Το σημαντικότερο είναι να φτάσουμε στην αποκρυστάλ­λωση της Ψυχής μέσα μας.

Τι όμως νοείται σαν Ψυχή; Είναι το σύνολο από σώματα, ιδιότητες, εξουσίες, αρετές, προτερήματα κλπ. που υπόκεινται στο Είναι. Τα Ευαγγέλια λένε: «στην υπομονή θα κατέχετε τις Ψυχές σας». Σήμερα δεν κατέχουμε τις ψυχές μας. Αντίθετα η ψυχή είναι που μας κατέχει. Είμαστε ένα βαρύ φορτίο γι’ αυτό που λέγεται Ψυχή, ένα πραγματικά καταπιεστικό βάρος.

Η κατοχή της Ψυχής είναι ένας πόθος, το να είμαστε κύριοι των ίδιων των Ψυχών μας είναι κάτι τρομερό, ακόμα κι’ αυτό το ίδιο το φυσικό σώμα πρέπει να μετατραπεί σε Ψυχή.

Όποιος κατέχει την Ψυχή του διαθέτει εξαιρετικές εξουσίες. Όσοι έφτασαν ν’ αποκρυσταλλώσουν Ψυχή, μετατράπηκαν για τον λόγο αυτό σε πλάσματα απολύτως διαφορετικά. Αυτή η μαρτυρία είναι γραμμένη στα ιερά βιβλία όλων των θρησκειών του Κόσμου. Ξέρουμε όμως καλά, ότι αν το ΝΕΡΟ δεν ΒΡΑΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΑΤΟ ΒΑΘΜΟΥΣ, δεν αποκρυσταλλώνει ό, τι πρέπει ν’ αποκρυσταλλώ­σει, δεν διαλύει ό,τι πρέπει να διαλυθεί. Έτσι σε κάθε περίπτωση το νερό χρειάζεται βρασμό στους εκατό βαθμούς. Σαφώς αν δεν περά­σουμε από μεγάλες συναισθηματικές κρίσεις, δεν πρόκειται να πε­τύχουμε την αποκρυστάλλωση της Ψυχής. Για την ριζική διάλυση οιουδήποτε ψυχικού επιπρόσθετου μη ανθρώπινου στοιχείου, χρειά­ζεται να πε­ράσει κανείς αναπόφευκτα από μεγάλες συναισθηματικές κρίσεις. Γνώρισα άτομα ικανά να ανταπεξέλθουν σε τέτοιες κρίσεις. Μου έρ­χεται κατά νου η περίπτωση κάποιας αδερφής γνωστικής της Πατρι­αρχικής Διακονίας του Μεξικού, η οποία πέρασε από φοβερές ανα­στατώσεις, από φρικτές κρίσεις ηθικής, θυμούμενη σοβαρά σφάλ­ματά της από τις προηγούμενες ζωές της. Άνθρωποι με τέτοια φο­βερή ικανότητα τύψεων, που μπορούν να περνάνε τόσο δυνατές συ­ναισθηματικές κρίσεις, ασφαλώς μπορούν ν’ αποκρυσταλλώσουν Ψυχή.

Ακριβώς αυτό είναι που μας ενδιαφέρει: η Αποκρυστάλλωση όλων των ψυχικών αρχών μέσα σε μας τους ίδιους ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.

Στην Ανατολή υπάρχουν δάσκαλοι που δυστυχώς δεν έχουν περιορίσει όλο αυτό το σύνολο των ανεπιθύμητων στοιχείων που φέρνει ο ψυχισμός τους. Περιορίζομαι να σας πληροφορήσω ότι στο Θιβέτ ονομάζονται τα στοιχεία αυτά «Ψυχικά Επιπρόσθετα». Στην πραγματικότητα τέτοια επιπρόσθετα είναι αυτά τα ίδια τα Εγώ, που προσωποποιούν τα ελαττώματα μας. Όταν κάποιος από αυτούς τους δασκάλους που ακόμη δεν έχει περιορίσει τα ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία του, έχει αναλάβει μια ομάδα μαθητών, αναμφισβήτητα αυ­τοί πρέπει να είναι φοβερά υπομονετικοί, να δέχονται όλη μέρα την σκαιότητα του δασκάλου. Οι μαθητές βλέπουν έκπληκτοι τέτοια ψυ­χικά επιπρόσθετα, να εμφανίζονται διαδοχικά μέσα από την προ­σω­πικότητα του δασκάλου. Θα φτάσει τέλος μια στιγμή που θα πρέπει η διαδοχή αυτή να σταματήσει και τότε θα μπορέσει ο Δά­σκαλος να εκφραστεί για να διδάξει. Αυτή είναι η βασική αιτία για την οποία οι μαθητές οποιουδήποτε από αυτούς τους δασκάλους, που ακόμη δεν έχει περιορίσει το Εγώ, έχουν μια υπομονή ανεπτυγ­μένη στο έπακρο. Αυτού του είδους οι μαθητές πρέπει να αντέχουν, να αντέχουν και να αντέχουν γιατί κάποια στιγμή ο Δάσκαλος γίνε­ται κύριος του σώμα­τος του και τους προσφέρει την διδασκαλία. Δεν είναι τίποτα το ευχά­ριστο να περιμένει κανείς όλη μέρα προσβολές από τον δάσκαλο του, να γίνεται θύμα των σκαιοτήτων του. Όμως στο τέλος έρχεται ο Δά­σκαλος κι’ αυτό είναι που ενδιαφέρει. Είναι Μποντισάτβας πεσμένοι που δεν έχουν διαλύσει το Εγώ. Όμως όπως τυχαίνει και είναι Μποντισάτβας πρέπει να αντέξουν μέχρις ότου έρθει ο Δάσκαλος να τους διδάξει. Έτσι σκέφτονται όλοι αυτοί οι θιβετιανοί μαθητές.

Συνεχίζοντας θα λέγαμε πως κάθε ψυχικό επιπρόσθετο είναι σαν ένα διαφορετικό πρόσωπο μέσα μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα επιπρόσθετα αυτά κατέχουν τους τρεις εγκεφάλους: τον νοητικό, τον συγκινησιακό και τον κινητικό-ένστικτο-σεξουαλικό. Δηλαδή κάθε εγώ ή επιπρόσθετο, που είναι το ίδιο, είναι ένα ολοκληρωμένο άτομο. Κάθε εγώ, κάθε επιπρόσθετο έχει το δικό του ατομικό κριτή­ριο, τις δικές του ιδέες, τις δικές του αντιλήψεις, επιθυμίες, πραγμα­τοποιεί καθορισμένες πράξεις. Κάθε επιπρόσθετο απολαμβάνει κά­ποια αυτονομία. Τα πράγματα απ’ αυτή την σκοπιά και με βαθειά με­λέτη μας οδηγούν στο λογικό και αναπόφευκτο συμπέρασμα, ότι μέσα μας υπάρχουν πολλά πρόσωπα. Το πιο σοβαρό είναι ότι όλα αυτά συγκρούονται μεταξύ τους, πολεμάνε για την υπεροχή τους. Κάθε ένα θέλει να είναι ο κύριος. Σε τι να μοιάζει το εσωτερικό αυτό σπίτι μας; Εγώ θα έλεγα ότι μοιάζει με μια κατοικία όπου ζούνε πολ­λοί υπηρέτες, που καθένας τους αισθάνεται αφέντης. Είναι φανερό ότι τα πράγματα από μια τέτοια σκοπιά παρουσιάζουν το εσωτερικό αυτό σπίτι φοβερό και ασυνήθιστο. Το ππερίεργο της υπο­θέσεως είναι ακριβώς οι ιδέες που σφυρηλατούνται από κάθε ένα από τους κύ­ριους του σπιτιού. Ο ένας λέει: «θα φάω, πεινάω» έρχε­ται ένας άλλος αντίθετα και λέει: «Στο διάβολο το φαγητό, θα δια­βάσω μια εφημε­ρίδα», πετάγεται ένας τρίτος και αποφασιστικά ενα­ντιώνεται: «τι φαΐ και τι διάβασμα, θα πάω στο σπίτι του τάδε φίλου μου», όλα λόγια ανάρμοστα. Η ανθρώπινη προσωπικότητα, ταραγ­μένη από τον εσω­τερικό αυτό διαξιφισμό, εγκαταλείπει τότε την δια­μονή της αυτή, για να φύγει, από τα ανοίγματα.

Αν μπορούσαμε να δούμε το σώμα μας, όπως ακριβώς είναι, ολόκληρο μπρος σ’ ένα καθρέφτη, μπορώ να σας βεβαιώσω ότι θα τρελαινόμασταν. Είμαστε ολόκληροι γεμάτοι από φοβερές αντιφά­σεις, κι αυτό είναι απαίσιο για όλους μας. Δεν έχουμε πραγματική, αληθινή ύπαρξη.

Στη γέννηση, είμαστε όλοι όμορφοι γιατί διαθέτουμε ένα πο­σοστό 3% ελεύθερης Συνείδησης, όπως αναφέρω στο έργο μου «Επαναστατική Ψυχολογία» το υπόλοιπο 97% βρίσκεται εγλωβισμένο στην πολυπλοκότητα του Εγώ. Ότι ελεύθερο στοιχείο υπάρχει γονιμοποιείται, βγαίνει στην ύπαρξη ενσωματωμένο ξανά. Έτσι ώστε το νεογέννητο κατέχει ακριβώς αυτό, ένα 3% ελεύθερης Συνείδησης μη εγκλωβισμένης σε κανένα εγώ. Το ποσοστό της Ου­σίας που εκδηλώνεται στο μωρό είναι ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Πώς θα έβλεπε ένα νεογέννητο τους μεγάλους, τους γονείς, τ’ αδέρφια του, τους συγγενείς του; Ακριβώς όπως εσείς θα βλέπατε κάποιον ναρκο­μανή. Όμως δείτε πώς οι μεγάλοι θεωρούν τους εαυτούς τους ικα­νούς να μορφώσουν το μικρό, το οποίο με την σειρά του αισθάνεται πολύ άσχημα, θύμα των εθελοντών δασκάλων του. Αυτό τους βλέ­πει από την δική του καθαρά σκοπιά, είναι ξυπνητό, συλλαμβάνει τα ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία των γονιών του, των αδερφών του, των συγγε­νών του. Βλέπει επίσης τα δικά του επιπρόσθετα που υπάρχουν στο περιβάλλον, στριφογυρίζοντας στην κούνια του. Κά­ποτε τα οράματά του είναι τόσο τρομακτικά, που δεν μπορεί να κά­νει τίποτε άλλο από το να κλαίει τρομοκρατημένο. Οι γονείς δεν κα­ταλαβαίνουν όλα αυτά τα συμβάντα στο περιβάλλον του μικρού, μερικές φορές καταφεύ­γουν στον γιατρό, στην χειρότερη περίπτωση φτάνουν σε πνευματιστές και μέντιουμ της κακιάς ώρας και κατα­φέρνουν να κανονίσουν το θέμα. Αυτή είναι η ασυνήθιστη κατά­σταση που ζει η κοιμισμένη αν­θρωπότητα. Εν πάση περιπτώσει το μικρό παιδί είναι θύμα όλων αυ­τών των ανοησιών των μεγάλων. Δεν του μένει παρά να ανέχεται το μαστίγιο των δημίων υπομονετικά, αυτή είναι η σκληρή πραγματικό­τητα. Αργότερα, όταν η ανθρώπινη προσωπικότητα διαμορφώνεται πραγματικά, αρχίζουν να μπαίνουν στο σώμα του μικρού όλα αυτά τα απάνθρωπα ψυχικά επιπρόσθετα που του ανήκουν. Έτσι διαφαίνονται αλλαγές στον χα­ρακτήρα, γίνεται ενοχλητικός, ζηλιάρης, οξύθυμος, κι’ άλλα πολλά. Αλήθεια, δεν είναι λυπηρό; Στο τέλος το μωρό γίνεται ώριμος άν­θρωπος. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν είναι πια ο μι­κρός παιχνι­διάρης, η αυτοσυνείδηση του χτες. Τώρα είναι ο παλιάνθρωπος της καντίνας, ο έμπορος, ο ασύδοτος, ο ζηλιάρης άν­θρωπος κλπ. Και στο τέλος γίνεται αυτό που το μικρό παιδί κοίταζε με τρόμο. Είναι ξεκάθαρο το γεγονός ότι το μικρό παιδί φοβόταν τον ώριμο άν­θρωπο, όμως τώρα έγινε κι αυτός τέτοιος και το χειρότερο είναι ότι αποκοιμήθηκε η συνείδηση του. Τώρα πια δεν είναι ικανός να δει με τρόμο τον εαυτό του.

Αλήθεια στην πραγματικότητα αδέρφια, κάθε ένα από τα ψυ­χικά επιπρόσθετα που βγαίνει στην επιφάνεια έχει ορισμένες υπο­χρεώσεις. θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς καμιά υπερβολή, ότι ο λη­στής π.χ. φέρνει μέσα του μια σπηλιά από ληστές, καθένας με ποίκιλ­λες υποχρεώσεις σε διαφορετικές μέρες, ώρες ή τόπους. Ο ανθρωποκτόνος φέρνει μέσα στην ψυχή του ολόκληρη λέσχη από φονιάδες. Καθένας τους έχει τις δικές του υποχρεώσεις κατά βάθος. Ο έμπορος φέρνει μια αλυσίδα από αγορές. Όμως πώς υφαίνεται ή ξεμπλέκεται η μοίρα μας; Πολλοί είναι αυτοί που αναφέρθηκαν στον Νόμο της Υποτροπής. Εμείς όμως στο πεδίο της έρευνας φτάσαμε ακόμη πιο μακρυά, γνωρίζουμε στο βάθος του τον ζωντανό μηχανι­σμό του Νόμου της Υποτροπής κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ο κύριος Χ λόγου χάριν σε μια περασμένη του ύπαρξη υπήρξε, θα λέ­γαμε, μοιχός αφήνοντας την γυναίκα του για μια άλλη. Είναι φανερό ότι ξαναγεννόμενος φέρνει στον ψυχισμό του το εγώ του μοιχού, το ίδιο εκείνο εγώ που τον οδήγησε στην πράξη. Αυτό δεν θα μπορέσει να εκφραστεί στα πρώτα παιδικά χρόνια, πράγμα αδύνατο. Αν το συμ­βάν έγινε στην ηλικία των 30 χρόνων π.χ. αναμφισβήτητα το εγώ του μοιχού θα παραμονεύει στο βάθος του ψυχισμού του, στο πεδίο του πανανθρώπινου, στις υποκειμενικές σφαίρες, μέχρις ότου φτάσει η σχετική ηλικία των 30 ετών. Και τότε το εγώ αυτό θα βγει με φοβερή δύναμη. Θα αποδυναμώσει το νοητικό κέντρο, το συγκι­νησιακό και το κινητικό-ένστικτο-σεξουαλικό κέντρο, για να ψάξει για την γυναίκα των ονείρων του. Αφού πρώτα έρθει σε τηλεπαθη­τική επαφή με το εγώ εκείνης της γυναίκας, ίσως μέχρι να βρεθούν σε κάποιο μέρος της πόλης, ίσως σε κάποιο πάρκο ή καμιά γιορτή. Είναι φανερό ότι θα ξανασυναντηθούν. Όμως αυτό που ενδιαφέρει είναι το πώς αυτό το εγώ μπορεί και σέρνει το νοητικό κέντρο, να κινεί το συγκινη­σιακό και το κινητικό προκειμένου να συναντήσει την γυναίκα των ονείρων του. Αναμφίβολα οι ίδιες ενέργειες θα πραγματοποιηθούν και μέσα σ’ εκείνη και η σκηνή θα επαναληφθεί πανομοιότυπα.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος κύριος X σε μια καντίνα τσακώ­θηκε σε περασμένη του ζωή με έναν άλλο για τον άλφα ή βήτα λόγο. Νομίζετε ότι από το γεγονός ότι το φυσικό σώμα παύει να υπάρχει το εγώ αυτό πρόκειται να εξαφανιστεί; Όχι μόνο θα συνεχί­σει να υπάρ­χει σε άγνωστη διάσταση, αλλά ξαναγεννόμενο, ξαναπέρνοντας ένα νέο φυσικό σώμα, θα φτάσει η στιγμή που θα ενεργοποιηθεί. Θα πε­ριμένει την ανάλογη ηλικία που είχε εκδηλω­θεί και στην περασμένη ζωή. Αν ήταν 25 χρόνων θα εκδηλωθεί στα 25. Θα μείνει στο βάθος του ψυχισμού μέχρι την κατάλληλη στιγμή. Οπωσδήποτε θα αποδυ­ναμώσει τα κέντρα της ανθρώπινης μηχανής για να επαναλάβει το κατόρθωμα, αφού έρθει σε τηλεπαθητική επαφή με το άλλο υποκεί­μενο Ψ και βρεθούν σε κάποια άλλη ίσως καντίνα. Εκεί με το βλέμμα θ’ αναγνωριστούν, θ’ ανταλλάξουν λό­για και η πράξη θα ξαναγίνει. Κοιτάτε πώς κάτω από την συνειδητή μας ζώνη και την λογική ικανό­τητά μας πραγματώνονται διάφορες υποχρεώσεις. Έτσι είναι πώς δουλεύει ο Νόμος της Υποτροπής, αυτή είναι η λειτουργία του. Είναι φανερό ότι τα πράγματα θεωρού­μενα από αυτή την σκοπιά αποκλεί­ουν πραγματικά την ύπαρξη μιας απόλυτης ελευθερίας, μιας ελεύθε­ρης βούλησης. Είναι πολύ μικρό το περιθώριο που έχουμε για ελεύ­θερη θέληση, είναι πολύ μικρό το περιθώριο ελευθερίας που κατέ­χουμε. Στην πραγματικότητα βρι­σκόμαστε μπλεγμένοι στην μηχανή του Νόμου της Υποτροπής κι αυτό είναι λυπηρό. Αν ο άνθρωπος δεν δουλέψει με την ίδια του την ζωή, θα χάσει τον καιρό του άθλια. Πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από τον Νόμο της Υποτροπής; Δουλεύο­ντας με την ίδια μας την ζωή.

Αναμφισβήτητα η ζωή μας είναι ένα σύνολο από κωμωδίες, δράματα και τραγωδίες. Οι κωμωδίες είναι για τους κωμικούς. Τα δράματα για τα φυσιολογικά άτομα, τα συνηθισμένα και οι τραγω­δίες για τους διεστραμμένους. Στα μυστήρια της αρχαιότητας δεν γί­νονταν δεκτοί οι τραγικοί, ήξεραν πως αυτοί ήταν τιμωρημένοι από τους θε­ούς και φυσικά ο φύλακας τους έδιωχνε με το σπαθί του. Πρέπει να καταστρέψουμε το Εγώ; Αυτό είναι κάτι λογικό. Τα εγώ είναι οι ηθο­ποιοί των κωμωδιών, των δραμάτων, των τραγωδιών. Θα μπορούσε να σταθεί κωμωδία χωρίς κωμικούς ηθοποιούς; Ένα δράμα χωρίς ερ­μηνευτές; Πιστεύετε ότι θα μπορούσε να παιχτεί σε οποιοδήποτε θέ­ατρο του κόσμου κάποια τραγωδία χωρίς τραγικούς ηθοποιούς; Σί­γουρα όχι. Τότε αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε την ίδια μας την ζωή τι πρέ­πει να κάνουμε; Δεν μένει άλλο φάρμακο από το να αφανίσουμε τους ηθοποιούς. Ποιοι είναι αυτοί; Πού ζουν; Για τι; Αλήθεια σας λέω ότι οι ηθοποιοί αυτοί είναι του χρόνου. Στην πραγματικότητα έρχονται από αρχαίες εποχές. Αν πούμε ότι το εγώ είναι ένα βιβλίο σε πολλούς τόμους λέμε μια μεγάλη αλήθεια. Αν βεβαιώνουμε ότι το εγώ έρχεται από πολλά χτες, είναι σίγουρο ότι το εγώ είναι χρόνος. Τα εγώ προ­σωποποιούν τον χρόνο, είναι τα ίδια μας τα ελαττώματα, τα ίδια μας τα λάθη κλεισμένα μέσα στο ρολόι του χρόνου, είναι η σκόνη των αιώνων στα βάθη του ψυχισμού μας.

Όταν ένας γνωρίζει την ακριβή διδακτική για την διάλυση του Εγώ, των ανεπιθύμητων αυτών στοιχείων που φέρουμε μέσα μας, πε­τυχαίνει ασυνήθιστες προόδους. Γίνεται απαραίτητο, αναντικατά­στατο το να γνωρίζει με ακρίβεια την διδακτική. Μόνο έτσι γίνεται δυνατό να διασπαστούν τα ανεπιθύμητα αυτά στοιχεία που φέρ­νουμε μέσα μας.

Σε κάποια περίπτωση γεννήθηκε ένα παιδί στην Ατλαντίδα. Μεγάλωσε σ’ ένα τόπο θαυμάσιο όπου βασίλευε μόνο η αρμονία, η γνώση, ο πλούτος, η τελειότητα, η αγάπη. Έφτασε η στιγμή που ο άνθρωπος αυτός με τις διάφορες τεχνικές και τις πειθαρχίες του νου έφτασε στην αυτοαποκάλυψη. Τότε με τρόμο κατάλαβε ότι έφερνε μέσα του στοιχεία απαίσια, κατάλαβε ότι χρειαζόταν ένα ειδικό γύ­μνασμα, ένα ψυχολογικό γύμνασμα. Βέβαια σ’ εκείνο το περιβάλλον της τελειότητας δεν υπήρχε τέτοιου είδους γυμνάσιο και δεν έμεινε άλλο φάρμακο από το να εγκαταλείψει το σπίτι των γονιών του και να εγκατασταθεί στα προάστεια οποιασδήποτε πόλεως της Ατλαντί­δος. Δημιούργησε έτσι για τον εαυτό του τα ψυχολογικά του γυμνά­σματα, που του επέτρεψαν να φτάσει στην αυτοανακάλυψη των ελαττωμάτων του. Φυσικά, εξουδετέρωσε τα ψυχολογικά του επι­πρόσθετα στοιχεία και ελευθερώθηκε. Στ’ αλήθεια αξιότιμα αδέρφια μου, οι χειρότερες αναποδιές μας προσφέρουν τις καλύτερες ευκαι­ρίες. Φτάνουν μέχρι εμένα γράμματα διάφορων αδερφών του Διε­θνούς Γνωστικού Κινήματος. Μερικοί διαμαρτύρονται για την οικο­γένειά τους, τ’ αδέρφια τους. Άλλοι για την γυναίκα τους, τα παιδιά τους, τον πατέρα τους ή και την μητέρα τους. Άλλες μιλάνε με τρόμο για τους συζύγους τους κλπ. και φυσικά ζητούν κάποια ανακούφιση για την πληγωμένη τους καρδιά. Μέχρι τώρα ανάμεσα σε τόσα γράμ­ματα δεν είδα ούτε ένα κάποιου ευχαριστημένου από τέτοιες αναπο­διές. Όλοι διαμαρτύρονται κι’ αυτό είναι το λυπηρό. δεν θέ­λουν το ψυχολογικό γύμνασμα, αντίθετα θέλουν να φύγουν απ’ αυτό κι εγώ σαν δάσκαλος νιώθω πόνο γι’ αυτό. Λέω: «φτωχοί άνθρω­ποι, δεν ξέρετε να επωφεληθείτε από το ψυχολογικό γύμνασμα, ζη­τάτε τον παράδεισο, δεν θέλετε να καταλάβετε την ανάγκη των αντι­ξοοτήτων, δεν θέλετε να πάρετε μέρος στις καλύτερες ευκαιρίες». Αλήθεια δεν θέλετε να φτάσετε στην αυτοανακάλυψη.

Όταν ένας θέλει να γνωρίσει τον εαυτό του, είναι σ’ αυτά τα γυμνάσματα του πόνου, όπου τα ελαττώματα που κρύβει ο καθένας εκδηλώνονται αναπόφευκτα. Ελάττωμα που ανακαλύπτεται μ’ αυτόν τον τρόπο, το δουλεύουμε βαθιά σ’ όλα τα επίπεδα του νου. Όταν πραγματικά, έχουμε κατανοήσει στην ουσία το τάδε ή το δείνα ψυχο­λογικό σφάλμα είμαστε έτοιμοι για την αποσύνθεσή του.

Ο εργένης επειδή δεν κατέχει το ποτήρι του Ερμή είναι φα­νερό ότι δεν μπορεί να δουλέψει στην Ενάτη Σφαίρα. Έτσι λοιπόν, μπο­ρεί να καλέσει την θεϊκή Μητέρα, την Στέλλα Μάρις, την Παρ­θένο της θάλασσας, αυτή την ζωντανή και φιλοσοφική φωτιά που βρίσκεται άδηλη σε κάθε οργανική ή ανόργανη ύλη την οποία λένε στο Ινδοστάν Κουνταλίνη. Όταν ένας καλέσει αυτού του τύπου την ενέρ­γεια, όταν συγκεντρώσει την καρδιά του, τον νου και τα πιο βαθειά του συναισθήματα σ’ αυτή, θα βοηθηθεί. Είμαι βέβαιος ότι αυτή η φλογερή δύναμη μπορεί να κάνει στάχτη, κοσμική σκόνη το ψυχικό επιπρόσθετο που θέλουμε να εκμηδενίσουμε. Τώρα, πρέπει να ξέ­ρουμε ότι η εξελικτική καταλυτική δύναμη που αναπτύσσεται στο σώμα του ασκητή γνωστικού, πολλαπλασιάζει την δύναμη του με την ηλεκτροσεξουαλική του δύναμη, ιδιαίτερα στο Σιδηρουργείο των Κυκλώπων… Για όλους αυτούς τους λόγους, η γυναίκα που έχει αρ­σενικό ή ο άνδρας που έχει ιέρεια, θα μπορούσαν να δουλέψουν πραγματικά και σε βάθος στην διάρκεια της μεταφυσικής σχέσης, οπότε αρκεί μόνο η απαραίτητη αυτοσυγκέντρωση τους στην Ντέβι Κουνταλίνη, την Ιερή Κόμπρα των Αρχαίων Μυστηρίων. Σαφώς ενι­σχυμένη με την ηλεκτρική δύναμη του σεξ, με τον μεταβατικό σε­ξου­αλικό ηλεκτρισμό, μπορεί στ’ αλήθεια να εξαφανίσει, να κάνει σκόνη και στάχτη πολύ γρήγορα, οποιοδήποτε ψυχικό επιπρόσθετο, που προηγουμένως έχουμε κατανοήσει.

Εν πάση περιπτώσει αξιότιμοι αδερφοί μου, αυτό που προέ­χει είναι να ανακαλύψουμε το ελάττωμα που θα καταπολεμήσουμε. Αυτό δεν πρόκειται να το βρούμε ΑΝ δεν ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΠΚΗ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Οποιαδήποτε αντί­ξοη κατάσταση προσφέρει πλούσιες ευκαιρίες. Δυστυχώς οι άνθρω­ποι θέλουν ν’ αποφύγουν τέτοιες καταστάσεις, διαμαρτύρονται αντί να ευχαριστούν για τέτοιες λαμπρές ευκαιρίες. Αυτό το ψυχολογικό γυ­μνάσιο είναι πολύ δύσκολο, αδύνατο, ή σχεδόν αδύνατο. Όμως όσο πιο δύσκολο είναι το γυμνάσιο, τόσο πιο καλύτερο είναι για την αυτοανακάλυψη. Ας υποθέσουμε ότι πρέπει να περάσουμε από κά­ποια κατάσταση σχετική με το σεξ. Να βρούμε ξαφνικά την γυ­ναίκα μας με κάποιον άλλο σε κάποια γωνιά του σπιτιού. Καθόλου ευχάρι­στη μια τέτοια συνάντηση, πραγματικά, όμως είναι εξαιρε­τική για την αυτοανακάλυψη. Ίσως στην διάρκεια του γεγονότος να εμφανιζό­ταν όχι μόνο η ζήλεια μα και ο θυμός, διαμαρτυρίες για την γυναίκα, ίσως μίσος, ένα εγώ της αυτοαγάπης που αισθανόταν πλη­γωμένο. Τελικά, τι κάνουμε; Πολύ ήρεμοι το βράδυ, ξαπλωμένοι στο κρεββάτι μας ανάσκελα, με το σώμα χαλαρό, τα μάτια κλειστά, ανα­πνέοντας ρυθμικά, επαναφέρουμε στον νου μας την σκηνή όπως ακρι­βώς συνέβη. Παρατηρώντας τα ψυχολογικά δεδομένα, θα βρούμε το εγώ της ζήλειας σαν πρώτη αιτία, ύστερα εκείνο της τρο­μερής οργής, μετά της αυτοαγάπης πληγωμένο θανάσιμα. Γυμνά αυτά τα τρία που πρωτοστάτησαν στην σκηνή, τώρα πρέπει να τα διαλύσουμε όταν θα τα έχουμε καταλάβει. Δεν μένει άλλη δουλειά παρά να τα κάνουμε στάχτη. Μπαίνει τώρα η δουλειά στην Ενάτη Σφαίρα ή ίσως μόνοι, μιας και είναι φανερό ότι τέτοιες στιγμές κα­νείς δεν έχει όρεξη για δουλειά στην Ενάτη σφαίρα, διότι είναι προ­σβε­βλημένος. Το μόνο που θα συνέφερε θα ήταν ένα καλό μπάνιο με ένα κιλό σαπούνι για να δει αν έτσι θα περάσει η κατάσταση. Όμως αν και παρ’ όλα αυτά που συνέβησαν προλάβει να έχει κάποια αυτονο­μία για να δουλεύει στο σιδηρουργείο των Κυκλώπων, τόσο το καλύτερο. Αυτό είναι να δουλεύει κανείς. Τότε στην αλχημεία πρέπει να καλέσει την Κουνταλίνη Σάκτι να την παρακαλέσει να περιορίσει πρώτα αυτό το βρομερό τέρας της ζήλιας, μετά από μια σωστή δου­λειά με το εγώ της ζήλιας, να συνεχίσει για να του κατα­στρέψει το τέρας της οργής. Μετά εκείνο της προσωπικής αγάπης. Βέβαια ο κό­σμος αγαπά πολύ τον ίδιο του τον εαυτό και αυτό το εγώ της προσω­πικής αγάπης είναι πολύ ριζωμένο σ’ όλο τον κόσμο. Αν μας κτυπή­σουν φιλικά στην πλάτη χαμογελάμε γλυκά. Αν όμως μας πουν κά­ποια προσβολή σοβαρευόμαστε και γινόμαστε φοβεροί. Το εγώ αυτό της προσωπικής αγάπης πρέπει να παταχθεί είναι το τρίτο που θα έπρεπε να φορτωθεί όλη την δύναμη της θεϊκής Σάκτι. Η εργασία αυτή επαναλαμβάνεται και τις επόμενες μέρες μέχρι να εκμηδενιστούν απόλυτα και τα τρία αυτά εγώ της μοιραίας σκηνής.

Σαφώς η πρακτική ζωή είναι αυτή που μας δίνει την δυνατό­τητα και το υλικό για την διάλυση του Εγώ. Οι αδερφοί έχουν την τάση να φεύγουν μπροστά στην πρακτική ζωή και να θέλουν να δια­λύσουν το εγώ μακρυά απ’ αυτή, πράγμα που είναι καθαρά παρά­λογο.

Θυμάμαι όταν δούλευα στην διάλυση του εγώ, που σε κάποια περίπτωση ένα παιδί μου έπεσε σ’ ένα σφάλμα, τόσο ανόητο που να πέσει με το αυτοκίνητο του πάνω σε κάποιο άνθρωπο, έναν εργάτη. Ασφαλώς αυτό μου κόστισε αρκετά, 2000 πέσος για τον τραυματία και άλλα τόσα για την αστυνομία προκειμένου ν’ αποτρέψω την φυλά­κιση του φτωχού αυτού παιδιού. Όμως το ζήτημα δεν τελειώνει εδώ. Η αλήθεια είναι ότι όταν πήγα να εξοφλήσω στο αστυνομικό τμήμα το χρέος, το παιδί μου αντί να ευχαριστηθεί διαμαρτυρόταν έντονα ότι διαφωνούσε απόλυτα με την πράξη μου, να πληρώσω 2000 πέσος σ’ εκείνο το δύστυχο εργάτη, που όμως εμένα μου φά­νηκε σωστό να βοηθήσω και του τάδωσα. την διαμαρτυρία αυτού του παιδιού συνό­δευαν λέξεις όχι βαριές όμως αρκετά αχάριστες. Θυμό δεν αισθάν­θηκα, επειδή είχα ήδη κατακτήσει την διάλυση του. Κάποιο πόνο όμως στην καρδιά, ναι κατάλαβα. Αμέσως κατέφυγα στον διαλογισμό για να δω σε τι οφειλόταν ο πόνος αυτός. Μπόρεσα να εξακριβώσω καθαρά την σκληρή πραγματικότητα ενός εγώ Προ­σωπικής Αγάπης που είχε πληγωθεί. Οπωσδήποτε την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης την έχω ήδη ανεπτυγμένη πολύ καλά και δεν μου ήρθε δύσκολο να συλλάβω αμέσως αυτό το εγώ. Αμέσως έριξα φορ­τία σεξουαλικού ηλεκτρισμού ενάντια στον δύ­στυχο. Το δούλεψα με­ρικές μέρες κι αυτό άρχισε να μικραίνει μέχρι πού πήρε την μορφή μικρού παιδιού. Συνέχισα αλύπητα για να φτάσω να το κάνω Κο­σμική Σκόνη. Κάπως έτσι πρέπει να δουλεύ­ετε αξιότιμα αδέρφια, όμως από πού πήρα το υλικό της δουλειάς μου; Ήταν ένα γεγονός συγκεκριμένο ξεκάθαρο και οριστικό. Όμως στους αδερφούς αρέσει ν’ αποφεύγουν τα πρακτικά προβλήματα της ζωής κι αυτό φαίνεται άτοπο, απόλυτα άτοπο.

Μια άλλη φορά και μ’ αρέσει παρενθετικά να δίνω ζωντανά παραδείγματα με σκοπό τον συλλογικό προσανατολισμό, είμαι πολύ επηρεασμένος από κάποια στενοχώρια εξ αιτίας των λόγων εκείνου του παιδιού που σίγουρα δεν ήταν ωραίοι. Επειδή ωστόσο πάντα ελέγχω τον νου μου και ποτέ δεν είχα έκρηξη νεύρων, δεν βγήκα από τα ρούχα μου. Πραγματικά αυτό ήταν ένας θρίαμβος, όμως δεν υπάρ­χει αμφιβολία ότι μέσα εκεί, πολύ βαθειά, υπήρχαν αντιδράσεις κα­θόλου ευχάριστες. Όταν εξερεύνησα με την αίσθηση της ψυχολο­γι­κής αυτοπαρατήρησης μέσα μου, ανακάλυψα με μεγάλη έκπληξη ένα εγώ σωματώδες, ρωμαλέο για να πούμε την αλήθεια αρκετά παχύ, τριχωτό σαν αρκούδα να προχωράει στον διάδρομο του παλιού αρχο­ντικού μου σπιτιού. Α! πόσο κρυμμένο μου ήσουνα καταδικα­σμένο, του είπα, τώρα θα σου δώσω μια. Με μένα δεν τα βγάζεις πέρα. Συ­μπέρασμα: κάλεσα την Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι, συνεχίζο­ντας να δουλεύω μικραίνοντας αυτό το τέρας μέχρι που η μητέρα Κουνταλίνη το εξαφάνισε. Αργότερα έμεινε η σκόνη κι’ αυτό εξα­φανίστηκε ολο­κληρωτικά. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι ότι εγώ αφιερώθηκα στο να το δουλεύω μέχρι να το διαλύσω, δουλεύο­ντας μέρα και νύ­χτα, σε όλες τις ώρες και στιγμές μέχρι να το εκμη­δενίσω.

Η αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης εξελίσσεται μέσα στον καθένα σας, σύμφωνα με την χρήση της. Μην ξεχνάτε ότι κάθε τι που δεν χρησιμοποιείται ατροφεί. Θα φτάσει η μέρα που η αί­σθηση της αυτοπαρατήρησης θα έχει εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο μέσα σας που θα μπορείτε να συλλάβετε τέτοια ψυχικά επιπρό­σθετα. Επι­πλέον θα δείτε το αποτέλεσμα μιας τέτοιας δουλειάς πάνω σε αυτά.

Στο όνομα της αλήθειας πρέπει να σας πω πως έτσι όπως εκεί στον ουράνιο θόλο υπάρχει μια Σελήνη, έτσι και μέσα μας υπάρχει μια Ψυχολογική Σελήνη. Έτσι όπως η Σελήνη που λάμπει στο στερέ­ωμα και έχει δύο πρόσωπα, αυτό που φαίνεται και εκείνο που δεν φαί­νεται, έτσι και μέσα μας η Ψυχολογική Σελήνη έχει δύο όψεις: την ορατή, που μπορούμε να κοιτάξουμε με την ψυχολογική αυτοπαρατήρηση και εκείνη που δεν είναι ορατή με μια απλή ματιά είναι σκοτεινή, άγνωστη, ανώνυμη. Κι όμως αυτή η τελευταία φαίνε­ται όταν η ψυχολογική αίσθηση αναπτυχθεί στον μεγαλύτερο βαθμό της. Νομίζω πως οι αδερφοί μου καταλαβαίνουν όλα
αυτά τα πράγματα. Τώρα πρέπει να ρίξουν όλο το βάρος της δου­λειάς ενάντια στα ψυχικά επιπρόσθετα του ορατού μέρους της ψυ­χολογικής Σελήνης. Πολύ αργότερα μέσα στον χρόνο θα πρέπει να ριχτείτε στα ανεπιθύμητα στοιχεία της Μαύρης Σελήνης, αυτά που δεν φαίνονται με μια απλή ματιά. Πολλοί άγιοι μπόρεσαν να φτάσουν και να εξου­δετερώσουν τα ψυχικά επιπρόσθετα του ορατού μέρους της Ψυχολο­γικής Σελήνης, όμως ποτέ δεν γνώρισαν κάτι για τα ανε­πιθύμητα στοι­χεία της άλλης όψεως της Σελήνης. Αν και υψώθηκαν μέχρι το Νιρ­βάνα, στο Μάχα ΠαραΝιρβάνα, έπρεπε αργότερα να επιστρέψουν για να συνεχίσουν την δουλειά τους με την κρυφή όψη της Σελήνης. Είτε πρόκειται για την πρώτη, είτε για την δεύτερη όψη της Ψυχολογικής Σελήνης τα στοιχεία για την δουλειά υπάρχουν στα ίδια τα γεγονότα της πρακτικής ζωής. Έτσι μη διαφεύγετε, μην προ­σπαθείτε ν’ απο­φεύγετε την πραγματική ζωή. Πρέπει να είστε πιο πρακτικοί αν θέ­λετε πραγματικά να εξαλείψετε τα εγώ. Σύμφωνα με την δουλειά που θα κάνετε το εγώ θα γίνεται σκόνη σιγά-σιγά και η ουσία η φυλακι­σμένη στο εγώ θα ελευθερώνεται. Αυτός είναι ο δρόμος για ν’ απο­κρυσταλλώσουμε μέσα μας αυτό που λέγεται Ψυχή.

Θα πρέπει να περάσετε όλες τις μεγάλες ηθικές κρίσεις. Αυτό δεν είναι θέμα καθαρά του νου, όχι, δεν πρόκειται γι’ απλή δημαγω­γία, για σκέτη πολυλογία, όχι. Επαναλαμβάνω, αν και ήδη το είπα παραπάνω, ότι αν το νερό δεν βράσει στους εκατό βαθμούς δεν μαγει­ρεύεται ό,τι πρέπει να μαγειρευτεί, δεν διαλύεται ό,τι πρέπει να διαλυ­θεί. Γι’ αυτό αν δεν περάσουμε από αυτές τις φοβερά δυνα­τές συγκι­νησιακές κρίσεις, δεν μπορούμε να φτάσουμε στην κατα­στροφή των Εγώ.

Όταν είδα εκείνο το εγώ της προσωπικής μου αγάπης, της φι­λαυτίας μου, που καλυμμένο άριστα βρισκόταν σε κρυφές πτυχές του ψυχισμού μου, αισθάνθηκα πόνο, είχα να περάσω από μεγάλες συ­γκινησιακές κρίσεις, υπόφερα πολύ, ναι πολύ, και στ’ αλήθεια μετάνοιωσα. Τότε κατόρθωσα να καταστρέψω το ανεπιθύμητο εγώ με την βοήθεια της Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι. Σαν ανακάλυψα πως είχα μέσα μου ένα δαιμόνιο πολύ διεστραμμένο που προκαλούσε οργή και που ερχόταν από πολύ παλιές εποχές, υπέφερα όσο δεν λέ­γεται. Πέ­ρασα από φοβερές συγκινησιακές κρίσεις, ντράπηκα, για τον εαυτό μου και κατάφερα με την Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι να θρυμματιστεί το απαίσιο ψυχικό στοιχείο. Έτσι λοιπόν μην αποφεύ­γετε τα ανεπι­θύμητα στοιχεία, θα τα συναντήσετε μέσα στην ίδια την πρακτική ζωή, αυτό που χρειάζεται είναι να είσαστε σ’ επιφυ­λακή και ν’ αγρυ­πνάτε σαν σε καιρό πολέμου. Μιλάμε τώρα, ναι, μιλάμε, αλλά τι λέμε; Έτσι πρέπει να προσέχουμε στα λόγια μας. Έχουμε συγκίνηση; Ναι έχουμε, τι είδους συγκίνηση είναι αυτή; Ίσως αισθανόμαστε μια συγκίνηση ακούγοντας τα ταγκό που τρα­γουδά ο Κάρλος Γκαρδέλ; Τι συγκινήσεις αισθανόμαστε; Είναι κα­λές; Είναι άσχημες; Θα ‘ναι ανώτερες ή απλά κατώτερες; Τι δείχνει το ότι πάμε σε κάποια γιορτή παρακινημένοι από κατώτερες συγκι­νήσεις, χορεύοντας κάτι σαφώς χυδαίο; Στην πρακτική μας ζωή έτσι πρέπει ν’ ανακαλύψουμε τις κα­τώτερες συγκινήσεις που υπαγορεύ­ουν εγώ κατώτερης συγκινησια­κής αξίας που οφείλουμε να κατα­στρέψουμε. Αν εμείς δεν ξεριζώσουμε, δεν ματώσουμε με το μαχαίρι της αυτοκριτικής τις κα­τώτερες συγκινήσεις, δεν θα είναι ποτέ δυ­νατό να αναπτυχθεί μέσα μας το Ανώτατο Συγκινησιακό Κέντρο που είναι ακριβώς τόσο απα­ραίτητο για την σύλληψη των μηνυμάτων που φτάνουν από τους ανώ­τατους Κόσμους. Είναι λοιπόν στην ζωή όπου πρέπει να ανακαλύ­ψουμε τον εαυτό μας, να προσέξουμε τα λόγια μας, τις σκέψεις μας, τις ιδέες μας. Σαν φτάνει στον νου κάποια σκέψη ασέλγειας, μια ανή­θικη σκηνή, νομίζετε ότι δημιουργήθηκε έτσι απλά; Τι δείχνει αυτό; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πίσω από αυτή την μοιραία οθόνη του νου, πίσω από την διαδοχή των νοσηρών αυτών μορφών, κάποιο εγώ ασέλ­γειας είναι εκείνο που ενεργεί. Αν υπάρχουν εγώ ασέλγειας και εξου­σιοδοτούνται από εκείνους τους κυλίνδρους που φέρουμε στον εγκέ­φαλο, σκηνές από αναμνήσεις και παθιασμένες μορφές, τότε τους κυλίνδρους αυτούς τους προ­βάλλει το εγώ στην οθόνη του νου. Αν ένας ταυτιστεί με τέτοιες άσχημες σκηνές, ενδυναμώνει τα εγώ. Έτσι ώστε αν σε κάποια τέ­τοια στιγμή προσβληθούμε από τέτοιου είδους σκέψεις, είναι ανα­γκαίο να καλέσουμε την θεϊκή Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι για να κάνει στάχτη αυτό το εγώ, με την εξαιρετικά φλογοβόλα δύναμη της. Αν δεν προχωρήσουμε έτσι, αν προηγουμένως ταυτι­στούμε με το ίδιο το εγώ, αν οι σκηνές ασέλγειας μας ευχαριστούν, τότε αντί να δια­λύσουμε αυτό το εγώ θα το ενισχύσουμε φοβερά. Καθένας μας βρί­σκεται αιχμάλωτος όλων αυτών των προσώπων, των διαφόρων δρα­μάτων, σκηνών ή κωμωδιών της ζωής. Καθένας μας έχει εγκλωβι­σμένη την συνείδηση μέσα στα εγώ του. Ας καταστρέ­ψουμε τα εγώ κάνοντάς τα στάχτη και η συνείδηση θα ελευθερωθεί. Μια ελεύθερη συνείδηση, είναι φωτισμένη συνείδηση, συνείδηση που μπορεί να δει, ν’ ακούσει, ν’ αγγίξει τις μεγάλες αλήθειες των Ανώτατων Κό­σμων. Είναι μια συνείδηση πάνσοφη και θεία.

Την ημέρα που θα εκμηδενίσετε απόλυτα το εγώ, το τελευ­ταίο που θα πρέπει να εκμηδενίσετε θα είναι τα σπέρματα του. Τα σπέρματα, φοβερά επικίνδυνα, μένουν μετά τον θάνατο του εγώ. Πρέ­πει κι αυτά με την σειρά τους ν’ αποδεκατιστούν, να γίνουν στά­χτη. Πρέπει να γίνουμε κύριοι του εαυτού μας, αν θέλουμε να γί­νουμε Βασιλείς και Ιερείς της Φύσεως σύμφωνα με την τάξη του Μελχισεδέκ. δεν θα μπορέσουμε να κυριαρχήσουμε πάνω μας όσο συνεχίζει να μένει η συνείδηση αιχμάλωτη των διαφόρων ανεπιθύμη­των στοιχείων του ψυχισμού μας.

Η συνείδηση που έχει κάνει κατοχή του εαυτού της είναι μια ελεύθερη συνείδηση. Μια συνείδηση που έχει κάνει κατοχή του εαυ­τού της είναι δεκτή στην τάξη του Μελχισεδέκ, είναι μια φωτι­σμένη συνείδηση, τέλεια. Αυτό είναι εκείνο που χρειαζόμαστε.

Την ημέρα που θα έχετε αποκτήσει φωτισμένη συνείδηση, την ημέρα στην οποία θα έχετε γίνει ελεύθεροι, στ’ αλήθεια αυτή την ημέρα θα έχετε αποκρυσταλλώσει αυτό που ονομάζεται Ψυχή και θα είσθε όλο Ψυχή μέχρι και τα φυσικά σας σώματα. Θα είστε φορτωμέ­νοι από κοσμικές εξουσίες και ιδιότητες, εξουσίες που θεο­ποιούν.

Σας δίδαξα σήμερα, λοιπόν, μια πρακτική διδακτική μέσω μιας οριστικής διαλεκτικής και σ’ αυτή την συγκεκριμένη στιγμή θα προχωρήσουμε στον Διαλογισμό. Όμως πιο πριν είναι απαραίτητο να ξέρουμε τι πράγμα ακριβώς θα δουλέψουμε, αλλιώς δεν έχει νόημα αυτό που θα κάνουμε. Μιας και είσαστε άτομα που αγωνίζεστε για την αυτοανακάλυψή σας, είναι σαφές ότι θα δουλέψετε πάνω σ’ ένα άλφα ή βήτα ψυχολογικό σφάλμα. Μήπως μεταξύ σας υπάρχει κά­ποιος που δεν ξέρει πάνω σε τι να δουλέψει; Είναι πιθανόν να υπάρ­χει σ’ αυτό το γκρουπ κάποιος αδερφός που δεν έχει καταλήξει σε ένα συγκεκριμμένο ελάττωμα για να το καταπολεμήσει. Αν είναι έτσι θα μου άρεσε να τον γνωρίσω. Ποιος απ’ όλους;

ΕΡ: Εγώ δουλεύω, όμως θα ήθελα να ρωτήσω συγκεκριμένα, γιατί στην πρακτική ζωή εμφανίζεται το ένα ή το άλλο ελάττωμα έτσι ώστε κανείς μπερδεύεται με ποιο να πρωτοδουλέψει. θα σας ζητούσα να μου λέγατε με ποιο ακριβώς να δουλέψω.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΑΜΑΕΛ: Με πιο δουλεύεις τώρα;

ΑΠ: Προσπαθούσα να δουλέψω με τον Διαλογισμό πάνω στην ασέλγεια, τον θυμό, τον φόβο και τότε μπερδεύτηκαν όλα.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Όμως πάνω σε ποιο δουλεύεις ειδικότερα; Βλέπω ότι είσαι άνθρωπος με κρίση και θα πρέπει να έχεις ειδικεύσει την δουλειά σου.

ΑΠ: Θέλησα να δουλέψω πάνω στην ασέλγεια.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Αυτό της ασέλγειας είναι βασικό και χρειάζεται την δουλειά μιας ολόκληρης ζωής, γιατί εδώ βρίσκεται το προπατορικό αμάρτημα, η ρίζα όλων των ελαττωμάτων. Όμως πάντα πρέπει να το δουλεύει κανείς ταυτόχρονα με κάποιο άλλο. Να δουλευτεί ο θυμός, αλλά η δουλειά για την ασέλγεια να συνεχιστεί· να δουλευτεί ο φθόνος, όμως η δουλειά για την ασέλγεια να συνεχιστεί. Να δουλευτεί η υπερηφάνεια αλλά η δουλειά για την ασέλγεια συνεχίζεται, αυτή είναι η βασική γραμμή.

ΕΡ: Σ’ ένα διαλογισμό πρέπει να εργαστούμε πάνω σε ο,τιδήποτε θυμόμαστε από το Εγώ;

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Αυτό το ο,τιδήποτε θυμόμαστε μου φαίνεται ασυνάρτητο, αόριστο, απροσδιόριστο, ανούσιο, ανόητο, άχρωμο. Ας σκεφτούμε με ακρίβεια ποιο ελάττωμα βρήκες στην πρακτική. Αν είσαι σ’ επιφυλακή όπως ο φρουρός σ’ εποχή πολέμου θάχεις ανακα­λύψει κάποιο ελάττωμα. Ποιο βρήκες; Σε τι κατάσταση βρίσκεσαι τώρα; Είπες κάποιο οργισμένο λόγο; Είχες κάποια λάγνη ορμή: Τι ανακάλυψες τελευταίο; Σε τι κατάσταση; Ήταν στο σπίτι; Στο μπαρ; Τι σου συνέβη, Κοιμάσαι;

ΑΠ: Ο θυμός.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Μια ορμή του θυμού, μ’ αρέσει που είσαι ειλι­κρινής ξέρεις. Είναι καλό. Λοιπόν αυτό πρέπει να κάνεις, να ζεις σ’ επαγρύπνηση και σ’ επιφυλακή όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου. Πού πήγε ο θυμός; Ποια στιγμή; Μπορείς να φανταστείς την στιγμή που αισθάνθηκες θυμό; Μπορείς να το κάνεις; Να το φανταστείς, να θυμηθείς πώς συνέβη το πράγμα; Λοιπόν τώρα θα δουλέψουμε πάνω σ’ αυτό. Θα ξεκινήσουμε από συγκεκριμένα πράγματα κι’ όχι από γεγονότα άχρωμα, αμυδρά, ανεπαίσθητα, ανούσια. Θα ξεκινή­σουμε από συμβάντα συγκεκριμένα, ξεκάθαρα, οριστικά, ας είμαστε 100% πρακτικοί. Ξανάφερε στον νου σου, φαντάσου πάλι την σκηνή του θυ­μού και πάνω σ’ αυτό θα δουλέψεις τώρα στον Διαλογισμό.

ΕΡ: Δάσκαλε, συμβαίνει όταν κάποιος ανακαλύπτει ένα ελάττωμα που τον έχει προσβάλλει, λόγου χάριν τον θυμό και παρακαλεί την θεϊκή του Μητέρα να τον βοηθήσει να περιορίσει…

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Από ποια περίσταση ξεκίνησες; Πότε έγινε; Σε ποιο δρόμο; Σε τι αριθμό; θέλω συγκεκριμένα γεγονότα, μη μου ανα­φέρεις αοριστολογίες.

ΑΠ: Έγινε χθες συγκεκριμένα, όταν σε μια στιγμή θυμού… δηλ. ήθελα να έρθω ν’ ακούσω την διάλεξη σας. Όμως αυτή η επιθυμία που είχα αισθάνθηκε πληγωμένη, γιατί η σύζυγος μου δεν ήθελε να πάω, τότε λοιπόν θύμωσα, όμως την ίδια κιόλας στιγμή παρακάλεσα την θεϊκή Μητέρα και το κατηγόρησα, όμως δεν ξέρω αν πέτυχα τίποτα.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Ας είμαστε πιο πρακτικοί, θύμωσες με την φτωχή σου σύζυγο, αλλά εσύ ξέρεις πια γιατί θύμωσες;

ΑΠ: Γιατί δεν με άφησε να έρθω στην διάλεξη.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Ώστε υπάρχει ο θυμός, δεν σε άφησε να έρ­θεις στην διάλεξη. Τι πληγώθηκε μέσα σου την στιγμή εκείνη;

ΑΠ: Η περηφάνια μου.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Τότε υπάρχουν δύο ελαττώματα: ο θυμός και η περηφάνια. Πάνω σ’ αυτά τα δύο εγώ θα δουλέψεις τώρα συγκεκρι­μένα και πρακτικά. Η παράκληση που έκανες την στιγμή εκείνη ήταν σωστή ενέργεια αν και κάπως επιπόλαιη. Σκέφτηκες ήδη πάνω σ’ αυτό; Ξαναφαντάστηκες την σκηνή; Πόσες ώρες ήσουνα στο κρεβάτι σου με το σώμα χαλαρό κάνοντας συνείδηση του τι σου συνέβη; θα μπορούσες να μου πεις ακριβώς; Διότι είναι πολύ επιπό­λαιο και χρει­άζεται να εμβαθύνουμε περισσότερο. Το νερό που κυλά με πολλές δίνες είναι νερό με μικρό βάθος. Χρειαζόμαστε νερό με μεγάλο βά­θος. Τα πηγάδια, θα λέγαμε με μικρό βάθος στην άκρη του δρόμου ξεραίνονται κάτω από το φως του ήλιου γίνονται βόρβορος γεμάτος αποσύνθεση. Τα βαθειά νερά αντίθετα, όπου ζουν τα ψάρια και υπάρχει ζωή μέσα τους είναι διαφορετικά. Πρέπει να εμβαθύνουμε περισσότερο. Πόσες ώρες έμεινες σε διαλογισμό ανοικοδομώντας την σκηνή;

ΕΡ: Θάθελα να μάθω το κύριο ψυχολογικό χαρακτηριστικό.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Βέβαια είναι βασικό το κύριο ψυχολογικό χα­ρακτηριστικό, γιατί όταν κάποιος το γνωρίζει το δουλεύει και γίνε­ται πιο εύκολη η καταστροφή του εγώ. Όμως θα σας πω μια μεγάλη αλή­θεια προτού ερευνήσουμε μέσα μας, με τον σκοπό να γνωρί­σουμε το βασικό ψυχολογικό χαρακτηριστικό. Θα έπρεπε να έχουμε δουλέψει αρκετά, το λιγότερο, μιά πενταετία, το λιγότερο γιατί δεν είναι τόσο εύκολο να μπορέσουμε ν’ ανακαλύψουμε το κύριο ψυχο­λογικό χαρα­κτηριστικό.

Πραγματικά ο καθένας μας έχει εσφαλμένες ιδέες πάνω στην προσωπικότητα του, επειδή βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από την φαντασία μας. Σκεφτόμαστε τον εαυτό μας σε λανθασμένη μορφή, γι’ αυτό οι άλλοι μας βλέπουν καλύτερα από εμάς τους ίδιους. δεν θα μπορούσε κανείς να βρει το κύριο ψυχολογικό χαρακτηριστικό του αν δεν έχει εξαλείψει σε μεγάλο ποσοστό, τα ψυχικά μη ανθρώ­πινα επιπρόσθετα. Γι’ αυτό αν θέλετε να γνωρίσετε το κύριο ψυχο­λογικό χαρακτηριστικό, πρέπει το λιγότερο να δουλέψετε πέντε χρόνια. Μετά από καμία πενταετία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στον εαυτό μας το αναδρομικό σύστημα εφαρμόζοντας το, τόσο στην σημε­ρινή, όσο και στις προηγούμενες ζωές μας. Τότε με μεγάλη έκ­πληξη θα δούμε πως την μια ή την άλλη φορά κάνουμε το ίδιο λάθος. Θ’ ανακαλύψουμε ένα λάθος κλειδί που σε όλη μας την ύπαρξη έχει διαπράξει τα χειρότερα σφάλματα και πάντα βρίσκεται χαρακτηρι­σμένο από ένα συγκεκριμένο έγκλημα το οποίο έχει αποτελέσει τον άξονα σ’ όλες τις προηγούμενες ζωές μας. Όμως για να εφαρμόσει κανείς με κάποια διαύγεια την άσκηση αυτή της αναδρομής πρέπει φυσικά να περιορίσει πρώτα πολλά εγώ. Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσα να πιστέψω ότι θα μπορούσε ν’ αποκαλυφθεί το κύριο ψυ­χολογικό χαρακτηριστικό, αν κανείς δεν χρησιμοποιήσει έξυπνα το αναδρομικό σύστημα. Πραγματικά για να το χρησιμοποιήσει με δι­αύγεια πρέπει επίσης να είναι ειλικρινής. Όταν η συνείδηση βρίσκεται αρκετά βυθισμένη στα εγώ δεν υπάρχει διαύγεια, οπότε η αναδρομική άσκηση κάτω από αυτές τις συνθήκες γίνεται κάτι από­μακρο αν όχι φανταστικό ή απατηλό. Αυτό είναι η γνώμη μου.

ΕΡ: Το πρωί αισθάνθηκα κάποια αντίδραση, όμως πρόκειται για διαφορετικό γεγονός που συνέβη άλλη στιγμή και υπακούει σε άλλα εγώ. στον Διαλογισμό, πρέπει να αφιερωθώ και στα δύο περιστατικά ή μόνο στο ένα;

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Βέβαια στον διαλογισμό πρέπει ν’ αφιερωθείς σ’ ένα μόνο, στην αρχή. Αργότερα αφιερώνεσαι σε άλλο. Τώρα προ­χώ­ρησε στην πρώτη περίπτωση με σκοπό να την δουλέψεις.

ΕΡ: Το εγώ, εκείνο που αφήνω έξω από τον Διαλογισμό δεν υπάρχει φόβος να ενισχυθεί;

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Το αφήνεις για άλλη φορά, όμως αν δεν θέλεις να ενισχυθεί, μη του δώσεις τροφή και θα δεις πως θ’ αδυνατήσει.

ΕΡ: Δάσκαλε, μας διδάξατε μια τάξη στην δουλειά που πρέπει να κάνουμε, κατά την διάρκεια της μέρας που εκδηλώνονται διάφορα ελαττώματα. Γι’ αυτό ίσως δεν σας κατάλαβα καλά όσον αφορά την αναζήτηση του κυρίου ψυχολογικού χαρακτηριστικού. Πώς μπορούμε να καταλάβουμε αυτό και πάνω σε τι πρέπει να δουλέψουμε;

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Πρέπει να υπάρχει μια τάξη στην δουλειά, εί­ναι φανερό, και συμφωνώ. Όμως φτάνοντας η νύχτα με το κορμί χαλα­ρωμένο θα εφαρμόσεις την αναδρομική σου άσκηση πάνω στην σημε­ρινή σου ύπαρξη ή τις προηγούμενες σου και λιγότερο στην ημέρα. Έτσι με τα στοιχεία φτιαγμένα ξανά στην σειρά και ταξινο­μημένα κα­τάλληλα, προχωράμε στην δουλειά μας: Πρώτα κάποιο γε­γονός στο οποίο μπορούμε ν’ αφιερώσουμε 15 με 20 λεπτά, άλλο γεγονός που ν’ αφιερώσω γύρω στην μισή ώρα, άλλο γεγονός σε 5 λεπτά. Όλα εξαρ­τώνται από την σπουδαιότητα των γεγονότων και με τέτοιου είδους κατάταξη μπορούμε να δουλέψουμε την νύχτα ήρεμα και με τάξη.

ΕΡ: Και για να τα διαλύσουμε;

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Πάλι με τάξη, γιατί σε κάθε εργασία πάνω στο άλφα ή βήτα συμβάν μπαίνουν οι παράγοντες της ανακαλύψεως, της κρίσεως και της εκτελέσεως. Σε κάθε στοιχείο εφαρμόζεις αυτά τα τρία: την ανακάλυψη: όταν το ανακαλύψεις, την κατανόηση: όταν το καταλάβεις, τον περιορισμό: με την βοήθεια της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνης. Έτσι γίνεται η εργασία. Γιατί έτσι και αρχίσεις την δουλειά πότε με το ένα πότε με το άλλο, σκέψου πως θα μπερδευ­τούνε τα πράγματα. Θα είναι για σένα δύσκολο γιατί στην πραγματικότητα, αλήθεια σου λέω, και θα επαναλάβω την φράση εκείνη που γράφει στην θεία Αινιάδα ο ποιητής της Μάντουα, Βιργί­λιος «και να είχαμε εκατό γλώσσες για να μιλάμε και χαλύβδινο τον ουρανίσκο μας δεν θα καταφέρναμε ν’ αριθμήσουμε απόλυτα τα ελατ­τώματα μας». Έτσι ώστε αν προσπαθούσες να δουλέψεις ένα ελάτ­τωμα σε δύο μήνες, άλλο σε άλλους δύο και αν είναι χιλιάδες τα ελαττώματα, πότε θα τα τελειώσεις όλα;

Ακόμα, το ένα ελάττωμα είναι συνδεδεμένο με ένα άλλο και εκείνο με ένα τρίτο. Σπάνια εμφανίζεται μόνο του ένα ελάττωμα, πά­ντοτε συνοδεύεται από κάποιο άλλο. Γι’ αυτό πρέπει να δουλέ­ψουμε με τάξη, αλλά κατάλληλα ταξινομημένα κάθε μέρα μέχρι να φτά­σουμε στο θρίαμβο.

ΕΡ: Μας μιλάτε για την ακαταστασία του σπιτιού. Ο Δάσκαλος G μιλά για την ακαταστασία του σπιτιού και για κάποιο προσωρινό αρχιοικονόμο και για κάποια εγώ που ικανοποιούνται από την δουλειά αυτή, όπως άλλα που δεν τους αρέσει η δουλειά, με σκοπό να σχηματίσουμε ένα διαρκές κέντρο βαρύτητας. Πώς μπορούμε να νοήσουμε κάτι τέτοιο;

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Ειλικρινά αυτό για έναν Αρχιοικονόμο που έτσι αναφέρεται από τους Νικόλ, Γκουρτζίεφ και Ουσπένσκυ μου φαίνεται μια ανοησία, χωρίς καμμιά αξία. Όσον αφορά εμένα, ή καλ­λίτερα αυτός που είναι εδώ μέσα μου, που διέλυσε το εγώ, ειλι­κρινά ποτέ δεν κατέφυγε στο σύστημα του Αρχιοικονόμου. Ότι υπάρχουν χρήσιμα εγώ, ναι, είναι αλήθεια όπως και το ότι υπάρχουν άχρηστα. Ότι υπάρχουν καλά εγώ, υπάρχουν κατά σωρούς όπως και κακά. Πρέπει να εξαφανίσουμε τα καλά όπως και τα κακά εγώ. Μια μέρα ένας φίλος μου έλεγε ότι είχε ένα εργοστάσιο παντελονιών στο Σαλ­βαδόρ: «Δάσκαλε, αν εξαλείψω το χρήσιμο Εγώ να φτιάχνω παντελόνια ατό εργοστάσιο μου, τότε ποιος θα συνεχίσει να φτιάχνει παντελόνια: θ’ αποτύχει η επιχείρησή μου». Μη σε νοιάζει, του είπα, φίλε μου. Αν εσύ καταστρέψεις αυτό το εγώ, ένα μέρος του Είναι που αντιστοιχεί σε κάθε είδους τέχνη, θα απασχοληθεί να κάνει παντελόνια και θα φτιάξει καλύτερα από σένα. Ο φίλος μου φάνηκε ικανοποιημένος και συνέχισε το καθήκον του.

Τα καλά εγώ, κάνουν μεν καλά έργα δεν ξέρουν όμως να τα κάνουν. Κάνουν το κακό όταν δεν πρέπει. Δίνουν ελεημοσύνη σ’ έναν ναρκομανή για ν’ αγοράσει την δόση του. Σ’ έναν μέθυσο για να συνεχίσει το μεθύσι του. Δίνουν ελεημοσύνη σ’ έναν πλούσιο που την ζητά για να κάνει το κομμάτι του. Τα εγώ του καλού δεν ξέρουν να κάνουν το καλό. Σε τελευταία ανάλυση εμείς πρέπει να τοποθετη­θούμε ενάντια στο καλό και ενάντια στο κακό. Ειλικρινά πρέπει να φτάσουμε πιο μακρυά από το καλό ή το καλό και να χουφτώσουμε το σπαθί της Κοσμικής Δικαιοσύνης. Ούτως ή άλλως τι είναι αυτό που καλούμε καλό: Ας συνειδητοποιήσουμε αυτό που ονομάζουμε καλό. Καλό είναι ότι βρίσκεται στην θέση του, κακό κάθε τι έξω απ’ αυτήν. Για παράδειγμα: η φωτιά είναι καλή, όμως το ίδιο είναι αν κάψει την κουρτίνα ή εσάς ζωντανούς; Πώς θα σας φαινόταν;

Το νερό στο ποτήρι είναι καλό, επίσης στην κουζίνα χρησι­μεύει για το πλύσιμο των πιάτων, όμως πώς σας φαίνεται όταν πλημ­μυρίζει όλα τα σπίτια: Άσχημο, έτσι δεν είναι; Γι’ αυτό καλό είναι ότι βρίσκεται στην θέση του και άσχημο ό,τι είναι έξω από την θέση του. Μια αρετή όσο καλή και να φαίνεται, αν εμφανιστεί έξω από τον τόπο της γίνεται άσχημη.

Θα άρεσε σε σας, σαν γνωστικοί απεσταλμένοι, να διδάξετε σε κάποια καντίνα ή ένα πορνείο; θα σας άρεσε; Νομίζω πως όχι, κι’ αν σας αρέσει, τότε δεν σας το συνιστώ γιατί θα ήταν κακό, παρά­λογο.

Ξαναλέω, καλό είναι ό,τι βρίσκεται στην θέση του και κακό ό,τι έξω απ’ αυτή. Έτσι τελικά και τα λόγια κακώς λέγονται όταν δεν χρειάζονται, θα μπορούσαμε να λέγαμε καλλίτερα ότι υπάρχει σω­στό και λανθασμένο. Έτσι το πιο σημαντικό στην ζωή είναι, θα λέ­γαμε, η καταστροφή των εγώ, άσχετα αν είναι καλά ή κακά.