«Διότι, ακριβώς, όπως παρέμεινε ο Ιωνάς για τρεις ημέρες και τρεις νύχτες στην κοιλιά της φάλαινας, έτσι και ο Υιός του Ανθρώπου, θα παραμείνει για τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, στην Καρδιά της Γης».
(Ματθαίος 12.40).
Με το Τιφερέτ, συμβαίνουν ασυνήθιστα γεγονότα. Οποιο-σδήποτε Μυημένος μπορεί να λάβει την Μύηση του Μαλκούτ, εκείνη του Γιεσόντ, εκείνη του Νετσάχ και τελικά, την πέμπτη, για να μετατραπεί σε Δάσκαλο, η οποία είναι εκείνη του Τιφερέτ. Ωστόσο, κάποιος μπορεί, να λάβει την Πέμπτη Μύηση της Ανθρώπινης Ψυχής και λόγω αυτού να μετατραπεί σε έναν Δάσκαλο και χωρίς αμφιβολία, να μην επιτύχει την Μύηση του Τιφερέτ.
Η Μύηση του Τιφερέτ έρχεται κατάλληλα, μετά από την Πέμπτη Μύηση της Φωτιάς. Εκείνος, ο οποίος λαμβάνει την Πέμπτη Μύηση, δεν έχει πάντοτε την ευτυχία να επιτύχει την Μύηση του Τιφερέτ. Αυτή είναι μία πολύ απόκρυφη Μύηση. Την λαμβάνει εκείνος, ο οποίος παίρνει την Ευθεία Οδό.
Στο Δεύτερο Τρίγωνο, του Δέντρου της Ζωής, ο Κοσμικός Χριστός έχει ως κέντρο βαρύτητας το Τιφερέτ. Από εκεί, έρχεται για να εκδηλωθεί.
Υπάρχουν πράγματα, τα οποία αξίζουν να τα συλλογιστούμε, να τα αναλύσουμε και να τα κατανοήσουμε. Έτσι ώστε, ο Δεύτερος Λόγος, ο Βισνού ή Κοσμικός Χριστός, για να είναι σε θέση να σώσει έναν άνθρωπο, να πρέπει να μετατραπεί στον Ιδιαίτερο, Εσώτερο, Ιησού – Χριστό.
Ο Χριστός είναι ουσιωδώς, μία Κοσμική Δύναμη. Μόνον, εάν αυτή η Δύναμη, με κάποιον τρόπο, ανθρωποποιηθεί, μπορεί να σώσει έναν άνθρωπο.
Ο Νόμος του Ηλιακού Λόγου, ο Κοσμικός Χριστός, είναι Θυσιασμένος για την Ανθρωπότητα. Αυτός θυσιάσθηκε, από την αυγή της ζωής, σταυρωνόμενος, σε όλους τους κόσμους, σε κάθε νέο πλανήτη, ο οποίος έρχεται στην ύπαρξη, έτσι ώστε, όλα τα όντα να έχουν ζωή και να την έχουν σε αφθονία.
Μόνον, αφού έχουμε περάσει διά μέσου των Πέντε Μυήσεων των Μεγάλων Μυστηρίων και ως μία πολύ μεγάλη χάρη, έχοντας προηγουμένως Θυσιασθεί για την Ανθρωπότητα, μπορεί να επανενσαρκωθεί ο Χριστός, σε εμάς. Για να κατανοήσουμε, πως αυτή η Κοσμική Δύναμη ανθρωποποιείται σε εμάς, πρέπει να μάθουμε να χειριζόμαστε τις Trimurtis.
Υπάρχουν αδελφοί, τους οποίους τους κοστίζει πολλή εργασία, για να καταλάβουν αυτό, των Trimurtis. Είναι συνηθισμένοι να σκέφτονται για παράδειγμα, ο Πρώτος Λόγος, ο Δεύτερος Λόγος και ο Τρίτος Λόγος. Δηλαδή, Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Αλλά, κατόπιν έρχεται μία Δεύτερη Τριάδα, στην οποία μιλάμε για τον Όσιρη, την Ίσιδα και τον Ώρο. Τότε, εκεί, μπερδεύονται. Αυτό συμβαίνει, επειδή, η μετατροπή από μία Trimurti σε άλλη Τριμούρτι, δεν μπορεί να γίνει στην βάση του καθαρού, ρασιοναλιστικού ορθολογισμού. Υπάρχει ένας παράγοντας σε αυτήν την μετατροπή, ο οποίος είναι πλήρως Πνευματικός, διότι, μόνον διαισθητικά, μπορεί να μαθευτεί, να συλληφθεί και να αδραχθεί.
Κέτερ – Πατέρας, Τσοκμάχ – Υιός και Μπινάχ – Άγιο Πνεύμα, είναι τρία διακριτά πρόσωπα και ένας μόνον, αληθινός Θεός. Έτσι, το διδάσκει η Θεολογία. Αυτά, τα τρία πρόσωπα, αν και τριαδικότητα, κατά βάθος, είναι μόνον Ένα Άτομο, το οποίο είναι ο Πατέρας.
Μέσα στον Πατέρα, βρίσκεται ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Ακριβώς, όπως μέσα στον Αληθινό Άνθρωπο βρίσκεται το Σώμα, η Ψυχή και το Άγιο Πνεύμα. Ομοίως, μέσα στον Αρχαίο των Ημερών, βρίσκεται επίσης, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, τα οποία σχηματίζουν μόνον μία Ακέραιη, Αδιάσπαστη Μονάδα. Στην αρχαία Αίγυπτο, αυτή την Αδιάσπαστη Μοναδικότητα, την ονόμαζαν Όσιρι. (Δείτε στο Κεφάλαιο 7).
Ο Όσιρις μπορεί να εκδιπλωθεί και εκδιπλώνεται, σε Ίσιδα. Η Εύα προέρχεται πάντοτε, από το πλευρό του Αδάμ. Όπως άνω έτσι και κάτω. Δεν υπάρχει τίποτα παράξενο στο γεγονός, ότι από τον Όσιρι, τον Ηλιακό Αδάμ, θα προέλθει η Ηλιακή Εύα, η Ουράνια – Αφροδίτη, η σύζυγός Του. Από το Ένα, προέρχεται πάντοτε, το Δύο. Έτσι είναι, το πώς ο Πατέρας, ο οποίος βρίσκεται εν κρυπτώ, έχει σύζυγό του, η οποία είναι η Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνι. Ο Όσιρις έχει πάντοτε, σύζυγο, την Ίσιδα.
Από την τέλεια ένωση, αυτών των δύο, του Όσιρι και της Ίσιδας, γεννιέται το παιδί Ώρος. Αυτή και Αυτός, αγαπούν ο ένας τον άλλο, και ως αποτέλεσμα της αγάπης τους, Αυτή μένει έγκυος, με την εργασία και ευλογία του Αγίου Πνεύματος. Δηλαδή, με την εργασία και την ευλογία του συζύγου Της, του Τρίτου Λόγου, κατέρχεται ο Χριστός ή Δεύτερος Λόγος, στην άσπιλη και παρθένο μήτρα της.
Αλλά, πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη, ότι αυτή, αν και είναι η σύζυγος του Τρίτου Λόγου, εντός του Τρίτου Λόγου βρίσκεται ο Δεύτερος Λόγος, και επίσης, ο Πρώτος Λόγος, επειδή, από την αρχή μέχρι το τέλος, ο λόγος είναι Τρισυπόστατος και Αδιαίρετος, Πλήρης και Ακέραιος. Απαιτείται πολλή λεπτολογία, πολλή διύλιση, πολύς συνθετισμός και Διαίσθηση, για να το κατανοήσουμε αυτό.
Η μετατροπή των Τριμούρτις, από την μία στην άλλη, είναι κάτι, το οποίο, μελετώντας το, απαιτεί να κάνουμε πολλά, αλλά, εάν ισχυροποιήσετε λίγο, την Διαίσθησή σας, μπορείτε να το καταλάβετε. Από την Αγία, Θεϊκή Συνουσία, η Ίσις μένει έγκυος, διά μέσου της Άμωμης Σύλληψης. Αυτή είναι Παρθένος, πριν από την κύηση, κατά την διάρκεια της κύησης και μετά από την κύηση. Η Ίσις είναι η δική μας, ιδιαίτερη, Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνι ΡΑΜ – ΙΟ.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, έρχεται σε ύπαρξη το Παιδί, το οποίο στην Αίγυπτο, λέγεται Ώρος και κατά τις Εβραϊκές εποχές, αποκαλούνταν Ιησούς. Ο δικός μας, αξιολάτρευτος Σωτήρας. Ο Ιησούς των Ευαγγελίων είναι βαθιά σημειολογικός, επειδή, το «Ιησούς» προέρχεται από την λέξη Γιεσούα, η οποία στα Εβραϊκά, σημαίνει Σωτήρας.
Ο Ιησούς, ο Γιεσούα και ο Ώρος, είναι το ίδιο. Είναι το Παιδί, το οποίο πάντοτε, βρίσκεται στα χέρια της μητέρας του Ίσιδας ή Μαρίας. Είναι ο ίδιος Χριστός, ο οποίος έχει κατέλθει από τον Δεύτερο Λόγο. Ο Κοσμικός Χριστός, εξανθρωπισμένος πλέον, μετατραπείς σε Υιό, ενός Θεϊκού Άνδρα και μίας Θεϊκής Γυναίκας. Έχει μετατραπεί σε έναν Βασιλέα – Παιδί – Σωτήρα, αλλά είναι ένα Ιδιαίτερο Παιδί – Βασιλέας, δεδομένου, ότι είναι μία ιδιαίτερη Ύπαρξη. Είναι το Χρυσό Παιδί της Αλχημείας, το οποίο είναι εστεμμένο.
Είναι ο Ιησούς Χριστός, επειδή, ο Χριστός είναι ο Δεύτερος Λόγος, και ο Ιησούς, έχει μετατραπεί σε Σωτήρα. Για να γίνει Σωτήρας, Αυτός πρέπει να κατέλθει από την δική Του σφαίρα, να εισέλθει σε μία άσπιλη, παρθένο μήτρα και να γεννηθεί από την εργασία και την ευλογία του Αγίου Πνεύματος. Θα έχει γίνει το Παιδί της Θεϊκής Μητέρας. Ο Υιός, εμπράκτως, των Γονέων του.
Αναμφισβήτητα, πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ εκείνου, το οποίο είναι ο Ιησούς Χριστός, ως Μεγάλος Καβίρ, (ο άνθρωπος, ο όποιος κήρυττε την Διδασκαλία του Εσώτερου Χριστού, του καθενός μας), και εκείνου, το οποίο είναι ο Εσώτερος, Ιδιαίτερος, Ιησούς Χριστός, του καθενός μας.
Ο Κοσμικός Χριστός είναι Απρόσωπος και Παγκόσμιος και βρίσκεται πολύ πέρα από την Ατομικότητα, την Προσωπικότητα και το Εγώ. Είναι μία Κοσμική Δύναμη, η οποία εκφράζεται διά μέσου οποιουδήποτε ανθρώπου, ο οποίος είναι κατάλληλα προετοιμασμένος. Μία φορά εκφράστηκε διά μέσου του Ιησού της Ναζαρέτ, διά μέσου του Ερμή του Τρισμέγιστου, διά μέσου του Βούδα, Γκαουτάμα Σακιαμούνι, διά μέσω του Κετσαλκοάτλ, κ.τ.λ. και μπορεί να εκφρασθεί διά μέσου οποιουδήποτε Αβατάρα.
Για να εκφρασθεί, πρέπει να κατέλθει από τις Ανώτερες Σφαίρες και να εισέλθει στην Μήτρα μίας Παρθένου, η οποία ονομάζεται Ίσις, Μαρία, Τοναντζίν, Ινσομπέρτα, Μάγια, Κυβέλη, κ.τ.λ. και η οποία είναι η ίδια, η Ιδιαίτερη, Κοσμική Μητέρα, δεδομένου ότι καθένας μας, έχει την δική του.
Όταν κάποιος διαβάζει τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου, μπορεί να διαπιστώσει με έκπληξη, ότι σπανίως αναφέρεται ο Ιησούς, ο Μεγάλος Καβίρ, ή ιστορικός Χριστός. Πάντα, είναι υπαινισσόμενος, ο Εσωτερικός Χριστός.
Αλλά για να γεννηθεί ο Εσωτερικός Χριστός, σε εμάς, -ο Ανθρωποποιημένος Γιεσούα- πρέπει να έχουμε εργασθεί στο Σιδηρουργείο των Κυκλώπων και να έχουμε σχηματίσει τα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι.
Για να γεννηθεί ο Σωτήρας, πρέπει να επαναληφθεί το γεγονός της Βηθλεέμ. Το προαναφερθέν γεγονός, είναι πολύ βαθύ και συμβολικό, συγχρόνως. Εκείνο το μικρό χωριό της Βηθλεέμ, για το οποίο μιλά το ευαγγέλιο, είναι κάτι πολύ αλληγορικό. Λέγεται, ότι η μικροσκοπική κωμόπολη δεν υπήρχε την εποχή του Ιησού από την Ναζαρέτ. Εάν αναλύσουμε την λέξη Bel – Em, (Βηθλεέμ), βλέπουμε ότι στην Χαλδαϊκή ορολογία, Bel σημαίνει «Πύργος της Φωτιάς». Πότε κάποιος επιτυγχάνει τον «Πύργο της Φωτιάς»; Όταν έχουν δημιουργηθεί τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, όταν η Ιερή Φωτιά έχει φτάσει στο ανώτερο μέρος του εγκεφάλου, τότε, επισυμβαίνει το γεγονός της Βηθλεέμ.
Αναμφίβολα, παρά την ύπαρξη των Ηλιακών Σωμάτων, μπορεί να έχουμε την περίπτωση, κατά την οποία, ο Μυημένος δεν ενσαρκώνει το Παιδί. Θέλω με αυτό να πω κάτι, πολύ λεπτεπίλεπτο, το οποίο περνάει απαρατήρητο από τους καμπαλιστές, επειδή, έχουμε το Τιφερέτ συνδεδεμένο με το Αιτιατό Σώμα.
Αναλύοντας την Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους, (1η προς Κορινθίους, 15. 47-49), θα μπορούσαμε να αποσαφηνίσουμε αυτό το ζήτημα. Ο Παύλος λέει, ότι υπάρχουν ο Γήινος Άνθρωπος και ο Ουράνιος Άνθρωπος. Ο Γήινος Άνθρωπος είναι αναντίρρητα μορφοποιημένος, από το Φυσικό Σώμα, το Αιθερικό, το Αστρικό, το Διανοητικό και εκείνο της Συνειδητής Θέλησης.
Για να έρθει ο Υιός του Ανθρώπου, απαιτείται να σχηματισθεί ο Γήινος Άνθρωπος, επειδή, ο κοινός και συνηθισμένος άνθρωπος, ακόμη, δεν είναι Άνθρωπος. Γίνεται Άνθρωπος, όταν του έχει δοθεί η πολυτέλεια, να του δημιουργηθούν τα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι. Τότε, μπορεί να λέγεται Άνθρωπος, αν και είναι Γήινος. Ο Δεύτερος Άνθρωπος, για τον οποίο μιλά ο Παύλος, είναι ο Ουράνιος Άνθρωπος και λέει: «Ακριβώς, όπως έχουμε ελκύσει την εικόνα του Γήινου, θα πρέπει επίσης, να ελκύσουμε την εικόνα του Ουράνιου Ανθρώπου».
Ο Υιός του Ανθρώπου έρχεται, όταν κάποιος έχει να εκπληρώσει κάποια συγκεκριμένη αποστολή στην Γη. Όταν ο Μυημένος έχει πάρει τον Ευθύ Δρόμο, προς την Τελική Απελευθέρωση.
Μετά την Πέμπτη Μύηση της Φωτιάς, ήταν αναγκαίο για μένα, να κληθώ από την Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνι. Εκείνη, είχε το Παιδί στα χέρια της. Έκανα μία ιδιαίτερη, εσωτερική παράκληση και εκείνη ανταποκρίθηκε, λέγοντας: «Ζήτησέ το, από το Παιδί» και ζήτησα από το Παιδί, εκείνο, το οποίο έπρεπε να ζητήσω.
Αργότερα, μπόρεσα να λάβω την Μύηση του Τιφερέτ. Δηλαδή, μετά την Πέμπτη Μύηση της Φωτιάς. Τότε, εκείνο το Παιδί, το οποίο είχα δει στα χέρια της μητέρας του, της Θεϊκής μου Μητέρας, δεδομένου ότι ο καθένας μας, έχει την δική του, ιδιαίτερη, εισήλθε στον οργανισμό μου, από την θαυμαστή είσοδο του Αδένα της Επίφυσης, τον οποίο ο Καρτέσιος αποκαλούσε η έδρα της Ψυχής. Σε αυτή την περίπτωση, το σώμα μου έγινε ο «στάβλος», όπου γεννιέται το παιδί, όπου έρχεται στον κόσμο.
Στην αρχή, μπορώ να σας πω, ότι δεν είναι πολύ εμφανής, η παρουσία του Παιδιού μέσα σε κάποιον. Αυτό γεννιέται ανάμεσα στα ζώα του στάβλου, τα οποία δεν είναι τίποτα άλλο, παρά τα ζώα της Επιθυμίας, των Παθών, των Ακολασιών και των Ελαττωμάτων, τα οποία κρατούν την συνείδηση παγιδευμένη. Αυτά είναι τα στοιχεία, τα οποία συνθέτουν το Πολλαπλό Εγώ. Το Εγώ συνίσταται από Ζωώδη Στοιχεία, τα οποία τρέφονται με τις κατώτερες ουσίες, των κατώτερων, ζωωδών βαθών του ανθρώπου. Εκεί ζουν και πολλαπλασιάζονται. Κάθε Ζωώδες Στοιχείο, αντιπροσωπεύει ενα ιδιαίτερο ελάττωμα. Όλα αυτά, συνθέτουν εκείνο, το οποίο λέμε Εγώ. Τα ζώα του στάβλου, όπου γεννιέται το Παιδί – Θεός, για να σώσει τον Άνθρωπο.
Αυτό το Παιδί, πρέπει να υποφέρει πολύ. Αυτό, δεν γεννιέται σε ένα μεγάλο παλάτι. Γεννιέται σε έναν στάβλο. Γεννιέται εντελώς αδύναμο, πολύ μικρό, ανάμεσα σε τεράστιες ποσότητες Εγώ, οι οποίες περικυκλώνουν τον στάβλο.
Το Παιδί – Θεός μεγαλώνει, λίγο – λίγο. Βαίνει αναπτυσσόμενο, δια μέσου του χρόνου. Πως βαίνει αυξανόμενο; Με ποιον τρόπο; Εξολοθρεύοντας τα Εγώ. Αποσυνθέτοντάς τα, ελαττώνοντάς τα σε στάχτες, σε κοσμική σκόνη. Έτσι, βαίνει αυξανόμενος ο Ιδιαίτερος, Εσωτερικός μας, Γιεσούα.
Η εργασία, την οποία πρέπει να κάνει εκείνο το Παιδί, είναι πολύ σκληρή. Είναι ο Χριστός και γεννιέται στον στάβλο, για να μας σώσει, από όλα εκείνα, τα ζώα του στάβλου. Αυτός πρέπει να τα σκοτώσει, μέσα στο Εαυτό του. Πρέπει να πολεμήσει τους Πρίγκιπες του Κακού, στον εαυτό του, του Υιούς της Απιστίας, στον εαυτό του και τους πειρασμούς, τους οποίους, κάποιος, πρέπει να περάσει για να γίνει άνθρωπος. Για να γίνει ένα άτομο, από σάρκα και οστά. Αυτοί είναι οι πειρασμοί, διά μέσου των οποίων, πρέπει να περάσει. Είναι δικοί του πειρασμοί και είναι το ίδιο το σώμα από σάρκα και οστά, κάποιου, το οποίο έρχεται να μετατραπεί σε δικό του σώμα, από σάρκα και οστά. Εκεί, έγκειται η αξία των θυσιών του, των προσπαθειών του.
Έτσι είναι, το πως ο Υιός του Ανθρώπου έρχεται στον κόσμο και μετατρέπεται σε έναν άνθρωπο από σάρκα και οστά. Γίνεται Άνθρωπος, ανάμεσα στους ανθρώπους και εκτίθεται στους πόνους των ανθρώπων. Πρέπει να βιώσει τα ίδια μαρτύρια, όπως οποιοσδήποτε άνθρωπος. Η δική μας ψυχολογική διαδικασία, μετατρέπεται σε μία διαδικασία, την οποία Αυτός, πρέπει να βάλει σε τάξη και να μετασχηματίσει. Οι δικές μας ασχολίες, είναι δικές του ασχολίες. Γι’ αυτό, τον έχουν αποκαλέσει ο Βέβαιος Άγιος, επειδή, δεν μπορεί να νικηθεί και στο τέλος, θριαμβεύει. Τότε, δοξάζεται. Είναι άξιος κάθε δόξας, κυριαρχίας και μεγαλειότητας.
Οι Βασιλείς της Ευφυΐας, οι Τρεις Μάγοι – Βασιλείς, τα Αληθινά πνεύματα, πάντοτε θα αναγνωρίζουν τον Κύριο και θα τον δοξάζουν και θα έρχονται να τον λατρέψουν.
Κατά το μέτρο, κατά το οποίο βαίνουν αυξανόμενες οι δοκιμασίες γι’ Αυτόν, γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες. Αυτός, όντας τόσο τέλειος, πρέπει να νικήσει τις Δυνάμεις του Σκότους, στον εαυτό του. Αυτός, όντας τόσο αγνός, πρέπει να νικήσει την βρωμιά στον εαυτού του. Έχοντας περάσει πολύ πέραν, από κάθε δυνατότητα πειρασμού, πρέπει να νικήσει του πειρασμούς, στον εαυτό του.
Το Παιδί θα βρίσκεται πάντα, σε μεγάλους κίνδυνους. Ο Ηρώδης, ο Κόσμος, οι Σκοτεινοί, θα θέλουν πάντα, να το σφάξουν.
Η Βάπτιση, στον Ιορδάνη της Ύπαρξης, θα είναι πάντα, απαραίτητη. Τα Ύδατα της Ζωής καθαρίζουν, μετασχηματίζουν και βαπτίζουν. Η Μεταμόρφωση ερμηνεύει, με υπέρτατη ευφυΐα, τον Νόμο του Μωυσή, διδάσκοντας τους ανθρώπους και δείχνοντας, στην εργασία της, όλον τον θαυμάσιο ζήλο, ενός Ηλία.
Ο Εσώτερος Χριστός θα έρχεται πάντα, σε μας, περπατώντας επάνω στα θυελλώδη κύματα της Θάλασσας της Ζωής. Ο Εσώτερος Χριστός θα εγκαθιστά πάντα, τάξη στον Νου μας και θα επαναφέρει, στους οφθαλμούς μας, το χαμένο Φως. Θα πολλαπλασιάζει πάντα, τον Άρτο της Θείας Ευχαριστίας, για να τρέφει και να ενδυναμώνει τις Ψυχές μας.
Ο Εσωτερικός Χριστός, ενσαρκούμενος στον Μυημένο, θα διδάσκει στα λιθόστρωτα, αυτής της Μεγάλης Ιερουσαλήμ του Κόσμου, μεταφέροντας στην ανθρωπότητα, το Μήνυμα της Νέας Εποχής.
Αλλά οι Γραμματείς, οι οποίοι είναι οι διανοούμενοι της εποχής, εκείνοι, οι οποίοι αποτελούν μέρος του πολιτισμού, θα λένε: «Αυτός ο άνθρωπος είναι τρελός». Αυτό συμβαίνει, διότι οι διανοούμενοι, εκείνο, το οποίο επιθυμούν, είναι να τακτοποιούν τα πάντα, στην βάση της εκλογίκευσης, αφού, οποιοσδήποτε άνθρωπος, μπορεί να επεξεργάζεται, μέσα στον εγκέφαλό του, διά μέσου των πλέον αυστηρών, λογικών διαδικασιών, μία Υλιστική θεωρία, σαν μία Πνευματική θεωρία. Τόσο την μία, όσο και την άλλη. Τόσο ως θέση, όσο και ως αντίθεση. Η λογική, κατά βάθος, είναι πραγματικά, αξιοθαύμαστη.
Οι διδασκαλίες του απορρίπτονται επίσης, από τους Ιερείς, τους ανθρώπους όλων των Θρησκειών, όλων των ψευδό-εσωτεριστικών και ψευδό – αποκρυφιστικών οργανώσεων. Εκείνα τα άτομα, τα οποία αυτοθεωρούνται ότι είναι πολύ σοβαρά, λένε πάντα: «Αυτά, τα οποία λέει αυτός ο άνθρωπος, είναι μία τρέλα. Αυτός είναι ένας διάβολος». Έτσι είναι, το πως απορρίπτεται ο Υιός του Ανθρώπου, σε αυτόν τον Κόσμο.
Κάθε Μυημένος πρέπει να ζήσει το Κοσμικό Δράμα της Σταύρωσης, στον εαυτό του. Οι Τρεις Προδότες τον σταυρώνουν, τον παραδίδουν. Ο Ιούδας, ο Δαίμονας της Επιθυμίας, τον πουλάει για 30 αργύρια, τον παραδίδει, για γυναίκες, απολαύσεις, διασκεδάσεις. Ο Πιλάτος, ο Δαίμονας του Νου, πάντα νίπτει τας χείρας του. Βρίσκει μία δικαιολογία, για όλα τα λάθη του. Ο Καϊάφας, ο Δαίμονας της Κακής Θέλησης, πάντα θέλει να γίνεται το δικό του. Μισεί την Θέληση του Πατέρα. Ο Μυημένος πρέπει να ζήσει το Κοσμικό Δράμα, με μία ολοκληρωμένη, ακέραια και πλήρη μορφή.
Βρίσκουμε ότι είναι καταραμένος και προδομένος και θα πρέπει να πεθάνει. Δηλαδή, ο Γήινος Άνθρωπος πρέπει να πεθάνει. Παραδίδει τον εαυτό του, στην Θέληση του Πατέρα και πηγαίνει στον θάνατό του, στο μεταθανάτιο έργο του.
Στην Συνείδηση του Μυημένου, θα συμβαίνουν πάντα, φοβερά, κοσμικά γεγονότα, και ανάμεσα σε αστραπές, κεραυνούς και μεγάλους σεισμούς της Ψυχής, ο Κύριος πάντα, θα παραδίδει το Πνεύμα του στον Πατέρα, αναφωνώντας: «Πατέρα μου, στα χέρια σου παραδίδω το Πνεύμα μου». Κατόπιν, έρχεται ο θάνατός Του.
Με τον θάνατό Του, αποσυνθέτει τα Ψυχικά του Επιπρόσθετα και αφού το σώμα κατέλθει στον τάφο, ανασταίνεται σε τρεις ημέρες. Αυτές οι Τρεις Ημέρες, είναι επίσης, αλληγορικές.
Στο πέρας, αυτών των τριών ημερών, ο Υιός του Ανθρώπου διέρχεται διά μέσου Τριών Μεγάλων Εξαγνισμών. Πεθαίνει, έως το έσχατο Υπανθρώπινο Στοιχείο, το οποίο είχε εντός του. Γι’ αυτόν τον λόγο, λέγεται, ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει πεθάνει στον Εαυτό του. Έχει σκοτώσει τον Θάνατο, επειδή, ο Θάνατος μπορεί να Θανατωθεί μόνον με τον Θάνατο. Κατόπιν, ο Υιός του Ανθρώπου πρέπει να αναστηθεί, με το Φυσικό Σώμα. Είναι ένας Αναστημένος Δάσκαλος. Κατέχει το Ελιξίριο της Μακροζωίας. Είναι ένας αληθινός Βασιλιάς της Φύσης, κατά την Τάξη Μελχισεδέκ. Τότε, μπορούμε να αναφωνήσουμε, όπως ο Απόστολος Παύλος: «Ο Θάνατος καταβροχθίστηκε, με νίκη. Ω θάνατε, που είναι το κεντρί σου; Ω τάφε, που είναι η νίκη σου;» (Α’ προς Κορινθίους, 15. 54-55).
Κατά τρόπον ώστε, το σημαντικό είναι ότι Αυτός, επιτυγχάνει να λυτρωθεί. Με την ανάστασή Του, η Ψυχή, ανασταίνεται σε Αυτόν. Όλες οι Ψυχικές και Πνευματικές μας Αρχές, ενσαρκώνονται σε Εκείνον και γίνονται ένα, σε Εκείνον.
Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε, ότι Αυτός είναι ο Αυθεντικός, Εσωτερικός Σωτήρας. Ο δικός μας, Ιδιαίτερος, Εσώτερος, Ιησούς Χριστός.
Έτσι ανασταίνεται Αυτός στον Πατέρα, και ο Πατέρας ανασταίνεται σε Αυτόν. Όταν ο Φίλιππος, εκείνος ο έμπειρος Δάσκαλος, των καταστάσεων Χίνας, είπε στον Ιησού: «Δείξε μας, τον Πατέρα», ο Μεγάλος Καβίρ απάντησε: «Εκείνος, ο οποίος έχει δει τον Υιό, έχει δει τον Πατέρα».
Οι Τρεις Μεγάλοι Εξαγνισμοί συμβολίζονται από τα τρία Καρφιά του Σταυρού. Στο επάνω μέρος του Σταυρού, βρίσκεται η λέξη INRI (Ignis Natura Renovatur Integra). Η φωτιά ανανεώνει αδιάκοπα, την φύση.
Τα τρία Καρφιά συμβολίζουν τους Τρεις Εξαγνισμούς, δια Πυρός και Σιδήρου. Μετά, από τους Τρεις Εξαγνισμούς, δια Πυρός και Σιδήρου, επιτυγχάνεται η Ανάσταση, εκ νεκρών.
Οι Τρεις Ημέρες είναι τρεις περίοδοι εργασιών, κατά τις οποίες, ο Υιός του Ανθρώπου πρέπει να πραγματοποιήσει το Μεγάλο Έργο.
Να έχουμε κατά νου, ότι είναι με τον Σταυρό, με τον οποίο, έχουν εξαλειφθεί τα ανεπιθύμητα στοιχεία. Η αφοσίωση στον Πατέρα, αποδεικνύεται με τον Σταυρό. Υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι λένε, είμαι πιστός στον Πατέρα, στην Μητέρα, στον Υιό του Ανθρώπου, αλλά όταν φτάσει η ώρα της δοκιμασίας, την στιγμή της αλήθειας, αυτοί αποτυγχάνουν, με τον Σταυρό. Που βρίσκεται ο Σταυρός; Βρίσκεται στην διασταύρωση των Λίνγκαμ-Γιόνι. Εκεί εκσπερματώνουν, μοιχεύουν, διαπράττουν τις κακίες τους. Επομένως, πρέπει να αποσυνθέτουμε τα Ανεπιθύμητα Στοιχεία, για να αναζητούμε τον θάνατο του Γήινου Ανθρώπου.
Είναι αναγκαίο να ξέρουμε, ότι ο Ιησούς, ο Μεγάλος Καβίρ, ο οποίος ήλθε στον κόσμο εδώ και περίπου 2.000 χρόνια, και ο οποίος δίδαξε αυτήν την Διδασκαλία, ήξερε πολύ καλά, ότι κάθε άτομο έχει τον Ιδιαίτερό του, Εσώτερο, Ιησού Χριστό. Γι’ αυτόν τον λόγο, έλεγε, ότι εκείνο, το οποίο, Εκείνος ήθελε, είναι ο καθένας να ακλουθεί τον δικό του, Εσώτερο Χριστό, διότι είναι Εκείνος, ο οποίος είναι σημαντικός, επειδή, Εκείνος είναι ο Σωτήρας μας. Είναι Εκείνος, ο οποίος έρχεται να μας συμφιλιώσει με τον ιδιαίτερο Πατέρα μας, ο οποίος βρίσκεται εν Κρυπτώ, με τον Αρχαίο των Αιώνων. Εκείνος είναι ο Μεγάλος Συμφιλιωτής.
Αφ’ ότου έχει θριαμβεύσει, δοξάζεται και είναι άξιος κάθε επαίνου και δόξας, δεδομένου ότι έχει νικήσει το κακό, μέσα στον Εαυτό του. Δεν το έχει νικήσει εξωτερικά, αλλά μέσα στον εαυτό Του. Θυσιάστηκε σαν αμνός. Γι’ αυτό, τον ονομάζουν ο Θυσιασμένος Αμνός.
Θυσιάστηκε, για να μας σώσει με το Αίμα του, δηλαδή, με την Φωτιά. Διότι στην Αλχημεία, το Αίμα αντιπροσωπεύει την Ιερή Φωτιά της Κουνταλίνι.
Είναι καλό να το κατανοήσουμε, όλο αυτό. Σας εξηγώ εκείνο, το οποίο, εγώ, ο ίδιος, το έχω ζήσει. Εκείνο, το οποίο έχω βιώσει στον εαυτό μου. Δεν θα διέπραττα το σφάλμα, να σας λέω ότι εγώ, είμαι ο Χριστός. Αυτό, θα ήταν μία βλασφημία, μία έλλειψη σεβασμού, προς τον Σωτήρα. Αλλά, πράγματι, σας λέω, ότι Αυτός με έσωσε, όπως έχει σώσει τόσους. Εγώ, μπορώ να είμαι ένας επιπλέον, των διασωθέντων, και καθώς εργάζομαι, το βίωσα. Και εκείνο, το οποίο σας λέω, είναι εκείνο, το οποίο έχω τεκμηριώσει. Εκείνο, το οποίο έχω ζήσει.
Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Ταρώ και Καμπάλα»)
