Γιατί η τελευταία Αλήθεια-Ρrajna που θέλει να υποδείξει ο Βουδισµός-Ζen είναι τόσο ακαθόριστη, αφηρημένη και ακατόρθωτη;
«Προσδιορίζω» σηµαίνει στην πραγματικότητα βάζω όρια διανοητικά ή δηλώνω το νόηµα ενός καθορισμένου πράγµατος.
«Πιάνω» µε την έννοια που χρησιμοποιείται εδώ, σηµαίνει καταλαβαίνω κάτι και το συγκρατώ στη µνήµη.
Όπως η ίδια η πράξη του προσδιορίζω είναι προφανώς το να περικλείσω κάτι µέσα σε ορισμένα όρια, δε µπορεί απαραίτητα να µην είναι πεπερασμένο, στενό και απαγορευτικό στη φύση του, έτσι ακριβώς, όπως «καταλαβαίνω» σηµαίνει πιάνω κάτι νοερά, αλλά όχι όλα, πρέπει να είναι όµοια περιοριστικό και αποκλειστικό.
Η τελευταία Αλήθεια-Ρrajna που η σχολή Ζεν θέλει να υποδείξει δε µπορεί µε κανέναν τρόπο να είναι κάτι στενό, πεπερασμένο ή αποκλειστικό, πρέπει να είναι κάτι ευρύ, παγκόσμιο και απεριόριστο, κάτι που περιλαμβάνει τα πάντα και τα φτάνει, κάτι περισσότερο από τον προσδιορισµό και από τον προορισµό.
Η ίδια η λέξη «προσδιορίζω» υποδεικνύει προφανώς έναν ανθρώπινο δείκτη που σημαδεύει ένα καθορισμένο αντικείμενο και η λέξη «πιάνω» ένα χέρι που κρατά κάτι και δεν το αφήνει…
Δεδομένου αυτού του θλιβερού περιορισμού και της πρόσδεσης, βαθιά ριζωμένου στον ορθολογισµό του σκεπτόμενου ζώου, λανθασμένα ονομαζόμενου Άνθρωπος, δεν είναι κατά κανένα τρόπο εκπληκτικό ότι η ελεύθερη και πανταχού περικλειόμενη αλήθεια-Prajna γίνεται στην πραγματικότητα κάτι το άπιαστο που πάντα αποφεύγει µυστηριωδώς κάθε σκεπτόμενο.
Φώτιση. Αυτή η µεγαλειώδης σε σηµασία και σε δύναµη λέξη, χρησιμοποιείται σ’ αυτό το κεφάλαιο για να υποδείξει εµφατικά τη µυστικιστική µεταβατική πείρα που συνίσταται στο να πειραματιστείς το Τάο, την Αλήθεια-Ζεν, το Πραγματικό.
Δεν αρκεί να καταλάβεις κάτι, χρειάζεται να πιάσουµε, να αιχμαλωτίσουμε, να συλλάβουµε τη βαθιά του σηµασία.
Ο έκτος Πατριάρχης ρώτησε τον Bodhidharma: «Πώς είναι δυνατόν να φτάσουµε το Τάο; Ο Bodhidharma απάντησε:
«Εξωτερικά, κάθε δραστηριότητα σταµατά. Εσωτερικά, ο νους παύει να αναταράζεται.. Όταν ο νους έχει µετατραπεί σε ένα τοίχο, τότε έρχεται το Τάο».
Είναι επείγον το να γνωρίζεις ότι: ο Ιαπωνικός Zen είναι ο ίδιος Dhyanao ινδοστανικός, ο Jhana ο Παλαιστίνιος, ο «Ch» Anna ο κινέζικος, µία εξαίρετη µορφή του Βουδισµού Mahayana…
Είναι αναντίρρητο ότι οι µελέτες και η πρακτική Zen µας επιτρέπουν να συλλάβουµε την εσώτερη σηµασία των Βουδιστικών διδασκαλιών, διαδεδομένων από τη σχολή Mahayana, θαυμάσια αντίθεση και συμπλήρωμα ταυτόχρονα της σχολής της Εσώτερης Jinayana Αυτοπραγμάτωσης.
Το φωτισμένο κενό καταλήγει αδύνατο να περιγραφεί µε ανθρώπινα λόγια. Δεν µπορεί να καθοριστεί ή να περιγραφεί. Όπως έχει πει ο Δάσκαλος Jen Huai Jang: «Οτιδήποτε που µπορεί να ειπωθεί, θα σφάλλει στο κυρίως του σηµείο».
Η Βουδιστική διδασκαλία σχετικά µε το κενό είναι καταληπτή και βαθιά και απαιτεί πολλή μελέτη πριν γίνει κατανοητή…
Μόνο σε απουσία του Εγώ μπορούµε να πειραματιστούμε σε άµεση µορφή το φωτισμένο κενό.
Η θεοποίηση του νου είναι ουτοπία γιατί αυτός από µόνος του είναι µόνο µία θανάσιµη φυλακή για τη συνείδηση…
Το να βεβαιώσεις ότι ο νους είναι ο Βούδας, το να πεις ότι είναι το Τάο, είναι παράλογο γιατί η διανόηση δεν είναι παρά ένα κλουβί για τη συνείδηση.
Η µυστικιστική εμπειρία του φωτισμένου κενού πραγματοποιείται πάντα εκτός του διανοούμενου πεδίου.
Η Βουδιστική φώτιση ποτέ δεν αποκτιέται εξελίσσοντας τη νοητική δύναµη ούτε θεοποιώντας τη λογική, αντίθετα, κατορθώνεται λύνοντας κάθε δεσµό που µας δένει µε το νου.
Μόνο αν απελευθερωθούμε από το διανοητικό µπουντρούµι θα µπορέσουµε να βιώσουµε την ευτυχία του φωτισμένου κενού, ελεύθερου και εντελώς «µη ουσιαστικού».
Το κενό είναι απλά ένας ορισµός Βουδιστικός ξεκάθαρος και ακριβής, που υποδηλώνει τη µη ουσιαστική και απρόσωπη φύση των όντων και ένα σήµα ένδειξης της κατάστασης απόλυτης αποδέσμευσης και λύτρωσης εκτός χρόνου και πιο πέρα από το νου.
Πιέστε το κρασί του διαλογισµού στο απολαυστικό ποτήρι της τέλειας συγκέντρωσης.
Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Το Μυστήριο της Χρυσής Άνθισης»)
