Απόψε θα τελειώσω την εικονογράφηση μιας εμπειρίας που έζησα πριν πάρα πολλά χρόνια, για την οποία είχα μιλήσει προηγουμένως.

Έβγαινα αποτυχημένος σε όλες τις δοκιμασίες σχετικά με την αγνό­τητα. Συνέβη ότι στον φυσικό κόσμο είχα πετύχει τον πιο πλήρη έλεγχο των αισθήσεων και του νου, εκπαιδευμένος με τέτοιον τρόπο, ώστε δεν έπρεπε ποτέ να διαβάζω ένα πορνογραφικό περιοδικό, ποτέ δεν παρατηρούσα μια πορνογραφική εικόνα. Έμαθα να κοιτάζω το άλλο φύλο από την μέση προς τα πάνω, χωρίς να κοιτάζω την μορφή των μηρών ή παρόμοια πράγματα που τόσο αρέσουν στους άντρες να κοιτάνε με λεπτομέρεια, και για να είμαι ειλικρινής, τόσο διεστραμμένα.

Έτσι λοιπόν οι αισθήσεις μου ήταν εντελώς εκπαιδευμένες. Εάν πα­ρατηρήσετε τον τρόπο με τον οποίο χειρίζομαι την όραση, θα καταλάβετε ότι είναι εκπαιδευμένη.

Είναι φανερό πως με αυτές τις συνθήκες η αγνότητα, όσον αφορά τον φυσικό κόσμο, ήταν απόλυτη ακόμα και στον λόγο με καταπληκτικό τρόπο. Δεν άφηνα να ρέει από τον λόγο μου καμία λάγνα λέξη ή με διπλή έννοια κ.λ.π.

Έτσι όλα ήτανε σωστά, αλλά στους εσωτερικούς κόσμους της Κο­σμικής Συνείδησης το ζήτημα ήταν πολύ σοβαρό, σοβαρότατο! Με υπότα­ξαν σε αυστηρές δοκιμασίες της Αγνότητας και έσφαλα. Παρ’ όλα τα συ­στήματα του ψυχολογικού ελέγχου, παρ’ όλα τα ψυχολογικά τζούντο, παρ’ όλες τις τεχνικές μου… αρκούσε να μου βάλουν μία σκούπα ντυμένη με φούστα για να την πάρω από πίσω. Θα μπορούσε να ήτανε μια καημένη γριά γεμάτη κόκαλα, δεν με πείραζε, το σημαντικό ήτανε να είχε φούστα. Ήτανε πολύ σοβαρό το πράγμα, αισθανόμουνα πολύ λυπημένος. Χρησιμο­ποίησα το σύστημα εκείνο του Κρισναμούρτι, της ακέραιας κατανόησης και διάκρισης. Το σύστημα του διαλογισμού ήτανε βαθύ, προσπαθούσα να διακρίνω την διαδικασία της λαγνείας, την διαδικασία της επιθυμίας. Χρεια­ζόμουν να καταλαβαίνω για να μπορώ να εξαλείψω, αλλά όλα ήτανε άχρη­στα. Μετά μίας ημέρας εντατική δουλειά πάνω στον εαυτό μου, έσφαλα ξανά στις διαδικασίες της αγνότητας. Τελικά υπέφερα τρομερά.

Ήδη σας λέω ότι πειθαρχούσα αυστηρά τον εαυτό μου, έφτασα μέχρι το σημείο να μαστιγώνω τον ίδιο τον εαυτό μου. Ναι, να παίρνω το μαστί­γιο και να κτυπάω τον εαυτό μου, τιμωρώντας το κτήνος. Αλλά εκείνο το καημένο το κτήνος κατέληξε να είναι πιο δυνατό από το μαστίγιο… και ούτε το μαστίγιο χρησίμευε. Έτσι δεν μου έμενε άλλη λύση παρά να υπο­φέρω.

Μια ημέρα από αυτές ήμουνα, ξαπλωμένος στο πάτωμα, με το κε­φάλι στον βορρά, βυθισμένος σε βαθύ διαλογισμό με τον σκοπό να δια­κρίνω και να καταλάβω την διαδικασία της λαγνείας, σε όλα τα επίπεδα του νου με ένα σύστημα τελείως Κρισναμούρτειο.

Είναι φανερό ότι με εκείνο το τρομακτικό μοναστικό σύστημά μου, να φτάσω να μαστιγώνω τον εαυτό μου, έμενα φρικτός και ισχνός. Δεν είχα σεξουαλική επαφή κανενός είδους, κατά τρόπο ώστε η εγκράτεια ήτανε απόλυτη. Με τέτοιες συνθήκες θα έπρεπε να είχα μπει νικητής σε όλες τις δοκιμασίες της αγνότητας, όλα όμως ήτανε άχρηστα.

Ξαπλωμένος, επαναλαμβάνω όπως ήμουνα, ανάσκελα με το κεφάλι στον βορρά, σε βαθύ διαλογισμό μου συνέβη κάτι ασυνήθιστο. Ήτανε τρο­μερό, η συγκέντρωση έγινε αρκετά βαθιά και τότε εγκατέλειψα το φυσικό σώμα μου. Ήδη έξω από την πυκνή μορφή βρέθηκα σε ένα κομψό διαμέρι­σμα, όχι ακριβώς σε ένα ναό, ούτε σε κανένα μοναστήρι με γέρους, αδύνα­τους, ασθενικούς εκκλησιαστικούς, τίποτα από όλα αυτά. Ήταν σε ένα κομψό διαμέρισμα, λατρεύοντας μία κυρία, αγκαλιάζοντάς την φλογερά και χίλια παρόμοια πράγματα. Όλα συνέβησαν σε δευτερόλεπτα.

Όταν γύρισα στο φυσικό μου σώμα, αισθανόμουνα εντελώς αποτυ­χημένος και να με συγχωρεί ο κύριος Κρισναμούρτι, ας έχει την καλοσύνη να με συγχωρεί διότι είναι ένας δάσκαλος, αλλά ειλικρινά αισθάνθηκα απο­τυχημένος με το σύστημά του, δεν μου έδωσε αποτέλεσμα. Δημιουργήθηκε μια κατάσταση σύγχυσης, κάπως σαν την κατάσταση στην οποία βρίσκεσθε τώρα εσείς, σχετικά με την διάλυση του εγώ.

Έτσι έμενα εγώ, ούτε μπροστά ούτε πίσω, τελικά μηδέν. Τι να κάνω; Το πράγμα ήτανε σοβαρό. Δεν έβρισκα τι να κάνω, απλώς ήμουνα απογοη­τευμένος, όλα τα συστήματα είχανε σφάλλει, αλλά ευτυχώς βοηθήθηκα.

Όταν έφτασα στον ναό συνάντησα τον φύλακα της Σφίγγας, ήτανε εκεί εμπρός στην πόρτα. Χάρηκα πολύ γιατί τον ξέρω, είναι ένας παλιός φί­λος μου. Με κοίταξε σταθερά και μου είπε:

-«Από όλους τους αδελφούς, όχι, επαναλαμβάνω από μία ομάδα αδελφών που δούλεψαν στην Ενάτη Σφαίρα και μετά παρουσιάστηκαν σε αυτόν τον ναό, εσύ είσαι ο πιο προχωρημένος, αλλά τώρα σταματημένος».

Βέβαια τέτοια λόγια με γέμισαν με τρόμο. Εγώ που μαχόμουνα για να προοδεύω και έρχεται ο φύλακας με αυτά τα λόγια, Χριστέ και Παναγία! Και όλα αυτά εξ’ αιτίας αυτών των καημένων γριών.

Τότε του απάντησα: «Καλά, αλλά σας παρακαλώ, πείτε μου για ποιο λόγο είμαι σταματημένος;»

Συνέχισε: «Γιατί σου λείπει Αγάπη». Η έκπληξή μου έφτασε στο αποκορύφωμα επειδή θεωρούσα ότι αγαπούσα την ανθρωπότητα και έτσι του το είπα:

-«Έχω γράψει βιβλία, έχω κάνει δουλειές για την ανθρωπότητα, πως γίνεται να μου λείπει αγάπη; Δεν είναι από αγάπη που δουλεύω;»

-«Έχεις ξεχάσει την ΜΗΤΕΡΑ σου, είσαι ένας αχάριστος γιος και ο αχάριστος γιος δεν προχωράει σε αυτές τις σπουδές».

Αυτό ήταν ακόμη χειρότερο: εγώ ένας αχάριστος γιος; Εγώ που αγα­πούσα τόσο πολύ την καημένη την μανούλα μου και τώρα συμβαίνει να εί­μαι αχάριστος; Αυτό είναι το αποκορύφωμα! Και να την είχα ξεχάσει! Όχι, δεν την έχω ξεχάσει. Αυτό που συνέβη είναι ότι αποσαρκώθηκε και τώρα τι να κάνω για να την βρω στον φυσικό κόσμο;

Όλα αυτά τα πράγματα ήρθανε στον νου μου, όμως μπήκα στον ναό και αυτός δεν μου έκλεισε το πέρασμα. Μέσα στον ναό συνέχισε: «Σου το λέω για το καλό σου, κατάλαβέ το, πρέπει να ψάχνεις την μητέρα σου».

-«Καλά, του είπα, αφού πέθανε η μητέρα μου που να πάω να την ψάξω; Που είναι η μητέρα μου;»

-«Δεν έχεις καταλάβει αυτό που σου λέω» συνέχισε ο φύλακας. «Δεν θέλεις να το καταλάβεις, πως γίνεται να με ρωτάς που είναι η μητέρα σου; Μήπως δεν ξέρεις που είναι η μητέρα σου; Είναι δυνατόν ένας γιος να μην ξέρει που είναι η μητέρα του;»

-«Ειλικρινά όχι, δεν το ξέρω».

-«Σας το λέω για το καλό σας» απάντησε.

-«Καλά, θα προσπαθήσω να καταλάβω τι είναι αυτό που θέλεις να μου πεις».

Αποχαιρέτησα τον φύλακα. Πέρασαν μερικές μέρες και δεν μπο­ρούσα να το καταλάβω αυτό. Τι είναι αυτό το να ψάχνω την μάνα μου; Αφού ήδη πέθανε, που θα πάω να την ψάχνω; Καλά, χιλιάδες υποθέσεις έκανε ο εγκέφαλός μου, μέχρι που στο τέλος μια μέρα άναψε ένα φωτάκι και τότε κατάλαβα: «Α μάλιστα!» είπα, «ο φύλακας του ναού αναφέρεται στην Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη, το πυρογενές φίδι των μαγικών μας εξου­σιών.

Το ξέρω πια. Θα συγκεντρωθώ σε αυτή! Ξάπλωσα ξανά ανάσκελα με το κεφάλι προς τον βορρά, χαλαρωμένο το σώμα, σε βαθύ εσωτερικό δια­λογισμό, αλλά προσευχόμενος στην Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη.

Έκλαψα, αλλά κάπου κάπου μου ερχότανε εκείνη η ανησυχία. αν ξαναβρεθώ σε ένα άλλο διαμέρισμα; Θεέ μου! Έτσι είχα την ανησυχία και η συγκέντρωση κάθε φορά ήτανε πιο τρομερή.

Ξαφνικά αυτή, η Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι, με έβγαλε από το φυσικό σώμα και με έφερε στην Ευρώπη, στο Παρίσι. Εκεί πέρα με πήγε σε ένα με­γάλο παλάτι του Κάρμα. Η αίθουσα των ακροάσεων ήτανε γεμάτη κόσμο, μερικοί αστυνόμοι με συνόδευαν, Κύριοι του νόμου. Είπα:

-«Πω, πω, πω, που έμπλεξα εξ αιτίας αυτών των πραγμάτων».

Εκείνοι οι αστυνόμοι προχώρησαν μαζί μου από το κέντρο της αί­θουσας μέχρι την έδρα όπου ήταν οι δικαστές. Ένας από αυτούς που ήταν στο κέντρο της έδρας, άνοιξε ένα μεγάλο βιβλίο και διάβασε μερικές διαβο­λιές που είχα κάνει την εποχή που ήμουνα πεσμένος Μποντισάτβα. Ήταν στον Μεσαίωνα, την εποχή που η καθολική Ιερά Εξέταση έκαιγε ζωντανούς ανθρώπους στην πυρά. Εγώ δεν θυμόμουν τέτοιες διαβολιές, διαβολιές του δον Χουάν Τενόριο και των οπαδών του.

Καλά, εκείνος ο άνθρωπος διάβασε το βιβλίο, διάβασε το Κάρμα, μερικές κακές πράξεις, ρομαντικές, βέβαια, ναι, και τότε τι; Με καταδίκασε σε θάνατο.

Ωχ! Το πράγμα είναι χειρότερο. Έλεγα: «τώρα πια για τίποτε δεν μου είχε χρησιμεύσει το ότι είχα δουλέψει για τα αδελφάκια εκεί πέρα στον φυ­σικό κόσμο. Κοίταξε, κοίταξε, κοίταξε που φτάσαμε!».

Περίμενα να δω τι συνέβαινε. Ο δικαστής καλεί τον Δήμιο του Νό­μου. Ξέρω πως στην αρχαία Αίγυπτο των Φαραώ υπήρξανε δύο τέτοιοι Κο­σμικοί Δήμιοι. Καλεί έναν και του δίνει την διαταγή να με εκτελέσει αμέ­σως.

Εγώ, ο καημένος χαζός, ήμουνα για γέλια μπροστά σε τέτοιους τρο­μερούς κυρίους, τι θα μπορούσα να κάνω; Ο δήμιος έβγαλε το πυρογενές σπαθί από την θήκη, ο Κοσμικός Δήμιος, διότι υπάρχουν Κοσμικοί Δήμιοι, και προχωράει προς εμένα με το σπαθί έξω από την θήκη του.

Για μια στιγμή αισθάνθηκα τελείως απογοητευμένος. Σε χιλιοστά του δευτερολέπτου σκέφτηκα τόσα πράγματα… Έλεγα στον εαυτό μου: «τόσα που έχω υποφέρει στην ζωή μαχόμενος για την ανθρωπότητα, μαχόμενος για τον εαυτό μου, γράφοντας βιβλία, κάνοντας διαλέξεις… και τώρα αυτό το αποτέλεσμα; Τι πόνος!» Έλεγα: «Πω, πω, πω, που έφτασα!» Για τίποτε δεν μου χρησίμευσε το ότι είχα τόσο δουλέψει προς την ανθρωπότητα. Αισθα­νόμουνα τελείως απογοητευμένος.

Αλλά εκείνος ο δικαστής, λέω ο δήμιος εκείνος, προχώρησε σιγά σιγά με το σπαθί βγαλμένο από την θήκη του. Ένας άντρας γερός και σω­ματώδης… Όταν πια πήγαινε να με διασχίσει με το σπαθί, αισθάνομαι κάτι να κουνιέται μέσα στον εαυτό μου. Τι να είναι; Και σε εκείνη την στιγμή είδα ότι ένα τερατώδες πλάσμα έβγαινε από εμένα και τις 33 πόρτες της σπονδυλικής στήλης.

Το παρατήρησα λεπτομερώς, ήταν ένα εγώ, το εγώ της λαγνείας. Ένα ψυχικό επιπρόσθετο στοιχείο που εγώ ο ίδιος είχα δημιουργήσει εξ αιτίας ενός λάθους ρομαντικού και σεξουαλικού τύπου κάπου στον Μεσαίωνα. Βρισκόμουν πρόσωπο με πρόσωπο με την ίδια την δική μου δημιουργία.

Εκείνο το τέρας έπαιρνε την μορφή ενός κτήνους, ενός αλόγου. Αλλά κάτι ασυνήθιστο συμβαίνει! Ο δήμιος αντί να συνεχίσει να κατευθύνει το σπαθί του προς εμένα, τώρα το στρέφει προς εκείνο το άλογο, προς το κτή­νος. Τότε με έκπληξη είδα πως εκείνο το κτήνος ρίχτηκε καρφωτά προς τα Τάρταρα, προς τους κόσμους των κολάσεων. Ο φύλακας το είχε βάλει στο βασίλειο του Πλούτωνα για να αποσυντεθεί εκεί.

Έμεινα βέβαια ελεύθερος από τέτοιο ψυχικό κολασμένο επιπρόσθετο ψυχικό στοιχείο. Όταν με υπέβαλαν σε καινούριες δοκιμασίες, σχετικά με την αγνότητα, βγήκα νικητής και έτσι συνέχισα, έτσι ώστε δεν ξαναέ­σφαλλα ποτέ. Από τότε πέτυχα την πλήρη αγνότητα.

Καλά, επειδή μου έδωσε φοβερό αποτέλεσμα η δουλειά με την Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη είπα: «αυτό είναι το σύστημα για να καταστρέφουμε το εγώ». Συνέχισα τότε να δουλεύω με την Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη πάνω στα διάφορα εγώ, δηλαδή στα διάφορα ψυχικά επιπρόσθετα. Μπό­ρεσα να βεβαιωθώ από τον ίδιο τον εαυτό μου, δια μέσου της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης, το πώς αυτή δουλεύει, το πόσο καταπληκτικά προχωρά, καταστρέφοντας τα διάφορα μη ανθρώπινα στοιχεία που φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας. Έτσι ο δρόμος για να πετύχουμε την καταστροφή του εγώ, βρίσκεται στην Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη Σάκτι.

Αργότερα στον χρόνο, έφτασα στο συμπέρασμα ότι μέσα μας υπάρ­χει μια ψυχολογική σελήνη με δύο όψεις: την ορατή και την αόρατη.

Έτσι όπως στο στερέωμα υπάρχει μια σελήνη με δύο όψεις, έτσι επί­σης υπάρχει μέσα σε μας τους ίδιους με την ψυχολογική έννοια. Η ορατή όψη της ψυχολογικής σελήνης, σχετίζεται με τα ψυχικά επιπρόσθετα ή ελαττώματα που αναπηδούν σε πρώτη ματιά. Αλλά υπάρχουν ψυχολογικά ελαττώματα που δεν βγαίνουνε στην επιφάνεια, που εμείς οι ίδιοι αγνοούμε και βρίσκονται, θα λέγαμε, τοποθετημένα στην κρυμμένη πλευρά της ψυ­χολογική σελήνης.

Δουλεύοντας με την Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη και χωρίς σεξουα­λική επαφή πέτυχα να εξαλείψω τα ελαττώματα της ορατής πλευράς της ψυχολογικής σελήνης. Μετά έπρεπε να βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο με την Μύηση του Ιούδα, τα πάθη του Κυρίου. Όταν έφτασα σε αυτό το σημείο ανακάλυψα ότι υπάρχουνε ψυχολογικά ελαττώματα, ψυχικά επιπρόσθετα τόσο παλιά και τόσο αδύνατον να καταστραφούν που χρειαζότανε να απευ­θύνομαι στην Ένατη Σφαίρα, να κατέβω στο Αναμμένο Καμίνι του Ηφαί­στου.

Έτσι το έκανα, κατέβηκα στην Ενάτη Σφαίρα για να δουλεύω. Δια μέσου του Υπερβατικού Σεξουαλικού Ηλεκτρισμού κατευθυνόμενου σοφά από την Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη, κατέστρεψα πάρα πολλά ψυχικά ακό­λουθα που αγνοούσα πως τα είχα, που ποτέ δεν πίστεψα πως τα είχα. Αν κάποιος μου είχε πει «εσύ έχεις αυτό το ελάττωμα», ειλικρινά δεν θα το είχα δεχθεί.

Έτσι αληθινά, γνώρισα όλα αυτά. Σαν αποτέλεσμα από όλες αυτές τις μελέτες, από όλες αυτές τις εργασίες έγραψα το έργο με τίτλο: «Το μυστή­ριο της Χρυσής άνθισης». Μετά έγραψα την «Επαναστατική Ψυχολογία» και μετά την «Μεγάλη Ανταρσία». Όλο, λέω, όσο μας χρειάζεται είναι να παρατηρούμε τον εαυτό μας από στιγμή σε στιγμή.

Οι άνθρωποι εύκολα δέχονται ότι έχουν ένα φυσικό σώμα, διότι μπο­ρούν να το πιάσουν, διότι μπορούν να το δουν φυσικά. Αλλά είναι πολλοί που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι έχουν μια ιδιαίτερη ατομική ψυχολογία. Όταν δεχθεί κανείς ότι έχει μια ιδιαίτερη ψυχολογία, αρχίζει να αυτοπαρα­τηρείται. Όταν αρχίσει κανείς να αυτοπαρατηρεί τον εαυτό του, αναμφι­σβήτητα μετατρέπεται για τον λόγο αυτό σε έναν άνθρωπο εντελώς διαφο­ρετικό.

Δια μέσου της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης από λεπτό σε λεπτό, από στιγμή σε στιγμή, ανακαλύπτουμε τα δικά μας ψυχολογικά ελαττώ­ματα. Αυτά ανθίζουν αυθόρμητα στις σχέσεις μας και αν είμαστε επάγρυ­πνοι αντίληψης, σαν τον φρουρό σε καιρό πολέμου, τότε τα βλέπουμε. Ελάττωμα που ανακαλύπτουμε πρέπει να το καταλαβαίνουμε ακέραια σε όλα τα επίπεδα του νου.

Καταλαβαίνει κανείς ένα ελάττωμα δια μέσου της τεχνικής του δια­λογισμού. Τώρα το να φτάσουμε στην βαθιά σημασία του ελαττώματος δεν είναι ζήτημα για αρχάριους. Αυτό είναι για ανθρώπους που δουλεύουνε ήδη με την κρυμμένη πλευρά της ψυχολογικής σελήνης. Ας χαίρεστε εσείς με το να τα καταλαβαίνετε και αυτό είναι όλο. Αφού τα έχετε καταλάβει, τότε μπορείτε να επικαλείσθε την Ντέβι Κουνταλίνη, την Θεϊκή Κοσμική Μη­τέρα σας για να το καταστρέψει αυτή.

Για την καταστροφή αυτού ή εκείνου του ελαττώματος είναι ανα­γκαίες μερικές συγκεντρώσεις. Μερικές φορές ξοδεύουμε μέρες και άλλες φορές μήνες. Αλλά η καταστροφή γίνεται πιο εύκολη όταν η δουλειά πραγ­ματοποιείται στην Ενάτη Σφαίρα, επειδή η εξουσία της Ντέβι Κουνταλίνη ενισχύεται με τον Υπερβατικό Σεξουαλικό Ηλεκτρισμό. Έτσι ένα ελάττωμα που θα μπορούσαμε να καταστρέψουμε σε έξι μήνες ή σε ένα χρόνο δου­λειάς, μπορείτε να το καταστρέψετε σε ένα μήνα ή σε 15 μέρες ή σε μια βδομάδα στην Ενάτη Σφαίρα. Ναι, αλλά πρέπει να ζητάμε στην Ντέβι Κου­νταλίνη για να κάνει σκόνη αυτό ή εκείνο το ελάττωμα.

Σας μιλάω πάνω στην βάση της ψυχολογικής εμπειρίας. Εγώ υπέ­φερα πολύ επί 30 χρόνια καταστρέφοντας τα ψυχολογικά ελαττώματα της ορατής πλευράς της ψυχολογικής σελήνης. Επίσης πολύ υπέφερα δουλεύο­ντας με την κρυμμένη πλευρά της ψυχολογικής σελήνης, αλλά το πέτυχα. Στο όνομα της αλήθειας δεν κατέχω πια τα μη ανθρώπινα ψυχικά επιπρό­σθετα στοιχεία.

Τώρα μιλάει εδώ μπροστά σας το Είναι και τίποτε άλλο παρά το Εί­ναι. Οι σκέψεις μου δεν αναβλύζουν λοιπόν από το βάθος κανενός εγώ, διότι δεν έχω εγώ. Μιλάει για σας κατευθείαν το Είναι και αυτό είναι όλο.