Πραγματικά μπορούμε να κάνουμε μία πλήρη διαφοροποί­ηση μεταξύ της ΟΔΗΓΗΜΕΝΗΣ ΘΕΛΗΜΑΤΙΚΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ και αυτού που λέμε μηχανική φαντασία. Αναμφισβήτητα, η οδηγη­μένη φαντασία είναι η συνειδητή φαντασία: για τον σοφό να φαντα­στεί σημαίνει να δει. Η συνειδητή φαντασία είναι το διάφανο μέσο που αντανακλά το στερέωμα, τα μυστήρια της ζωής και του θανά­του, το ΕΙΝΑΙ.

Η μηχανική φαντασία είναι διαφορετική. Είναι φτιαγμένη από τα απομεινάρια της μνήμης. Συμφέρει να την ερμηνεύουμε βα­θιά. Πραγματικά οι άνθρωποι με την μηχανική φαντασία τους, δεν βλέπουν τον πραγματικό τους εαυτό. Η μηχανική φαντασία τους κάνει να μπερδεύουν την γάτα με το λαγό, βλέπουν τον εαυτό τους με εικόνες που δεν συμπίπτουν με την πραγματικότητα. Αν εγώ αληθινά έλεγα στον καθένα σας πώς είστε πραγματικά, ποιος είναι ο ιδιαίτε­ρος ψυχολογικός χαρακτήρας σας, είμαι εντελώς σίγουρος ότι θα αισθανόσαστε πληγωμένοι. Είναι ξεκάθαρο ότι εσείς έχετε μια λαν­θασμένη ιδέα πάνω στον εαυτό σας, ποτέ δεν έχετε δει τον εαυτό σας. Η δική σας μορφή φαντασίας δεν σας αφήνει να δείτε το πώς στ’ αλήθεια είστε.

Μιλώντας αλληγορικά και συμπαθητικά, θα προσπαθώ μόνο να κάνω μια ψυχολογική εξερεύνηση, γενικά, χωρίς να αναφέρω ούτε ονόματα, ούτε επώνυμα, χρησιμοποιώντας συμβολικά ονό­ματα, και ο νοών νοείτω. Τι θα λέγαμε, π.χ. για τον Κικέρωνα; Τι μεγάλος ασυνάρτητος άντρας!! Ποιος θα το αρνιόταν. Μεγάλος, εύ­γλωττος όσο κανένας, τρομερός επικριτής!! Είμαστε σίγουροι ότι όλα σ’ αυτόν είναι καλοκάγαθα. Ας συλλογιστούμε: αν θα λέγαμε για την σοβαρότητα της φαντασίας του, θα αισθανόταν πληγωμένος. Αν θα το σημειώναμε, θα διαμαρτυρόταν βίαια, ποτέ δεν σκότωσε την ΠΟΠΕΑ, αυτή την δουλειά την αφήνουμε στον Νέρωνα, που έκανε να ματώνει η καρδιά της δικής του ΠΟΠΕΑΣ, με κανένα τρόπο δεν θα αισθανόταν ότι αναφερόμαστε σ’ αυτόν. Εμείς μπροστά σ’ αυτό το γεγονός θα αισθανόμασταν ευγενείς, αυτό θα έλεγε το δικό μας φανταστικό χαρακτηριστικό. Αυτό είναι να βλέπεται κά­ποιος εσφαλμένα μέσω ενός πρίσματος εξαιρετικής καλοκαγαθίας, αυτό είναι φανερό. Και τι θα λέγαμε εμείς π.χ. για εκείνους που επι­θυμώντας το φως του πνεύματος θα έκαναν λάθος στην βάση του. δεν λένε ότι ο Ίκαρος εξυψώθηκε μέχρι τα ουράνια με κέρινα φτερά; Λιώσανε και βρέθηκε γκρεμισμένος στην άβυσσο. Όμως αυτός δεν σκέφτεται έτσι για τον εαυτό του, νομίζει ότι είναι πιστός στην Κί­νηση, είναι σίγουρο ότι πάει από τον ίσιο δρόμο, ότι είναι ένας άν­θρωπος όπως κανένας άλλος. Συνεχίζοντας έτσι απ’ αυτόν τον δρόμο, τι θα έμενε τότε στον Ίκαρο μετά το γκρέμισμά του στην άβυσσο; δεν λένε ότι ο Γανυμήδης ανέβηκε μέχρι τον Όλυμπο για να δει το τέλος; Αλλά ο Γανυμήδης επίσης μπορεί να είναι εκσφενδονισμένος στο βάθος του γκρεμού.

Ο μαθητής, ας τον ονομάσουμε τώρα Ιουστινιανό σαν συμ­βολισμό. Πόσες φορές έχει δικαιολογήσει τον εαυτό του! Είναι απο­δεδειγμένο ότι πάει πολύ καλά. Ίσως τον τελευταίο καιρό έχει καλυ­τερέψει κάπως αλλά μήπως δεν έχει διαμαρτυρηθεί σε συγκεκριμέ­νες στιγμές; Μήπως δεν έχει διαμαρτυρηθεί μπροστά στον βωμό της θυσίας; Αλλά αυτός είναι σίγουρος ότι ποτέ δεν έχει διαμαρτυρηθεί, πάντοτε όλα τα έχει κάνει προς όφελος του ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΚΟΠΟΎ, χωρίς ποτέ να κάνει λάθος. Στο όνομα της αλήθειας, αν και σας φαί­νεται λιγάκι δύσκολο, είναι σπάνιοι αυτοί που έχουν δει τον εαυτό τους έτσι όπως είναι.

Ο Αριστοτέλης με την φιλοσοφία του, είναι επανειλημμένα πεπεισμένος ότι η σοφία του είναι καταπληκτική, και αυτό τον έχει κάνει άχρηστο. Έχει κάνει να υποφέρουν αλλά αυτός ζει πεπεισμέ­νος ότι ποτέ δεν έχει πάει άσχημα, είναι σίγουρος ότι είναι θαυμά­σιος, καλοκάγαθος, γλυκός κλπ. Στο όνομα της αλήθειας θα μπο­ρούσα να σας πω ότι υπάρχει μόνο ένα άτομο που έχει δει τον εαυτό του όπως είναι, κανένας άλλος εκτός από έναν μεταξύ όλων των εδώ παρόντων. Μόνο ένας, οι άλλοι όλοι έχουν πάνω στον εαυτό τους, μια φανταστική εικόνα. Η μηχανική φαντασία τους κάνει να βλέπουν τον εαυτό τους, όχι όπως είναι, αλλά όπως φαινομενικά εί­ναι. Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί σας καλώ σε συλλογισμό. Να σκεφτείτε εσείς αν καμιά φορά έχετε δει τον εαυτό σας έτσι όπως είναι.

Οι ιστοριογράφοι π.χ. τι είναι αυτό που έχουνε γράψει; Φα­ντασίες και τίποτα άλλο. Τι λένε για τον Νέρωνα; Πως ήτανε ένας ομοφυλόφιλος και έφτασε να παντρευτεί με άλλους ομοφυλόφιλους. από πού το έβγαλαν αυτό οι ιστοριογράφοι; Μήπως είναι σίγουροι; Στο όνομα της αλήθειας πρέπει να σας πω ότι εγώ ήμουν ενσαρκω­μένος στην εποχή του Νέρωνα, και δεν ήταν καθόλου ομοφυλόφι­λος. Πολλές φορές τον είδα να φεύγει από τις Πύλες της αρχαίας Ρώμης, καθισμένος σε ένα φορείο πάνω στους ώμους των σκλάβων του, άνθρωπος με πλατύ μέτωπο, με ρωμαλέο σαν του Ηρακλή σώμα. Δεν τον αναφέρουν έτσι οι ιστοριογράφοι. Αυτοί εμφανίζουν την ιδέα γι’ αυτόν σαν ενός απαίσιου ποιητή. Αντί να τον βλέπουμε τριγυρισμένο, όπως πολλοί νομίζουνε, από ομοφυλόφιλους ανθρώ­πους, το αντίθετο, τον γνώριζα πάντα τριγυρισμένο από τις γυναίκες του. Εγώ έζησα στην εποχή του Νέρωνα και βεβαιώνω γι’ αυτό. Οι ιστοριογράφοι έχουνε πλαστογραφήσει την αλήθεια σχετικά μ’ αυ­τόν τον άνθρωπο.

Μήπως δεν κατηγορούν την Μαρία Αντουανέτα σαν πόρνη, μοιχαλίδα και δεν ξέρω τι άλλο; Κανείς δεν αγνοεί ότι της δημιουρ­γήσανε ένα μεγάλο σκάνδαλο για το κολιέ της βασίλισσας, κόσμημα που αυτή είχε δωρίσει για να βοηθά τους άλλους. Αλλά απ’ αυτό να πάμε στο ότι απατούσε τον Λουδοβίκο 16ο υπάρχει μεγάλη από­σταση. Την υποβάλαμε σε δοκιμασίες στους Ανώτερους Κόσμους και αποδείχθηκε τρομερά αγνή, με δικαίωμα να χρησιμοποιεί τον άσπρο χιτώνα. Εγώ την είδα να περνά ηρωικά από το Παρίσι, τίποτα δεν χρωστούσε, τίποτα δεν είχε να φοβηθεί, έδινε την ζωή της για την Γαλλία ποτέ δεν ήξεραν να την αξιολογήσουν όπως πραγματικά της αξίζει. Πολλοί έχουν γράψει την ιστορία, είναι διαστρεβλωμένη δεν αξίζει τον κόπο να μαθαίνουμε την ιστορία μόνο οι ημερομηνίες είναι το χρήσιμο που υπάρχει, και αυτό όχι πάντα. Διότι τι παράλογο θα ήτανε να αποδεχόμαστε εμείς την ημερομηνία εκείνη του 1325 ή κάπως έτσι σαν αρχή της ίδρυσης της αυτοκρατορίας των Ανα­χουάκ, για να εξαφανιστεί το 1500 κάτω από την μπότα του Χερνάν Κορτέζ και των οπαδών του!!! Νομίζετε σεις ότι σε 2 αιώνες μπο­ρούσε να σηκωθεί ένας δυνατός πολιτισμός σαν αυτόν της μεγάλης Τενοχτιτλάν; Αν για να σηκώσουν μια μόνο πυραμίδα πέρασαν ολόκληρες γενιές, νομίζετε ότι ένας ισχυρός πολιτισμός σαν αυτόν θα σηκωνόταν σε δύο αιώνες; Και έτσι οι ιστοριογράφοι νοθεύουν τις ημερομηνίες, τις πλαστογραφούν. Γι’ αυτό στο ιστορικό υλικό πρέπει να προχωρούμε με μεγάλη προσοχή.

Να καταλαβαίνετε την μηχανική μνήμη και την μνήμη της Γνωστικής Εσωτερικής Δουλειάς. Η μηχανική μνήμη μας φέρνει σε λανθασμένα συμπεράσματα. Είστε σεις σίγουροι ότι θυμόσαστε την ζωή σας έτσι όπως ήτανε; δεν σας ρωτάω για τις περασμένες ζωές, παρά για την παρούσα. Αδύνατον, υπάρχουν πράγματα που φαίνο­νται παραμορφωμένα στην μηχανική μνήμη. Όταν ένας από μικρός, αν και έχει γεννηθεί σε μια μεσαία τάξη, έχει ζήσει τουλάχιστον σε ένα καθαρό σπίτι τακτοποιημένο, τριγυρισμένος από ψωμί, ρούχα και καταφύγιο, έχει δει μερικά κέρματα μπορεί να συμβεί ότι με τα χρόνια κρατά στην μηχανική του μνήμη κάτι παραμορφωμένο.

απόλυτη μικροί μερικά χαρτονομίσματα μας φαίνονται εκατομ­μύρια, μερικά μικρά δέντρα στον δικό μας κήπο ή κοντά στο δικό μας παράθυρο μπορεί να μας φαίνονται κολοσσιαία. Εγώ θα έλεγα ότι το δικό μας σώμα είναι μικρό, τότε δεν θάτανε παράξενο που με­γάλοι πια θα λέγαμε: «απόλυτη μικρό, από μωρό ζούσα στο τάδε μέρος, το σπίτι μου ήτανε καταπληκτικά φτιαγμένο, με μεγάλους τοίχους. Τι καταπληκτικό τραπέζι! Πόσα λεφτά!!» Είναι η μηχανική μνήμη, είναι παράλογη. Έτσι λοιπόν η μόνη πραγματική μνήμη είναι αυτή της δουλειάς. Αν μέσω της αναδρομικής άσκησης θυμηθούμε εν μέ­ρει, θα βλέπαμε ότι αυτό το σπίτι της παιδικής μας ηλικίας από την μεσαία τάξη, δεν ήταν το παλάτι που πριν νομίζαμε, παρά μια φτωχή κατοικία, από ένα φτωχό και τίμιο πατέρα. Εκείνες οι κατα­πληκτικές προσθέσεις που μας τριγυρίζανε, μόνο ήτανε μικρές προ­σθέσεις για να πληρώνουν το ενοίκιο του σπιτιού, ν’ αγοράσουν το φαγητό. Η μηχανική μνήμη είναι λίγο-πολύ εσφαλμένη. Αν μια ομάδα από σας κάνει μια εκδρομή στο Γιουκατάν και δείτε ακριβώς τα ίδια μνημεία και πέτρες, στον γυρισμό εδώ ο καθένας σας θα δίνει μια διαφορετική ερμηνεία. Τι αποδεικνύει αυτό; Ότι η μηχανική μνήμη είναι ανακριβής. Σε σας βεβαιώνεται πολλές φορές το ίδιο. Έχετε εξιστορήσει κάτι στον έναν ή τον άλλο φίλο, το έχετε πει και αυτός με την σειρά του το έχει εξιστορήσει σε άλλον. Αλλά εξιστο­ρώντας το, ήδη έχει προσθέσει κάτι περισσότερο, ή έχει αφαιρέσει λιγάκι, δεν είναι πια η ίδια ιστορία, την έχει παραμορφώσει, και αυ­τός ο άλλος με την σειρά του το λέει σε άλλον. Η ιστορία συνεχίζει να παραμορφώνεται περισσότερο, και εν επεκτάσει ούτε σεις οι ίδιοι αναγνωρίζετε την ιστορία. Έχει παραμορφωθεί τόσο που σε τίποτα δεν μοιάζει μ’ αυτό που εσείς εξιστορούσατε. Έτσι είναι η μηχανική μνήμη, δεν χρησιμεύει, και συμβαίνει ότι στην μηχανική μνήμη υπάρ­χει η φαντασία. Μηχανική μνήμη και φαντασία είναι πολύ συνδεδε­μένες. Πώς να ελέγξουμε λοιπόν την φαντασία; Δεν υπάρχει παρά ένας τρόπος να την ελέγξουμε, μέσω της μνήμης της δουλειάς.

Η μηχανική μνήμη μας κάνει να δούμε την δική μας ζωή όπως δεν είναι ή όπως δεν έγινε, μέσω της δουλειάς πάμε διαμελίζο­ντας την δική μας ζωή και φτάνουμε να την ανακαλύπτουμε έτσι όπως είναι. Τι θέλει να πει αυτό; Ότι με την μνήμη που διαφυλάξαμε μετά την δουλειά που έγινε, είναι δυνατόν να ελέγχουμε την φαντασία, να την αφαιρούμε, να την αφαιρούμε ριζικά, ναι. Είναι κατάλληλο τότε να αφαιρούμε την μηχανική φαντασία, διότι με κανένα τρόπο δεν μας επιτρέπει την εσωτερική πρόοδο. Ας δείτε την κυρία που φτιά­χνεται μπρος στον καθρέπτη, που βάφει τους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια της, που λεπταίνει τα φρύδια, που βάζει ψεύτικες βλεφαρίδες. Βάφει τα χείλια μ’ ένα κόκκινο χρώμα. Δείτε την ντυ­μένη με την τελευταία λέξη της μόδας, πώς κοιτάζεται μπρος στον καθρέπτη ερωτευμένη με τον εαυτό της, πεπεισμένη ότι είναι η ομορφότερη. Αν θα της λέγαμε ότι είναι τρομαχτικά άσχημη, θα αι­σθανόταν πληγωμένη στην ματαιότητά της, και μάλιστα θανάσιμα!!! Έχει μια τρομερή φαντασία, ο τρόπος της φαντασίας της την κάνει να δει τον εαυτό της όπως δεν είναι.

Τότε ο καθένας έχει πάνω στον εαυτό του μία λανθασμένη ιδέα, εντελώς λανθασμένη, αυτό είναι τρομερό. Ένας μπορεί να αι­σθάνεται σαν μεγαλοφυΐα, ικανός να κυριαρχεί τον κόσμο, σπινθη­ροβόλο πνεύμα, πεπεισμένος για τις ικανότητες του. Όμως αν έβλεπε την πραγματικότητα θα καταλάβαινε ότι αυτό που έχει στην προσωπικότητα του δεν είναι δικό του αλλά κάτι ξένο. Οι ιδέες του δεν είναι δικές του διότι τις διάβασε σε αυτό ή σε εκείνο το βιβλίο, που είναι γεμάτο από τρομερά ηθικά ελαττώματα. Λίγοι όμως είναι αυτοί που έχουν το θάρρος να ξεγυμνώσουν τον εαυτό τους για να βλέπονται έτσι όπως είναι. Ο καθένας προβάλλει μία μορφή της φα­ντασίας του πάνω στον εαυτό του, και είναι μ’ αυτόν τον τρόπο που ποτέ δεν έχει δει πραγματικά τον εαυτό του, ουδέποτε, και αυτό εί­ναι τρομερό, τρομαχτικό. Σκεφτόμενος φωναχτά για να μιλήσω με σας θα πω ότι ενώ δεν διαλύουμε τις μορφές της φαντασίας, θα μέ­νουμε πολύ μακριά από το ΕΙΝΑΙ. Σύμφωνα με το πόσο διαλύουμε όλες αυτές τις μορφές της φαντασίας, το ΕΙΝΑΙ θα εκδηλώνεται όλο και πιο πολύ στον εαυτό μας. Όταν κάποιος εμβαθύνει στο τι είναι η ζωή, ο κόσμος, ανακαλύπτει ότι ειλικρινά δεν έχει δει τον κόσμο όπως πραγματικά είναι, τον έχει δει μέσω των μορφών της φαντα­σίας, τίποτα άλλο. Μηχανική φαντασία, τι σοβαρό που είναι! Όνειρα της φαντασίας. Μερικές φορές στα όνειρα μένει σιωπηλή, άλλες φορές τα κουβεντιάζει και άλλες φορές θέλει να τα πραγμα­τοποιήσει. Πραγματικά το ζήτημα στην τρίτη περίπτωση είναι σο­βαρό. ‘Όταν ένας ονειροπόλος θέλει να φέρει τα όνειρά του στην ζωή διαπράττει τρομαχτικές τρελές, επειδή τα όνειρά του δεν συμπί­πτουν με την μηχανικότητα της ζωής. Ο σιωπηλός ονειροπόλος ξο­δεύει πολύ ζωτική ενέργεια, αλλά δεν είναι τόσο επικίνδυνος. Αυτός που συζητά τα όνειρά του, φανταστικά όνειρα, μπορεί να τα μεταδί­δει σ’ άλλους ψυχισμούς, σ’ άλλους ανθρώπους. Αλλά αυτός που θέ­λει να μετατρέπει τα όνειρα του σε γεγονότα της ζωής είναι ψώνιο στ’ αλήθεια, είναι τρελός, αυτό είναι φανερό. Συνεχίζοντας μ’ αυτή την έκθεση, βλέπουμε ξεκάθαρα ότι η μηχανική φαντασία, μας κρατά πολύ μακριά από την πραγματικότητα, από το ΕΙΝΑΙ, και αυτό είναι πραγματικά αξιοθρήνητο.

Οι άνθρωποι κυκλοφορούν στους δρόμους ονειροπολώντας, προχωρούν με την φαντασία τους, δουλεύουν ονειροπολώντας, πα­ντρεύονται ονειροπολώντας, ζουν μια ζωή ολόκληρη ονειροπολώ­ντας, και πεθαίνουν ονειροπολώντας. Στον κόσμο του μη πραγματι­κού, ποτέ δεν είδαν τον εαυτό τους, ουδέποτε, πάντα έβλεπαν μια μορφή της φαντασίας τους. Το να βγάλουμε αυτή την μορφή της φα­ντασίας, καταλήγει τρομερά δυνατό.

Υπάρχουν φυσικά διαφορετικές μορφές της φαντασίας. Έτσι λοιπόν ο καθένας μας έχει ένα εγώ φαντασίας, έναν άνθρωπο-φα­ντασία που δεν συμπίπτει με την πραγματικότητα. Ο δικός σας άν­θρωπος-φαντασία υπήρξε από μια αρχή και αν τώρα είστε εσείς πε­πεισμένοι ότι αυτός ο άνθρωπος-φαντασία είναι η πραγματικότητα, καταλήγει ότι δεν είναι, να εκεί είναι το σοβαρό. Επαναλαμβάνω: πώς να ελέγχουμε την φαντασία; Δεν υπάρχει παρά ένας τρόπος να την ελέγχουμε: Η Μνήμη Δουλειάς, να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να δουλεύουμε και να αφαιρούμε από τον εαυτό μας τα απαίσια στοιχεία που έχουμε, και σύμφωνα με το πώς βαδίζουμε αφαιρώντας τα, προχωράμε ανακαλύπτοντας μια τάξη στην Δουλειά.

Ποιος εγκαθιστά αυτή την τάξη στην Εσωτερική Δουλειά; Το ΕΙΝΑΙ. Και αυτή η ΜΝΗΜΗ ΔΟΥΛΕΙΑΣ μας επιτρέπει να αφαιρούμε από μας την φαντασία, αλλά χρειάζεται μια μεγάλη τάξη για να σπάσουμε -ας πούμε- το εγώ φαντασία, τον δικό μας άνθρωπο-φαντασία. Υπάρχουν πολλές σπάνιες στιγμές στην ζωή, πολύ σπά­νιες, στις οποίες ένας επιτυγχάνει να δει την δική του γελοιότητα. Στιγμές που πετυχαίνει να αντιληφθεί το δικό του Εγώ-Φαντασία, τον δικό του Άνθρωπο-Φαντασία. Όταν αυτό συμβαίνει, υπάρχει ένας ηθικός πόνος πολύ βαθύς, αλλά μετά έρχεται ξανά ο ύπνος. Ψάχνει τον τρόπο να ισιώσει το στραβό, και στο τέλος παρηγορείται με χί­λιους τρόπους, ξεχνά το ζήτημα και ο κόσμος συνεχίζει ειρηνικά όπως πάντα.

Αξίζει τον κόπο να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας εάν πρόκειται να αυτογνωριστούμε. Αν αληθινά θέλουμε εμείς να εκδη­λώσουμε το ΕΙΝΑΙ που φέρνουμε μέσα μας, αν πράγματι επιθυ­μούμε την πραγματικότητα, και τίποτα άλλο παρά την πραγματικό­τητα χωρίς ένα άτομο φαντασίας, χρειαζόμαστε το θάρρος να σχι­ζόμαστε, να σπάμε αυτόν τον άνθρωπο φαντασία που δεν υπάρχει. Οι άλλοι ξέρουν ότι δεν υπάρχει αλλά εμείς νομίζουμε ότι υπάρχει. Βέβαια, χρειάζεται να χρησιμοποιούμε το νυστέρι της αυτοκριτικής, αλλιώς δεν θα ήτανε δυνατή η αυτοκριτική. Αν έτσι προχωρούμε, θα πετύχουμε να σπάσουμε το εγώ φαντασία. Θα πετύχουμε να το κατακομματιάσουμε, να το ελαττώσουμε σε στάχτη, σε κοσμική σκόνη. Στόχος: να ανακαλύψουμε το ΕΙΝΑΙ που κατοικεί στα δικά μας βάθη. Αλλά το Εγώ Φαντασία σκεπάζει το Είναι. Το κρατάει στον εαυτό του τόσο γοητευμένο με αυτό που δεν είναι πραγματικό, που δεν αφήνει τον άνθρωπο να ανακαλύπτει το ΕΙΝΑΙ του.

Μην ξεχνάτε, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι το βασίλειο των Ουρανών είναι μέσα σε μας τους ίδιους, και έχει διάφορα επίπεδα. Επίσης το βασίλειο της Γης είναι εδώ σε μας, και το πιο ψηλό επί­πεδο του βασιλείου της Γης δεν φτάνει καν στα πόδια του πιο μικρού που ζει στο βασίλειο των Ουρανών. Αλλά, πώς μπορούμε να φύ­γουμε από τα διάφορα επίπεδα της Γης για να μπούμε τουλάχιστον στο κατώτερο επίπεδο του Βασιλείου των Ουρανών;

Η πρώτη σκάλα του βασιλείου των Ουρανών είναι μέσα μας, και όχι έξω από μας, και πρέπει εμείς να κάνουμε το βήμα από το βασίλειο της Γης στο βασίλειο των Ουρανών. Το βασίλειο της Γης έχει διάφορα επίπεδα, μερικά πιο εξυψωμένα και άλλα πιο εξευγενι­σμένα αλλά και το πιο εξευγενισμένο των επιπέδων της Γης δεν φτάνει το βασίλειο των Ουρανών. Για να περάσουμε από το πιο ψηλό σκαλοπάτι του βασιλείου της Γης στο πιο κατώτερο του βασι­λείου των Ουρανών, χρειάζεται μια αλλαγή, μια μετατροπή, χρειά­ζεται μια αναγέννηση του νερού και του πνεύματος, χρειάζεται να ξεδιπλωθούμε σε δύο: στην γήινη προσωπικότητα και στον ψυχολο­γικό, στον εσωτερικό άνθρωπο. Πώς θα μπορούσε να γίνεται αυτό το ξεδίπλωμα σε δύο; Ένας γήινος εσωτερικός άνθρωπος τοποθετη­μένος στο κανονικό επίπεδο, και άλλος σε μία ανώτερη οκτάβα μέσα από τον εαυτό του. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτός ο διαχω­ρισμός σε μας; Σε αυτούς τους δύο ίδιους ανθρώπους; Νομίζετε ότι αυτό θα ήταν δυνατόν αν συνεχίζαμε μ’ αυτή την φανταστική προσω­πικότητα που νομίζουμε ότι είναι αληθινή, μα δεν είναι; Ενώ ένας είναι πεπεισμένος ότι η μορφή που βλέπει είναι πραγματική, δε θα είναι δυνατόν το ψυχολογικό ξεδίπλωμα, δεν θα είναι δυνατόν ο Εσωτερικός άνθρωπος να ξεχωριστεί από τον εξωτερικό και τότε δεν θα είναι δυνατόν να διαπεράσει στο 1^ο σκαλοπάτι του βασιλείου των Ουρανών.

Πραγματικά η μηχανική φαντασία είναι αυτή που έχει βυθί­σει την ανθρωπότητα στην ασυνείδητη κατάσταση στην οποία βρί­σκεται. Ενώ θα υπάρχει η μηχανική φαντασία η συνείδηση θα συνε­χίζει κοιμισμένη. Πρέπει να καταστρέψουμε την μηχανική φαντασία. Αντί της μηχανικής φαντασίας, πρέπει να έχουμε την συνειδητή φα­ντασία, την καθοδηγημένη φαντασία. Αντί της μηχανικής μνήμης, πρέπει να έχουμε Μνήμη της Δουλειάς. Έτσι αυτός που κάνει πρα­κτική με την αναδρομική άσκηση για να ελέγξει την ζωή του, τελειώ­νει με την μηχανική μνήμη και εγκαθιστά μέσα του την συνειδητή μνήμη, την μνήμη της Δουλειάς. Έτσι με την αναδρομική άσκηση μπορούμε να θυμηθούμε τις προηγούμενες ζωές, τελειώνουμε με την μηχανική φαντασία. Μ’ αυτόν τον τρόπο η Μνήμη Δουλειάς και η συνειδητή φαντασία, θα μας επιτρέψουν να εισερχόμαστε στον δρόμο της Αυτοανακάλυψης. Μέχρι εδώ τα λόγια μου. Αν κάποιος από σας έχει κάτι να ρωτήσει, μπορεί να το κάνει με την πιο απόλυτη ελευθερία.

ΕΡ: Δάσκαλε, ποιες θα ήτανε οι καλύτερες ασκήσεις για να αναπτύσσουμε τον αδένα της επίφυσης;

ΑΠ: Η συνειδητή φαντασία είναι η οδηγημένη φαντασία. Τότε πρέπει να μάθουμε να οδηγούμε την συνειδητή φαντασία μας. Χαλαρώνουμε το σώμα μας και μετά στρέφουμε την προσοχή μας πάνω στην διαδικασία της γέννησης και του θανάτου όλων των πραγμάτων Έτσι αναπτύσσεται η συνειδητή φαντασία. Ας φαντα­στούμε τον σπόρο μιας τριανταφυλλιάς: Πώς βλαστάνει, πώς μεγα­λώνει ο κορμός και αντίστροφα την καθοδική εξελικτική διαδικα­σία: Πώς μαραίνονται τα πέταλα, πώς τα φύλλα πέφτουν, και στο τέλος η τριανταφυλλιά μένει μεταβλημένη σ’ ένα σωρό από κού­τσουρα. Είναι μια καταπληκτική άσκηση, με αυτή πετυχαίνουμε την ανάπτυξη της φαντασίας με θετικό τρόπο.

ΕΡ: Πώς να αφαιρέσουμε από μας την μηχανική φαντασία;

ΑΠ: Απλώς διαλύοντας πρώτα απ’ όλα το εγώ-φαντασία πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας όπως είναι, και όχι όπως προφανώς είμαστε ή όπως νομίζουμε πως είμαστε. Είναι δύ­σκολο να βλέπουμε τον εαυτό μας όπως είναι, κανονικά ένας βλέπε­ται όπως δεν είναι. Βλέπεται όπως νομίζει ότι είναι, σύμφωνα με την φαντασία του. από εκεί πρέπει ένας να αρχίσει να σπάζει την φαντα­σία του. Όταν έχει δει τον εαυτό του με τον πιο ωμό ρεαλισμό, κα­νονικά, παθαίνει μια τρομαχτική απογοήτευση. Αν ένας τελειώνει με την μηχανική μνήμη και εγκαθιστά την μνήμη της δουλειάς, τότε εκμηδενίζει την φαντασία διότι στην μηχανική μνήμη υπάρχει φαντα­σία. Ήδη είπα το γεγονός των ιστοριογράφων της ιστορίας μας: εί­ναι καθαρή φαντασία. Μήπως οι ιστοριογράφοι ήταν παρόντες στην Γαλλική επανάσταση; Γνώρισαν τον Κάρολο τον 5ο της Ισπανίας; τον Φίλιππο τον Ωραίο; Αυτοί γράφουν παραμορφωμένες από τον καιρό ερμηνείες, προϊόντα της φαντασίας. Αν εμείς αντί της μηχανι­κής φαντασίας, εγκαταστήσουμε την Μνήμη Δουλειάς, αν δουλέ­ψουμε πάνω στον εαυτό μας διαλύοντας τα απαίσια στοιχεία που φέρουμε, πραγματικά θα αποκτήσουμε την συνειδητή μνήμη, την Μνήμη της Δουλειάς. Η συνειδητή μνήμη, η Μνήμη της Δουλειάς είναι καταπληκτική, και όταν την εφαρμόζουμε στην Παγκόσμια Ιστορία θα μας επιτρέψει να μελετήσουμε τα διάφορα πράγματα, την ωμή πραγματικότητα της Γαλλικής Επανάστασης, της Μαρίας Αντουανέτας ή οποιαδήποτε σελίδα της ιστορίας γενικά. Έτσι λοι­πόν η συνειδητή μνήμη εγκαταστημένη στο εσωτερικό μας, μας οδηγεί πολύ μακριά. Τοποθετημένη πάνω στο σύμπαν, μας επιτρέ­πει να γνωρίσουμε στα Ακασικά Αρχεία οποιοδήποτε γεγονός της Ιστορίας. Έτσι, σύμφωνα με το πώς πάει ένας άνθρωπος αφαιρώ­ντας όλο αυτό που έχει από την μηχανική φαντασία, η συνειδητή φα­ντασία, θα γίνεται όλο και περισσότερο δραστήρια.