Πραγματικά υπάρχει ένα επιβλαβές στοιχείο σε μας που εί­ναι εμπόδιο για την απόκτηση της αληθινής ευτυχίας· θέλω να ανα­φέρω εμφαντικά την εσφαλμένη προσωπικότητα. Αναμφίβολα αν αυτή θα εξαφανιζόταν θα βασίλευε στις καρδιές μας μόνο η μακα­ριότητα. Δυστυχώς όλη την εσφαλμένη προσωπικότητα την συνι­στούν επιβλαβή στοιχεία, προφανώς θέλω να αναφέρω την ματαιοδο­ξία και την υπεροψία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν αυτά τα δύο στοιχεία εξαφανί­ζονταν από την επιφάνεια της γης, η ζωή του ανθρώπινου όντος θα άλλαζε ολοκληρωτικά. Με την υπεροψία και την ματαιοδοξία δου­λεύουν πολλές αιτίες και λανθασμένες συνέπειες. Ο υπεροπτικός θέλει να ανεβαίνει μέχρι το τέλος της σκάλας, να τον προσέχουν οι άλλοι, θέλει να πατήσει αξίες, τιμές, καρδιές, συναισθήματα, χωρίς να τον ενδιαφέρει ο πόνος του άλλου.

Ο ματαιόδοξος, προφανώς αισθάνεται πληγωμένος όταν κά­ποιος του θίγει το ΕΓΩ, και για όφελος της ματαιοδοξίας του θυσιά­ζει τους άλλους, για να αποκτήσει εκείνο που θαυμάζει στον κόσμο, το αστραφτερό αυτοκίνητο, το πολυτελές σπίτι, τα κομψά κουστού­μια κλπ…. δεν τον πειράζει, αν για να μαζέψει τα χρήματα που χρει­άζεται για να αποκτήσει αυτή την κούφια Καύχηση, πρέπει να εκμε­ταλλευθεί πολλούς ανθρώπους.

Έτσι λοιπόν αδελφοί, η υπεροψία και η ματαιοδοξία είναι επικίνδυνες, και επίσης είναι σοβαρά επικίνδυνη η ζήλια και η νοη­τική απασχόληση. Οι νοητικές απασχολήσεις είναι σαν μύγες ας πούμε, χιλιάδες ΕΓΩ των νοητικών απασχολήσεων που φτερουγί­ζουν στον νου, περιμένοντας κάτι για να διαμορφώνουν προβλήματα.

Έτσι, όπως οι μύγες σταματάνε με έναν αστόχαστο τρόπο πάνω στις βρομιές, και πάνω στα φαγητά, πάνω σε οτιδήποτε βρί­σκουν, έτσι είναι επίσης το σμήνος των ΕΓΩ των νοητικών απασχο­λήσεων. Αυτά περιμένουν κάτι στο οποίο να καθίσουν για να δια­μορφώσουν νοητικές απασχολήσεις, μια σκέψη, μια λέξη, μια ιδέα, μια θεωρία, και οποιοδήποτε πράγμα, δεν πειράζει ό,τι και να είναι. Τα εγώ των νοητικών απασχολήσεων περιμένουν μόνο την στιγμή να μπορούν να διαμορφώσουν προβλήματα, και επιπλέουν στον νου. Εί­ναι αντιληπτά για εκείνους που κατέχουν την θεϊκή Διόραση. Είναι τρομακτικό αυτό, το να σκεπτόμαστε απλά ότι αυτά τα ΕΓΩ αντα­ποκρίνονται στην Εσφαλμένη Προσωπικότητα.

Κοιτάξτε πόσο βλαβερή είναι η Εσφαλμένη Προσωπικότητα και σχετικά με την ζήλια, τι θα λέγαμε; Ο ζηλιάρης διαμορφώνει από έναν ψύλλο ένα άλογο, κάνει προβλήματα από οποιοδήποτε πράγμα. Αν το αγαπημένο ον χαμογελάει είναι μια αφορμή κιόλας για ζήλια, για συκοφαντία, για να πληγώνει, για να βλάπτει. Δεν υπάρχουν όμως μόνο ζήλιες πάθους. Επίσης υπάρχουν και άλλα είδη Ζήλιας: θρησκευτικές, Πολιτικές Ζήλιες, υπάρχουν Ζήλιες της Φιλίας. Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τα ΕΓΩ της Ζήλιας είναι πάρα πολλά και ότι δημιουργούν μεγάλο πόνο όλες αυτές οι Ζήλιες, όλα αυτά τα ΕΓΩ των νοητικών απασχολήσεων. Η υπεροψία αναμ­φίβολα είναι κάκιστη, ή ματαιοδοξία που τόση επίδειξη κάνει. Τε­λικά όλα αυτά που ανήκουν απλά στην Εσφαλμένη Προσωπικότητα.

Θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένα τα ανθρώπινα όντα αν δεν κατείχαν την Εσφαλμένη Προσωπικότητα, δυστυχώς όμως όλος ο κόσμος την κατέχει.

Σε απουσία της Εσφαλμένης Προσωπικότητας θα ζούσαμε σε έκσταση. Πόσο μακάριοι θα αισθανόμαστε! Όμως δυστυχώς οι άνθρωποι όλοι κατέχουν την Εσφαλμένη Προσωπικότητα και αυτό είναι πολύ σοβαρό. Είναι αναγκαίο για μας το να προσπαθήσουμε να καταστρέψουμε την Εσφαλμένη Προσωπικότητα. Είναι δυνατόν αυτό αν κάνουμε την σωστή ανάλυση του ΕΓΩ της Ζήλιας, της Μα­ταιοδοξίας, των Νοητικών απασχολήσεων, της Υπερηφάνειας κλπ., κλπ.

Όταν καταλάβουμε ότι η υπεροψία είναι ένα από τα πιο βα­ριά στοιχεία της Εσφαλμένης Προσωπικότητας πρέπει να προ­σπαθήσουμε να αναλύσουμε αυτό το στοιχείο για να το διαλύσουμε ριζικά. Ας σκεπτόμαστε πάνω στο τι είναι η ευτυχία του ΕΙΝΑΙ, και τι είναι αυτό που είναι Εσφαλμένη προσωπικότητα.

Το ΕΙΝΑΙ είναι στον εαυτό του ευτυχές, άπειρα μακάριο. Όταν εξαλείφουμε την Εσφαλμένη Προσωπικότητα μένουμε στην πλήρη ευτυχία του ΕΙΝΑΙ, τότε ευχαριστιόμαστε την μακαριότητα. Δυστυχώς πολύ λίγοι είναι αυτοί που απασχολούνται με αυτό το εί­δος μελέτης, σπάνιοι είναι αυτοί που πραγματικά προσπαθούν να αυτοεξετάζονται βαθιά.

Προφανώς αγαπητοί μου αδελφοί χρειαζόμαστε να προκα­λέσουμε μια αλλαγή μέσα μας· αν ένας μάγος με την αρετή της μα­γείας θα διέλυε την ματαιοδοξία και την υπεροψία, ο κόσμος θα βρι­σκόταν ολοκληρωτικά μετασχηματισμένος, όμως δυστυχώς δεν θα έβρισκαν τι να κάνουν, θα βρισκόντουσαν αποπροσανατολισμένοι, δεν θα έβλεπαν κανένα νόημα στην Ζωή, θα αυτοκτονούσαν, θα πέ­θαιναν. Και όμως, πρέπει να διαλύσουν αυτά τα στοιχεία υπεροψίας και ματαιοδοξίας.

Όμως η διαδικασία της αλλαγής, διάλυσης, πρέπει να είναι μεθοδική, διδακτική μέχρι και διαλεκτική, αλλιώς θα πεθαίναμε, θα βρισκόμασταν αποπροσανατολισμένοι.

Όταν εμείς κατανοήσουμε αυτό, θα δουλέψουμε πάνω στον εαυτό μας. Είναι αναγκαίο να γινόμαστε συνειδητοί, αυτοσυνειδη­τοί, από τις δικές μας σκέψεις, από τα δικά μας συναισθήματα και από τα αποτελέσματα που τα άλλα ανθρώπινα όντα προκαλούν πάνω σε μας. Όταν καταλάβουμε την ανάγκη να γίνουμε αυτοσυνει­δητοί, αρχίζουμε να διαλύουμε τους παράγοντες της υπεροψίας και της ματαιοδοξίας, έτσι επίσης κάνουμε με τα ΕΓΩ της Ζήλιας και με τα ΕΓΩ των νοητικών απασχολήσεων. Διαδικάζεται ένας μετασχη­ματισμός, προφανώς αυτό θα μας οδηγούσε στην αφύπνιση, θα ήταν βασικό. Το να αφυπνιστούμε είναι το βασικό.

Τα ΕΓΩ της υπεροψίας και της ματαιοδοξίας, που αντιστοι­χούν στην Εσφαλμένη Προσωπικότητα, μας κάνουν να ταυτιζόμα­στε με τα πράγματα του κόσμου αυτού, με τα υλικά πράγματα, με τα συμβάντα, με τα διάφορα γεγονότα που επαναλαμβάνονται στον χρόνο. Εμείς πρέπει να μάθουμε στον χωρισμό του εαυτού μας, τον χωρισμό όλων των πραγμάτων, μη ταυτιζόμενοι με τα συμβάντα, με τα γεγονότα, με τα πράγματα, με τα περιστατικά κλπ. διότι αυτή η ταύτιση μας ρουφάει, μας βαμπιρίζει την Συνείδηση, και μας βυθίζει πραγματικά πιο βαθιά.

Έτσι λοιπόν είναι αναγκαίο να αφυπνισθεί η δική μας συνεί­δηση, είναι δυνατόν αυτό όταν κάνουμε ένα χωρισμό μεταξύ του εαυτού μας και των πραγμάτων, των συμβάντων, των γεγονότων.

Έτσι αγαπητοί μου αδελφοί, πρέπει να συλλογιζόμαστε αυ­τοσυνειδητά. Προφανώς η δουλειά της εξάλειψης των ελαττωμάτων της Εσφαλμένης Προσωπικότητας γίνεται μερικές φορές πολύ δύ­σκολη και αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Εμείς θα θέλαμε να εξαλείψουμε μερικά στοιχεία και υποστοιχεία της Εσφαλμένης Προσωπικότητας με τον σκοπό να αποκτήσουμε την ευτυχία, για την οποία έχουμε δικαίωμα.

Δυστυχώς αυτό είναι το σοβαρό, πολλές φορές νοιώθουμε ότι σταματάμε, υπάρχουνε ΕΓΩ, στοιχεία, ακόλουθα ή υποστοιχεία της Εσφαλμένης Προσωπικότητας πολύ δύσκολα να τα εξαλεί­ψουμε. Τότε χρειαζόμαστε, να τα αφοπλίσουμε με πολύ υπομονή αν πραγματικά θέλουμε να προχωρούμε.

Όταν εμβαθύνουμε πιο βαθιά στον εαυτό μας, ανακαλύ­πτουμε επίσης ότι υπάρχουν μερικά ψυχολογικά επιπρόσθετα μη ανθρώπινα πολύ δύσκολα να τα κάνουμε σκόνη. Δεν πρέπει να ανυ­πομονούμε, και περισσότερο όταν πραγματικά και αληθινά δεν έχουμε πληρώσει το τίμημα της προόδου. Το να διαλύσουμε μερικές φορές ορισμένα δύσκολα στοιχεία είναι δυνατόν όταν πληρώνουμε, όμως είναι παράλογο να θέλουμε να εξαλείψουμε μερικά υποστοι­χεία αμέσως, χωρίς να έχουμε πληρώσει.

Θυμηθείτε ότι αυτά ή εκείνα τα μη ανθρώπινα επιπρόσθετα προσωποποιούν λάθη, πράγματι σχετίζονται, εσωτερικά με εσφαλ­μένες αιτίες, και αυτές επίσης με το Κάρμα. Έτσι λοιπόν μη σας ξαφνιάσει αν κάποια φορά μένετε σταματημένοι στο τάδε ή το δείνα στοιχείο. Απλούστατα είναι αυτό το ίδιο, συνδυασμένο με την τάδε ή δείνα κακή αιτία. Κακίες αιτίες ή εγώ αιτίες, που επίσης βρίσκο­νται συνδυασμένες με τον νόμο του χρωστάς και του υπάρχει, του Κάρμα.

Γι’ αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται να πληρώνουμε για να μπορέσουμε να εξαλείψουμε αυτά ή εκείνα τα δύσκολα στοιχεία. Δεν πληρώνουμε μόνο με πόνο το Κάρμα, μπορούμε να το πληρώ­νουμε επίσης με καλά έργα. Μπορούμε ακόμη και να αποκτήσουμε την συγγνώμη μέσω της υπέρτατης μετάνοιας, τότε τα εγώ αιτίες δια­λύονται. Η ανυπομονησία σ’ αυτές τις σπουδές βλάπτει τους νεοφώ­τιστούς μας. Αν αυτοί θέλουν να πραγματοποιούν σοβαρές προό­δους, πρέπει να γίνονται σοβαροί, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ένα σοβαρό άνθρωπο που να μην έχει αποκτήσει υπομονή.

Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Στην υπομονή θα κατέχετε τις ψυ­χές σας». Πολύ καλή δόση υπομονής χρειάζεται όταν σταματάμε στο τάδε ή δείνα ΕΓΩ.

Είναι επείγον να γινόμαστε πιο συνειδητοί του εαυτού μας, στην σκέψη, στο συναίσθημα, στον λόγο.

Να διακρίνουμε καθαρά μεταξύ του τι είναι μια ομιλία από του τι είναι μια φλυαρία. Η φλυαρία και ο φλύαρος είναι το ίδιο, γι’ αυτό στις δικές μας σπουδές δεν πρέπει ποτέ να δεχόμαστε την λέξη φλυαρία ή άχρηστη κουβέντα, για τις δικές μας διαλέξεις. Εμείς δεν κάνουμε φλυαρίες, εγώ εδώ και τώρα δεν φλυαρώ με σας, εγώ είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος που δεν έχω έλθει να φλυαρώ, έχω έλθει για να σας μιλήσω και αυτό είναι διαφορετικό. Η φλυαρία είναι για τους φλύαρους, την ομιλία την βρίσκουμε στους διάλογους του Πλά­τωνα και είναι διαφορετικό. Ομιλίες είναι αυτές που έδινε ο Σωκρά­της στους μαθητές του. Έχουμε ήδη μιλήσει πάνω σε αυτά και επί­σης θα άξιζε τον κόπο να μελετούμε την Πολιτεία του Πλάτωνα, έτσι θα μπορούμε να κάνουμε μια ξεκάθαρη διαφοροποίηση μεταξύ του τι είναι μια ομιλία και του τι είναι μια άχρηστη κουβέντα των φλύαρων.

Η φλυαρία είναι κάτι μηχανικό από την ίδια την φύση της, ο φλύαρος ή αυτός που κάνει άχρηστες κουβέντες είναι ένα άτομο που δεν έχει συνείδηση των όσων λέει, μιλάει μηχανικά.

Η ομιλία είναι άλλο πράγμα: η ομιλία ενός Σωκράτη στους μαθητές του στην Ακαδημία, ενός Πλάτωνα στα Ελευσίνια μυστή­ρια, αυτό είναι ομιλία. Εκεί υπάρχει συλλογισμός, σ’ αυτήν την πε­ρίπτωση όποιος μιλάει, όποιος δίνει την διδασκαλία, μιλάει από τον σαφή συλλογισμό του ΕΙΝΑΙ, διαλέγει τις κατάλληλες λέξεις για κάθε ιδέα, έτσι δίνει τις ιδέες με ακριβείς λέξεις, φανερό συμπέρα­σμα του αυτοσυλλογισμού του ΕΙΝΑΙ.

 Όποιος μιλάει, όποιος δίνει την εσωτεριστική γνωστική δι­δασκαλία, με κανένα τρόπο δεν θα προχωρούσε μηχανικά, παρατη­ρείστε εσείς ότι οι στοχαστικοί άνθρωποι όταν μιλάνε το κάνουν σαφώς συγκεκριμένα, διαλέγουν τις εκφράσεις που χρειάζονται για να διαμορφώνουν τις υπέροχες ιδέες του ΕΙΝΑΙ.

Έτσι πρέπει να γίνουμε πιο συνειδητοί του δικού μας λόγου. Επίσης πρέπει να γίνουμε συνειδητοί από τα δικά μας συναισθήματα και τις δικές μας σκέψεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε μας υπάρ­χουν τα πέντε κυριότερα κέντρα της οργανικής μηχανής: το διανοη­τικό, το συγκινησιακό, το κινητικό, το ένστικτο και το σεξουαλικό. Το διανοητικό βρίσκεται τοποθετημένο στον εγκέφαλο, το κινητικό στο ανώτερο μέρος της σπονδυλικής στήλης, το συγκινησιακό ασυ­ζητητί βρίσκεται στην καρδιά στο ηλιακό πλέγμα και στα συμπαθη­τικά και νευρικά κέντρα, το ένστικτο στο κατώτερο μέρος της σπον­δυλικής στήλης και το σεξουαλικό στα γεννητικά όργανα, αυτοί εί­ναι οι πέντε κύλινδροι της οργανικής μηχανής.

Εμείς θα πρέπει να μάθουμε να ελέγχουμε τα δικά μας κέ­ντρα, αν θέλουμε να ζούμε συνειδητά. Ένας μεγάλος σοφός έλεγε ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε επίσης τα χαμηλότερα μέρη των πέ­ντε κέντρων του ΕΙΝΑΙ.

Σε πολλούς θα φαίνεται περίεργο πώς είναι δυνατό να το συ­νιστά αυτό ένας σοφός, και αναφέρομαι σε αυτές τις στιγμές εμφα­ντικά στον Ουσπένσκι. Όμως έτσι είναι. Πρέπει να χρησιμοποιούμε επίσης τα χαμηλότερα μέρη των διαφόρων κέντρων της οργανικής μηχανής. Αυτά μας βάζουν σε σχέση με την πρακτική ζωή, με τα συγκεκριμένα γεγονότα της ύπαρξης.

Αν ξέρουμε να τα χρησιμοποιούμε θα αποφύγουμε μια μη αναγκαία διαρροή της ενέργειας. Θα ήταν παράλογο να χρησιμο­ποιούμε τα χαμηλά μέρη των διαφόρων κέντρων της μηχανής όταν θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε τα ανώτερα μέρη των διαφόρων κέ­ντρων ή αντίστροφα. Θα ήταν παράλογο να χρησιμοποιούμε τα ανώτερα κέντρα όταν πρέπει να χρησιμοποιούμε τα κατώτερα ή με άλλα λόγια να χρησιμοποιούμε το ανώτερο μέρος των πέντε κέ­ντρων της μηχανής όταν πρέπει να χρησιμοποιούμε το κατώτερο μέρος. Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι κάποιος είναι απασχολημένος με μια δουλειά χωρίς αξία, χωρίς σπουδαιό­τητα σε μια δεδομένη στιγμή και σε αυτήν την στιγμή είναι τρομερά συγκεντρωμένος σε αυτήν την ανόητη εργασία, στην οποία έχει βάλει το καλύτερο του νου του και της θέλησης του για να κάνει την βλακεία. Εδώ υπάρχει μια άχρηστη διαρροή των ενερ­γειών του για να κάνει μια βλακεία όταν γι αυτό θα αρκούσε να χρη­σιμοποιεί το κατώτερο μέρος των κέντρων της μηχανής. Είναι σα­φές ότι έτσι θα απέφευγε την άχρηστη διαρροή ενεργειών.

Όποιος θέλει να μάθει να εξαλείψει, ας πούμε τους βλαβε­ρούς παράγοντες της Εσφαλμένης Προσωπικότητας, πρέπει να με­ταχειριστεί τα πέντε οργανικά κέντρα και να ξέρει να τα μεταχειρι­στεί.

Είναι αναγκαίο επίσης να ξέρει να χρησιμοποιεί τις ενέργειες που ρέουν στο εσωτερικό του ανθρώπινου οργανισμού. Για παρά­δειγμα, μια κακή χρήση των ενεργειών είναι ένας διεγερμένος νους που λειτουργεί λάθος. Το διανοητικό και το συγκινησιακό κέντρο, αν συνεργάζονται, γίνονται θαυμάσια αποδοτικά, πραγματοποιούν καταπληκτικά έργα, πηγαίνουν καλά. Όμως τι θα συνέβαινε αν ο νους θα ήταν διεγερμένος, για παράδειγμα από την σεξουαλική ενέρ­γεια ή από την ενέργεια του ένστικτου κέντρου, ή από την ενέργεια του κινητικού κέντρου;

Σε αυτή την περίπτωση ο νους διεγερμένος λειτουργεί κα­κώς. Τι πρέπει να κάνουμε; Να εμβαθύνουμε στο διανοητικό κέντρο για να βάλουμε τάξη, μέσα στον νου, βγάζοντας τον από την διέγερση, και να σκεφτόμαστε με απόλυτη ηρεμία και λογική, δεν αναφερό­μεθα στην λογική σαφήνεια αλλά στην Tertium Organum, στην ανώ­τατη λογική.

Έτσι όπως ο νους είναι διεγερμένος δεν ενεργεί σωστά. Εμείς χρειαζόμαστε να μάθουμε να οδηγούμε σωστά τα κέντρα της μηχανής, αν είναι ότι θέλουμε στ’ αλήθεια να εξαλείψουμε τα ανεπι­θύμητα στοιχεία της εσφαλμένης προσωπικότητας. Υπάρχουν πολλά άχρηστα μηχανικά εγώ στα 5 κέντρα της μηχανής που πρέπει να εξαλείψουμε, εγώ πολλών ανοησιών που πρέπει να εξαλείψουμε.

Η υπεροψία και η ματαιοδοξία μέσα από την εσφαλμένη προσωπικότητα προκαλούν από τα βάθη τους μερικές δράσεις που καταλήγουν εντελώς λανθασμένες και επιβλαβείς. Να δείτε εσείς πόσο αναγκαία είναι η αυτοεξέταση του εαυτού μας, πόσο απαραί­τητο είναι να αυτοερευνούμαστε. Σύμφωνα με το πώς πάμε κατα­στρέφοντας αυτό που πρέπει να καταστρέφουμε, δηλ. τα υλικά της εσφαλμένης προσωπικότητας, θα γίνεται και μια διδακτική, διαλε­κτική μετατροπή, και στο τέλος αυτό που θα προκύψει από αυτήν την μετατροπή, θα είναι η αφυπνισμένη, λαμπερή συνείδηση.

Όταν εμείς πραγματικά σταθεροποιήσουμε αυτήν την διδα­σκαλία στον νου και στην καρδιά, θα κατανοήσουμε την ανάγκη να θυσιάσουμε πολλά πράγματα, την ανάγκη να μαχόμαστε για πολ­λούς λόγους. Υπάρχει ανάγκη να θυσιάσουμε πολλά, πολλά, για να αποκτήσουμε την μετατροπή των δυνάμεων. Το να θυσιάσουμε εκείνο που είναι πιο ευχάριστο στην ζωή για τον άνθρωπο, είναι στ’ αλήθεια απαραίτητο όταν θέλουμε να μετασχηματιζόμαστε.

Τι εννοείται μετασχηματισμός; Να μετατρεπόμαστε σε ένα διαφορετικό πλάσμα, σ’ ένα πλάσμα που αντιστοιχεί περισσότερο μπορούμε να πούμε στην μελλοντική ηλιακή περίοδο, αυτό είναι με­τασχηματισμός. Όμως δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε στον αναφε­ρόμενο μετασχηματισμό αν δεν είχαμε υπομονή, επαναλαμβάνω εκείνο που είπα στην αρχή «στην υπομονή θα κατέχετε τις ψυχές σας». Ο ανυπόμονος μένει στάσιμος για πάντα. Εγώ δεν λέω ότι σεις δεν θα περάσετε από τις διαδικασίες των αδιεξόδων (καταστάσεις στις οποίες δεν μπορείς να προχωράς καθόλου) προφανώς θα υπάρ­χουν αυτές οι διαδικασίες, όμως αν γεμίσουμε με υπομονή, θα βγούμε από αυτές τις δύσκολες καταστάσεις.

Χρειάζεται να γινόμαστε βαθύτεροι στην σκέψη. Με τι θα έμοιαζαν οι επιφανειακοί άνθρωποι; Οι επιφανειακοί άνθρωποι είναι σαν εκείνα τα πηγάδια που γίνονται στους δρόμους βούρκοι αβα­θείς, στους οποίους τα νερά σαπίζουν και μένει μόνο η λάσπη. Και οι άνθρωποι με βαθύτερη σκέψη με τι θα έμοιαζαν; Με τις βαθιές λίμνες, εκεί ζουν τα ψάρια, εκεί πάλλεται η ζωή.

Χρειάζεται να γινόμαστε πολύ βαθείς για να ανακαλύψουμε τα τόσα σφάλματα που έχει η Εσφαλμένη Προσωπικότητα μας. Το πιο βαρύ είναι ότι αν κανείς ταυτίζεται με την Εσφαλμένη Προσω­πικότητα, αν ζει σε αυτήν, τότε αποτυγχάνει και με τον καιρό θα πρέπει να μπει στην καθοδική εξέλιξη, στα Τάρταρα.

Αν συλλογιστούμε βαθιά θα ανακαλύψουμε μέσα στον εαυτό μας τα λάθη που χρησιμεύουν σαν βάση για ορισμένα ψυχο­λογικά επιπρόσθετα στοιχεία δύσκολα στο να εξουδετερωθούν. Πώς να σπάσουμε τις Εσφαλμένες αιτίες, εκείνες που μας κάνουν να πα­ραμένουμε σταματημένοι σε ένα σημείο, από το οποίο δεν μπο­ρούμε να ξεκολλήσουμε όσο και αν το επιθυμούμε; Χρειάζεται ανα­γκαστικά μια αναλυτική εξέταση του λάθους που μας κρατάει στα­ματημένους, μια βαθύτερη μελέτη σχετικά με το ψυχικό επιπρό­σθετο και η υπέροχη μετάνοια του ανώτατου πόνου.

Υπάρχει κάτι που πάντα επαναλαμβάνω σε εσάς εδώ: Η εξά­λειψη αυτών των λαθών σε εμάς, σαφώς δεν είναι κάτι το διανοη­τικό. Πρέπει να περάσουμε πολλές φορές από μεγάλες συγκινησια­κές κρίσεις, πρέπει να φτάσουμε να κλαίμε αίμα, όταν πραγματικά θέλουμε τον μετασχηματισμό. Έτσι καταφέρνουμε να παραχθεί η εξάλειψη του δύσκολου ψυχολογικού επιπρόσθετου στοιχείου.

Γενικά αυτά τα δύσκολα ελαττώματα, επαναλαμβάνω, έχουν πολύ βαριές αιτίες, αυτές οι αιτίες ή εγώ-αιτίες σχετίζονται άμεσα με τον Νόμο, με το Κάρμα. Είναι δυνατόν ν’ αποκτήσουμε την συγ­γνώμη για μερικές υποχρεώσεις όταν η μετάνοια είναι ειλικρινής. Μια φορά απευθυνόμουν στην θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη, αυτό το ιερό φίδι των μεγάλων μυστηρίων, που ήταν τυλιγμένη σε μια κολώνα, διατηρώντας το κεφάλι της με ανθρώπινη μορφή. Της ζή­τησα συγγνώμη, διότι πραγματικά αγωνιζόμουνα για την επανεκτί­μηση ορισμένων ψυχικών αρχών, για την αναγέννηση του πνευμα­τικού χρυσού.

Η απάντηση της ήταν αποφασιστική, είπε: «Είσαι συγχωρε­μένος, υιέ μου, ήδη τρεις φορές σε έχω συγχωρέσει».

Πραγματικά στην αρχαία Γη Σελήνη, στην διάρκεια του Μα­χαμβαντάρα του Πάντμα ή Χρυσού Λωτού με είχε συγχωρέσει. Στην Ήπειρο Μου, που σε άλλες εποχές ήταν τοποθετημένη μεταξύ των ταραγμένων κυμάτων του Ειρηνικού Ωκεανού, με είχε συγχω­ρέσει και τώρα, για τρίτη φορά χρειαζόμουνα την συγγνώμη της. Όμως πρόσθεσε το ιερό φίδι: «Σε μια από αυτές την δεύτερη φορά που σε συγχώρεσα, (αναφερόμενη στην Ήπειρο του Μου) το Κάρμα σου ήταν τόσο βαρύ που πραγματικά αν και σε συγχώρεσα, δεν τολμούσα να μπω στο παλάτι των Κυρίων του Κάρμα, διότι με είχαν πατήσει οι Κύριοι του Νόμου, όμως σε συγχώρεσα».

Ευχαριστώ μητέρα, ήταν η απάντηση μου.

Έτσι το ιερό φίδι των αρχαίων Μυστηρίων, η πριγκίπισσα Κουνταλίνη, συγχωρεί. Όταν βρισκόμαστε στον ανώτατο βαθμό στα­ματημένοι στον δρόμο, όταν δεν πάμε ούτε μπροστά ούτε πίσω, δη­λαδή δεν προχωράμε με κανένα τρόπο, τότε δεν μας μένει άλλο φάρ­μακο παρά να ζητάμε την συγγνώμη της Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι με σκοπό να μας βγάλει αυτή από την διαδικασία στην οποία βρι­σκόμα­στε. Τότε αυτή (είμαι σίγουρος) μπορεί να εξαλείψει ορι­σμένα εγώ αιτίες, και όταν τα καταστρέψει οι δυσκολίες, που μας σταματάνε, εξαφανίζονται.

Έτσι λοιπόν πρέπει να έχουμε υπομονή για να πραγματο­ποιούμε την δουλειά. Το σημαντικό για μας είναι να κατορθώσουμε τον μετασχηματισμό, τον οποίο είναι δυνατόν να τον αποκτήσουμε αν έχουμε υπομονή, ο ανυπόμονος δεν προχωράει ούτε ένα πόντο σε αυτές τις σπουδές.

Εν πάση περιπτώσει μέσω της Βουδιστικής εξάλειψης, μέσω της καταστροφής οποιουδήποτε είδους βλαβερών μη ανθρώπινων στοιχείων μέσα σε εμάς κατορθώνουμε ώστε η συνείδηση, η ουσία, να μένει τελείως απελευθερωμένη. Με απουσία της Εσφαλμένης Προσωπικότητας αυτή η συνείδηση αφυπνίζεται και μας δίνει κάτι που ονομάζεται μακαριότητα. Έτσι την μακαριότητα πρέπει να την αποκτήσουμε εδώ και τώρα μέσω του ριζικού μετασχηματισμού.

Με όλα αυτά, πώς συμβαίνει πολλοί αδελφοί (ενώ το καταλα­βαίνουν αυτό, αισθανόμενοι την ανάγκη της αλλαγής) να μην έχουν ακόμα πραγματικά ένα συνεχή σκοπό; Μερικοί επιμέ­νουν για ένα χρονικό διάστημα και έπειτα κουράζονται, εγκαταλεί­πουν την δουλειά πάνω στον εαυτό τους και δεν αποκτούν πραγμα­τικά κανένα μετα­σχηματισμό. Για να πετύχουμε είναι απαραίτητος ο συνεχής σκοπός, χρειαζόμαστε να ζούμε σε κατάσταση αδιάκοπης αυτοπαρατήρησης.

Μέσω της αδιάκοπης αυτοπαρατήρησης θα ανακαλύψουμε τις διαδικασίες της ματαιοδοξίας και της υπεροψίας. Τότε μπορούμε κι όλας με αυτά τα δεδομένα, να δουλεύουμε αυτά τα ελαττώματα, όλα αυτά τα στοιχεία, δηλαδή, την ματαιοδοξία και την υπεροψία, για να τα κάνουμε σκόνη. Είναι δύσκολο να επιμένει κανείς στην αδιάκοπη αυτοπαρατήρηση μέρα και νύχτα συνέχεια, είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που να είναι έτσι. Όταν κανείς επιμένει πραγμα­τικά θραύει τα εγώ του και απελευθερώνει την συνείδηση, την αφυ­πνίζει.

Είναι αναγκαίο να αλλάξουμε αγαπητοί μου αδελφοί, επείγει η αλλαγή, και αυτή δεν είναι δυνατή αν συνεχίζει να ζει μέσα μας η Εσφαλμένη Προσωπικότητα. Θέλω να σας φέρει σε συλλογισμό αυτή η ομιλία. «Στην υπομονή θα κατέχετε την ψυχή σας», στην υπομονή θα φτάσεις στην αφύπνιση.

Είναι απαραίτητο να γινόμαστε συνειδητοί στις δικές μας σκέψεις, να γινόμαστε συνειδητοί στις δικές μας συγκινήσεις, να γι­νόμαστε στα αλήθεια συνειδητοί του αποτελέσματος που μας προκα­λεί η επίδραση των ανθρώπων που μας περιβάλλουν. Χρεια­ζόμαστε να γινόμαστε συνειδητοί του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε και από τις σχέσεις που έχουμε με τον εαυτό μας. Ενώ συνε­χίζουμε να υπάρ­χουμε σαν ασυνείδητες μηχανές δεν κάνουμε τί­ποτα. Χρειαζόμαστε να σταματήσουμε να είμαστε μηχανές. Έτσι λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί μέχρι εδώ η ομιλία μου αυτή την νύ­χτα. Τώρα είμαι έτοιμος να απαντήσω σε ερωτήσεις σχετικά με το θέμα.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε σε τι οφείλεται η έλλειψη του συ­νεχούς σκοπού;

ΑΠ: Λοιπόν, όταν δεν έχουμε εγκαταστήσει μέσα μας ένα κέ­ντρο διαρκούς συνειδήσεως, υπάρχει έλλειψη του συνεχούς σκο­πού. Όμως όταν έχουμε εγκαταστήσει αυτό το μαγνητικό κέντρο στο κέ­ντρο της συνείδησης, τότε υπάρχει συνεχής σκοπός. Κανο­νικά το μα­γνητικό κέντρο της δικής μας ύπαρξης βρίσκεται τοποθε­τημένο στην Εσφαλμένη Προσωπικότητα.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, από τι είναι φτιαγμένη η προσω­πικότητα;

ΑΠ: Πραγματικά η προσωπικότητα η ίδια είναι ξεκάθαρη ενέργεια, κανένας δεν γεννιέται με προσωπικότητα. Η προσωπικό­τητα είναι κόρη του χρόνου, γεννιέται στον χρόνο και πεθαίνει στον χρόνο, δεν υπάρχει κανένα αύριο για την προσωπικότητα του πεθα­μένου. Όταν επιστρέφουμε, όταν γυρίσουμε, όταν ξαναερχόμαστε σε ένα άλλο σώμα, πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα προσωπικό­τητα. Η προσωπικότητα είναι ξεκάθαρη ενέργεια, όμως αυτή γίνεται ψεύτικη όταν πραγματικά ορισμένα εγώ εισέλθουν στο εσωτερικό της και εξελίσσονται στην ίδια. Για παράδειγμα: τα εγώ της διανοη­τικής απασχόλησης, τα εγώ της διανοητικοποίησης, τα μηχανικά εγώ. Αυτά έρχονται να χρησιμοποιούν αυτήν την ενέργεια, έρχονται να την πά­ρουν, έρχονται να καθίσουν μέσα στην προσωπικότητα κάνοντας την ψεύτικη. Όμως αν καταστρέψουμε αυτά τα εγώ, τότε γίνεται αγνή, ενεργητική (η προ­σωπικότητα). Όταν αυτά τα εγώ δεν βρίσκονται μέσα της δεν είναι πια ψεύτικη, είναι ένα εργαλείο για να δουλεύουμε, δεν είναι πια η Εσφαλμένη Προσωπικότητα.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε πώς μπορούμε να εγκαθιστούμε μια δυνατή προσωπικότητα σε εμάς;

ΑΠ: Την προσωπικότητα πρέπει να την ισορροπούμε με την συνείδηση. Όταν η προσωπικότητα είναι πιο δυνατή από την ουσία υπάρχει ανισορροπία, όταν η ουσία είναι πιο δυνατή από την προσω­πικότητα υπάρχει επίσης ανισορροπία.

Μερικά άτομα της εξοχής εξελίσσουν την ουσία θαυμάσια σε βάρος της προσωπικότητας, όταν έρχονται στην πόλη βρίσκονται σε ανισορροπία, και μερικά άτομα της πόλης εξελίσσουν υπερβο­λικά την προσωπικότητα τους και όταν έρχονται στην εξοχή, όταν επικοι­νωνούν με απλά άτομα, βρίσκονται σε ανισορροπία. Χρειαζό­μαστε μια τέλεια ισορροπία μεταξύ ουσίας και προσωπικότητας.

ΕΡ: Όταν ένας μύστης φτάσει την αυτοπραγμάτωση, μεταδί­δει αιώνια χαρακτηριστικά σε μια ορισμένη προσωπικότητα;

ΑΠ: Εντάξει, μπορούμε να πούμε ότι έτσι είναι, π.χ. ένας αναστάσιμος δάσκαλος που μπορεί να διατηρεί το φυσικό σώμα, σα­φώς θα έχει μια αιώνια προσωπικότητα στον φυσικό κόσμο, θα έχει μια αιώνια προσωπικότητα στον αστρικό κόσμο συσχετισμένη με το αστρικό σώμα, μια άλλη αιώνια προσωπικότητα στον διανοη­τικό κό­σμο, συσχετισμένη με το διανοητικό σώμα, μια άλλη προ­σωπικότητα στον αιτιατό κόσμο συσχετισμένη με το αιτιατό σώμα. Έτσι λοιπόν υπάρχουν τέσσερις βασικές προσωπικότητες: η φυσική, η αστρική, η διανοητική και η αιτιατή. Είναι τέσσερις οι προσωπι­κότητες: η φυ­σική που την κυριαρχούν 48 νόμοι, η αστρική που την κυριαρχούν 24 νόμοι, η διανοητική που την κυριαρχούν 12 νόμοι, η αιτιατή που την κυριαρχούν 6 νόμοι.

ΕΡ: Αν είναι ένα έργο του χρόνου (δηλαδή κάτι που γεννιέ­ται στον χρόνο και θα πεθάνει στον χρόνο) δεν μπορούμε να την θεω­ρούμε σαν ένα ψυχολογικό επιπρόσθετο στοιχείο;

ΑΠ: Όχι, διότι αντίθετα από τα ψυχολογικά επιπρόσθετα στοιχεία η προσωπικότητα διαρκεί όσο διαρκεί το φυσικό σώμα, τί­ποτα άλλο. Και από την μια σκοπιά και από την άλλη είναι ένα αντι­ληπτικό εργαλείο, το όχημα της δράσης, όταν δεν είναι ψεύτικο, αλλά όταν ρέει γνήσια, όταν ζει σε πεντακάθαρη μορφή.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε μπορούμε να πούμε ότι η αγνή προσωπικότητα, μιλώντας για τους θεϊκούς Δασκάλους, για παράδειγμα τον Ανούβη είναι όπως αυτός παρουσιάζεται, όταν τον καλέσουμε με όλα τα χαρακτηριστικά του;

ΑΠ: Κάθε αυθεντικός Δάσκαλος έχει τέσσερις προσωπικότη­τες: φυσική, αστρική, διανοητική και αιτιατή.

ΕΡ: Συγγνώμη Δάσκαλε, η εκδήλωση σύμφωνα με τον κό­σμο στον οποίο βρίσκονται, είτε στο διανοητικό είτε στο αιτιατό, εί­ναι διαφορετική;

ΑΠ: Βεβαίως, μια είναι η εκδήλωση στον φυσικό κόσμο, με την φυσική προσωπικότητα, άλλη είναι η εκδήλωση στον αστρικό κόσμο, άλλη στον διανοητικό κόσμο με διανοητική προσωπικότητα, και άλλη είναι η εκδήλωση στον αιτιατό κόσμο (ο αιτιατός άνθρω­πος έιναι ο πραγματικός Άνθρωπος).

Ας σκεφτούμε πραγματικά τι είναι η προσωπικότητα. Αν κα­τορθώσουμε να απελευθερωθούμε από την Εσφαλμένη Προσω­πικό­τητα, θα βρεθούμε πραγματικά στην τρίτη συνειδησιακή κατά­σταση ή τρίτο βαθμό της συνείδησης που είναι η κατάσταση στην οποία έχουμε αδιάκοπη ανάμνηση του εαυτού μας, του ΕΙΝΑΙ.

Όλοι έχουμε το δικαίωμα να ζούμε στον τρίτο βαθμό της συ­νείδησης. Παρατηρείστε τα μωρά που μόλις έχουν γεννηθεί, ζουν στην τρίτη κατάσταση της συνείδησης, στην ανάμνηση του εαυτού τους, του ΕΙΝΑΙ τους.

Δυστυχώς όλοι εμείς, λόγω της εσφαλμένης εκπαίδευσης που μας έχουν δώσει, λόγω των κακών παραδειγμάτων των συγγε­νών μας. πέφτουμε από τον τρίτο βαθμό της συνείδησης σε ένα δεύ­τερο βαθμό: στην κατάσταση της συνείδησης. Αυτό είναι σαν πέ­σιμο από τον ουρανό στην κόλαση. Γεννιόσαστε στην τρίτη κατά­σταση της συνείδησης και πολύ γρήγορα πέφτουμε στην δεύτερη, στην κακώς ονομαζόμενη κατάσταση της αγρυπνίας, που ισοδυνα­μεί σαν να πέ­φτει κανείς, επαναλαμβάνω, από τον ουρανό στην κό­λαση. Είναι στην κόλαση της δεύτερης κατάστασης της συνείδησης, όπου γεν­νιούνται τα εγώ, όπου τα ψυχικά επιπρόσθετα εκδηλώνο­νται, όπου όλα αυτά τα μη ανθρώπινα και διεστραμμένα στοιχεία που φέρουμε μέσα μας; αναβλύζουν, ισχυροποιούνται. Η δεύτερη κατάσταση της συνείδησης είναι μια πραγματική κόλαση.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε στην ομιλία σας είπατε ότι πρέ­πει να μάθουμε να θυσιάζουμε, ήθελα να σας ρωτήσω τι είναι αυτό που πρέπει να μάθουμε να θυσιάζουμε;

ΑΠ: Λοιπόν, πρέπει να αρχίσουμε να θυσιάζουμε την υπερο­ψία, να αρχίσουμε να ξέρουμε να συνειδητοποιούμε ότι εμείς δεν εί­μαστε τίποτα παρά άθλια σκουλήκια της λάσπης της γης. Να θυσιά­ζουμε επίσης την ματαιοδοξία. Πραγματικά εμείς δεν είμαστε παρά άθλια σκουλήκια της λάσπης της γης, όπως σας είπα πριν. Δεν υπάρ­χει λόγος για να ματαιοδοξούμε. Να θυσιάζουμε τις διανοητι­κές απα­σχολήσεις που σε τίποτα δεν χρησιμεύουν να τις κάνουμε σκόνη. Για τι πράγμα μπορούν να μας χρησιμεύουν; Να θυσιάσουμε την ζήλεια που μας οδηγεί στο λάθος, στην βλασφημία και στο έγκλημα.

ΕΡ: Υπάρχουν συγγραφείς που λένε να θυσιάσουμε τον πόνο, έχει κάποια σχέση ο πόνος με την Εσφαλμένη Προσωπικό­τητα;

ΑΠ: Μάλιστα, ο κόσμος θα τα θυσίαζε όλα, όχι όμως τις τα­λαιπωρίες του. Οι άνθρωποι μπορούν να θυσιάσουν τα ελαττώματα τους (το κάπνισμα, το τσιγάρο κλπ.) τα πάθη τους, την ίδια την ζωή και όχι τον πόνο. Τις ταλαιπωρίες τους τις αγαπάνε πάρα πολύ, αυ­τές δεν τις θυσιάζουν με κανένα τρόπο. Και όμως πρέπει να τις θυ­σιά­ζουμε επίσης, πρέπει να μάθουμε να βγάζουμε κέρδος από τις δι­κές μας ταλαιπωρίες. Το πιο χρήσιμο είναι να επωφελούμαστε, ας πούμε, τις αντιθέσεις, διότι οι χειρότερες αντιθέσεις (δηλαδή οι αναποδιές) μας προσφέρουν πάντα τις καλύτερες ευκαιρίες για την ΑΥΤΟ­ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ. Έτσι καταλαβαίνω εγώ το να θυσιάζουμε τις δικές μας ταλαιπωρίες. Υπάρχουν τρομεροί πόνοι, βαθύτατοι, που ισχύουν στην συνείδηση. Αν ξέρουμε να επωφελούμαστε από αυτούς, αν ξέ­ρουμε να μάθουμε το μάθημα που μας δίνουν, δηλαδή, να ξέρουμε να πάρουμε αυτό το μάθημα από τον πόνο και να το χρησιμοποιούμε, τότε θυσιάζουμε τον πόνο. Είναι τρομερές αλή­θειες αυτές που λέμε εδώ και τώρα και χρειάζεται, επαναλαμβάνω, να περάσουμε από την εξάλειψη του νου, του συναισθήματος, της προσωπικότητας, του εγώ. Σαν αποτέλεσμα από τόσες μεταβολές, σαν αποτέλεσμα από τόσες δουλειές, εμφανίζεται επιτέλους ένα διαφορετικό πλάσμα, τρομα­κτικά θεϊκό, στο βάθος του εαυτού μας. Γι’ αυτό έχουν πει ότι με τον θάνατο ξεκινάει ο μετασχηματισμός, και είναι μέσω του μετασχημα­τισμού που μπορούμε να φτάσουμε εμείς στην δεύτερη γέννηση, να γίνουμε όντα τρομακτικά θεϊκά πιο μακριά από το καλό και το κακό.

ΕΡ: Δάσκαλε πώς θα μπορούσαμε εμείς να εξελίξουμε την κατανόηση;

ΑΠ: Η Δημιουργική κατανόηση εξελίσσεται με βάση την ξε­κάθαρη διευκρίνιση. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει κατανόηση σε μας αν δεν εγκαταστήσουμε μια τέλεια ισορροπία μεταξύ του Είναι και του Ξέρω. Όταν το ΕΙΝΑΙ, είναι πιο μεγάλο από το ξέρω από εκεί προέρχεται (όπως έλεγε ο Γκουρτζίεφ) ένας ανόητος άγιος. Όταν το ξέρω είναι πιο μεγάλο από το ΕΙΝΑΙ από εκεί προέρχεται (λέγω εγώ) ένας διανοητικός απατεώνας. Τον κόσμο σήμερα κυβερ­νούν αυτοί οι απατεώνες. Να από πού ξεκινάει η χαοτική κατά­σταση στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα. Το να εγκαταστή­σουμε την ισορροπία με­ταξύ του είναι και του ξέρω είναι απαραί­τητο. Εμείς εγκαθιστούμε την ισορροπία μεταξύ του ΕΙΝΑΙ και του ξέρω με βάση τον διαλογι­σμό.

Αν μελετάμε ένα στίχο της Αγίας Γραφής και δεν χρησιμο­ποιούμε παρά το πληροφοριακό κέντρο, δηλαδή, το κέντρο που ση­μειώνει στο διανοητικό, είναι φανερό πως πάμε άσχημα, καταστρέ­φουμε αυτό το κέντρο. Όμως αν μελετάμε τον στίχο της Αγίας Γρα­φής, και μετά αφοσιωνόμαστε σε βαθύ διαλογισμό, με σκοπό να γι­νόμαστε συνειδητοί μέσω της φώτισης της βαθύτατης σημασίας του στίχου, τότε διαμορφώνεται, θα λέγαμε, μια αμοιβαία ανταλλαγή με­ταξύ του είναι και του ξέρω. Το ξέρω λύεται στο είναι και το είναι λύεται στο ξέρω και από αυτή την ένωση, τόσο ολοκληρωτική, κατα­λήγει στην ζωντανή φλόγα της κατανόησης.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει η υποκειμενική μετάνοια;

ΑΠ: Ναι, υπάρχουν υποκειμενικές μετάνοιες και επίσης υπάρχουν αντικειμενικές μετάνοιες. Η υποκειμενική μετάνοια είναι μπορούμε να πούμε μηχανική, ένστικτη. Κάποιος μας κάνει να δούμε πού έχουμε κάνει το άλφα ή βήτα λάθος, και τότε λέμε για τον εαυτό μας: θα μετανοιώσω, αυτή είναι μια μηχανική μετάνοια.

Χρειαζόμαστε όχι μηχανικές μετάνοιες, αλλά συνειδητές με­τάνοιες, έχουμε ανάγκη από την αντικειμενική μετάνοια, που γίνεται μέσω της διαλεκτικής της συνείδησης. Μόνο μέσω της διαλεκτικής της συνείδησης μπορούμε να φτάσουμε στην πραγματική μετάνοια, την αυθεντική, που προφανώς θα μας οδηγήσει σε μια βαθιά αλλαγή στο εσωτερικό μας. Εν πάση περιπτώσει αδελφοί, σας δείχνω τον δρόμο του μετασχηματισμού, αυτός μας οδηγεί στην αυτοαφύπνιση, στην αντικειμενικοποίηση της συνείδησης, και αυτό είναι εκείνο που έχει σημασία, το υπερβατικό.

ΕΡ: Αυτή η μετάνοια Δάσκαλε μπορούσε να είναι αυτή των μυστικιστικών ατόμων, που κινούνται από συγκινησιακές συγκρού­σεις;

ΑΠ: Λοιπόν, δεν θα μπορούσαμε να εκδηλωθούμε με αυτόν τον τρόπο εναντίον ορισμένων μυστικιστικών ανθρώπων. Πολλές φορές μια ταπεινή γυναίκα που ανάβει ένα κερί σε έναν άγιο μπορεί να κάνει θαύματα που δεν μπορεί να κάνει ποτέ ένας δάσκαλος ατο­μικής φυσικής. Έτσι λοιπόν πρέπει να προσέχουμε τι λέμε. Εγώ εί­μαι μαθηματικός στην έρευνα και απαιτητικός στην έκφραση, γι’ αυτό απαιτώ από εσάς ακρίβεια στον λόγο.