Ο Ιησούς, ο Χριστός είπε: «Με αυτό θα δείξετε στους άλλους ότι εί­στε μαθητές μου, με το να αγαπάτε ο ένας τον άλλο». Αλλά δεν θα ήταν δυ­νατόν να εκπληρώσουμε αυτή την Χριστική εντολή, ενώ συνεχίζουνε μέσα μας τα εγώ της μνησικακίας και της αυτοαγάπης. Είναι επείγον μη αναβλη­τέο, μη καθυστερητέο, να εξαλείψουμε από τον ψυχισμό μας αυτά τα «ανε­πιθύμητα στοιχεία». Το εγώ της μνησικακίας ή της επιθυμίας της εκδίκησης πάντα έχει προκαλέσει στον κόσμο μεγάλες αποτυχίες.

Ο τρίτος παράγων είναι η θυσία προς την ανθρωπότητα. Είναι ανα­γκαίο να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, αλλά την αγάπη μας πρέπει να την αποδεικνύουμε με συγκεκριμένες, ξεκάθαρες και οριστικές πράξεις. Δεν αρκεί να πούμε ότι αγαπάμε τους συνανθρώπους, όχι, πρέπει να το αποδεικνύουμε με πράξεις. Πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να ανεβούμε στον βωμό της υπέρτατης θυσίας για την ανθρωπότητα. Πρέπει να σηκώ­σουμε την φλόγα της σοφίας για να φωτίσουμε τον δρόμο στους άλλους. Πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να δίνουμε μέχρι την τελευταία σταγόνα αίματός μας για όλους τους συνανθρώπους μας, με αληθινή, αγνή και αφι­λοκερδή αγάπη.

Έτσι λοιπόν ο τρίτος παράγων της επανάστασης της συνείδησης είναι η θυσία προς τους συνανθρώπους μας. Το να γεννιόμαστε, το να πεθαί­νουμε και το να θυσιαζόμαστε προς την ανθρωπότητα, είναι οι τρεις παρά­γοντες που μας μετατρέπουν σε αληθινές ενσαρκώσεις του Κοσμικού Χρι­στού. Αυτοί οι 3 παράγοντες μας μετατρέπουν σε θεούς έστω και αν έχουμε σώμα ανθρώπου, φτιάχνουν σε εμάς κάτι διαφορετικό, μας μετατρέπουν σε θεούς, ή σε άρρητους θεούς, Ελοΐμ, Δαίμονες κ.λ.π. εάν εμείς δουλεύουμε με τον πρώτο και τον δεύτερο παράγοντα, με το να γεννιόμαστε και το να πεθαίνουμε αλλά δεν αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, δεν κάνουμε τίποτα για να φέρουμε το φως της γνώσης σε άλλους ανθρώπους, σε λαούς με δια­φορετικές γλώσσες, θα πέφταμε σε ένα εγωισμό πολύ εκλεπτυσμένο που θα μας εμπόδιζε κάθε εσωτερική πρόοδο. Διότι αν απασχολούμαστε μόνο με τον εαυτό μας, ξεχνώντας τόσα εκατομμύρια πλάσματα που κατοικούν στον κόσμο, αναμφισβήτητα θα αυτοαποκλειόμαστε από τον ίδιο μας τον εγωι­σμό. Με αυτόν τον τρόπο το εγώ του εγωισμού δεν θα μας επέτρεπε την φώτιση.

Ο εγωισμός μπορεί να εμφανιστεί με πολύ λεπτούς τρόπους και πρέ­πει να τους εξαλείψουμε. Όσο θα έχουμε εγωισμό μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας η φώτιση δεν θα είναι δυνατή.

Ο εγωισμός είναι φτιαγμένος από πολλαπλάσια εγώ, μέσα στα οποία είναι μποτιλιαρισμένη η συνείδηση. Πρέπει να αποσυνθέσουμε την πολλα­πλότητα αυτή των εγωιστικών εγώ; Είναι αλήθεια! Διότι αν δεν το κάναμε η συνείδηση θα συνέχιζε εγκλωβισμένη, στενή, περιορισμένη, μηχανοποιη­μένη και οποιαδήποτε πιθανότητα φώτισης θα ακυρωνότανε.

Πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι η ανθρωπότητα είναι μια μεγάλη οι­κογένεια. Δυστυχώς είμαστε εγκλωβισμένοι σε πολλούς συναισθηματι­σμούς και θεωρούμε σαν οικογένεια μόνο λίγους ανθρώπους που μας περι­βάλλουν. Αυτό είναι εγωισμός, γιατί όλα τα ανθρώπινα πλάσματα χωρίς εξαίρεση φυλής, θρησκείας ή χρώματος είμαστε μία μόνο οικογένεια. Αυτή η οικογένεια λέγεται «ανθρωπότητα».

Εάν βλέπουμε σαν αδελφούς μόνο αυτούς που μας περιτριγυρίζουν από την κούνια, βαδίζουμε πολύ άσχημα. Εάν θέλουμε να παρηγορήσουμε μόνο αυτούς τους ανθρώπους που λέγονται «συγγενείς»μας βαδίζουμε εγωιστικά. Γίνεται απαραίτητο να δούμε σε κάθε άνθρωπο έναν αδελφό. Αυτό που λέω δεν είναι απλός συναισθηματισμός, διότι στ’ αλήθεια όλοι είμαστε αδέλφια. Δεν είναι μια φράση απλώς συναισθηματική, είναι πραγ­ματική έτσι όπως την ακούμε: Είμαστε μία οικογένεια, μία μόνη μεγάλη οι­κογένεια που δεν θα έπρεπε να είναι διαιρεμένη, μία τεράστια οικογένεια που κατοικεί την Γη και που λέγεται «ανθρωπότητα».

Σε αυτούς τους αδελφούς μας χρειάζεται να φέρουμε την Γνώση ώστε κάποια μέρα να μπορούν να βρουν επίσης το μονοπάτι και να φτά­σουν στην τελική απελευθέρωση.

Εάν θέλουμε την ευτυχία, πρέπει να μαχόμαστε για την ευτυχία των άλλων. Όσο περισσότερο δίνουμε τόσο περισσότερο λαμβάνουμε. Αυτός που δεν δίνει, ακόμη και αυτό που έχει θα του το αφαιρέσουν.

Πως θα μπορούσαμε να φτάσουμε στην αυθεντική Νιρβανική ή Παρα Νιρβανική ευτυχία, εάν δεν δουλεύουμε για την ευτυχία των άλλων; Η αυθεντική ευτυχία του Είναι δεν μπορεί να είναι εγωιστική. Πετυχαίνεται μόνο μέσω της θυσίας προς τους συνανθρώπους.

Έτσι αυτοί που έχουν πετύχει τα υψηλότερα στάδια του Είναι τους, αυτοί που έχουνε εισέλθει στους Παρα-Νιρβανικούς ή Μαχα-Παρα-Νιρβα­νικούς ή στο «Μοναδικό» ή στο «Αδικό»… Αυτοί που στο τέλος πέτυχαν να συγχωνευθούν με τον Αιώνιο Κοσμικό Κοινό Πατέρα πραγματικά θυ­σιάστηκαν στον κόσμο με κάποιο τρόπο προς τους συνανθρώπους τους. Αυτό τους έδωσε αρκετές αξίες για να πετύχουν στ’ αλήθεια την ευτυχία που δεν έχει ποτέ ούτε όρια ούτε άκρες.

Έτσι λοιπόν, για να κάνουμε το μάθημα για απεσταλμένους, πρέπει να σκεπτόμαστε για το καλό του συνόλου. Πρέπει να αγαπάμε, ναι, με κα­ταπληκτικό τρόπο όλα τα πλάσματα που κατοικούν την επιφάνεια της γης. Να αγαπάμε όχι μόνο αυτούς που μας αγαπάνε, διότι αυτό θα το έκανε ο οποιοσδήποτε, αλλά επίσης αυτούς που μας μισούν. Αυτούς που μας αγα­πάνε γιατί μας καταλαβαίνουν και αυτούς που μας μισούν γιατί δεν μας κα­ταλαβαίνουν.

Δεν πρέπει να υπάρχει σε μας αυτό που λέγεται μίσος. Υπάρχουν άν­θρωποι που αναπνέουν και πίνουν από το δικό τους δηλητήριο, υποφέρουν άφατα και αυτό είναι σοβαρό. Εμείς δεν πρέπει να είμαστε τόσο χαζοί. Εκείνος που διυλίζει και πίνει το δικό του δηλητήριο είναι ένας χαζός. Εκείνος που έχει δημιουργήσει μια μικρή κόλαση στην νοημοσύνη του είναι ένας αμαθής. Πρέπει να σκεπτόμαστε ότι το καλύτερο είναι να αγαπάμε. Εάν κάποιος κάνει τον νου του μια κόλαση ποτέ δεν θα είναι μακάριος.

Όλοι οι άνθρωποι είναι γεμάτοι μνησικακίες. Αυτό είναι σοβαρότατο, διότι όπου υπάρχει το εγώ της μνησικακίας δεν μπορεί να ανθίσει η αγάπη. Έτσι δεν υπάρχει κάποιος που να μην έχει μνησικακίες. Όλος ο κόσμος κρατάει στην καρδιά του λόγια και οδυνηρά γεγονότα συνοδευμένα φυσικά από τα αποτελέσματά τους που είναι οι γνωστές μνησικακίες. Τι θα κερδί­σει αυτός που το φορτώνεται αυτό; Από αυτή την άποψη δεν ξέρει να αγα­πάει, είναι εκδικητικός. Αυτός που μισεί είναι πολύ κοντά στην κατάρα.

Πρέπει να ξέρουμε να καταλαβαίνουμε τους άλλους, να μάθουμε να κοιτάμε την σκοπιά των άλλων εάν θέλουμε να ξέρουμε να αγαπάμε. Οι άν­θρωποι είναι ακατανόητοι. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να καταλαβαίνουν τους άλλους ανθρώπους απλώς γιατί δεν ξέρουν να δουν την σκοπιά των άλλων. Εάν ένας τοποθετείται στην σκοπιά των άλλων μαθαίνει να συγχωρεί, μα­θαίνει να αγαπάει. Αλλά αν δεν είναι ικανός να συγχωρέσει κανέναν δεν ξέρει να αγαπάει.

Τώρα, το να συγχωρέσει με μηχανικό τρόπο δεν χρησιμεύει σε τί­ποτα. Θα μπορούσε ένας άνθρωπος να συγχωρέσει απλώς επειδή έμαθε στην Γνωστική Διδασκαλία ότι πρέπει να συγχωρέσει. Αλλά αυτό γίνεται με έναν τρόπο αυτόματο, δεν χρησιμεύει. Στο βάθος θα συνεχίζει με την ίδια μνησικακία, το ίδιο μίσος και μέχρι με την ίδια επιθυμία εκδίκησης πε­ριορισμένη ή πνιγμένη. Όταν λέγεται να συγχωρέσουμε αυτό περιέχει εξά­λειψη. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να συγχωρήσει εάν δεν εξαλείψει το εγώ της μνησικακίας, εάν δεν ακυρώσει το εγώ του μίσους, εάν δεν ελαττώσει σε κοσμική σκόνη το εγώ της εκδίκησης κ.λ.π. Εάν δεν έχει εξαλείψει αυτά τα εγώ μέσω της κατανόησης και με την βοήθεια της Κουνταλίνης Σάκτι, δεν είναι δυνατόν να συγχωρέσει αληθινά και αν δίνει συγνώμη, είναι αυ­τόματη. Μια αυτόματη συγνώμη δεν είναι συγνώμη.

Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας εάν θέλουμε να ξέ­ρουμε να αγαπάμε. Εάν ένας άνθρωπος δεν είναι αληθινός με τον εαυτό του, δεν θα μπορέσει να αγαπήσει ποτέ. Το να αγαπάμε απαιτεί μια δου­λειά, μια επιθεωρητική δουλειά πάνω στον εαυτό μας. Πως θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αγαπάει έναν άλλον εάν δεν δουλεύει με τον εαυτό του; Εάν δεν εξαλείψει από τον εαυτό του τα στοιχεία της διχόνοιας, της εκδί­κησης, της μνησικακίας, του μίσους κ.λ.π.; Όταν αυτά τα μη ανθρώπινα στοιχεία υπάρχουν στον ψυχισμό μας τότε και η ικανότητα να αγαπάμε ακυρώνεται.

Χρειάζεται να αγαπάμε όλους τους συνανθρώπους μας αλλά, επανα­λαμβάνω, αυτό περιλαμβάνει μια δουλειά. Δεν μπορεί ένας να αγαπήσει ενώ υπάρχουν στον εαυτό του τα στοιχεία του μίσους. Αν θέλουμε να αγα­πάμε πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, να αυτοεξερευνούμαστε, να αυτοεξετα­ζόμαστε για να ανακαλύψουμε αυτά τα στοιχεία που μας κάνουν ανίκανους να αγαπάμε.

Υπάρχει πολύ προσποιητή αγάπη στις διάφορες σχολές του ψευτοε­σωτεριστικού και ψευτοαποκρυφιστικού τύπου. Εμείς οι γνωστικοί δεν πρέπει να δεχόμαστε προσποιητή αγάπη, πρέπει να είμαστε απαιτητικοί με τον εαυτό μας. Θα αγαπάμε τους συνανθρώπους μας ή δεν θα τους αγα­πάμε; Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν πρόκειται να αφήσουμε τον εαυτό μας να παρασύρεται από ύψιστους συναισθηματισμούς. Θα μπορούσαμε να πι­στεύουμε πως αγαπάμε όταν στ’ αλήθεια δεν αγαπάμε. Η αγάπη είναι κάτι πολύ ύψιστο. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα σχετικά με την αγάπη.

Ο ιδρυτής της Νέας Υόρκης ήταν ένας άνθρωπος πολύ έξυπνος, είχε μία γυναίκα πολύ άξια. Όταν ίδρυσε την Νέα Υόρκη φαινόταν παράδοξο. Δεν υπήρχε παρά βλάστηση, δέντρα, βουνά κ.λ.π. Συνέλαβε την ιδέα μιας μεγάλης πόλης ατενίζοντας εκείνη την περιοχή. Ήταν η εποχή του χρυσού, η εποχή που ο κόσμος είχε την δίψα του χρυσού στις Η.Π.Α. Αν και πάντα την είχαν εκείνη την εποχή ήταν πολύ εκδηλωμένη η απληστία για τον φυ­σικό χρυσό, τις φλέβες χρυσού κ.λ.π. Τριγυρίζοντας τον κόσμο διέπραξε ένα λάθος, το θεώρησε πολύ σοβαρό, εγκατέλειψε την γυναίκα του στο βουνό. Δεν την εγκατέλειψε για μια άλλη γυναίκα, αλλά για τον χρυσό, πήγε να ψάξει για φλέβες. Στο τέλος έμαθε για αυτήν. Κάποιος του είπε ότι πέθανε, δεν απασχολήθηκε πολύ με αυτό διότι είχε μόνο δίψα και ακόρεστη επιθυμία για χρυσό. Αργότερα βρήκε μια γυναίκα και την παντρεύτηκε. Ίδρυσε τον σιδηρόδρομο, εγκατέστησε τράπεζες. Όταν έγινε μεγάλος, μι­λώντας μπροστά σε ένα ακροατήριο, ξαφνικά ανακάλυψε μεταξύ των αν­θρώπων που υπήρχαν εκεί, αυτήν που είχε εγκαταλείψει. Δεν μπορούσε πια ούτε να μιλήσει. Προσπάθησε να συνεχίσει, έμεινε συγχυσμένος διότι νό­μιζε ότι είχε πεθάνει. Αυτή την είχαν πληροφορήσει ότι είχε ξαναπαντρευ­τεί και είχε έξι παιδιά. Όταν τελείωσε από την ομιλία την συνάντησε και δεν ήξερε τι να κάνει. Αυτή του είπε: «Μην προβληματίζεσαι, ξέρω ότι έχεις παντρευτεί». Αυτός έμεινε αμήχανος, διότι όταν την είδε θυμήθηκε την πρώτη αγάπη του. Την αγαπούσε αλλά η δίψα του χρυσού τον είχε κά­νει να την εγκαταλείψει. Δεν ήξερε τι να κάνει και αυτή του είπε: «Μπορείς να φύγεις, συνέχισε τον δρόμο σου». Αυτή επίσης τον αγαπούσε. Εκείνος προσπάθησε να απομακρυνθεί αλλά δεν μπορούσε, αισθανόταν ότι του ήταν δύσκολο να χωριστεί από αυτήν, αλλά εκείνη του έδωσε κουράγιο: «Μην κοιτάς πίσω, του είπε, συνέχισε μπροστά. Μην σταματήσεις για μένα. Πρέπει να θριαμβεύσεις, σε αγαπάω πολύ και θέλω τον θρίαμβό σου». Αυ­τός έφυγε περπατώντας σαν ένας υπνοβάτης μέχρι που και αυτή έφυγε. Τον αγαπούσε αρκετά. Αυτός θα μπορούσε να αφήσει αμέσως την άλλη του γυ­ναίκα και να φύγει με αυτήν, αλλά εκείνη προτίμησε την ευτυχία του. Αυτό είναι αγάπη.

Ποιος από εσάς αισθάνεται ικανός να το κάνει αυτό; Να είναι ικανός να απαρνηθεί το πιο αγαπημένο, για την ίδια την ευτυχία του πιο αγαπημέ­νου του προσώπου; Η αγάπη δεν θέλει ανταμοιβή, αυτή καθ’ εαυτή είναι δώρο, δουλειά με αυταπάρνηση των καρπών της, δεν θέλει παρά το καλό των άλλων ακόμα και εις βάρος της ίδιας της ευτυχίας του.

Το να προσπαθούμε να ορίσουμε την αγάπη είναι λίγο δύσκολο. Εάν την ορίσουμε παραμορφώνεται. Είναι περισσότερο σαν μία αναθυμίαση που αναβλύζει, θα λέγαμε, από το ίδιο το βάθος της συνείδησης, μία λει­τουργία του Είναι.

Πρέπει τότε να εννοούμε, να καταλάβουμε την ανάγκη να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, διότι μέσω της αγάπης μπορούμε να μετατρεπό­μαστε και αγαπώντας να μοιράζουμε ευλογίες. Να φέρουμε την διδασκαλία σε όλες τις χώρες της γης. Να καθοδηγούμε τους άλλους με την μέγιστη υπομονή, να ξέρουμε να συγχωρούμε τα ελαττώματα των άλλων.

Αναμφισβήτητα φέρνοντας την διδασκαλία στους άλλους θα συνα­ντήσουμε πολλή αντίσταση. Σε πολλές περιπτώσεις θα βρέχει πέτρες, αλλά πρέπει να ξέρουμε να αγαπάμε και να τους συγχωρούμε όλους, να μην αντιδράμε τόσο.

Οι άνθρωποι ζουν αντιδρώντας μπροστά στις συγκρούσεις που προ­έρχονται από τον εξωτερικό κόσμο. Υπάρχει πάντα μια τάση να αντιδράνε. Έχω προσέξει στην συνέλευση, στα διευθυντικά τραπέζια των Λουμισιάλ, κά­ποιος λέει κάτι σχετικά με κάποιον και δεν λείπει ποτέ η άμεση αντί­δραση του αναφερόμενου, μερικές φορές με θυμό, άλλες με ανυπομονησία, αλλά με κάποιο τρόπο αντιδράνε. Πολύ σπάνια έχω δει μία συνέλευση όπου ένας άνθρωπος μένει απαθής χωρίς να αντιδρά σε αυτό που λένε οι άλλοι. Είναι η τάση όλου του κόσμου να αντιδράει εναντίον όλου του κόσμου. Τι αστείοι είναι οι άνθρωποι. Αρκεί να κουνήσεις ένα κουμπί και βροντάνε και αστράφτουν και αν κουνήσεις άλλο κουμπί χαμογελάνε γλυκά. Τα ανθρω­ποειδή είναι μηχανές που όλος ο κόσμος οδηγεί κατά το καπρίτσιο του, εί­ναι σαν όργανα μουσικής που ο καθένας παίζει το τραγούδι του. Εάν κά­ποιος θέλει να χαμογελάτε αρκεί να σας πει γλυκά λόγια και να σας δίνει χτυπηματάκια στον ώμο και χαμογελάτε γλυκά. Εάν θέλουν να αστράφτετε και να βροντάτε αρκεί να σας πουν μερικά σκληρά λόγια και ήδη συνοφρυ­ώνεστε, αντιδράτε αμέσως. Εάν εγώ ο ίδιος, που σας μιλάω και σας βλέπω χαμογελαστούς, αυτή την στιγμή σας μάλωνα τι θα συνέβαινε; Θα αλλά­ζατε αμέσως, δεν θα ήσασταν πια τόσο χαμογελαστοί, τα φρύδια θα φαίνο­νταν συνοφρυωμένα. Είναι λυπηρό αλλά έτσι είναι. Γιατί; Είστε μηχανές, όργανα που όλος ο κόσμος παίζει, όργανα σαν την κιθάρα. Αν θέλω να σας δω χαρούμενους θα πρέπει να σας πω μερικά γλυκά λόγια και ήδη είστε ευ­τυχισμένοι. Αλλά αν κάποιος θέλει να σας δει γεμάτους μίσος ας πει μερικά σκληρά λόγια και ήδη είστε τρομεροί.

Έτσι λοιπόν εξαρτόμαστε από τους άλλους, δεν έχουμε ελευθερία, δεν είμαστε κύριοι των δικών μας ψυχολογικών διαδικασιών. Ο καθένας κάνει με τον εαυτό μας ότι του έρθει στην όρεξή του. Μερικά λογάκια κο­λακείας και αμέσως αισθανόμαστε σπουδαίοι. Άλλα λογάκια ταπεινωτικά και τι μικροί και λυπημένοι αισθανόμαστε! Ο καθένας κάνει με τον εαυτό μας ότι θέλει, τότε λοιπόν που είναι η αυτονομία μας; Πότε θα πάψουμε να είμαστε μηχανές; Είναι φανερό ότι για να μάθουμε να αγαπάμε πρέπει να έχουμε αυτονομία και εάν ένας δεν είναι κύριος των ψυχολογικών του δια­δικασιών ποτέ δεν θα μπορέσει να αγαπάει. Πως; Εάν οι άλλοι είναι ικανοί να μας βάζουν από την κατάσταση της ειρήνης στην κατάσταση της διχό­νοιας πως θα μπορούσαμε να αγαπάμε; Ενώ ένας εξαρτάται ψυχολογικά από έναν άλλο δεν είναι ικανός να αγαπάει. Η εξάρτηση εμποδίζει την αγάπη, πρέπει να τελειώσουμε με την εξάρτηση, να γίνουμε αφεντικά του εαυτού μας, να γίνουμε κύριοι των δικών μας ψυχολογικών διαδικασιών.

Όταν είχα την μετενσάρκωση του Κεμπησίου Θωμά, έγραψα σε εκείνη την παλιά μου ενσάρκωση στο βιβλίο μου «Η μίμηση του Χριστού» μία πρόταση που λέει: «εγώ δεν είμαι περισσότερο επειδή με κολακεύουν, ούτε λιγότερο επειδή με επιπλήττουν, διότι εγώ είμαι πάντα αυτό που εί­μαι». Επομένως πρέπει να μένουμε απαθείς μπροστά στον έπαινο και την επίπληξη, μπροστά στον θρίαμβο και την ήττα, πάντα να μένουμε απαθείς, πάντα κύριοι του εαυτού μας και των ψυχολογικών μας διαδικασιών.

Έτσι ναι. Προχωρώντας από αυτόν τον δρόμο θα μπορέσουμε να εί­μαστε πάντα σταθεροί σε αυτό που λέγεται αγάπη. Χρειαζόμαστε να εγκα­ταστήσουμε στον εαυτό μας το βασίλειο της αγάπης. Αυτό δεν θα μπορού­σαμε να το κάνουμε αν δεν ήμασταν κύριοι των ψυχολογικών μας διαδικα­σιών. Διότι εάν οι άλλοι είναι ικανοί να μας κάνουν να λυσσάξουμε κάθε φορά που θέλουν, να μας κάνουν να αισθανόμαστε μίσος, επιθυμίες εκδί­κησης πραγματικά δεν είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Με αυτές τις συνθή­κες δεν θα μπορούσαμε ποτέ να εγκατασταθούμε στο βασίλειο της αγάπης. Θα είμαστε στο βασίλειο του μίσους, της διχόνοιας, του εγωισμού, της βίας αλλά ποτέ στο βασίλειο που λέγεται αγάπη.

Για να μένουμε σταθεροί στο βασίλειο της αγάπης πρέπει να γινόμα­στε κύριοι των ψυχολογικών μας διαδικασιών. Αν χτυπάμε σε κάποια πόρτα και μας δέχονται π.χ. με πέτρες, διότι πάμε να δώσουμε την γνωστική διδα­σκαλία, και φεύγουμε από εκεί με την επιθυμία της εκδίκησης ή τρομερά συγχυσμένοι, τότε δεν θα χρησιμεύαμε σαν γνωστικοί απεσταλμένοι. Αν φτάσουμε σε ένα χωριό για να κηρύξουμε τον Λόγο και ο παπάς μας πάρει στο κυνήγι και γεμίσουμε τότε από φόβο, μήπως θα χρησιμεύαμε για γνω­στικοί απεσταλμένοι;

Ο τρόμος μας κάνει ανίκανους να αγαπάμε. Τι φοβόμαστε; Τον θά­νατο; Αφού για να πεθάνουμε γεννηθήκαμε, τότε τι; Έτσι και αλλιώς θα πρέπει να πεθάνουμε, τότε τι φοβόμαστε; Ο θάνατος είναι επίσης τόσο φυ­σικός όσο και η γέννηση. Εάν φοβόμαστε τον θάνατο θα πρέπει να φοβό­μαστε επίσης την γέννηση διότι είναι οι δύο άκρες του φαινομένου που λέγε­ται ζωή.

Γιατί να φοβόμαστε τον θάνατο; Όλα όσα γεννιούνται πρέπει να πε­θάνουν. Τα φυτά γεννιούνται και πεθαίνουν, οι κόσμοι γεννιούνται και πε­θαίνουν. Αυτή η ίδια η γη γεννήθηκε και μία μέρα θα είναι ένα πτώμα, θα μετατραπεί σε μία καινούρια σελήνη.

Έτσι λοιπόν γιατί να φοβόμαστε τον θάνατο; Ο θάνατος είναι το στε­φάνι όλων και βέβαια είναι μέχρι και πολύ όμορφο. Δεν πρέπει ποτέ να κοι­τάμε τον θάνατο με τρόμο, πρέπει να τον βλέπουμε όπως είναι. Με το να δούμε ένα πτώμα σε ένα φέρετρο στην μέση του σαλονιού δεν σημαίνει ότι έχουμε καταλάβει το μυστήριο του θανάτου. Το μυστήριο του θανάτου εί­ναι πολύ ιερό. Ποτέ δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε το μυστήριο της ζωής, την καταγωγή της ζωής εάν πριν δεν έχουμε καταλάβει σε βάθος το μυστήριο του θανάτου. Όταν ένας άνθρωπος καταλαβαίνει αληθινά τα μυ­στήρια του θανάτου καταλαβαίνει και τα μυστήρια της ζωής. Ο θάνατος μας προσφέρει ηδονικές στιγμές, με τον θάνατο έρχεται η ειρήνη.

Τότε αξίζει καλά τον κόπο να μην φοβόμαστε να πεθάνουμε. Αν κά­ποιος πεθαίνει εκπληρώνοντας το καθήκον του, δουλεύοντας για την αν­θρωπότητα. Θα ανταμειφθεί πλουσιοπάροχα στους ανώτερους κόσμους. Το να δίνει κανείς την ζωή του για τους συνανθρώπους του είναι κάτι το ύψι­στο. Αυτό το έκανε ο Θεϊκός Ραβί της Γαλιλαίας και αυτό έχουν κάνει όλοι οι άγγελοι, οι μάρτυρες. Ο άγιος Στέφανος λιθοβολήθηκε επειδή δίδαξε τον Λόγο. Ο Πέτρος σταυρώθηκε με το κεφάλι προς τα κάτω και τα πόδια επάνω για να δείχνει την δουλειά στο σιδηρουργείο των κυκλώπων. Αυτοί είναι αληθινοί μάρτυρες, αυτοί είναι εκείνοι που θα αναβλύσουν αργότερα μέσα στο Μαχανβαντάρα σαν θεοί. Έτσι λοιπόν να φοβόμαστε είναι παρά­λογο. Το πολύ που θα μπορούσε να μας συμβεί είναι να μας πάνε στο εκτε­λεστικό απόσπασμα. Και λοιπόν; Μετά από όλα αυτά τι; Να πεθάνουμε με­ρικές μέρες πριν ή μερικές μέρες μετά είναι κάτι που δεν έχει την παραμι­κρή σημασία.

Αξίζει τον κόπο να σκεπτόμαστε όλα αυτά τα πράγματα. Από τρόμο οι άνθρωποι οπλίζονται για να σκοτώσουν τους άλλους. Από τρόμο γίνο­νται οι πόλεμοι μεταξύ των εθνών, διότι ένα έθνος φοβάται να το καταλάβει ένα άλλο και οπλίζεται. Εκεί έρχεται η καταστροφή. Από τρόμο υπάρχουν οι κλέφτες που φοβούνται την ζωή. Από τρόμο υπάρχουν οι πόρνες γιατί φοβούνται την πείνα. Από τρόμο ένας άνθρωπος σκοτώνει έναν άλλον. Ο τρόμος τότε είναι η ρίζα για όλες τις κατάρες απάνω στην Γη.

Πρέπει να τελειώνουμε με το εγώ του τρόμου. Στην είσοδο του ναού πρέπει να αφήσουμε τον τρόμο. Δυστυχώς υπάρχουνε διάφορες τάξεις τρό­μων. Αυτός που φοβάται ποτέ δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την δοκι­μασία του φύλακα της άπειρης περιοχής. Πως θα μπορούσε να την αντιμε­τωπίσει εάν φοβάται; Αυτός που φοβάται να βλέπει τον εαυτό του έξω από το φυσικό σώμα καταλήγει φωνάζοντας. Του φαίνεται ότι πέθανε, ότι άφησε την μαμά του, τον μπαμπά του, τα αδελφάκια του, τον παππού του, «και τώρα τι κάνω»; Μπορείτε να είστε σίγουροι ότι ο καθένας από εμάς είναι μόνος και η μόνη οικογένεια που έχουμε λέγεται ανθρωπότητα. Αφού πεθάνει κανείς πρέπει να φτάσει στο συμπέρασμα ότι είναι μόνος. Η καλή υπόληψη του μπαμπά και της μαμάς, η στοργή των αδελφών του, των φί­λων του όλα αυτά έμειναν πίσω. Βρίσκει ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ακόμη πλάσμα της φύσης, και αυτό είναι όλο, χωρίς όνομα και επώνυμο. Τρομερά μόνος διότι ο μπαμπάς, η μαμά και τα αδελφάκια δεν είναι παρά η γοητεία μιας μέρας. Τίποτε από αυτά δεν έχουμε, είμαστε τρομερά μόνοι.

Με την πάροδο του χρόνου το μόνο που πρέπει να ψάξουμε μέσα μας είναι ο Πατέρας που βρίσκεται στο κρυφό και η Αιώνια Μητέρα, η πάντα Θεϊκή, η Κουνταλίνη και ο Κύριος Χριστός. Η οικογένειά μου; Όλα τα εκα­τομμύρια ανθρώπινα πλάσματα! Όχι μόνο –λέω- αυτά της γης αλλά και όλα αυτά των κόσμων του διαστήματος. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτό που σας λέω είναι μια ωμή πραγματικότητα αλλά είναι η πραγματικότητα. Ωμή γιατί εσείς αγαπάτε πολύ τους συγγενείς σας αλήθεια; Εάν εγώ δεν είχα οικογένεια θα λέγατε: «Ωραία, αν εσείς δεν έχετε, τότε τι σας πειρά­ζει»; Όχι, εγώ επίσης έχω και καταλαβαίνω ότι όλα αυτά είναι μάταια. Δεν θέλω να πω ότι δεν αγαπάω τους συγγενείς μου. Τους αγαπάω όπως και εσείς τους αγαπάτε, μόνο ότι εγώ πειραματίστηκα κατευθείαν την πραγμα­τικότητα της δικής μου οικογένειας, έφτασα στην πεποίθηση ότι οικογένεια είναι όλη η ανθρωπότητα.

Δεν κρατάω μνησικακία εναντίον της οικογένειας. Μην πιστεύετε ότι μιλάω με κάποια μνησικακία. Όχι. όταν λέω ότι πειραματίστηκα την πραγ­ματικότητα αυτού που είναι η οικογένεια, θέλω να αναφερθώ με υπερβα­τικό τρόπο στην διδασκαλία.

Έξω από το φυσικό μου σώμα με δίδαξαν τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Σε μία περίπτωση με έκαναν να αισθανθώ πρόωρα τον θά­νατο. Με έκαναν να βγω από το φυσικό σώμα. Ήδη έξω από την μορφή με έκαναν να προχωρήσω στον χρόνο για να δω τον εαυτό μου πεθαμένο. Τι είδα; Ένα φέρετρο. Τι υπήρχε σε κείνο το φέρετρο; Ένα σώμα. Ποιο; Το δικό μου. Μπροστά στο φέρετρο, στην αίθουσα γεμάτη με λουλούδια και στεφάνια, συγγενείς και μεταξύ τους η μητέρα μου. Την πλησίασα, της φί­λησα το χέρι και της είπα: «Ευχαριστώ για το σώμα που μου έδωσες. Μου χρησίμευσε πολύ αυτό το σώμα. Κατάληξε να είναι καταπληκτικό. Ευχαρι­στώ. Πλησίασα τους άλλους συγγενείς και αποχαιρετώντας τους εγκατέ­λειψα εκείνη την κατοικία και βυθίστηκα στην αγκαλιά της φύσης με την πεποίθηση ότι είχα αποσαρκωθεί. Τι υπήρχε; Η φύση, οι πεδιάδες, βουνά, βαθείς ωκεανοί, σύννεφα, ήλιος και οι συγγενείς μου; Αυτό έμεινε στο πα­ρελθόν, δεν είχα πια συγγενείς. Τα ονόματά μου, τα επίθετά μου, η γενιά μου, το χωριό μου, η γλώσσα μου τι έγιναν όλα αυτά; Πράγματα του πα­ρελθόντος! Ήμουνα βυθισμένος σε μία άγρια φύση, εντελώς άγρια. Τότε η αγαπητή μου οικογένεια τι έγινε; Μπόρεσα μόνο να αναφωνήσω: «Δεν έχω πια οικογένεια!!! Και τα πλάσματα που με τριγύριζαν; Αυτό ήταν στο πα­ρελθόν. Τώρα είμαι μόνος, φρικτά μόνος, είμαι μόνο ένα πλάσμα της φύ­σης, μιας άγριας φύσης. Αυτά που υπάρχουνε είναι πεδιάδες, βουνά, μια γη βρεγμένη από την βροχή! Και το σπίτι μου; Ποιο σπίτι; Και ακίνητα; και ακόμα λιγότερο ακίνητα, από πού να τα βγάλω; Τότε ποιος είμαι; Ένα μό­ριο της φύσης, της άγριας φύσης που τίποτε δεν έχει να κάνει με ζητήματα οικογενειών».

Συμπέρασμα: η οικογένειά μου είναι όλη η ανθρωπότητα ή όλα τα ανθρωποειδή ή όλοι οι κόσμοι των πλανητικών ανθρωποτήτων, αυτό είναι όλο. Αισθάνθηκα όμως λίγο λύπη όταν κατάλαβα ότι η ασημένια χορδή δεν είχε ακόμα κοπεί. Θα ήθελα να την είχα κόψει αλλά παρέμενε ανέπαφη. Δεν μου έμενε άλλη λύση παρά να γυρίσω. Σκεπτόμουνα ότι ήμουνα εντε­λώς ξεκομμένος από την φυσική μορφή, αλλά έπρεπε να γυρίσω άλλη μία φορά και, ναι, γύρισα και μπήκα στο σώμα μου.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, οι σχέσεις με τους συγγενείς μας, αδέλφια, ξαδέλφια, θείους, ανεψιούς κ.λ.π. τελικά στο βάθος μας γοητεύ­ουν. Χρειαζόμαστε να εξυψώνουμε λίγο την καρδιά με την φράση «Σούν­σουμ κόρντα» (επάνω καρδιές) και να ξέρουμε ότι όλοι είμαστε μία μεγάλη οικογένεια. Να δούμε σε κάθε άνθρωπο έναν αδελφό. Να αισθανόμαστε κάθε έναν από τους αδελφούς μας σαν σάρκα της δικής μας σάρκας, σαν αίμα του δικού μας αίματος. Να μην δούμε τους άλλους σαν ξένους, σαν διαφορετικούς ανθρώπους διότι αυτό είναι παράλογο. Όλοι είμαστε μία τε­ράστια και απέραντη οικογένεια που λέγεται ανθρωπότητα.

Πρέπει να θυσιαζόμαστε για αυτή την απέραντη οικογένεια με αλη­θινή αγάπη. Εάν το κάνουμε έτσι βαδίζουμε στον τρίτο παράγοντα της επα­νάστασης της συνείδησης με πλήρη τρόπο. Δουλεύοντας για τους άλλους επίσης αμειβόμαστε. Ακόμα και αν απαρνηθούμε τους καρπούς της δράσης πάντα αμειβόμαστε. Δουλεύοντας για τους άλλους μπορούμε να ακυρώ­νουμε το παλιό Κάρμα που φέρνουμε από προηγούμενες υπάρξεις.

Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που υποφέρουν από τα διάφορα προβλήματα της ζωής, π.χ. εκείνων που έχουν οικονομικά προβλήματα, αναμφισβήτητα προξένησαν οικονομικές βλάβες σε πολλούς ανθρώπους στο παρελθόν και τώρα συγκομίζουν αυτό που έσπειραν. «Έπαιρναν από την ίδια την σοκολάτα τους». Όμως διαμαρτύρονται, παραπονούνται και βλαστημούν και θέλουν να καλυτερεύσουν την κατάστασή τους αλλά δεν γιατρεύουν το κακό που έκαναν, δεν λαμβάνουν μέρος σε κανένα συνεται­ρισμό, δεν είναι ικανοί να κόβουν το ψωμί τους και να δίνουν το μισό στον πεινασμένο, δεν είναι ικανοί να βγάλουν από τον εαυτό τους ένα πουκάμισο για να ντυθεί ένας γυμνός, δεν είναι ικανοί να παρηγορήσουν κανένα αλλά θέλουν να καλυτερεύουν οικονομικά. Βέβαια ζητάνε υπηρεσίες, να τους βοηθάνε στην δουλειά τους για να αλλάξουν την κατάστασή τους, αλλά αυ­τοί δεν απασχολούνται για να εξυπηρετούν κανένα, είναι παράσιτα που υπάρχουν κάτω από τον ήλιο.

Με αυτόν τον τρόπο πως θα μπορούσαν να καλυτερεύουν οικονο­μικά; Κάθε αιτία φέρνει το αποτέλεσμά της. Το Κάρμα είναι το αποτέλεσμα μιας προηγούμενης αιτίας. Αν θέλουμε να ακυρώσουμε το αποτέλεσμα πρέπει να αρχίσουμε με το να ακυρώνουμε την αιτία που το προκάλεσε. Η αιτία ακυρώνεται με εξυπνάδα ξέροντας να την ακυρώνουμε.

Όλα αυτά τα πράγματα θα τα συναντήσετε στον δρόμο. Είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να τους θεραπεύετε αλλά ποτέ δεν απασχολούνται με το να θεραπεύουν κανέναν. Πολλοί έχουν σοβαρότατα οικονομικά προβλή­ματα αλλά ποτέ δεν σκέφτονται να συμπράξουν με κανένα τρόπο σε κά­ποιον κ.λ.π. Ο καθένας έχει τα προβλήματά του. Τα προβλήματα τα δη­μιουργεί το εγώ και τίποτε άλλο παρά το δυστυχές εγώ. Μπορεί κανείς να ακυρώνει όλα τα προβλήματα εάν δεν έχει εγώ. Εάν δεν έχει εγώ δεν υπάρ­χουν προβλήματα, γιατί; Διότι δεν υπάρχει κάποιος που να αντιδρά μέσα από τον νου μας, δεν υπάρχει ένας εκδικητής που να συγχέει την κατά­σταση, δεν υπάρχει κανένας που να μισεί μέσα μας ή μέσα από εμάς. Τότε δεν υπάρχουν προβλήματα. Τα προβλήματα τα δημιουργεί το εγώ και τί­ποτε άλλο από το εγώ.

Δουλεύοντας για τους άλλους ακυρώνουμε παλιό Κάρμα μας. Εξυ­πηρετώντας τους άλλους εξυπηρετούμε τον εαυτό μας. Αυτός που δίνει λαμβάνει και όσο περισσότερο δίνει τόσο περισσότερο λαμβάνει, αυτός εί­ναι ο νόμος. Το λιοντάρι του νόμου το πολεμάμε με την ζυγαριά. Θα μπο­ρούσαμε να βάλουμε καλά έργα στο πιατάκι του καλού και να γείρει τότε η ζυγαριά ευνοϊκά για τον εαυτό μας και θα ακυρωνόταν το Κάρμα. Όπως λένε οι Κύριοι του Νόμου: «Κάνε καλά έργα για να πληρώνεις τα χρέη σου», « Αυτός που έχει με τι να πληρώνει, πληρώνει και βγαίνει καλά από τις επιχειρήσεις του». Αλλά αυτός που δεν έχει με τι να πληρώσει πρέπει να πάει στην φυλακή, να χάσει όλα τα υπάρχοντά του. Πρέπει τότε να κάνουμε πολύ καλό για να πληρώνουμε τα παλιά χρέη μας. Με το κεφάλαιο των κα­λών έργων μας μπορούμε να πληρώσουμε το Κάρμα, χωρίς την ανάγκη να υποφέρουμε, χωρίς την ανάγκη να πικραίνουμε την ζωή μας.

Γνωρίζω ένα άτομο Χ που υποφέρει άφατα, πάντα σε κακή οικονο­μική κατάσταση, πάντα σε αθλιότητα. Όσα εμπόρια έχει αποτυγχάνουν. Δεν υπάρχει εμπόριο όπου να μπει και να μην αποτύχει. Έχει γυναίκα, παιδιά και με αυτούς μαλώνει. Είναι ζώδιο Λέων και η γυναίκα του επίσης. Δεν θα έπρεπε να μαλώνουν αλλά φαίνεται οι λέοντες μεταξύ τους μαλώνουν συ­νεχώς, δεν είναι ευχαριστημένοι. Τους έχω δει στον κήπο του Καπουλτέπεκ μόνους να τσακώνονται, φαίνεται πως λέων με λέων δεν συνεννοούνται. Το περίεργο του γεγονότος είναι ότι αυτός πάντα ζητάει να τον βοηθήσουν οι­κονομικά, να δουλεύουμε γι’ αυτόν στον κόσμο της αιτίας και του αποτελέ­σματος, αλλά δεν τον έχω δει ποτέ να κάνει κάτι για τους συνανθρώπους του. Ζητάει αλλά δεν δίνει, ζητάει και ζητάει αλλά ποτέ δεν δίνει τίποτε και ζητάει. Με τι δικαίωμα ζητάει αφού δεν δίνει; Είναι σαν να θέλει κανείς να του συγχωρέσουν τις αμαρτίες του ενώ δεν είναι ικανός να συγχωρέσει τους συνανθρώπους του.

Όλοι λένε την προσευχή του «Πάτερ Ημών»: «άφες ημίν τα οφειλή­ματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Αλλά αν κάποιος δεν συγχωρεί τους οφειλέτες του, τους εχθρούς του, με τι δικαίωμα ζητάει στον Πατέρα να τον συγχωρεί; Τι δικαίωμα έχει να δίνει συγνώμη όταν δεν είναι ικανός να δίνει συγνώμη; Με τι δικαίωμα ζητάει οίκτο όταν δεν είναι ικανός να δίνει οίκτο; Με τι δικαίωμα ζητάει ευσπλαχνία εάν δεν είναι ικα­νός να την δίνει; Έτσι είναι όλοι, ζητάνε αλλά δεν δίνουν και αυτό είναι σο­βαρότατο.

Ο γνωστικός απεσταλμένος πρέπει να δίνει. Τι θα δίνει; Σοφία και αγάπη στους συνανθρώπους του. Αυτό θα δίνει: θα βοηθήσει και θα εξυπη­ρετήσει, αλλά με αγάπη.

Μέσω των Μαγικών Αλυσίδων μπορούμε να βοηθήσουμε τους συ­νανθρώπους μας. Οι Αλυσίδες είναι καταπληκτικές: είτε για να ακτινοβο­λούν αγάπη, είτε για να θεραπεύουν αρρώστους. Με τις Αλυσίδες μπορούμε να καλέσουμε τους Δάσκαλους της Επιστήμης για να εξυπηρετούν τους αρ­ρώστους. Μπορούμε να καλέσουμε π.χ. τον Ραφαήλ που είναι ένας μεγάλος παγκόσμιος θεραπευτής, ο ίδιος που θεράπευσε τον Πατριάρχη Ιώβ, ο ίδιος που θεράπευσε τον Ιωνά. Με τις αλυσίδες μπορούμε επίσης να επικαλε­σθούμε γιατρούς σαν τον Ιπποκράτη, τον Γαληνό, τον Παράκελσο κ.λ.π. Με τις αλυσίδες μπορούμε επίσης να επικαλεσθούμε τις Δυνάμεις του Φωτός για να μας βοηθάνε σε μία δεδομένη στιγμή. Μπορούμε να εξορκίσουμε τις δυνάμεις των σκοταδιών για να μας αφήσουν ήσυχους κ.λ.π. Οι Μαγικές Αλυσίδες είναι καταπληκτικές: με το αριστερό λαμβάνουμε με το δεξιό δί­νουμε. Η αλυσίδα σχηματίζει κυκλώματα από καταπληκτικές μαγνητικές δυνάμεις. Με τις αλυσίδες μπορούμε να κάνουμε μεγάλα έργα.

Η Γνωστική Παγκόσμια Χριστιανική Κίνηση προχωρά νικήτρια σε όλα τα πεδία της μάχης. Είναι εγκατεστημένη στο δυτικό ημισφαίριο και έχει 5.000.000 ανθρώπους. Σε αυτές τις στιγμές ετοιμάζεται να έλθει στην Ευρώπη και βέβαια σε λίγο θα έχουμε εγκατασταθεί εκεί. Αργότερα θα εγκατασταθούμε στην Ασία γιατί πρέπει να δουλεύουμε για την ανθρωπό­τητα. Όταν θα έχουμε τελειώσει το έργο μας στην Ευρώπη, θα εγκαταστα­θούμε στην Ιαπωνία για να κάνουμε το έργο μας σε όλη την Ασιατική ήπειρο.

Παραδίδουμε στην ανθρωπότητα το νέο ευαγγέλιο της εποχής του Υδροχόου. Θα υπάρξει ένας μεγάλος κατακλυσμός με τον ερχομό του Ερ­κόλουμπους. Αυτός είναι ένας γιγάντιος κόσμος, 6 φορές μεγαλύτερος από τον Δία και χιλιάδες φορές μεγαλύτερος από την Γη. Ανήκει στο ηλιακό σύστημα Τύλαρ, ολόκληρο σύστημα που ταξιδεύει προς το δικό μας ηλιακό σύστημα του Ορς. Βέβαια αυτός ο κόσμος, ο Ερκόλουμπους, έχει μία απέ­ραντη, τεράστια τροχιά. Κάθε φορά που ΄πλησίασε την γη προκάλεσε και μία καταστροφή. Όταν πλησίασε την γη τις εποχές της ηπείρου Μου, προ­κάλεσε πολλούς σεισμούς, ανάβλυσαν πολλά ηφαίστεια και στο τέλος η Λεμουρία βυθίστηκε στο βάθος του Ειρηνικού. Όταν πλησίασε την εποχή της Ατλαντίδας, αυτή βυθίστηκε στο βάθος του ωκεανού που φέρει το όνομά της, στον Ατλαντικό ωκεανό. Βυθίστηκε με όλα τα εκατομμύρια των κατοίκων της. Τώρα έρχεται ξανά ο Ερκόλουμπους και μπορώ να σας βε­βαιώσω ότι θα προκαλέσει μία συνολική ανατροπή των πόλων της γης. Όταν θα είναι πλέον αρκετά κοντά, θα τραβήξει με δύναμη την υγρή φωτιά του εσωτερικού της κόσμου. Τότε θα αναβλύσουν παντού ενεργά ηφαί­στεια, συνοδευόμενα από τρομερούς σεισμούς. Ας θυμηθείτε τι είπαν οι απόγονοι του Αναχουάκ, αυτό είναι κάτι που για εμάς τους Μεξικάνους έχει μεγάλη αξία: «οι γιοι του Πέμπτου Ήλιου θα πεθάνουν από την φωτιά και τους σεισμούς».

Μόλις έγινε ένας μεγάλος σεισμός στην Ευρώπη με αποτέλεσμα 7.000 νεκρούς. Την πόλη του Μεξικού την περιμένει ένας μεγάλος σεισμός που θα την καταστρέψει. Αυτός ο σεισμός θα επηρεάσει και όλο το βόρειο τμήμα της χώρας μας και οι Μεξικάνοι θα πρέπει να είναι έτοιμοι για αυτόν τον μεγάλο σεισμό.

Έτσι λοιπόν στο μέλλον θα συμβούν πολλά γεγονότα. Όταν έρθει ο Ερκόλουμπους η φωτιά θα αναβλύζει παντού, θα εμφανισθούν ηφαίστεια και οι σεισμοί θα καταστρέψουν όλα όσα υπάρχουν. Αυτή θα είναι η μέρα της μεγάλης παγκόσμιας πυρκαϊάς που προφήτευσε ο Πέτρος στην Β` επι­στολή του παράγραφος γ 11-13 όταν έλεγε: «τα στοιχεία πυρακτούμενα θέ­λουσι διαλυθεί και η γη και τα εν αυτής έργα θέλουσι κατακαεί». Αργότερα το τελευταίο που θα κάνει ο Ερκόλουμπους στο υπέρτατο πλησίασμά του θα είναι να προκαλέσει την ανατροπή του άξονα της γης. Οι ωκεανοί θα αλλάξουν πυθμένες, οι θάλασσες θα μετατοπισθούν, η τωρινή γη θα μείνει στο βάθος των νερών και δεν θα μείνει τίποτα, τίποτα, τίποτα από αυτόν τον διεστραμμένο πολιτισμό των εχιδνών. Όλα θα καταστραφούν. Θα υπάρχει βέβαια μια μικρή ομάδα που θα σωθεί από τα νερά. Εμείς δουλεύουμε με τον σκοπό να ξαναοργανώσουμε αυτή την μικρή ομάδα και οι γνωστικοί απε­σταλμένοι έχουν σαν καθήκον να συνεχίσουν να δουλεύουν. Αυτή η ομάδα θα είναι ο Παγκόσμιος Στρατός της Σωτηρίας, αυτή η ομάδα θα διαλεχτεί στην στιγμή της και στην ώρα της. Πριν από τον τελικό κατακλυσμό οι Αδελφοί του Θιβέτ, μεταξύ των οποίων είμαι και εγώ, το ασήμαντο άτομό μου, θα δουλεύουν ομαδικά για να βγάλουν, μέσα από αυτόν τον φρικτό πο­λιτισμό των εχιδνών, αυτούς που θα έχουν δουλέψει πάνω στον εαυτό τους, αυτούς που θα έχουν πετύχει την άξια θέση που τους αντιστοιχεί. Αυτούς θα τους μεταφέρουμε σε ένα κρυφό μέρος στον Ειρηνικό, ένα μέρος όπου δεν θα συμβεί τίποτα. Σε αυτό συμφωνώ εγώ και οι αδελφοί μου που ανή­κουν σε ορισμένες κρυφές ομάδες των Ιμαλαΐων. Αυτοί που θα μεταφερ­θούν σε αυτό το νησί θα μετατραπούν στον πυρήνα της μελλοντικής αν­θρωπότητας. Σε εκείνες τις μέρες, αναφέρομαι μετά τον μεγάλο κατακλυ­σμό, η γη θα μείνει τυλιγμένη σε φωτιά και σε ατμούς και οι λίγοι που θα σχηματίζουν εκείνο τον πυρήνα θα ζουν μέσα στην ομίχλη. Θα μπορούν να θεωρηθούν σαν «γιοι της ομίχλης», σαν τους Νιμπελούγκεν των αρχαίων καιρών. Όταν θα απαστράψει ένα διπλό ουράνιο τόξο στο μπλε του ουρα­νού, θα υπάρχει πια καινούρια γη, βγαλμένη από τα βάθη των θαλασσών και σ’ αυτή την καινούρια γη θα ζήσει μια καινούρια ανθρωπότητα, μια αγνή και αθώα ανθρωπότητα, μια τέλεια ανθρωπότητα. Τότε θα έρθει η «Χρυσή Εποχή» που ανήγγειλε ο Βιργίλιος, ο ποιητής της Μάντοβας όταν είπε: «Ήδη έφτασε η χρυσή εποχή και στέλνει μια καινούρια γενιά».

Εμείς δουλεύουμε για να δημιουργήσουμε την Εκστρατεία της Πα­γκόσμιας Σωτηρίας. Αυτή είναι η δουλειά μας, αυτή είναι η δουλειά όλων των απεσταλμένων. Θα ανοίξουμε παντού Λουμισιάλ, με τον σκοπό να δη­μιουργήσουμε την εκστρατεία της Παγκόσμιας Σωτηρίας.

Οι καιροί του τέλους ήδη άρχισαν και βρισκόμαστε σε αυτούς. Ο Ερ­κόλουμπους είναι ορατός σε όλα τα αστεροσκοπεία του κόσμου. Στην γνω­στική Κίνηση του Μεξικού έχουμε ένα δικό μας χάρτη. Από πού βγήκε αυ­τός ο χάρτης; Από μια αρχειοθήκη. Ποιοι την έχουν; Οι αστρονόμοι. Είναι επίσημο ζήτημα που είναι γνωστό σε όλα τα αστεροσκοπεία της γης. Αλλά αν οι αστρονόμοι δεν τον έχουν δημοσιεύσει πού οφείλεται; Στην λογοκρι­σία που απαγόρεψε να φέρουν τους λαούς στην κατάσταση που θα λέγαμε ψυχολογική απελπισία.

Τώρα θα καταλάβετε για ποιό λόγο μας απασχολεί τόσο σε αυτές τις στιγμές να διαδώσουμε την διδασκαλία. Αυτό είναι φανερό: χρειαζόμαστε να συνεργαζόμαστε με τον Ήλιο. Ο Ήλιος θα τελειώσει με αυτή την φυλή και θα βάλει πάνω στον χάρτη του κόσμου μια καινούρια φυλή και εμείς χρειαζόμαστε να συνεργαστούμε με τον Ήλιο.

Αυτή η φυλή έδωσε τους καρπούς της. Αυτό που έπρεπε να δίνει ήδη το έδωσε. Είμαστε στην τελική ώρα. Το ρολόι της μοίρας είναι σταματη­μένο. Ο γέρο Κρόνος με σκελετωμένη μορφή, με το δρεπάνι στο χέρι του είναι έτοιμος δίπλα στο ρολόι. Από την μια στιγμή στην άλλη θα έρθει η καταστροφή. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων, αγαπητοί μου αδελφοί και εδώ τελειώνω αυτή την ομιλία μαζί σας.