Καταλαβαίνω ότι όλοι οι αδελφοί δεν μπόρεσαν να αντιλη­φθούν, να συλλάβουν ολοκληρωτικά την προηγούμενη διάλεξη την σχετική με τα ψυχικά επιπρόσθετα και τις αντιπροσωπείες. Στ’ όνομα της αλήθειας, πρέπει να πούμε ότι ο κόσμος της Διάνοιας εί­ναι η αποθήκη όλων των ψυχικών σχημάτων του παρελθόντος του παρό­ντος και του μέλλοντος. Ο κόσμος της φυσικής ή παγκόσμιας Διά­νοιας, οφείλει λοιπόν να μελετηθεί σε βάθος, εμβριθέστατα, εάν πράγματι θέλουμε εμείς να εννοήσουμε κάτι από το ΕΓΩ και τις Αντιπροσωπείες. Δεν είναι δυνατόν σε πολλούς αδελφούς να μπορέ­σουν να αντιληφθούν ξεκάθαρα ποια είναι η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο Εγώ και στις αντιπροσωπείες.

Έχουμε πει με εμφαντικό τρόπο ότι τα ψυχικά επιπρόσθετα τα συνδεδεμένα όλα μαζί, αποτελούν αυτό που ονομάζεται ΕΓΩ. Κάθε ψυχικό επιπρόσθετο είναι η ίδια η προσωποποίηση κάποιου ελαττώ­ματος ψυχολογικού τύπου. Έχουμε επίσης αναφέρει ότι μέσα σε κάθε επιπρόσθετο υπάρχει οπωσδήποτε κάποιο ποσοστό της δι­κής μας συ­νείδησης. Έχουμε ξεκαθαρίσει ότι διαλύοντας αυτά τα επιπρόσθετα, ελευθερώνουμε την Συνείδηση. Έχουμε δώσει τεχνικές να ακολου­θούμε, όμως σε προηγούμενη μας ομιλία προσθέσαμε σ’ αυτό το σχε­τικό με τα επιπρόσθετα κάτι διαφορετικό. Αναφέρομαι ξεκάθαρα στο θέμα εκείνο των Αντιπροσωπειών. Ποια θα ήταν η διαφορά, π.χ. με­ταξύ επιπρόσθετων και Αντιπροσωπειών; Αυτό εί­ναι που θα μελετή­σουμε στην σημερινή διάλεξη.

Απλά, μέσα στον πρακτικό χώρο της ζωής, ένα άτομο είναι ένα άτομο, ένα αντικείμενο των αισθήσεων. Η διανοητική αντιπρο­σωπεία ή διανοητική εικόνα που είχαμε όσον αφορά το άτομο είναι άλλο πράγμα. Είναι κάτι σαν την διαφορά που υπάρχει ανάμεσα ο’ ένα άτομο και στην φωτογραφία του. Το άτομο είναι το άτομο και η φω­τογραφία του είναι η φωτογραφία του, η αντιπροσωπεία του, αυτό που αντιπροσωπεύει. Υπάρχουν διανοητικές φωτογραφίες κι’ ένα πράγμα είναι ένα άτομο στην πραγματικότητα κι’ άλλο πράγμα είναι η διανοητική φωτογραφία που έχουμε σε ότι αφορά το άτομο.

Η διανοητική φωτογραφία καταλήγει να είναι η Αντιπροσω­πεία του ατόμου. Τα ψυχικά επιπρόσθετα αποτελούν το Εγώ όμως οι Αντιπροσωπείες αντιλαμβάνονται τα αντικείμενα των αισθήσεων στον κόσμο των αισθήσεων. Έτσι είναι αλήθεια ότι οι Αντιπροσω­πείες της Διάνοιας υπάρχουν επίσης.

Στους κόσμους του εσωτερικού, τους εσώκοσμους, στον κό­σμο της Διάνοιας, αυτές τις Αντιπροσωπείες, η Παγκόσμια Λευκή Αδελφότητα τις ονομάζει ομοιώματα. Απ’ αυτές υπάρχουν εκατομ­μύρια. θα σας αναφέρω μια περίπτωση σύστασης ομοιωμάτων ή Αντιπροσωπειών.

Είναι πάρα πολλά χρόνια, είχα ακόμα την κακιά συνήθεια, να πηγαίνω στον κινηματογράφο. Πάνε 20 χρόνια περίπου, κάποια μέρα παρακολουθούσα ένα «νόστιμο» έργο, πιο καλά λάγνο, εμφα­νιζόταν ένα ζευγάρι κλπ. Είδα το έργο και το έριξα στην λήθη, δεν το ξανασκέφτηκα. Στον κόσμο όμως της Διάνοιας το πράγμα ήταν δια­φορετικό. στον χώρο αυτό βρέθηκα, με το Διανοητικό Σώμα, σε μια κομψή αίθουσα, καθισμένος δίπλα σ’ ένα τραπέζι. Απέναντι μου βρι­σκόταν μια κυρία πολύ κομψή όμως ήταν η ίδια που είχα δει στο έργο, τα ίδια χαρακτηριστικά, το ίδιο περπάτημα, η ομιλία κλπ. Ήταν ξεκάθαρο ότι βρισκόμουν μπροστά σε μια αντιπροσωπεία εκείνης της μορφής της οθόνης που είχε παραμείνει αποθηκευμένη στο Διανοη­τικό Σώμα μου. Ένα αντικείμενο μπορούμε να πούμε, ερωτικού τύ­που σχετικό μ’ εκείνη την διανοητική κυρία που δεν ήταν παρά μια διανοητική αντιπροσωπεία. Αναμφισβήτητα, υπήρχε ένα σοβαρότατο σφάλμα, εγώ είχα δημιουργήσει εκείνη την αντιπροσω­πεία αυτό το ομοίωμα. Αμέσως είδα ότι ήμουν υποχρεωμένος να κατεβώ στον Αστρικό κόσμο. Αυτοστιγμή βρέθηκα σ’ ένα μεγάλο Ναό, μπρος σ’ ένα Μεγάλο Διδάσκαλο και σε μια ομάδα Διδασκά­λων, θυμάμαι ακόμα ότι αυτό συνέβει πριν 20 χρόνια, ότι εκείνος ο μύστης μου έδωσε μια σημείωση γραμμένη από το χέρι του, ο νόμος έλεγε: «Αποσυρθήτε αμέσως από τον ναό, αλλά με ΙΝΡΙ» δηλαδή, διατηρώ­ντας την ιερή φωτιά, αφού δεν είχε υπάρξει συνουσία πραγ­ματική και τίποτε άλλο αυτού του τύπου, αυτό είναι όλο.

Γεμάτος τύψες στην καρδιά κατάλαβα το σφάλμα μου. Κατευθύνθηκα προς την πόρτα της εισόδου εκείνου του Μεγάλου Ναού, αλλά πριν βγω αποφάσισα να γονατίσω σ’ ένα προσευχητήριο που υπήρχε εκεί κοντά στην πόρτα, ζήτησα συγγνώμη. Αμέσως κα­ταφθάνει πάλι εκείνος που μου είχε φέρει την σημείωση, δεν ήταν άλ­λος παρά ο ίδιος ο φύλακας της εισόδου του Ναού και μου είπε: «Κύριε, έχετε διαταχθεί να αποσυρθείτε, υπακούστε». «Καλά, το θέμα είναι ότι εγώ επιθυμώ να μιλήσω με τον αξιοσέβαστο». «Τώρα δεν είναι δυνατόν κύριε, θα μπορούσε αυτό να γίνει αργότερα, αυτή την στιγμή είναι απασχολημένος με την ανάλυση μερικών ομοιωμά­των (Αντιπροσωπειών)». δεν μου έμενε άλλη λύση από το να φύγω από εκείνο τον ναό και κατ’ ευθείαν ξαναγύρισα, με αισθήματα τύ­ψης της καρδιάς, στο φυσικό μου σώμα. Ήδη μπήκα στο πυκνό όχημα (το φυσικό σώμα), συγκεντρώθηκα στο Χριστό ζητώντας συγγνώμη, πα­ραδέχθηκα σαν σφάλμα, το ότι πήγα σ’ εκείνο το μέ­ρος, κατάλαβα ότι είχα κατασκευάσει με την Διάνοια ένα ομοίωμα και παρακάλεσα το Φιλεύσπλαχνο να επαναλάβει την δοκιμασία. Με άκουσε γιατί είχα πραγματική κατανόηση και την επόμενη νύχτα, με το Διανοητικό Σώμα, με μετέφεραν στο ίδιο μέρος, στο ίδιο τραπέζι με τα ίδια άτομα, με την ίδια κυρία που δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια αντιπροσωπεία, διανοητικού τύπου. Όταν πήγα να αρχίσω την ίδια «ιστορία» της προηγούμενης νύχτας, θυμήθηκα την πρόθεση μου για επανόρθωση και αμέσως έβγαλα το πύρινο σπαθί μου και διαπέρασα αυτήν την διανοητική κυ­ρία. Μετά την κατάστρεψα σαν μια μορφή γιατί ήταν μια διανοη­τική μορφή, η φλόγα του σπαθιού επέτρεψε στο να καταστραφεί, να γίνει αμέσως στάχτη.

Τελειώνοντας αυτή την δουλειά κατέβηκα πάλι στον Αστρικό κόσμο, μπήκα μέσα στο Αστρικό σώμα, έτσι κατέχοντας αυτό το όχημα, βρέθηκα μέσα σ’ ένα Μεγάλο Ναό, τον ίδιο της προηγούμε­νης νύχτας. στην συνέχεια, με δέχθηκαν με χαρά, γιορτή, μου έδωσαν συγχαρητήρια και αργότερα ο Εσωτερικός Βούδας μου, ο Ιδιαίτερος Βούδας, με εκπαίδευσε σε βάθος, με μετέφερε με Διανοητικό Σώμα στις αίθουσες των κινηματογράφων να μου δείξει το τι είναι τέτοιες αίθουσες, που είναι όλες γεμάτες αστρικές νύμφες, Αντιπροσωπείες δημιουργημένες από τους ίδιους τους παρευρισκομένους στα έργα, διανοητικές μορφές αποθηκευμένες σ’ αυτά τα άντρα της Μαύρης Μαγείας. Με εκπαίδευσε ο Εσωτερικός Βούδας πάνω σ’ όλους τους κινδύνους που σχετίζονται με την επίσκεψη στους κινηματογρά­φους, μου είπε ότι αντί να πηγαίνω στους κινηματογράφους, όφειλα να αφοσιωθώ στην αναδρομή των προηγούμενων ζώων μου και σχεδόν με υποχρέωσε να ξαναμελετήσω μερικές σελίδες. Μετά πήρε ένα σπαθί και το έσπασε και μου είπε: «σ’ αυτό θα καταφέρεις να κατα­λήξεις, να χάσεις δηλαδή το σπαθί σου αν συνεχίσεις να πα­ρευρίσκε­σαι σ’ αυτά τα άντρα της μαύρης μαγείας». Του είπα: «Κύ­ριε, δεν θα ξαναγυρίσω σ’ αυτά τα άντρα» και δεν ξαναγύρισα ποτέ.

Έτσι λοιπόν, πέρασαν πολλά χρόνια χωρίς να ξαναγυρίσω. Όμως, εξομολογούμαι γιατί δεν μπορώ να είμαι ψεύτικος με τον ίδιο τον εαυτό μου, μια φορά παιζότανε ένα έργο με θέμα το τέλος του κόσμου, του Μιχαήλ Νοστράδαμου. Εν τάξει, είπα, αυτό το έργο δεν πρέπει να είναι κακό, αφορά τον Νοστράδαμο, αφορά τον χρόνο της συντέλειας και πήγα. Αφορούσε τον Νοστράδαμο και τους αιώ­νες του, δεν ξέρω αν σεις γνωρίζετε κάτι σχετικό. Βρήκα το έργο υγιέστατο και ούτε με κατακρίνανε σ’ αυτή την περίπτωση, όσον αφορά αυτό το έργο που πήγα να δω σχετικά με τον Νοστράδαμο. Δεν τόλμησα πια να συνεχίσω γιατί θα έρχονταν αμέσως να μου τραβήξουν τ’ αυτιά, με το να φυτρώνω εκεί που δεν με σπέρνουν.

Έτσι ώστε στα έργα αυτά του Go-Go, ή σ’ αυτά με τις πολ­λές λαγνείες ή τον ερωτισμό, εγώ ποτέ δεν ξαναγύρισα, η μοναδική εξαί­ρεση υπήρξε εκείνο του Νοστράδαμου. Εν πάση περιπτώσει αναγνω­ρίζω ότι είναι επικίνδυνο να μπεις σ’ αυτά τα άντρα, γιατί υπάρχουν πλήθος νύμφες που δεν είναι τίποτα περισσότερο από αντιπροσω­πείες, διανοητικές μορφές ατόμων, ληστών, δηλαδή, όλο αυτό που έχουν δει στην οθόνη. Έτσι, στ’ όνομα της αλήθειας σας λέω ότι ένα πράγμα είναι τα ψυχικά ακόλουθα και άλλο οι Αντιπρο­σωπείες.

Οι πεθαμένοι κανονικά χάνουν πολύ χρόνο στο Devachan, και δεν μπορώ να σας αρνηθώ, ότι το Devachan είναι ένας τόπος ευ­τυ­χίας, τέρψης και ευτυχίας. Όμως οι μορφές που κάνουν ευχάριστη την ζωή στο Devachan για τους μακαρίτες είναι απλές ζωντανές αντιπρο­σωπείες των δικών τους, συγγενών, των φίλων τους που άφησαν στην Γη. Με μια λέξη, οι μορφές του Devachan είναι αντι­προσωπείες ή ομοιώματα ζωντανά. Καταλήγουν να είναι από μια άτοπη φύση, γι’ αυτό λέω ότι στο Devachan χάνουν πολύ χρόνο. Εί­ναι όμως ευτυχείς σ’ αυτό το μέρος, νοιώθουν να συνοδεύονται από τ’ αγαπημένα πρό­σωπα που αφήσανε στην Γη. Ούτε κατά φαντασίαν υποψιάζονται ότι αυτός ο κόσμος της ευτυχίας είναι απλώς διανοη­τικά ομοιώματα. Αν το αντιλαμβάνονταν λοιπόν θα έχαναν όλο το Ντεβακάν.

Στη διάνοια του καθένα από μας ζουν πολλές Αντιπροσω­πείες των φίλων μας, των δικών μας, των συγγενών μας, των όσων έχουν μαζί μας σχέσεις. Κάποιος π.χ. μας λέει κάτι σχετικό με τους δικούς μας. Είναι φανερό ότι εάν εμείς αλλάξουμε την ιδέα που έχουμε σχε­τικά μ’ αυτόν τον τελευταίο, αυτή η μορφή μεταβάλλεται. Δηλαδή, εκείνο το διανοητικό ομοίωμα ας πούμε, μεταβάλλεται και μεταβαλ­λόμενο παίρνει καινούργια χαρακτηριστικά που του έχουμε δώσει: της βίας, της κλοπής, της κακοπιστίας, οργής κλπ. κι’ αυτό μας επιτί­θεται βίαια μετατρεπόμενο σ’ ένα εμπόδιο στην Εσωτεριστική δου­λειά μας. Σ’ αυτές τις στιγμές θυμάμαι την Ραμπι­νίλ, έμοιαζε σαν ένα ανδρικό όνομα αλλά αφορούσε μια κυρία, μια γυναίκα του Θιβέτ. Αυτή είχε αλήθεια την πρόθεση να δημιουργή­σει μια αντιπροσωπεία, θεληματική, ένα διανοητικό ομοίωμα κι’ έδωσε σ’ αυτή την μορφή το σχήμα ενός θιβετιανού καλόγερου, μέχρι που επέτυχε την αποκρυ­στάλλωση και την υλοποίηση εκείνου του μοναχού. Είναι φα- νερό ότι όταν χτυπούσαν την πόρτα αντί να βγει εκείνη ν’ ανοίξει, παρου­σιαζόταν ο μοναχός. Ήταν ορατός φυσιολο­γικά, τόση ήταν η δύναμη, με την οποία τον είχε υλοποιήσει.

Μετά από ορισμένο χρόνο εκείνη η μορφή, εκείνη η αντιπρο­σωπεία (σκοπιμότατα δημιουργημένη από την κυρία) άρχισε να παίρ­νει επικίνδυνα χαρακτηριστικά. Δεν υπάκουε πλέον, έκανε ό,τι ήθελε, άρχισε να επιτίθεται σ’ όλο τον κόσμο, ακόμα και σ’ εκείνη την ίδια κι’ όπως είναι φυσικό, η κυρία εκείνη τρομοκρατή­θηκε.

Σ’ ένα Μοναστήρι, μέσα σ’ όλα, αφοσιώθηκαν να καταστρέ­ψουν αυτό το ομοίωμα. Ήταν τόσο ισχυρά υλοποιημένο που ακόμα κι’ αυτοί αν και ήταν πραγματικοί εμπειρογνώμονες του Διανοητι­κού κόσμου, χρειάστηκαν έξι μήνες περίπου, συνεχούς εργασίας για να το διασκορπίσουν. Αυτή είναι η υλοποίηση ενός Διανοητικού ομοιώμα­τος.

Δεν πρέπει ν’ ανοίγαμε την διάνοια μας στις αρνητικές αντι­προσωπείες γιατί αυτό είναι βλαβερό. Οφείλουμε ν’ ανοίγουμε τις πόρτες μόνο στις θετικές αντιπροσωπείες.

Αν εμείς ανοίγουμε τις πόρτες στις αρνητικές αντιπροσω­πείες, στα κουτσομπολιά κάποιου ή αν πάμε να μιλήσουμε εναντίον κά­ποιου που φορτωνόμαστε εδώ στην Διάνοια μας, τότε το αποτέλε­σμα θα είναι μοιραίο. Το ομοίωμα ή διανοητική αντιπροσωπεία που εμείς κουβαλάμε στο ίδιο μας το εσωτερικό, για το οποίο πρόκειται να μι­λήσουμε, μπορεί ν’ αλλάξει μορφή ακριβώς λόγω των αρνητι­κών εντυπώσεων. Αυτή η μορφή λοιπόν, παίρνει επικίνδυνα χαρα­κτηρι­στικά, στρέφεται εναντίον μας και μας επιτίθεται βίαια. Αυτό είναι επόμενο, κουβαλούμε πλήθος αντιπροσωπειών και φυσικά οποιαδή­ποτε από αυτές μεταλλαγμένη, μεταμορφώνεται σ’ έναν εσωτερικό εχθρό εκτός από τους ήδη υπάρχοντες.

Είναι συμφέρον, αδελφοί, να αναλογιζόμαστε πάνω σ’ αυτό, να μαθαίνουμε να ζούμε έξυπνα. Μόνο έτσι θα βαδίζουμε τον δρόμο που έχει σκοπό να μας οδηγήσει στην τελική απελευθέρωση. Είναι απαραίτητο να προσέχουμε την Διάνοια. Η Μπλαβάτσκυ είπε: «Η Διάνοια που είναι δούλος των αισθήσεων κάνει την ψυχή τόσο παρά­λυτη όπως την βάρκα που ο αέρας παρασέρνει πάνω στα νερά…». Εί­ναι αναγκαίο, εμείς να ελέγχουμε τις αισθήσεις και την Διάνοια. Πολλά διανοητικά πουλιά, σκέψεις, μπαίνουν στο κλουβί της Διά­νοιας, της λογικής και μας ζημιώνουν. Αναφέρομαι στις αρ­νητικές Αντιπροσωπείες. Τώρα, εσείς καταλαβαίνετε καλύτερα, αυτό που εγώ λέω, το ότι πρέπει να ελέγχουμε τα αισθήματα και την Διάνοια. Προχωρείτε σεις σ’ ένα δρόμο και ξαφνικά συναντάτε σε μια γωνιά ένα πορνογραφικό περιοδικό, στέκεστε να το δείτε με κά­μποση άσε­μνη διάθεση. Το αποτέλεσμα είναι μια καινούργια δη­μιουργία, μια διανοητική αντιπροσωπεία. Αυτή η καινούργια αντι­προσωπεία είναι ένα πουλί κακού οιωνού στο κλουβί της Διάνοιας, για να προξενήσει ζημιά και να ενισχύσει τις αρνητικές συγκινήσεις και την λαγνεία.

Γι’ αυτό, οι αισθήσεις πρέπει να είναι ελεγχόμενες. Δυστυχώς, ο κόσμος δεν θυμάται να ελέγχει τις αισθήσεις και την Διάνοια κι αυτό είναι ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ. Αντί να διαβάζουμε πορνο­γραφικά περιοδικά που σε τίποτα δεν οδηγούν εκτός από την δη­μιουργία νέων διανοητι­κών ομοιωμάτων, αξίζει τον κόπο να μελε­τήσει κανείς τα βιβλία της σοφίας, τις Ιερές Γραφές, κτλ Δεν υπάρ­χει αμφιβολία ότι η αληθινή Μυητική Γνώση μετατρέπεται σε φωτιά και συνεπώς σε μια εξουσία. Αυτό το ζήτημα, της Σοφίας σχετίζεται τόσο με την Διάνοια ώστε οφείλουμε να κατανοήσουμε, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι υπάρχει μια αντίθεση. Αναφέρομαι στην καλλιέρ­γεια αυτή του διανοητικού τύπου με την οποία τρέφουν κάποιον στην προπαρασκευαστική ηλικία. Αναμφισβήτητα, η μόρφωση που δίνουν σε κάποιον στο δημοτικό σχολείο, στο γυμνάσιο, στο Πανε­πιστήμιο, έρχεται να μας προξενή­σει τρομερή ζημιά. Εγώ θα χαρα­κτήριζα τέτοια μόρφωση σαν Μαύρη Μαγεία του χειρότερου εί­δους, γιατί αυτό το είδος της μόρφωσης δεν εξασφαλίζει καμμιά σχέση με τα διάφορα μέρη του ΕΙΝΑΙ. Ή καλύ­τερα η μόρφωση σχε­τίζεται μοιραία με τους πέντε κυλίνδρους της ανθρώπινης μηχανής και τους νοθεύει. Να με συγχωρέσουν εδώ οι αδελφοί που έχουν πανεπιστημιακή μόρφωση και τέλος οι αδελφοί που έχουν πολλά γράμματα στο κεφάλι τους. Αναφέρομαι σ’ όλους και σ’ εμένα τον ίδιο ακόμα, το αναγνωρίζω, γιατί κι’ εγώ πέρασα απ’ αυτές τις σχο­λές που τόσο κοκορεύονται για την μόρφωση δημοτικού, γυμνάσιου, κλπ. Το Διανοητικό Κέντρο είναι αυτό που υφίσταται τις χειρότερες ζημιές, αμέσως μετά το συγκινησιακό κέντρο, το κινητικό, το ένστι­κτο και το σεξουαλικό. Με τέτοιο τρόπο που καταλήγουν νο­θευμέ­νοι αυτοί οι πέντε κύλινδροι της ανθρώπινης μηχανής από τον τύπο τροφής που λαμβάνουν κατά την διάρκεια της προσχολικής ηλι­κίας. Δεν ανιχνεύουν πια τα Κοσμικά Κύματα του Σύμπαντος, κλεί­νονται προς τις θεϊκές αρμονίες του ατέλειωτου διαστήματος και δέ­χονται την Ουσία με εξωσφαιρικό τρόπο.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι αχρείοι της διάνοιας που κρατούν πραγματικά τον κόσμο στην δυστυχία. Αυτοί κυβερνούν όλες τις χώρες της Γης σ’ αυτήν την μαύρη περίοδο του Κάλι Γιουγκα (Σι­δηρά περίοδος). Ήδη εμείς γνωρίζουμε την τόσο καταστροφική θέση στην οποία βρίσκεται τελευταία η ανθρωπότητα. Εγώ, σας εξομολο­γούμαι ειλικρινά, υπήρξα ένας πολύ κακός μαθητής και δεν λυπάμαι. Σας ορκίζομαι ότι είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος, απ’ όλα τα μηδε­νικά που μου έβαλαν στην βαθμολογία. Αν δεν είχε γίνει αυτό σ’ αυτές τις ώρες της ζωής, οι πέντε κύλινδροι της οργανικής μηχανής μου θα ήταν τελείως βραχυκυκλωμένοι, τελείως καμένοι. Μου φαίνονταν στείρα τα σχολειάκια του δημοτικού και του γυμνα­σίου, κλπ, χα­σμουριόμουνα τρομερά στην διάρκεια των μαθημάτων. Η τελευταία φορά ήταν όταν ο καθηγητής της γραμματικής μ’ άρ­παξε από τα μαλ­λιά και με πέταξε στον δρόμο με τις κλωτσιές. Δόξα τω Θεώ! Ευλογη­μένος να είναι ο Θεός! Αν δεν γινόταν αυτό, πώς θα ήταν η ζωή μου με τους πέντε κυλίνδρους της μηχανής καμένους;

Παλιά, εκεί στην Γκουανταλαχάρα μου έδιναν τον τίτλο του Δόκτορος. Το έκαναν με πολύ καλές προθέσεις αλλά, λόγω τιμής, δεν με ευχαριστούσε. Αισθάνομαι ευτυχισμένος έτσι όπως είμαι.

Αγαπητοί μου φίλοι, η αληθινή σοφία, η μυστικιστική σο­φία, όπως σας είπα, αυτή ναι, μετατρέπεται σε φωτιά, σε Ιερή φω­τιά, σε Παγκόσμια Φωτιά.

Εγώ θέλω να εννοήσετε ότι η φωτιά πραγματικά είναι ένα στοιχείο άγνωστο για τους διανοούμενους, είναι ένα στοιχείο που κα­νείς δεν γνωρίζει την καταγωγή του. Ανάβουμε ένα σπίρτο, παρά­γεται φωτιά, οποιοσδήποτε θα μας έλεγε ότι είναι ένα προϊόν της καύσης. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, πριν από την ύπαρξη αυτής της καύσης, προϋπήρξε η φωτιά μέσα στα μπράτσα για να μπορεί να λειτουργήσει μόνη της, αυτό είναι φανερό, και μετά λαμβάνει την φωτιά. Εγώ θα έλεγα καλύτερα ότι με το σπίρτο αυτό, η ύλη που παράγει την κρυμ­μένη φωτιά, καταστρέφεται με το να καταστραφεί το περικάλυμα μέσα στο οποίο βρίσκεται η φωτιά σε υπολανθά­νουσα κατάσταση. Η φλόγα βγαίνει στην επιφάνεια. Αυτό που εν­διαφέρει εμάς πραγματικά δεν είναι η φυσική φωτιά αλλά το αστρικό σημάδι της Φωτιάς, είναι ας πούμε, η φωτιά της φωτιάς, η φλόγα της φλόγας. Τέτοια δύναμη πύρινη είναι ή Χριστική. ή μπο­ρούμε να πούμε ο Ηλιακός Λόγος, κι αυτό είναι που μας ενδιαφέρει.

Ξέρουμε ότι η αληθινή γνώση μετατρέπεται σε Ηλιακή Φω­τιά. Έτσι ένα πράγμα είναι η φωτιά εδώ, στον φυσικό κόσμο κι’ άλλο είναι η φωτιά στην διάρκεια των Αντεκδηλώσεων ή στον κόσμο των φυσικών αιτίων ή στο Χάος. Εκεί συναντιόμαστε κατευθείαν με τους κύριους της φλόγας που είναι πραγματική φωτιά και βρίσκουμε ότι αυτή η δύναμη βρίσκεται στο Χάος (είναι αυτή η ηλεκτρική δη­μιουρ­γική δύναμη που προκαλεί όλη την ύπαρξη στο Σύμπαν). Αυτό είναι που βλέπουμε στις ανώτερες σφαίρες της Κοσμικής Δημιουρ­γίας. Η φωτιά σε υπολανθάνουσα κατάσταση είναι ένα θαύμα. Αυ­τές οι πύ­ρινες Πνοές του Αστερισμού του Λέοντος, είναι αδύνατον να περι­γραφούν με λόγια. Ζωντανή αντιπροσώπευση της Σεφιρωθικής Κο­ρώνας της Εβραϊκής Καβάλα, είναι τα: Κετέρ, Χοκμάχ και Μπίναχ. Υπάρχουν δώδεκα τάγματα Μυστών σ’ αυτόν τον Κόσμο σε σχέση με τα 12 ζωδιακά σημεία.

Δεν χωράει καμμιά αμφιβολία, ότι το τάγμα των Λεόντων της Φωτιάς ή των Λεόντων της Ζωής του αστερισμού του Λέοντος είναι το πιο εξυψωμένο κι έτσι είναι. Για όλα αυτά τα πράγματα και για άλλα, θα δείτε σεις την ανάγκη της μελέτης αυτής της σοφίας ή αυτής της κοσμικής επιστήμης του σύμπαντος, της σπουδής της Γνώσης. Μόνο αυτή η Γνώση σχετίζεται με τα διάφορα σημεία του ΕΙΝΑΙ. Μπορεί να μετατραπεί σε Φωτιά, σε ζωντανή και Φιλοσο­φική Φωτιά.

Πολλά έχουν ειπωθεί για τους Βούδες. Δεν υπάρχει αμφιβο­λία ότι υπάρχουν Βούδες του Διαλογισμού και Βούδες της Αποκάλυ­ψης. Αλλά αυτά είναι πλάσματα που κυριάρχησαν τον νου, που κατέ­στρεψαν τα Εγώ, που δεν επέτρεψαν στις καρδιές τους εί­σοδο στις αρνητικές συγκινήσεις, που δεν είχαν την κακή επιθυμία να δημιουρ­γήσουν Διανοητικά ομοιώματα στην Διάνοια την δική τους, ούτε σε ξένες διάνοιες. Ας θυμηθούμε τον Σονκαπάκ, είναι ο ίδιος ο Βούδας Γκαουτάμα μετενσαρκωμένος στο Θιβέτ… Άλλο πράγμα είναι ο Βούδας του Βούδα, ΑΜΙΤΑΒΑ το θεϊκό πραγματικό του πρότυπο. ΑΜΙΤΑΒΑ είναι ο Βούδας του Διαλογισμού και Γκαουτάμα θα λέ­γαμε, ο Βούδας ο εγκόσμιος ή μποντισάτβα. δεν μπορούμε ν’ αρνη­θούμε ότι μέσω αυτού του Γκαουτάμα εκφρά­στηκε λαμπρά ο ΑΜΙ­ΤΑΒΑ. δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε ότι αργό­τερα ο ΑΜΙΤΑΒΑ έστειλε τον Γκαουτάμα ή τον μποντισάτβα ή τον εγκόσμιο Βούδα, σε μια καινούργια μετενσάρκωση κατευθείαν, οπότε εκφράστηκε σαν Σονκαπάκ. Αυτοί είναι Βούδες του Διαλογι­σμού, είναι κυρίαρχοι της Διάνοιας, πλάσματα που ελευθερώθηκαν από την Διάνοια, κύριοι της Φωτιάς.

Είναι φανερό ότι όλοι αυτοί οι Βούδας λατρεύουν τον Με­γάλο Βούδα κι’ υποτάσσονται δηλαδή λατρευτικά στο ΛΟΓΟ. Βλέ­ποντας τα γεγονότα από αυτή την σκοπιά, από αυτή την άποψη, προχωρούμε καταλαβαίνοντας κάθε φορά και περισσότερο τον τρόπο του πως να απελευθερωθούμε από την Διάνοια, να μάθουμε να ζούμε σοφότερα αν θέλουμε στην πραγματικότητα της αλήθειας να μετα­τραπούμε σε Βούδα του διαλογισμού, αυτό είναι επόμενο. Οφείλουμε να καταλάβουμε την ΑΝΑΓΚΗ της τελειωτικής απελευ­θέρωσης, αντιθέτως, η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ δεν θα ήταν δυνατή.

Στο όνομα της αλήθειας πρέπει να πούμε: όσο θα είμαστε σκλάβοι του ΕΓΩ και των Αντιπροσωπειών της Διάνοιας, η Τελειω­τική Απελευθέρωση θα είναι κάτι περισσότερο από αδύνατη.

Γιατί οι πεθαμένοι χάνουν χρόνο; Επαναλαμβάνω, λόγω των αντιπροσωπειών. Αυτές τους συνοδεύουν στο Ντεβακάν και παρόλο ότι απολαμβάνουν μια φαινομενική ευτυχία ολοφάνερα χάνουν τον χρόνο τους αθλιότατα. Η ανθρωπότητα χάνει πολύ χρόνο με το Εγώ, όλο αυτό είναι πιο πικρό κι από την χολή.

Έχει φτάσει η στιγμή να καταλάβουμε ότι το Άκτιστο Φως είναι το βασικότερο· η επιθυμία προς την ζωή μετατρέπεται σε Άκτιστο Φως. Αυτό το Άκτιστο Φως αναδύεται από το βάθος του Σκότους του ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Όλοι εμείς οφείλουμε να ποθούμε το Πραγματικό Φως και να δουλεύουμε με τον σκοπό να γεννηθούμε κά­ποια μέρα στο Άκτιστο Φως.

Σήμερα, υπάρχουν πολλοί Μποντισάτβας στον κόσμο. Αυτό συμβαίνει γιατί στις περασμένες εποχές του πλανήτη μας, της Γης, στην διάρκεια των εποχών του Χρυσού, του Ασημιού και του Χαλ­κού, πολλοί εισήλθαν στα Μυστήρια, έγιναν Μύστες, με άλλα λόγια μετα­τράπηκαν σε Βούδες αλλ’ όταν έφθασε η Εποχή του Κάλι Γιούγκα το Εγώ πήρε μια τρομερή δύναμη. Σ’ όλους αυτούς τους αρχαίους μυη­μένους, απέκτησε δύναμη γιατί εκείνοι δεν ήξεραν να ζουν υπέκυψαν στους πειρασμούς, διαφορετικά δεν θα ξαναεμφανι­ζόταν σ’ αυτούς το Εγώ. Σήμερα, λοιπόν, βαδίζουν στην επιφάνεια της Γης πολλοί Μποντισάτβας πεσμένοι. Αν πρόσεχαν περισσότερο την Διάνοια και διέλυαν το Εγώ κι είχαν την πρόθεση να μη ξαναδη­μιουργήσουν δια­νοητικά ομοιώματα θα εμφανίζονταν νικηφόροι.

Τι είναι ένας Μποντισάτβα; Απλούστατα, είναι ένα έμβρυο, ένας σπόρος ή μ’ άλλα λόγια ένας σπόρος μ’ έναν μικροσκοπικό αιθερικό οργανισμό που μπορεί ν’ αναπτυχθεί στον εαυτό του ένα Ουράνιο Είναι. Έτσι αν δεν το κάνει, αυτός ο σπόρος αν δεν αναπτυ­χθεί, χάνει την ευκαιρία.

Ένδοξες υπάρξεις που έζησαν στους πολιτισμούς της Αιγύ­πτου, της Βαβυλώνας, κλπ, βρίσκονται τώρα σε υπολανθάνουσα κα­τάσταση σ’ αυτούς τους σπόρους που σε μερικά άτομα υπάρχουν αποθηκευμένοι μέσα στους ενδοκρινείς σεξουαλικούς αδένες. Αν αυ­τός ο σπόρος μ’ έναν αιθερικό οργανισμό κατόρθωνε ν’ αναπτυ­χθεί, αυτές οι υπάρξεις θα έμεναν στην πλήρη κατοχή του σώματος τους και θα ήταν μια ευλογία για την ανθρωπότητα. Δυστυχώς όμως, ο χειρότερος εχθρός, που έχουν όλες αυτές οι πεσμένες υπάρ­ξεις, όλοι αυτοί οι εκθρονισμένοι Μύστες είναι η Διάνοια. Γι’ αυτό έχω επιμεί­νει τόσο στην περασμένη ομιλία όσον
αφορά την αναγκαιότητα του να μην ανοίγουμε τις πόρτες της Διά­νοιας μας στις αρνητικές εντυπώσεις που μπορούν να αλλάξουν μερι­κές αντιπροσωπείες, που θα παρεμπόδιζαν την πρόοδο προς τα μέσα και προς τα επάνω. Για τον λόγο αυτό, έχω επιμείνει υπερβο­λικά στην αναγκαιότητα να διασκορπιστεί το αγαπημένο ΕΓΩ! Συμβαίνει να είναι ασυμβίβαστα το Εγώ και το Είναι, αυτό είναι φανερό. Καλά λοιπόν, ως εδώ κι’ ελπίζω να μπορέσατε να καταλά­βετε το τι είναι οι Διανοητικές Αντιπροσωπείες ή ομοιώματα στον διανοητικό κόσμο. Πριν να τελειώσουμε αυτή την ομιλία της Τρί­της Κάμαρας δίνω τον λόγο ελεύθερα, ώστε αυτοί που δεν έχουν κα­ταλάβει να ρωτήσουν και μπορούν να το κάνουν όπως είπα, μ’ εμπι­στοσύνη.

ΕΡ: Τα ομοιώματα επιστρέφουν με το Εγώ ή αποσυντίθενται με την προσωπικότητα;

ΑΠ: Γα ομοιώματα μπορούν να διατηρηθούν για κάποιο χρόνο ώσπου εξασθενούν σιγά-σιγά. Καμμιά φορά ξαναεπιστρέφουν δεν ξαναεπιστρέφουν όλες τις φορές κι εξασθενούν σιγά-σιγά. Όταν κάποιος χάνει το ενδιαφέρον σ’ αυτό ή σε κάποιο άλλο ομοίωμα ή αντιπροσωπεία, αυτές τελικά δεν μπορούν να τραφούν και διαλύονται.

ΕΡ: Είναι το ίδιο οι Σφίγγες, και τα ομοιώματα;

ΑΠ: Εγώ δεν μιλώ για Σφίγγες, αλλά μόνο για ομοιώματα.

ΕΡ: Δάσκαλε, κάποιος κάνει Αντιπροσωπείες καλές ή κακές, οι καλές Αντιπροσωπείες σχηματίζουν ομοιώματα;

ΑΠ: Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν καλές, υπάρχουν Αντιπροσωπείες ή ομοιώματα θετικά ή αρνητικά αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά απλές διανοητικές μορφές. Όταν κάποιος μαθαίνει να ζει στιγμή προς στιγμή, η πιθανότητα να δημιουργεί τέτοιες μορφές εξαφανίζεται. Όμως αν κάποιος συνεχίσει στοχρόνο, τα ομοιώματα επίσης συνεχίζουν δημιουργούμενα με τον χρόνο.

ΕΡ: Αυτές τις θετικές επίσης θα έπρεπε να τις καταστρέ­φουμε;

ΑΠ: Τόσο οι μεν όσο και οι δε, δεν είναι παρά απλές, φευγα­λέες μορφές, μάταιες, που δεν έχουν καμμιά αληθινή πραγματικότητα και γι’ αυτό είναι καλύτερο να τις αποσυνθέσουμε.

ΕΡ: Αυτά, λοιπόν, τα αρνητικά ομοιώματα είναι αυτά που περισσότερο μας ζημιώνουν;

ΑΠ: Σίγουρα έτσι είναι, είναι αυτά που μας προξενούν την περισσότερη ζημιά. Θα μπορούσε να συμβεί, ένα θετικό ομοίωμα ας υποθέσουμε σχετικό μ’ ένα φίλο, να νοθευόταν με το να καθήσουμε ν’ ακούσουμε π.χ. ένα κουτσομπολιό σχετικά μ’ αυτόν τον φίλο. Έτσι λοιπόν, αλλαγμένο αυτό το ομοίωμα παίρνει την καινούργια μορφή που εμείς του δίνουμε και φυσικά μεταβάλλεται σ’ έναν εσωτερικό εχθρό που μας επιτίθεται και μπορεί να μας οδηγήσει στην αποτυ­χία.

ΕΡ: Η διαφορά μεταξύ της Αντιπροσωπείας και του Εγώ είναι ότι το Εγώ έχει ένα ποσοστό της μποτιλιαρισμένης ουσίας ενώ οι Αντιπροσωπείες όχι;

ΑΠ: Είναι σωστό, στις Αντιπροσωπείες δεν υπάρχει καμία Ουσία μποτιλιαρισμένη.

ΕΡ: Σεβαστέ Δάσκαλε, η ματαιότητα του να πιστεύει κάποιος ότι είναι ένας καλός γνωστικός είναι μια αντιπροσωπεία;

ΑΠ: Ωραία, αυτό αλλάζει τα πράγματα. Κάποιος έχει την μα­ταιότητα να πιστεύει ότι είναι ένας καλός γνωστικός. Αυτό λοιπόν οφείλεται στο Εγώ της ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ δεν υπάρχει κανένα ομοί­ωμα, καμιά Αντιπροσωπεία. Απλώς αισθάνεται σαν την «κλώσα των κλωσόπουλων» και σαν «τον μπαμπά του Ταρζάν» αυτό είναι όλο.

ΕΡ: την μέθοδο για να εξαλείψουμε το Εγώ την αφομοιώνουμε καθημερινά με την πρακτική, αλλά για να εξαλείψουμε τα ομοιώματα, ποια μέθοδος είναι απαραίτητη;

ΑΠ: Λοιπόν, όπως είναι επάνω είναι και κάτω. Μέσ’ από τα φλογερά όπλα του Ηφαίστου, μπορούμε να διαλύσουμε ένα Εγώ που είναι τόσο βαρύ. Μερικά κυβερνούνται από 96 νόμους, υπάρ­χουν των 48, των 24, των 12. Επίσης Εγώ των 96 επί 1, επί 2, επί 3, επί 4, επί 5, επί 6, επί 7, επί 8, επί 9 και το δίχως άλλο τα διαλύουμε μεσ’ από την εντατική δουλειά στο Καμίνι των Κυκλώπων, στο πυ­ρωμένο εργαστήρι του Ηφαίστου, πόσο μάλλον μια Αντιπροσωπεία. Για να την διαλύσουμε δεν χρειάζεται τόση προσπάθεια, θα έφτανε λίγη προ­σοχή και μόνο μια εργασία που θα γίνει στο Εργαστήρι, αυτό είναι όλο όσο χρειάζεται για ν’ αποσυνθέσουμε ένα ομοίωμα.

ΕΡ: Τι κάνουμε μ’ εκείνα τα ομοιώματα που έχουμε από την νηπιακή ηλικία;

ΑΠ: Ωραία, φαίνεται ότι εσύ έχεις μπερδέψει τις Τελεογκινόρες ταινίες με τις Αντιπροσωπείες. Κι’ αν είναι η αντιπρο­σωπεία ενός κινηματογραφικού έργου που είδες στην παι­δική σου ηλικία, η μέθοδος είναι η ίδια που χρησιμοποιείται για να αποσυνθέ­σεις το Εγώ. δεν χρειάζεται και τόση δουλειά για να μπο­ρέσεις να διαλύσεις μια Αντιπροσωπεία.

ΕΡ: Συνεπώς, η αιτία που δημιουργούνται οι Αντιπροσωπείες θα είναι από το Εγώ, από το όργανο Κουνταρτιγουαδόρ; Από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η διάνοια μας;

ΑΠ: Λοιπόν βρίσκεται στις αισθήσεις, γιατί είναι φανερό ότι οι μορφές των αισθήσεων περνούν μέσω των αισθήσεων κι εκεί μέ­νουν αποθηκευμένες στην μορφή των Αντιπροσωπειών. Ένας Βού­δας είναι ένα πλάσμα που δεν έχει Αντιπροσωπείες, γι’ αυτό είναι Βούδας γιατί δεν κουβαλά Αντιπροσωπείες στην Διάνοια, ούτε θετι­κές ούτε αρνητικές. Είναι ακέραιος, ολοκληρωμένος, φωτισμένος, έχει ανα­πτύξει, θα λέγαμε, στον εαυτό του, το ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ, το έχει αυτοπραγματώσει στον ίδιο τον εαυτό του.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε. Μια θετική αντιπροσωπεία μπορεί να χρησιμεύσει για να θεραπευτεί κάποιο άτομο;

ΑΠ: Καλά, αυτή η Αντιπροσωπεία που χρησιμοποιείται για να θεραπευτεί αυτό το άτομο είναι μια Αντιπροσωπεία θετική. Αλλά μετά την χρησιμοποίηση της για την θεραπεία αυτού του ατόμου, πρέ­πει να την αποσυνθέσει, γιατί αντίθετα παραμένει εκεί παρεμποδίζο­ντας την Διάνοια.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, υπάρχει τίποτε σχετικό μεταξύ των Αντιπροσωπειών της Διάνοιας και της μηχανικής φαντασίας;

ΑΠ: Όταν μια αντιπροσωπεία αναβλύζει μηχανικά, σχετίζε­ται με την μηχανική φαντασία αλλ’ όταν αναβλύζει με τρόπο σκό­πιμο, πρόκειται αναμφίβολα για συνειδητή φαντασία που έχει λάβει μέρος για να σχηματίσει μια Αντιπροσωπεία.

ΕΡ: Τις αντιπροσωπείες που μπορούμε εμείς να κάνουμε για τα άλλα άτομα μπορούμε πραγματικά να τις δημιουργήσουμε και για μας τους ίδιους;

ΑΠ: Ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει όσες Αντιπροσωπείες θέλει, όπως η κυρία εκείνη που δημιούργησε την Αντιπροσωπεία του Μοναχού κι’ έχασε 6 μήνες για να την αποσυν­θέσει.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, μπορείτε να μου δώσετε ένα παράδειγμα για μια αντιπροσωπεία που θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε;

ΑΠ: Καλά, φαντάζεσαι ότι είσαι ένας Υπεράνθρωπος γεμάτος δύναμη κι’ έτσι κάνεις μια Αντιπροσωπεία του εαυτού σου. Μπορεί κανείς να δημιουργήσει με την διάνοια του αντιπροσωπείες θετικές ή αρνητικές.

ΕΡ: Δάσκαλε, οι INCUBUS και οι SUBCUBUS είναι μια ποικιλία ομοιωμάτων;

ΑΠ: Καλά, λέγεται ότι τέτοιοι INCUBUS και SUBCUBUS είναι μια ποικιλία των ομοιωμάτων, αλλ’ εγώ θα πήγαινα πιο μακριά. Έχω μελετήσει σε βάθος τα στοιχειώδη του ΦΡΑΝΚ ΧΑΡΤΜΑΝ. Αυτός βεβαιώνει ότι αν ένα άτομο καταναλώνει το Ιερό του Σπέρμα, κατά την διάρκεια του αυνανισμού σε λάγνες ερω­τικές φαντασίες, αν είναι άνδρας δημιουργεί μια γυναικεία αντιπρο­σωπεία, δηλαδή ένα SUBCUBUS. Αλλά αν είναι μια γυναίκα που κάνει την ίδια πράξη δημιουργεί ένα INCUBUS που είναι της αρσενικής φύσης, που είναι διαφανές όπως, ας πούμε, το κρύ­σταλλο. Προξενούν μεγάλη ζημιά γιατί συνεχίζουν να τρέφονται με το ζωτικό σώμα των προγεννητόρων τους, λέγονται αντιπροσωπείες, αλλά αν το αναλύσουμε αυτό σε βάθος, είναι ή δεν είναι μια αντι­προσωπεία;

Εγώ σκέπτομαι απλώς ότι αυτοί οι INCUBUS και SUBCUBUS, αναλύοντας έτσι το ζήτημα και συμπεραίνοντας από το κείμενο του Φράντς Χάρτμαν, είναι ψυχικά επιπρόσθετα δη­μιουργη­μένα θεληματικά, από το βίτσιο του προγεννήτορά τους. Έτσι λοιπόν θα μπορούσαμε να τα κατονομάσουμε επιπρόσθετα INCUBUS και SUBCUBUS στον ανθρώπινο ψυχισμό αυτό είναι όλο, κλέβουν μέ­ρος της συνείδησης του γεννήτορά τους. Τότε δεν είναι απλές αντι­προσωπείες.

ΕΡ: Αυτά τα επιπρόσθετα INCUBUS και SUBCUBUS απαιτούν επίσης ένα ειδικό τρόπο καταστροφής, μια ειδική τεχνική;

ΑΠ: Λοιπόν, καθώς το σκέπτομαι τώρα, βλέπω την αναγκαιό­τητα της αποσύνθεσης με τον ίδιο τρόπο όπως διαλύουμε οποιοδή­ποτε ψυχικό επιπρόσθετο. Είναι επιπρόσθετα δημιουργημένα απ’ αυ­τούς που έχουν αυτό το βίτσιο.

ΕΡ: Θα μας βοηθούσε σ’ αυτό ένας καθαρισμός;

ΑΠ: Εδώ το μόνο που αξίζει είναι η λόνχη και μια σταθερή δουλειά με την θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνι, στο καμίνι των Κυκλώπων εκεί δεν επιδρά ο καθαρισμός, τα ψυχικά επιπρόσθετα δεν εξαλείφο­νται με τους καθαρισμούς.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, μας λέγατε ότι με θειάφι οι INCUBUS και SUBCUBUS αποσυνθέτονται;

ΑΠ: Καλά, εγώ πίστευα ότι αυτό ήταν έτσι και τώρα μετανοώ για το ότι επίστευα έτσι. Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτά είναι ψυχικά επιπρόσθετα υπάνθρωπα, που πρέπει να γίνονται σκόνη, όπως οποιο­δήποτε άλλο επιπρόσθετο από αυτά που γνωρίζουμε όπως το μίσος, βία κτλ Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα των γε­γονότων κι ας με συγχωρέσει ο κος Φράντς Χάρτμαν για την αντιλογία μου στο κεί­μενο του. Έχουμε αλλάξει τρόπο σκέψης, η πείρα μας δείχνει το σω­στό.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε στο βιβλίο σας «τα τρία βουνά» μας δείχνετε, μας λέτε ότι πάντα όσο το άτομο έχει διάνοια, αν και έχει τελειώσει με το Εγώ, μπορεί πάλι να ξαναπέσει;

ΑΠ: Λοιπόν, μη σου φαίνεται παράξενο αυτό, είναι φανερό ότι αν ένας Βούδας έχει αποσυνθέσει το Εγώ του, είναι δυνατόν, αυ­τός ο Βούδας να πέσει ατό βίτσιο της συνουσίας. Πραγματικά αν ξε­χειλίσει το ποτήρι του Ερμή, απλώς αναβλύζει πάλι σ’ αυτόν το Εγώ, ανασταίνεται, αλλά δεν είναι ένα Εγώ νέο, είναι ένα παλιό Εγώ ανα­στημένο μεσ’ από τις ίδιες του τις στάχτες, σαν το πτηνό Φοίνικα της μυθολογίας.

ΕΡ: Αλλά αφού είναι νεκρός μέσα του, γιατί πέφτει ξανά στην συνουσία;

ΑΠ: Γιατί έχει το δικαίωμα, μπορεί να κάνει την ζωή του ότι αυτός θέλει. Αν επιθυμήσει να πέσει πέφτει, αν του έρχεται να κατέ­βει, λοιπόν κατεβαίνει, είναι δική του υπόθεση, γιατί έχουμε πλήρη ελευθερία για όλα. Ελευθερία για να δουλέψουμε, ελευθερία για να ζήσουμε, ελευθερία για να κλάψουμε. Για όλους υπάρχει ελευθερία, όλες αυτές οι στρατιές των Ελοχίμ μήπως δεν έπεσαν στην Λεμουρία; Ή μήπως, εμείς δεν πέσαμε; Γιατί κι εγώ επίσης στην Λε­μουρία πήγα προς τα κάτω και γιατί το κάναμε; Λοιπόν, εγώ το έκανα γιατί άλλοι το έκαναν καλά, είναι μια απάντηση πολύ ανόητη, αλλά έτσι είναι. Πήγαμε προς τα κάτω όλοι οι αρχαίοι PITRIS της Γης- Σελήνης, μέ­χρι κι’ ο γέρος ΝΕΡΤUΝΟ, λοιπόν, έπεσε επίσης και κατόπιν σηκω­θήκαμε. Το ότι χρειάστηκε να κλάψουμε πολύ, να ουρλιάξουμε για να μπορέσουμε να σηκωθούμε, αυτό είναι αλήθεια, όμως εκείνη την εποχή πήγαμε κάτω. Τώρα μου έρχεται στην θύμηση κάτι πολύ ενδια­φέρον: Μια, κάποια μέρα καθώς βρισκόμουν στην ακροθαλασσιά, μου ήρθε η επιθυμία να ερευνήσω κάτι γύρω από το σεξ στην Λεμου­ρία. Ζήτησα από τον Πατέρα μου τον εν κρύπτω, να μου δώσει την άδεια να κάνω την έρευνα και μου παραχώρησε την άδεια. Εισχώρησα σε αυτά που ονομάζονται: τα Ακασικά Αρχεία της φύσης. Έτσι σ’ αυτά τα Ακασικά Αρχεία δεν δυσκολεύτηκα να επικαλεστώ έναν ΓΚΟΥΡΟΥ, μεγάλο φίλο μου από την Λεμουρία, ο οποίος είπε να έλθει εκείνη η οικογένεια των Λεμουρίων και η οικο­γένεια αυτή παρουσιάστηκε. Ήταν μια ομάδα γιγάντων, τα κορμιά τους, ήταν τόσο ψηλά που δεν θα χωρούσε το ύψος τους σ’ αυτή την αίθουσα. Θα έβγαιναν τα κεφάλια τους από το ταβάνι και παραπάνω, ντυμένοι με τον Λεμουρικό τρόπο, στολισμένοι με τους χιτώνες τους εκείνης της εποχής και τους μανδύες τους και τα παράξενα μεταλλικά καπέλα τους. Οι γίγαντες αυτοί
εκάθησαν με μια δική μου εντολή. Ρώτησα έναν από όλους αυτούς:

-Ποιος είναι ο αρχηγός όλων αυτών εδώ; Ένας απ’ αυτούς, ο Αρχηγός της οικογένειας είπε:

-Εγώ είμαι.

-Πολύ ωραία, εσεις θα μου απαντήσετε, πώς αναπαράγονταν στην Λεμουρία στην εποχή σου. Ξεχείλιζαν ή δεν ξεχείλιζαν το πο­τήρι του Ερμή του Τρισμέγιστου;

-Ναι το ξεχείλιζαν.

-Αλλ’ αυτό είναι ένα έγκλημα, κύριοι. Είναι ένα ταμπού, μια αμαρτία.

-Το κάναμε με πολύ σεβασμό και είχαμε σεξουαλική σχέση μόνο όταν θέλαμε να έχουμε σύλληψη ενός παιδιού και τίποτε άλλο και με πολύ βαθειά ευλάβεια.

-Αλλ’ εσείς δεν πηγαίνατε καλά γιατί ξεχειλίζατε το ποτήρι του Ερμή. Εσείς είστε από την εβδόμη Λεμουρία υποφυλή και για όλα αυτά σεις βρίσκεστε ήδη πεσμένοι και κηλιδωμένοι. Οι προγο­νοί σας, αυτοί της Τρίτης Λεμούριας υποφυλής, αναπαράγονταν με την δύναμη της KRIYA SAKTI και θα σας το αποδείξω. Έκανα μια άλλη μεγάλη κλήση και έφτασε ένας σεβάσμιος αρχαίος Λεμούριος με ανάστημα κάπου τέσσερα μέτρα, ένας ολόκληρος γίγαντας. Είχε στην κορυφή του όχι μόνον ένα μανδύα αλλ’ ένα πλήθος από καπέλλα δια­φόρων εθνικοτήτων. Του είπα:

-Γιατί φοράτε αυτά τα καπέλα πάνω στο κεφάλι σας; Αυτά εί­ναι διανοητικές μορφές, κοιμάστε, είναι φανερό ότι είστε πεσμέ­νος, διαλύσατε αυτές τις διανοητικές μορφές, δεν κουράζεσθε να τα κου­βαλάτε αυτά; Συγκεντρώθηκε μερικές στιγμές και τις διέλυσε αυτοστιγμή σε χιλιοστά του δευτερολέπτου. Του παρατήρησα τα μά­τια και είδα ότι ήταν σε μια κατάσταση λιγάκι κωματώδη, πράγμα που δείχνει ότι τώρα έχει σώμα σε κάποιο σημείο του πλανήτη Γη αλλά είναι πεσμένος. Σε εκείνους τους καιρούς, σ’ εκείνη την εποχή δεν ήτανε πεσμένος. Τον ρωτάω, λοιπόν, πώς έκαναν την αναπαρα­γωγή στην εποχή του οι άνθρωποι κατά την διάρκεια της τρίτης Λε­μουρίας υποφυλής, όταν οι άνθρωποι δεν είχαν φύγει ακόμα από την Εδέμ, με ποιο τρόπο αναπαράγονταν;

-Εμείς δεν ξεχειλίζαμε το ποτήρι του Ερμή ποτέ, η αναπαρα­γωγή γινόταν με την KRIYA SAKTI και την σεξουαλική πράξη την πραγματοποιούσαμε αποκλειστικά μέσα στους Ναούς.

-Είσαστε πρόθυμος να εγγυηθείτε γι’ αυτό;

-Είμαι πρόθυμος.

Έτσι βλέπετε, ακριβοί μου φίλοι, τις δύο σεξουαλικές πρά­ξεις, αυτήν του πεσμένου και αυτού που δεν είναι πεσμένος. Κατα­λάβατε; Βγήκαμε από εκείνη την μεγάλη αίθουσα, είδαμε ένα μεγάλο κτίριο πέντε ορόφων που αντιπροσώπευσαν τις 5 φυλές που υπήρ­ξαν στους κόσμους δηλαδή: Την Πολαρική φυλή, την Υπερβόρια, την Λεμούρια, των Ατλάντων, την Άρια. Πραγματικά η πέμπτη φυλή είδα ότι ήταν η πιο εκφυλισμένη απ’ όλες. Οι πεσμένοι της Λεμουρίας ή όπως εκείνοι οι πεσμένοι DHIANIS ή πεσμένοι ΕLΟΗΙΜ ή πεσμένοι Μποντισάτβα της εβδόμης υποφυλής ήταν εκ­φυλισμένοι. Εν τούτοις ο εκφυλισμός τους δεν έφτανε στο σημείο μόνο του ότι είχαν την σε­ξουαλική σχέση, αλλά έπεφταν στο λάθος, να χύνουν το ιερό τους σπέρμα. Αυτό το έκαναν μόνο όταν ήθελαν να γίνει σύλληψη ενός παιδιού κι όμως τους θεωρούσαν εκφυλισμέ­νους γι’ αυτή την αιτία. Έτσι εκφυλίστηκαν οι Άτλαντες της έβδο­μης υποφυλής.

Υπάρχουν δυο τρόποι αναπαραγωγής: ο πρώτος είναι κτηνώ­δης, ξεχειλίζοντας το ποτήρι του Ερμή, κι’ ο άλλος τρόπος της ανα­παραγωγής είναι χωρίς να είναι ξεχειλισμένο το ποτήρι του Ερμή. Τότε γεννιούνται παιδιά περίφημα, πλάσματα με πιθανότητες μιας καλής πνευματικής ανάπτυξης. Λοιπόν, είναι φανερό ότι οι πιθανό­τη­τες του να πέσεις υπάρχουν πάντοτε στην διάρκεια της Κοσμικής εκ­δήλωσης. Μόνο στο Απόλυτο τέτοιες πιθανότητες έχουν πάψει να υπάρχουν το σεξ όμως, αυτό καθ’ εαυτό, ποτέ δεν είναι αρνητικό. Όλα εξαρτώνται από την χρήση που του γίνεται. Στην Ελληνική Μυ­θολογία μας γίνεται λόγος καθαρότατα για μια τρίμορφη θεότητα CAOS, RAY και EROS. O Έρως ήταν, το Άγιο Πνεύμα σε τρόπο που ο Έρως είναι ο Τρίτος Λόγος, η ερωτική δύναμη ως εκ τούτου δεν είναι αρνητική αυτή καθ’ εαυτή. Αντίθετα είναι απαραίτητη για την σε βάθος εσωτερική ανάπτυξη. Ο Έρως αυτός καθ’ εαυτός είναι θεϊ­κός επειδή είναι ο Τρίτος Λόνος, είναι το Άγιο Πνεύμα. Το κακό δεν είναι ο Έρως ακριβώς, αλλά η λαγνεία, κι’ αυτή υπάρχει στην Διάνοια, γι’ αυτό έχει ειπωθεί ξεκάθαρα: «Η διάνοια που είναι σκλάβα των αισθήσεων κάνει την Ψυχή τόσο ανάπηρη, όπως την βάρκα που ο άνεμος παρασύρει στα νερά. Οι αρρωστημένες σκέψεις παράγουν καινούρια ψυχικά επιπρόσθετα, τα αρρωστημένα ομοιώ­ματα αναμφί­βολα μας διεγείρουν την μια ή την άλλη φορά προς την συνουσία της λαγνείας».

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, η Ουσία έξω από το σώμα των συναισθημάτων, των επιθυμιών, θα έβλεπε τα γεγονότα δια μέσου των αντιπροσωπειών σε πιο περιπεπλεγμένη μορφή;

ΑΠ: Όχι, θα την έβλεπε μέσα από τον ωμό ρεαλισμό γιατί αν κάποιος π.χ. μέσα στο Σαμαντί, κατορθώνει να ζήσει στον κόσμο του ΑΤΜΑΝ ή σ’ εκείνη την περιοχή που εκφράζεται ο ΑΤΜΑΝ μ’ όλη την δύναμη του, ανακαλύπτει ότι εκεί όλα είναι χαρά. Βλέπει την φύση έτσι όπως είναι κι όπως ήταν γιατί άλλο πράγμα είναι να δεις ένα πί­νακα της φύσης έτσι όπως είναι κι άλλο πράγμα είναι να δεις την φω­τογραφία εκείνου του πίνακα της φύσης. Στην περίπτωση αυτή, η φωτογραφία είναι η αντιπροσώπευση αυτού του πίνακα της φύσης.

ΕΡ: Ένα άτομο που έχει πεθάνει μέσα του αν έχει το φυσικό όχημα, μέσα από αυτό, που είναι ένα παράθυρο απ’ όπου εμφανίζεται σ’ αυτόν τον φυσικό κόσμο, θα δει τα γεγονότα έτσι όπως ακριβώς είναι;

ΑΠ: Έτσι ακριβώς είναι αυτά καθ’ εαυτά πρέπει να διακρί­νουμε μεταξύ γεγονότων και γεγονότων, αυτό το τόνισε πολύ καλά ο ΚΑΝΤ ο φιλόσοφος του Κένιγκσμπεργκ στο: «Κριτική του Καθαρού Λόγου».

ΕΡ: Δάσκαλε, μη μετατρέποντας τις εντυπώσεις δεν σχηματίζουμε εμείς νέα ψυχικά επιπρόσθετα και ζώντας με την φιλοσοφία της στιγμηκότητας δεν αφήνουμε να μπαίνουν αντιπροσωπείες στην διάνοια μας;

ΑΠ: Όταν κάποιος ζει συμφωνά με την φιλοσοφία της στιγμηκότητας είναι φυσικό να μην παράγει αντιπροσωπείες γιατί ζει στιγμή προς στιγμή, αυτό είναι φανερό. Έτσι λοιπόν το να δια­λύουμε τα ψυχικά επιπρόσθετα είναι το καλύτερο για να μάθουμε να ζούμε στιγμή προς στιγμή. Εφ’ όσον κάποιος προχωρεί εξαφανίζο­ντας τα ψυχικά επιπρόσθετα προχωρεί μαθαίνοντας να ζει λεπτό προς λεπτό. Πρέπει να έχετε υπ’ όψιν σας ότι τα ψυχικά επιπρό­σθετα είναι χρό­νος, το Εγώ είναι χρόνος, είναι ένα βιβλίο πολλών τόμων. Αλλ’ εάν εμείς αποσυνθέσουμε το Εγώ, αποσυνθέτουμε τον χρόνο. Είναι φα­νερό ότι μαθαίνοντας να ζει στιγμή προς στιγμή κά­ποιος, πραγματο­ποιείται λίγο λίγο κατά το μέτρο που προχωρεί εξα­φανίζοντας τα ψυ­χικά επιπρόσθετα κατά το μέτρο που προχωρεί εξαλείφοντας τον χρόνο, κατά το μέτρο που προχωρεί εξαλείφοντας το Εγώ. Σας έχω πει ότι ο GEOPASH είναι ο χειρότερος τύραννος κι είναι αλήθεια. Ο GEOPASH είναι ο χρόνος. Κι ο χρόνος σε μας είναι το Εγώ. Με δια­λυμένο το Εγώ, έχει καταστραφεί, ο GEOPASH. Έτσι ο χρόνος δεν υφίσταται πια, μαθαίνουμε έτσι να ζούμε δευτερόλεπτο προς δευτε­ρόλεπτο.

ΕΡ: Δάσκαλε θα συνιστούσατε μια αντιπροσωπεία για να εξαλείψουμε το Εγώ;

ΑΠ: Λοιπόν, αυτό αποτελεί, θα λέγαμε, ένα αντιαίσθημα στο κοινό αίσθημα, όπως αν ξεκινούσαμε ένα αυτοκίνητο πατώντας τα φρένα. Σίγουρα δεν θα ξεκίναγε. Η αντιπροσωπεία για να διαλύ­σουμε το Εγώ είναι σαν …δε λειτουργεί, γιατί για να διαλύσουμε το Εγώ, το μοναδικό που εξυπηρετεί είναι η γόνιμη δουλειά στο καμίνι των Κυ­κλώπων.

ΕΡ: Δάσκαλε, για να δούμε τα πράγματα από μόνοι μας, για να δούμε το Εγώ στον εαυτόν μας (όχι μια αντιπροσωπεία του Εγώ, όχι ένα Εγώ ανύπαρκτο, φανταστικό, όχι) αλλά έτσι όπως είναι θα το καταφέρνουμε με τον ρυθμό που πεθαίνουμε; (έτσι το έχουμε ακούσει από σας τον ίδιο). Ή πρέπει να το βλέπουμε με την ανώτερη συγκίνηση; Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που το Εγώ πεθαίνει στην πραγματικότητα; Ή μήπως η πρακτική του θανάτου του Εγώ γίνεται στείρα στην ίδια στιγμή στην οποία εμείς δεν βλέπουμε το Εγώ όπως είναι αλλά μόνο μια αντιπροσωπεία του Εγώ;

ΑΠ: Καλά, τελικά αυτό είναι απλούστατα, θα λέγαμε, ένα παιχνίδι του ψυχισμού γιατί πραγματικά εμείς δεν θα μπορούσαμε να δούμε το Εγώ στον εαυτό μας αν δεν έχει αναπτυχθεί η αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης. Μόνο με την ανάπτυξη μιας τέ­τοιας αίσθησης είναι δυνατόν να δούμε το Εγώ. Το να δούμε το Εγώ σαν αντιπροσωπεία, θα ήταν να πέσουμε σ’ένα φαύλο κύκλο, μια μορφή αυταπάτης. Μας ενδιαφέρει να διαλύσουμε αυτό που αισθα­νόμαστε, αυτό που σκέπτεται μέσα μας σε μια προκαθορισμένη στιγμή, αυτό που σε μια στιγμή υπάρχει προσβάλοντας έναν άλλο, αυτό που σε μια στιγμή είναι νοιώθοντας λαγνεία, αυτό που σε μια στιγμή υπάρχει καίγοντας την σάρκα της ασέλγειας. Αυτό είναι που πρέπει να απο­συνθέσουμε. Πρέπει να είμαστε πρακτικοί, δεν μας χρησιμεύει ο σχη­ματισμός αντιπροσωπειών του Εγώ, παρά να αυτοπαρατηρούμε ψυ­χολογικά τον ίδιο τον εαυτό μας και να το αποσυνθέσουμε.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, μιλώντας για αυτοπαρατήρηση, έχει αυτή σχέση με τ’ ανώτερα κέντρα της οργανικής μηχανής;

ΑΠ: Ασφαλώς τα ανώτερα κέντρα της ανθρώπινης μηχανής, είναι πλαστογραφημένα με μεγάλη ακρίβεια από την εκπαίδευση που παίρνουμε. Έτσι αυτά τα κέντρα της ανθρώπινης μηχανής οφεί­λουμε να τα εξαγνίσουμε και γι’αυτό ακριβώς είναι τόσο δύσκολη η δουλειά της εσωτερικής αυτοπραγμάτωσης του Είναι. Υπάρχουν δυο γεγο­νότα που μας ζημιώνουν, που εμποδίζουν την αυτοπραγμά­τωση κά­ποιου. Αναφερόμαστε ακριβώς στην νοθευμένη μόρφωση που λάβαμε στην διάρκεια της προπαρασκευαστικής ηλικίας και στην κληρονομι­κότητα. Ο γήινος πατέρας μας, η γήινη μητέρα μας είχαν καθορισμέ­νες συνήθειες, ορισμένα ήθη, εσφαλμένα ή μη εσφαλ­μένα, όμως τα είχαν. Εκείνοι με την σειρά τους τα είχαν γιατί την κληρονομιά την έφερναν τα γονίδια, τα είχαν κληρονομήσει από τους παππούδες μας. Οι παππούδες μας είχαν τις ίδιες συνήθειες γιατί τις είχαν κληρονο­μήσει από τους προπαππούδες μας κι έτσι διαδοχικά. Έτσι λοιπόν στην κληρονομιά που φέρνουμε στα γονίδια υπάρχει η τάση να επα­ναλαμβάνουμε καθορισμένα σφάλματα των προγόνων μας κι είναι τόσο ριζωμένα σε μας που ούτε κι αν το θέ­λουμε το αντιλαμβανόμα­στε αυτό. Έτσι, αυτή η χείριστη μόρφωση που παίρνουμε στην προ­παρασκευαστική ηλικία είναι εμπόδιο για την αυτοπραγμάτωση του Είναι.

ΕΡ: Δάσκαλε, οι διανοητικές αντιπροσωπείες είναι πάντοτε νοητικές ή επίσης υπάρχουν ομοιώματα συναισθηματικού, ένστικτου, και σεξουαλικού είδους;

ΑΠ: Όλα τα ομοιώματα είναι διανοητικά, γιατί, τέλος πά­ντων, στον διανοητικό κόσμο, η διάνοια είναι διάνοια και το Είναι εί­ναι το Είναι. Ο αστρικός κόσμος δεν είναι τίποτα περισσότερο από συμπυ­κνωμένη διάνοια και ο φυσικός κόσμος δεν είναι τίποτα πε­ρισσότερο από συμπυκνωμένη διάνοια. Άρα είμαστε υποχρεωμένοι να σκε­φτούμε ότι τα ομοιώματα είναι διανοητικά, αυτό είναι φα­νερό.

ΕΡ: Όταν ακούμε κάποιον και σε μας περνάει μια αντιπροσωπεία τι κάνουμε;

ΑΠ: Λοιπόν, αν κρατάμε την προσοχή ολόκληρη δεν υπάρ­χει λόγος να υπάρχουν αυτές οι εκδηλώσεις. Αλλά εάν δεν δίνεις πλήρη προσοχή, όταν ακούς, αναδύονται στην σκέψη άλλα πράγματα αρνη­τικές σκέψεις, αναμνήσεις. Αν κάποιος βρίσκεται ολοκληρω­τικά συ­γκεντρωμένος κατά φυσικό τρόπο, αυθόρμητα, δεν υπάρ­χουν πιθανό­τητες να αναδυθούν τέτοιες αρνητικές σκέψεις κι ανα­μνήσεις. Αν αναδυθούν είναι γιατί δεν έχει βάλει την προσοχή του πάνω στον εαυτό του, έτσι μετά πρέπει να βάλει περισσότερη προ­σοχή.

ΕΡ: Όταν κάποιος εργάζεται με την φαντασία, τι κάνει για να ξέρει ότι δεν σχηματίζει διανοητικά ομοιώματα;

ΑΠ: Λοιπόν, ο κοιμισμένος είναι κοιμισμένος, τι μπορεί να ξέρει; Ξύπνα και μετά θα το ξέρεις. Αυτή είναι η ωμή πραγματικό­τητα των γεγονότων, ένας κοιμισμένος είναι κοιμισμένος. Τι μπορεί να ξέρει; Πρέπει να ξυπνήσει.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, συσχετίζοντας τις εντυπώσεις με το μεγαλείο του μυστηρίου της Ρώμης, όταν ένα άτομο εφαρμόζει την αλχημεία και ταυτίζεται με την αίσθηση, με το Προϊόν αυτού του προγράμματος που κατέχουν τα σώματα, τον μαγνητισμό, αυτές οι εντυπώσεις αποκρυσταλλώνονται στα Εγώ;

ΑΠ: Λοιπόν ναι, μπορούν να αποκρυσταλλωθούν οι αρνητι­κές εντυπώσεις στην μορφή των Εγώ. Έται λοιπόν, μέσα μας υπάρ­χουν πολλά να ερευνήσουμε κι αυτό είναι σημαντικό να το μά­θουμε. Διότι αν εσείς μπορούσατε ν’ απελευθερώσετε την ουσία θα μπορού­σατε για κάποια στιγμή να βλέπατε τότε ότι αυτά τα δώδεκα τάγματα που υπάρχουν στο Σύμπαν στα οποία είναι η τάξη του Λέ­οντος, δεν έχουν Εγώ ούτε φορτώνονται διανοητικά ομοιώματα. Εί­ναι πλά­σματα που ζουν από στιγμή σε στιγμή και ποτέ δεν έχουν την κακή συνήθεια να δημιουργούν διανοητικά ομοιώματα, συλλο­γίζονται τα πάντα.