε αστρική μορφή, μετά σε αιθερική και μετά έπαιρνε φυσική μορφή, αλλά δεν υπήρχε κανένα Νεφέλωμα όπως λέει ο Λαπλάς, όλα ήταν Προϊόν του Λόγου. Αν ο Λαπλάς δεν είχε ξεχάσει τον εαυτό του, εάν αντί να επεξεργάζεται την θεωρία του είχε αφο­σιωθεί στον διαλογισμό, είναι φανερό πως θα είχε μπορέσει κάποια μέρα να βεβαιώσει τις καταγωγές του Σύμπαντος, που είναι πολύ μακριά για να μοιάζουν με τις θεωρίες που επεξεργάσθηκε. Αυτή εί­ναι η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων. Κατά τρόπο ώστε όταν ένας ξεχάσει τον εαυτό του, διαπράττει τρομακτικά λάθη. Το πιο σοβαρό είναι να ξεχάσουμε τον εαυτό μας…

Η φωτιά είναι αυτό που μετράει σε οποιαδήποτε δημιουργία. Αλλά ένα πράγμα είναι η φωτιά στον φυσικό κόσμο και άλλο πράγμα στο ΧΑΟΣ. Πραγματικά στο ΧΑΟΣ η φωτιά είναι μια ηλεκτρική δύναμη, με πιθανότητα να αφυπνισθεί για να δημιουργεί. Σε αυτές τις μέρες που δουλεύουμε με την ΠΙΣΤΗ-ΣΟΦΙΑ, λέω ότι η ΠΙΣΤΗ-ΣΟΦΙΑ στο ΧΑΟΣ είναι οριστική. Πραγματικά η Σοφία είναι η Σο­φία της φωτιάς και απαστράπτει στο ΧΑΟΣ. Για κάποιο λόγο λέγε­ται ότι «το φως εξέρχεται εκ του σκότους και ο ΚΟΣΜΟΣ εξέρχεται του ΧΑΟΥΣ». Η ΠΙΣΤΙΣ-ΣΟΦΙΑ, σαν φωτιά, απαστράπτει στο ΧΑΟΣ για να δημιουργεί και να ξαναδημιουργεί. Η θεϊκή Σοφία εί­ναι στο ΧΑΟΣ και από το ΧΑΟΣ μπορεί να αναβλύσει για να φτά­σει στο «ΑΕΟΝ-13», στο «13-ΦΙΔΙ», στο «13-ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟΣ ΕΒΔΟΜΟΣ».

Έτσι αγαπητοί μου αδελφοί, πρέπει να σκεπτόμαστε κάθε φορά περισσότερο πάνω σε αυτό. Μεγάλα πράγματα ανοίγονται για έναν, όταν δεν ξεχνά το δικό του ΕΙΝΑΙ, όταν θυμάται τον εαυτό του βαθιά. Συμβουλεύω οι αδελφοί, καθημερινώς, ας είναι λίγο, για πέντε λεπτά, δέκα λεπτά, μισή ώρα, μια ώρα, να θυμούνται τον εαυτό τους καθισμένοι σε μια πολυθρόνα, να χαλαρώνουν το σώμα εντελώς. Μια μέρα θα μπορούν να φτάσουν στην εμπειρία του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ με αυτόν τον δρόμο (που είναι ένας τρόπος να επε­νεργεί κανείς πάνω στο συγκινησιακό κέντρο μέσω του κινητικού κέντρου) και κατόπιν με το να είναι σε αυτήν την στάση, εντελώς χα­λαρωμένοι, ζώντας το ΕΙΝΑΙ, με το να το αισθάνονται, να το πειρα­ματίζονται.

Να γινόμαστε αντιληπτικοί στο ΕΙΝΑΙ, αυτό είναι το βα­σικό. Η Προσωπικότητα πρέπει να γίνεται κάθε φορά πιο παθητική και αντιληπτική στον λόγο που έρχεται από πάνω, από Ψηλά. Αυτός ο λόγος έρχεται μέσω των ανωτέρων κέντρων του ΕΙΝΑΙ και φθάνει σε μας. Αλλά αν δεν είμαστε αντιληπτικοί, αν δεν μαθαίνουμε να χα­λαρώνουμε, αν ξεχνάμε τον εαυτό μας, πώς θα μπορούμε να λά­βουμε τα μηνύματα που έρχονται μέσω των Ανωτέρων Κέντρων του ΕΙΝΑΙ, με τι τρόπο; Οι αδελφοί, πρέπει να καταλάβουν αυτό, ότι πρέπει να είμαστε ένα δοχείο, να γινόμαστε αντιληπτικοί, να μά­θουμε να λαβαίνουμε τον Λόγο, να παίρνουμε την βαθιά του έννοια, αυτό είναι θεμελιώδες! Καθημερινά πρέπει να χαλαρώνουμε και να θυμόμαστε τον εαυτό μας, το δικό μας Είναι, έτσι θα προχωρούμε νικητές…

ΕΡ: θα ήθελα να ξέρω Αξιοσέβαστε Δάσκαλε το εξής: όταν ένας μαθητής δεν είναι σε ανάμνηση του εαυτού του, είναι άχρηστο να συμβουλεύεται ένα Δάσκαλο για να του λύσει μια απορία διότι δεν θα ξέρει να τον ακούει;

ΑΠ: Να συμβουλευόμαστε είναι αναγκαίο, αλλά να ξέρουμε να ακούμε είναι απαραίτητο. Έτσι λοιπόν, δεν είναι παράλογο να συμβουλευόμαστε, αυτό που είναι παράλογο είναι να μην ξέρουμε να ακούμε…

ΕΡ: Μέσω της εκπαίδευσης του λόγου, μπορούμε να μά­θουμε να ακούμε;

ΑΠ: Ένα πράγμα είναι να μιλάς και άλλο να ακούς. Αν δεν ξέρουμε να ακούμε δεν θα έχουμε την αληθινή Γνώση. Για να ξέ­ρουμε να ακούμε χρειάζεται να είμαστε επάγρυπνοι και φρουροί, να είμαστε συνειδητοί. Επίσης χρειάζεται να έχουμε ισορροπία μεταξύ του Είναι και της κατανόησης ή μεταξύ της Γνώσης και του Είναι. Αλλά ένα πράγμα είναι να ακούμε και άλλο είναι να μιλάμε. Να εκ­παιδευόμαστε στον λόγο είναι απαραίτητο, δεν λέω όχι, αλλά γίνεται απαραίτητο να ξέρουμε να ακούμε, για να αφιερωνόμαστε έτσι κυ­ρίως στην ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ.

ΕΡ: Δάσκαλε, όταν ένας είναι μπροστά σας, υπάρχει ένας λήθαργος του νου, μένει σαν ανίκανος για να απορροφάει όλο τον λόγο του Δασκάλου, για να απορροφάει την υπέροχη Γνώση. Δη­λαδή, μένει κάποιος σαν αμήχανος, ανόητος, μπροστά στην σοφία του Δασκάλου. Οπότε τι να κάνω για να μάθω να σας ακούω Αξιο­σέβαστε Δάσκαλε;

ΑΠ: Έχω ακούσει τα λόγια σου… αναμφισβήτητα πρέπει να ξέρουμε να ακούμε χρειάζεται να είμαστε επάγρυπνοι αντίληψης, επάγρυπνοι του τι γίνεται, αν θέλουμε να ακούμε. Αλλά επαναλαμ­βάνω: πώς θα μπορούσε να ξέρει να ακούει αυτός που δεν είναι στο σπίτι του; Κανονικά, οι άνθρωποι που ακούν σε ένα ακροατήριο τον ομιλητή, συνηθίζουν να φεύγουν, έχουν πολλαπλάσια «απάνθρωπα ψυχικά επιπρόσθετα» που πάνε και έρχονται σε όλα τα μέρη. Τε­λικά, όντας εκεί στο ακροατήριο ακούγοντας, δεν είναι, και ακούγο­ντας δεν ακούν, διότι είναι έξω από το σπίτι τους… Αν θέλετε να ξέ­ρετε να ακούτε, πρέπει να είσαστε ακέραιοι, ολοκληρωμένοι μπρο­στά στον ομιλητή. Πρέπει τα τρία κέντρα (διανοητικό, συγκινη­σιακό και κινητικό) να είναι συγχωνευμένα, ενωμένα. Αλλά αν αυτά τα τρία κέντρα πάνε διαλυμένα, το διανοητικό πάει από μια μεριά, το συγκινησιακό από την άλλη και το κινητικό από την άλλη, τότε απλώς δεν ακούμε τον Λόγο. Έτσι λοιπόν το να ξέρουμε να ακούμε είναι κάτι πολύ δύσκολο και θεμελιώδες, διότι αν ένας μάθει να ακούει, μπορεί τότε να λάβει ολόκληρη την πληροφορία επάνω στην Γνωστική Εσωτεριστική Δουλειά.

Να έχουμε υπόψη ότι στην πρακτική ζωή, η ζωή έχει πολλές φάσεις. Η ζωή στην κατάσταση της ασυνειδησίας έχει τρομερές φά­σεις θα φαινόταν σαν η ζωή στην ασυνείδητη κατάσταση της αν­θρωπότητας να είχε περισσότερη δύναμη και από την Γνωστική εσω­τεριστική Γνώση. Αλλά αυτό που συμβαίνει, επαναλαμβάνω, είναι ότι οι άνθρωποι είναι γεμάτοι από τον εαυτό τους. Δεν μπορούν τότε να λάβουν την πληροφορία που τους δίνουν διαμέσου του λόγου. Είναι γεμάτοι, δεν λαμβάνουν ολόκληρη την πληροφορία, δηλαδή, δεν ξέρουν να ακούν, (είναι γεμάτοι από τον εαυτό τους)… Αν ένας ακούει, αν μαθαίνει να ακούει σε κατάσταση επάγρυπνης αντιλή­ψεως, επάγρυπνος του τι γίνεται, φτάνει επίσης να αναγνωρίσει από αυτόν τον Λόγο, μέσω του Λόγου που λαμβάνει, μέσω του Λόγου που τον πληροφορεί, πραγματικά έρχεται να ανακαλύψει ότι είναι ένας γυμνός, άθλιος και πεινασμένος. Μένει τότε ένα άδειο μέρος για να μπορεί να μπαίνει εκεί ο Λόγος. Αλλά ενώ ένας αισθάνεται γεμάτος, ενώ αισθάνεται περήφανος, ενώ αισθάνεται ευχαριστημένος με όλα αυτά τα εγώ, πώς θα μπορεί να λάβει τον Λόγο; Δεν υπάρχει ένα άδειο μέρος μέσα στον άνθρωπο για να μπορεί να αποθηκεύεται εκεί ο Λόγος. Κατά τρόπον ώστε πρέπει να κάνουμε η δική μας στά­μνα, η δική μας ΓΑΒΑΘΑ, το δικό μας δοχείο, να είναι προς τα πάνω ανοικτό, περιμένοντας τον Λόγο, την τροφή που θα μας τρέφει, που θα μας προσανατολίσει. Αλλά αν ένας στρέφει την ΧΥΤΡΑ προς τα κάτω, πώς θα λαμβάνει; δεν λαμβάνει χρειάζεται να την στρέφει προς τα πάνω, να αφήνει ένα άδειο μέρος για να λαμβάνει αυτή την σταγόνα, αυτή την σταγόνα που είναι η Γνώση.

ΕΡ: Δάσκαλε, η εσφαλμένη εκπαίδευση, η εσφαλμένη ηθική, είναι επίσης ένα εμπόδιο για να μάθουμε να ακούμε;

ΑΠ: Πραγματικά, η εσφαλμένη εκπαίδευση προκαλεί πολλή ζημιά. Λέω ότι η εκπαίδευση που ένας λαμβάνει στο νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο και στο πανεπιστήμιο, είναι εσφαλ­μένη διότι δεν είναι συσχετισμένη με κανένα από τα αυτόνομα και αυτοσυνειδητά μέρη του ΕΙΝΑΙ. Όντας εσφαλμένη, πλαστογραφεί τους πέντε κυλίνδρους της μηχανής και τρέφει πολλά «ψυχικά απάνθρωπα ακόλουθα». Ένας άνθρωπος με εσφαλμένη προσωπικό­τητα, πολύ ενδυναμωμένη, είναι ένας άνθρωπος που δεν είναι διατε­θειμένος να ξέρει να ακούει, που δεν ξέρει να ακούει. Πάντα ακούει τις υποκειμενικές φωνές, τις υποσυνείδητες, τις υποανθρώπινες των πέντε κυλίνδρων της οργανικής μηχανής. Οι μόνες φωνές που ξέρει να ακούει είναι αυτές της εσφαλμένης προσωπικότητας. Πάντα είναι γεμάτος από γνώσεις, δεν αφήνει ένα άδειο μέρος που να μπορεί ένας εκπαιδευτής να καταθέτει τον Λόγο. Κατά τρόπον τέτοιο ώστε η εσφαλμένη εκπαίδευση αδικεί τρομερά, και σ’ ότι αναφέρεται στην εσφαλμένη ηθική, λοιπόν, δεν ξέρω για ποια ηθική αναφέρεις.

ΕΡ: Λοιπόν στην ηθική ας πούμε, την προσηλωμένη στο πα­λιό, στην παράδοση.

ΑΠ: Αυτή δεν χρησιμεύει. Να μιλάμε για. την ΕΠΑΝΑΣΤΑ­ΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ. Γιατί η ηθική είναι σκλάβα των συνηθειών, των τό­πων και των εποχών. Αυτό που σε μία χώρα είναι «ηθικό» σε άλλη χώρα είναι ανήθικο, ας δούμε ένα πολύ συγκεκριμένο γεγονός: στην Κίνα, επί παραδείγματι, μέχρι πριν λίγο καιρό, το να σκοτώνουν τον πατέρα γιατί ήταν πολύ γέρος, το θεωρούσαν ηθικό, και να δίνουν τα κοριτσάκια, μωρά ακόμα, στους καθολικούς ιεραπόστολους που έφταναν εκεί, αλλάζοντας τα με γραμματόσημα, ήταν ηθικό. από εκεί υπήρχε ένας παπάς που έφερνε εκατοντάδες, χίλια ή περισσό­τερα κοριτσάκια, αποκτημένα με γραμματόσημα. Είναι κανονικό τότε να πετάξουμε οποιοδήποτε κοριτσάκι στον δρόμο; «Αφού είναι γυναίκα δεν αξίζει» την πετούν στον δρόμο, χαιρόντουσαν μόνο όταν γεννιόταν ένα αγόρι, αλλά γεννιόταν ένα κοριτσάκι και το πετούσαν στον δρόμο ή το άλλαζαν με γραμματόσημα. Τότε λοιπόν τι αποφα­σίζουμε με την ηθική; Η ηθική είναι σκλάβα των συνηθειών. θα μπορούσαμε να αναφέρουμε χιλιάδες γεγονότα, μερικά από αυτά πολύ οδυνηρά και μέχρι ντροπιαστικά, γύρω από την καυχώμενη Ηθική. Έτσι λοιπόν η Ηθική είναι σκλάβα των συνηθειών, των χρό­νων, είναι αποτέλεσμα όλων των προλήψεων της ανθρωπότητας. Δεν χρησιμεύει. Όλοι οι άνθρωποι που θέλουν να προχωρούν στο μονοπάτι της εσωτερικής αυτοπραγμάτωσης του ΕΙΝΑΙ, πρέπει να ελευθερώνονται από την ηθική. Ας μιλάμε καλύτερα για την επανα­στατική Ηθική, αυτό ακούγεται καλύτερα. Ένας πρέπει να μάθει να κάνει μια καταγραφή από τον εαυτό του για να ξέρει τι του περισ­σεύει και τι του λείπει, και επίσης να μαθαίνει να οδηγεί τις αρετές του. Μια αρετή, αν και μπορεί να είναι πολύ άγια, έξω από την θέση της προξενεί ζημιά. Υπάρχουν πολλοί άγιοι που έχουν αδικήσει την ανθρωπότητα με τις αρετές τους, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων. Όμως οι αρετές είναι αξιόλογες, αλλά αυτός που δεν ξέρει να τις χειρίζεται, πραγματικά προξενεί ζημιά στις ίδιες τις Αρετές. Τότε λοιπόν ας μη μιλάμε για Ηθική, ας μιλάμε για ΕΠΑ­ΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ. Η Ηθική δεν χρησιμεύει, αδικεί την δική μας ανάπτυξη. Υπάρχει καμιά άλλη ερώτηση;

ΕΡ: Δάσκαλε πρέπει να ξέρουμε ν’ ακούμε και πρέπει να ξέ­ρουμε να είμαστε στο σπίτι, Θα μπορούσατε εσείς τώρα Αξιοσέβα­στε Δάσκαλε να μας μιλήσετε λίγο επάνω στον κακό Γραμματέα;

ΑΠ: Ο κακός Γραμματέας είναι το Εγώ, τίποτα παραπάνω παρά το Εγώ. Όλοι σύμφωνα με την ψυχολογική ιδιοσυγκρασία, ενώ δεν έχει τελειώσει ο ομιλητής την ομιλία του ήδη το ίδιο το Εγώ έχει δημιουργήσει την προσωπική του ιδέα, αλλά εσφαλμένη, γιατί βασίζεται στις προλήψεις, στους φόβους, στις εσφαλμένες θε­ωρίες, στην εσφαλμένη εκπαίδευση που έχει λάβει και άλλες ανοη­σίες. Ο κακός Γραμματέας προξενεί πολλή ζημιά γι’ αυτό πρέπει να είμαστε επάγρυπνοι και φρουροί, έτοιμοι να λάβουμε τον λόγο αλλά προσεκτικοί και παρόντες. Αλλά αν είμαστε απόντες, πώς θα μπο­ρούσαμε να τον λάβουμε; Επαναλαμβάνω, γιατί οι άνθρωποι δεν θυ­μούνται τις προηγούμενες υπάρξεις τους; Απλώς γιατί ποτέ δεν είναι παρόντες, ποτέ δεν είναι στο σπίτι τους. Πεθαίνει το φυσικό σώμα και ποτέ δεν είμαστε στο σπίτι μας. Πώς μπορούμε να θυμηθούμε τις περασμένες υπάρξεις αν ποτέ δεν είμαστε στο σπίτι;