Ένας μεγάλος δάσκαλος έλεγε: “Να Ψάχνετε την Φώ­τιση και τα άλλα θα σας δοθούν σαν συμπλήρωμα”.

Ο χειρότερος εχθρός της φώτισης είναι το εγώ. Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε ότι το εγώ είναι ένας κόμπος στην ροή της ύπαρξης, ένα μοιραίο εμπόδιο στην ροή της ζωής, της ελεύθερης στην κίνησή της.

Ρωτήθηκε ένας δάσκαλος: “Ποιος είναι ο δρόμος;” “Τι μεγαλοπρεπές βουνό!” είπε αναφέροντας το βου­νό, όπου είχε το ερημητήριό του. “Δεν σας ρωτάω σχετι­κά με το βουνό, αλλά σχετικά με το δρόμο”.

“Όσο δεν μπορείς να πας πιο πέρα από το βουνό, δεν θα μπορέσεις να βρεις το δρόμο”, αποκρίθηκε ο δάσκαλος.

Άλλος μοναχός έκανε την ίδια ερώτηση στον ίδιο δά­σκαλο:

“Εκεί είναι ακριβώς μπροστά στα μάτια σου”, απάντησε ο δάσκαλος.

– “Γιατί δεν μπορώ να το δω;”

– “Γιατί έχεις εγωιστικές ιδέες”.

– “θα μπορέσω να το δω, Κύριε;”

– “Όσο έχεις μια δυαδική όραση και λες: εγώ δεν μπο­ρώ, και άλλα τέτοια, τα μάτια σου θα είναι σκοτεινιασμένα από μια σχετική όραση”.

– “Όταν δεν υπάρχει εγώ ούτε εσύ, μπορεί κανείς να το δει”.

– “Όταν δεν υπάρχει εγώ ούτε εσύ, ποιος θέλει να δει;”

Η βάση του εγώ είναι η δυαδικότητα του νου. Το εγώ στηρίζεται στην πάλη των αντιθέτων.

Κάθε συλλογισμός βασίζεται στην πάλη των αντιθέτων. Αν λέμε: ο τάδε είναι ψηλός, θέλουμε να πούμε ότι δεν είναι κοντός. Αν λέμε ότι εισερχόμαστε κάπου, θέλουμε να πούμε ότι δεν εξερχόμαστε. Αν λέμε, είμαστε χαρού­μενοι, βεβαιώνουμε με αυτό ότι δεν είμαστε λυπημένοι κλπ.

Τα προβλήματα της ζωής δεν είναι παρά διανοητικές μορφές με δύο πόλους: έναν θετικό και άλλον αρνητικό. Τα προβλήματα στηρίζονται στο νου και τα δημιουργεί ο νους. Όταν σταματάμε να σκεπτόμαστε ένα πρόβλημα, αυ­τό τελειώνει αναπόφευκτα.

Χαρά και λύπη, απόλαυση και πόνος, καλός και κακός, θρίαμβος και ήττα, αποτελούν την πάλη των αντιθέτων στην οποία βασίζεται το εγώ.

Όλη η άθλια ζωή που ζούμε, πάει από το ένα αντίθετο στο άλλο: θρίαμβος-ήττα, ευχάριστο-δυσάρεστο, απόλαυση-πόνος, αποτυχία-επιτυχία, αυτό, εκείνο, κλπ.

Χρειάζεται να απελευθερωθούμε από την τυραννία των αντιθέτων, αυτό είναι δυνατόν μόνο μαθαίνοντας να ζούμε από στιγμή σε στιγμή χωρίς αφηρημάδες κανενός είδους, χωρίς όνειρα, χωρίς φαντασίες.

Έχετε παρατηρήσει πως οι πέτρες του δρόμου μένουν ωχρές και αγνές μετά από μια χειμαρρώδη βροχή; εμείς μόνο μπορούμε να μουρμουρίζουμε ένα oh! θαυμαστικό. Ε­μείς πρέπει να καταλάβουμε αυτό το oh! των πραγμάτων χωρίς να παραμορφώνουμε αυτή την θεϊκή αναφώνηση με την πάλη των αντιθέτων.

Ο Χοστί ρώτησε τον δάσκαλο Νανσέν:

– “Τι είναι το ΤΑΟ;”

– “Η κοινή ζωή”, απάντησε ο Νανσέν.

– “Πως γίνεται να ζεις σύμφωνα με αυτή;”

– “Εάν προσπαθείς να ζεις σύμφωνα με αυτή, θα φύγει από εσένα, μην προσπαθείς να τραγουδήσεις αυτό το τραγούδι, άσε να τραγουδάει αυτή η ίδια στον εαυτό της. Μήπως ο ταπεινός λόξυγκας, δεν έρχεται από μόνος του;”

Αδέλφια μου: Να θυμηθείτε αυτά τα Χριστούγεννα αυτή την φράση: “Η Γνώση βιώνεται στα γεγονότα, μαραί­νεται στις αφηρημάδες, και είναι δύσκολο να την βρεις ακόμα και στις πιο ευγενικές σκέψεις”.

Ρώτησαν τον Δάσκαλο ΒΟΚUJO: Πρέπει να ντυνόμαστε και να τρώμε κάθε μέρα;”

Ο Δάσκαλος απάντησε:

– “Τρώμε και ντυνόμαστε”.

– “Δεν καταλαβαίνω”, είπε ο μαθητής

– “Τότε ντύσου και φάε”, είπε ο δάσκαλος.

Αυτή είναι ακριβώς η ελεύθερη δράση πέρα από τα αντίθετα.

Τρώμε, ντυνόμαστε; Γιατί πρέπει να κάνουμε ένα πρόβλημα από αυτό; Γιατί να σκεπτόμαστε άλλα πράγματα ενώ τρώμε και ντυνόμαστε;

Αν τρως, φάε και αν ντύνεσαι, ντύσου, και αν περπατάς στο δρόμο, περπάτα, περπάτα, περπάτα, όμως μη σκέπτεσαι άλλα πράγματα, να κάνεις μοναδικά αυτό που κάνεις, μην φεύγεις από τα γεγονότα, μην τα γεμίζεις με τόσες σημασίες, σύμβολα, ομιλίες και γνωστοποιήσεις, ζήσε τα χωρίς αλληγορίες, ζήσε τα με αντιληπτικό νου από στιγμή σε στιγμή.

Αγαπητοί γνωστικοί αδελφοί, που σήμερα γιορτάζετε μαζί μας την γιορτή των Χριστουγέννων:

Να κατανοείτε ότι σας μιλάω για τον δρόμο της δράσης, ελεύθερης από την οδυνηρή πάλη των αντιθέτων.

Δράση χωρίς απροσεξίες, χωρίς διαφυγές, χωρίς φαντασίες, χωρίς αφηρημάδες κανενός είδους. 

Αγαπητοί μου, πολεμήστε το χαρακτήρα σας, αλλάξτε τον δια μέσω της έξυπνης δράσης, ελεύθερης από τα αντίθετα.

Όταν κλείνουμε τις πόρτες στην φαντασία, αφυπνίζεται το όργανο της διαίσθησης.

Η δράση, ελεύθερη από την πάλη των αντιθέτων, είναι μία διαισθησιακή δράση, είναι πλήρη δράση, όπου επικρα­τεί μια πλήρης κατάσταση, το εγώ είναι απών.

Η διαισθησιακή δράση μας οδηγεί από το χέρι μέχρι την αφύπνιση της συνείδησης.

Να δουλεύουμε και να ξεκουραζόμαστε ευτυχισμένοι εγκαταλείποντας μας στο ρεύμα της ζωής. Να εξαντλήσουμε το Θολό και σαπισμένο νερό της καθημερινής σκέψης, και στο κενό θα ρέει η γνώση και μαζί της η χαρά για την ζωή.

Αυτή η έξυπνη δράση, ελεύθερη από την πάλη των αντιθέτων, μας ανυψώνει μέχρι ένα σημείο, στο οποίο κάτι πρέπει να σπάσει.

Όταν όλα πάνε καλά, σπάει το άκαμπτο ταβάνι της σκέψης και το φως της δύναμης του εσώτερου μπαίνει ελεύθερο και σε μεγάλες ποσότητες στο νου, που έχει πάψει να ονειρεύεται.

Τότε στον φυσικό κόσμο και έξω από αυτόν, στην διάρκεια του ύπνου του υλικού σώματος, ζούμε τελείως συνειδητοί και φωτισμένοι, απολαμβάνοντας την ευτυχία της ζωής στους ανώτερους κόσμους.

Αυτή η συνεχής πίεση του νου, αυτή η πειθαρχία, μας πάει στην αφύπνιση της συνείδησης.

Αν τρώγοντας σκεπτόμαστε τα εμπόρια, είναι φανερό ότι ονειρευόμαστε. Αν οδηγούμε ένα αυτοκίνητο και σκεπτόμαστε την αρραβωνιαστικιά, είναι λογικό ότι δεν είμαστε ξύπνιοι, ονειρευόμαστε, αν δουλεύουμε και θυμόμαστε τον κουμπάρο ή την κουμπάρα ή τον φίλο, ή τον αδελφό, κλπ, είναι φανερό ότι ονειρευόμαστε.

Ο κόσμος που ζει ονειρευόμενος στον φυσικό κόσμο, ζει επίσης ονειρευόμενος στους εσωτερικούς κόσμους στην διάρκεια των ωρών που το φυσικό σώμα βρίσκεται κοιμισμένο.

Χρειάζεται να σταματάμε να ονειρευόμαστε στους εσωτερικούς κόσμους. Όταν σταματάμε να ονειρευόμαστε στο φυσικό κόσμο, αφυπνιζόμαστε εδώ και τώρα, και αυτή η αφύπνιση εμφανίζεται στους εσωτερικούς κόσμους.

Ψάξτε πρώτα την φώτιση και τα άλλα θα σας δοθούν σαν συμπλήρωμα.

Όποιος είναι φωτισμένος βλέπει το δρόμο, όποιος δεν είναι φωτισμένος δεν μπορεί να δει τον δρόμο και εύκολα μπορεί να αποπροσανατολιστεί και να πέσει στην άβυσσο.

Είναι τρομερή η προσπάθεια και η επιφυλακή που χρειάζονται από λεπτό σε λεπτό, από στιγμή σε στιγμή για να μη πέσουμε σε ονειροπολήσεις. Αρκεί ένα λεπτό απροσεξίας και ο νους ονειρεύεται όταν θυμάται κάτι, όταν σκέπτεται κάτι διαφορετικό από την δουλειά ή από το γεγονός που ζούμε εκείνη την στιγμή.

Όταν στον φυσικό κόσμο μαθαίνουμε να βρισκόμαστε ξύπνιοι από στιγμή σε στιγμή, στους εσωτερικούς κόσμους στην διάρκεια των ωρών του ύπνου του φυσικού σώματος και επίσης μετά από τον θάνατο θα ζούμε ξύπνιοι και αυτοσυνείδητοι από στιγμή σε στιγμή.

Είναι οδυνηρό να ξέρεις ότι η συνείδηση όλων των ανθρώπινων όντων κοιμάται και ονειρεύεται βαθειά, όχι μόνο εκείνες τις ώρες της ανάπαυσης του φυσικού σώματος, αλλά επίσης στην διάρκεια της κατάστασης αυτής που ειρωνικά ονομάζεται κατάσταση επαγρύπνησης.

Η δράση ελεύθερη από την διανοητική δυαδικότητα παράγει την αφύπνιση της συνείδησης.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Η Εξάλειψη του Εγώ»)