Το κενό είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσεις γιατί είναι ακαθόριστο και απερίγραπτο. Το κενό δεν μπορεί να περιγραφεί ή να εκφραστεί με ανθρώπινα λόγια και αυτό οφείλεται στο ότι οι διάφορες γλώσσες που υπάρχουν στη γη, μπορούν να καθορίσουν μόνον πράγματα και συναισθήματα που υπάρχουν, δεν είναι κατά κανένα τρόπο υπερβολή να βεβαιώσουμε ότι οι ανθρώπινες γλώσσες δεν είναι κατάλληλες για να εκφράσουν τα πράγματα και τα συναισθήματα που δεν υπάρχουν, και παρόλα αυτά είναι τρομερά πραγματικά.
Το να προσπαθούμε να καθορίσουμε το φωτισμένο κενό μέσα στα γήινα όρια μιας γλώσσας περιορισμένης από τις υπάρχουσες φόρμες, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία κουτό και λανθασμένο.
Είναι αναγκαίο να γνωρίσουμε, να πειραματιστούμε με ζωντανό τρόπο τη φωτεινή άποψη της συνείδησης.
Είναι επείγον να αισθανθούμε και να πειραματισθούμε την άποψη Κενό του νου.
Υπάρχουν δύο είδη φωτισμού: Το πρώτο συνήθως ονομάζεται “νεκρό νερό” γιατί έχει δεσίματα. Το δεύτερο εγκωμιάζεται σαν “Η Μεγάλη Ζωή” γιατί είναι φώτιση χωρίς δεσίματα, φωτισμένο κενό.
Σ’ αυτό υπάρχουν βαθμοί και βαθμοί, κλίμακες και κλίμακες, είναι αναγκαίο να φτάσεις πρώτα στην φωτισμένη άποψη της συνείδησης και μετά στην αντικειμενική γνώση, στο φωτισμένο Κενό.
Ο Βουδισμός λέει: “Η μορφή δεν διαφέρει από το κενό, και το κενό δεν διαφέρει από την μορφή, η μορφή είναι κενό και το κενό μορφή”.
Στο κενό οφείλεται η ύπαρξη των πραγμάτων και για το ίδιο γεγονός του ότι τα πράγματα υπάρχουν, πρέπει να είναι το κενό.
Το κενό είναι ένας σαφής και ακριβής ορισμός που εκφράζει τη φύση τη μη ουσιαστική και μη προσωπική των όντων, και μία ένδειξη, ένα σημάδι της κατάστασης της απολύτου απουσίας του πολλαπλού Εγώ.
Μόνο με την απόλυτη απουσία του Εγώ, μπορούμε να πειραματιστούμε το πραγματικό, εκείνο που δεν είναι του χρόνου, αυτό που μετασχηματίζει Ριζικά.
Το κενό και η ύπαρξη αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους, αγκαλιάζονται. Εμπεριέχονται, ποτέ δεν εκτρέπονται, ποτέ δεν απαρνούνται.
Οι κοινοί και καθημερνοί άνθρωποι, οι άνθρωποι με αποκοιμισμένη συνείδηση, συλλαμβάνουν υποκειμενικά γωνίες, γραμμές, επιφάνειες αλλά ποτέ τα ολοκληρωμένα σώματα από μέσα και απ’ έξω, από πάνω και από κάτω, από εμπρός και από πίσω κλπ, κλπ, κλπ, και πολύ λιγότερο μπορούν να συλλάβουν την κενή τους άποψη.
Ο άνθρωπος της αφυπνισμένης συνείδησης και κενού νου και φωτισμένου έχει αποβάλλει από τις αντιλήψεις του τα υποκειμενικά στοιχεία, αντιλαμβάνεται τα ολοκληρωμένα σώματα, αντιλαμβάνεται την κενή άποψη κάθε πράγματος.
Αυτή είναι η διδασκαλία της μη διάκρισης, της μέσης οδού, η ενοποίηση του κενού και της ύπαρξης.
Το κενό είναι αυτό που δεν έχει όνομα… αυτό που είναι πραγματικό… αυτό που είναι η αλήθεια και που μερικοί καλούν Ταο, άλλοι INRI, άλλοι Ζen, Αλλάχ, Brahatman ή θεός, δεν έχει σημασία πως ονομάζεται.
Ο άνθρωπος που αφυπνίζει τη συνείδηση δοκιμάζει την τρομερή αλήθεια ότι πια δεν είναι σκλάβος και με πόνο μπορεί να διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι που κυκλοφορούν στους δρόμους κοιμισμένοι, μοιάζουν με αληθινά περιπλανώμενα πτώματα.
Αν αυτή η αφύπνιση της συνείδησης γίνεται συνεχώς μέσω της εσωτερικής ανάμνησης του εαυτού από στιγμή σε στιγμή, φτάνουμε τότε στην αντικειμενική συνείδηση, στην καθαρή συνείδηση, στην κενή άποψη του νου.
Η φωτισμένη συνείδηση είναι θεμελιακή για να δοκιμάσουμε το πραγματικό και να ελαττώσουμε σε κοσμική σκόνη το πολλαπλό Εγώ, αλλά αυτή η κατάσταση βρίσκεται ακόμη στο χείλος του samsara (ο πονεμένος κόσμος στον οποίο ζούμε).
Όταν έχουμε φτάσει στην κατάσταση της αφυπνισμένης συνείδησης έχει δοθεί ένα θαυμάσιο βήμα, αλλά ο μυημένος συνεχίζει ακόμα δυστυχώς να είναι ταραγμένος από την μονιστική ιδέα, είναι ανίκανος να σπάσει όλες αυτές τις λεπτές κλωστές που τον συνδέουν με ορισμένα πράγματα, ορισμένες στοργές βλαβερού τύπου, δεν έχει φθάσει στην άλλη όχθη.
Όταν ο μυημένος λύνει τους δεσμούς, που με τον ένα ή άλλο τρόπο τον δένουν με την φωτισμένη συνείδηση, φτάνει τότε να αφυπνίσει, την τέλεια φώτιση, το φωτισμένο κενό, ελεύθερος και εντελώς μη ουσιαστικός.
Το φτάσιμο στο ίδιο το κέντρο του νου, το φτάσιμο στο φωτισμένο κενό, στην αντικειμενική γνώση, είναι κάτι τρομακτικά δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, κάθε γνωστικός μπορεί να το καταφέρει αν εργαστεί επάνω στον εαυτό του.
Το κενό δεν είναι το τίποτα, το κενό είναι η ζωή ελεύθερη στη κίνησή της. Το κενό είναι ότι είναι, αυτό που πάντα ήταν, αυτό που πάντα θα είναι. Το κενό είναι πέρα από τον χρόνο πέρα από την αιωνιότητα.
Ο νους έχει τριακόσιες χιλιάδες CLANES (οικογένειες) ή κέντρα λήψεως και κάθε CLAN πρέπει να πάλλεται στον ίδιο τόνο χωρίς κανένα κόπο.
Ο νους είναι θηλυκής φύσεως και είναι φτιαγμένος για να αντιλαμβάνεται, να αφομοιώνει και να κατανοεί.
Η φυσική κατάσταση του νου είναι αντιληπτική, ήσυχη, σιωπηρή σαν ένας βαθύς και ήσυχος ωκεανός.
Η διαδικασία της σκέψης είναι ένα ανώμαλο ατύχημα, της οποίας η αρχική αιτία βρίσκεται στο πολλαπλό Εγώ.
Όταν ο νους είναι κενός από κάθε μορφής σκέψη, όταν ο νους είναι ήσυχος, όταν ο νους είναι σιωπηρός, οι τριακόσιες χιλιάδες CLANES δονούνται τότε στον ίδιο τόνο χωρίς καμία προσπάθεια.
Όταν ο νους είναι ήσυχος, όταν ο νους σιωπά, επέρχεται σε μας το καινούργιο, αυτό που είναι το πραγματικό.
Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Το Κολιέ του Βούδα»)
