Ειρήνη υμίν! Είναι επείγον να καταλάβουμε σε βάθος τις τεχνικές του διαλογισμού. Σήμερα θα μιλήσουμε σχετικά με το φωτισμένο κενό. Και αρχίζοντας αυτό το θέμα είμαι υποχρεωμένος να διηγηθώ όσα μπόρεσα άμεσα και προσωπικά να διαπιστώσω. Πιστεύω πως όλοι αυτοί που ακούνε αυτή την κασέτα είναι πληροφορημένοι για τον θαυμάσιο νόμο της μετεν­σάρκωσης, επειδή σε αυτόν στηρίζω την παρακάτω διήγηση.

Όταν η δεύτερη υποφυλή της τωρινής Μεγάλης Άριας Φυλής μας άν­θισε στην αρχαία Κίνα, εγώ ήμουνα μετενσαρκωμένος εκεί, τότε ονομαζό­μουνα Τσού-Λί. Πραγματικά εγώ ήμουν μέλος της δυναστείας Τσού. Σε εκείνη την ύπαρξη έγινα ενεργητικό μέλος του Τάγματος του Κίτρινου Δράκου, και είναι φανερό ότι σε εκείνο το Τάγμα μπόρεσα να μάθω με ακρίβεια την επιστήμη του διαλογισμού.

Έρχεται ακόμη στην μνήμη μου εκείνο το θαυμάσιο εργαλείο, ονο­μαζόμενο Άγια Ακαπάρους, το οποίο είχε 49 νότες. Ξέρουμε πολύ καλά το τι είναι ο Ιερός Νόμος του Αιώνιου Επτα-Παρα-Παρσινόκ, δηλαδή ο νόμος του Επτά. Αναμφισβήτητα 7 είναι οι νότες της μουσικής κλίμακας. Εάν πολλαπλασιάσουμε 7 επί 7, θα έχουμε 49 νότες τοποθετημένες σε 7 οκτά­βες.

Οι αδελφοί μαζευόμασταν στην αίθουσα του Διαλογισμού, καθόμα­σταν σε ανατολικό στυλ, με σταυρωμένα πόδια, τοποθετώντας τις παλάμες των χεριών με τέτοιο τρόπο ώστε το δεξί έμενε απάνω στο αριστερό. Καθό­μασταν σε κύκλο στο κέντρο της αίθουσας, κλείναμε τα μάτια μας και αμέ­σως βάζαμε πολλή προσοχή στην μουσική που ένας αδελφός πρόσφερε στον κόσμο και σε εμάς. Όταν ο καλλιτέχνης έκανε να δονήσει η πρώτη νότα στο Ντο, όλοι συγκεντρωνόμασταν. Όταν έκανε να δονεί η επόμενη νότα στο Ρε η συγκέντρωση γινόταν πιο βαθιά. Μαχόμασταν με τα υποκει­μενικά στοιχεία που φορτωνόμασταν στο εσωτερικό μας. Μπορούσαμε να τα αντεγκαλούμε, να τα κάνουμε να δούνε την αναγκαιότητα να τηρούνε απόλυτη σιωπή. Δεν είναι περιττό να υπενθυμίσουμε στους αγαπητούς μας αδελφούς ότι αυτά τα ανεπιθύμητα στοιχεία αποτελούν το εγώ, το εμένα τον ίδιο, το εσένα τον ίδιο, διάφορες οντότητες που προσωποποιούν ελατ­τώματα.

Όταν δονούσε η νότα Μι, εισχωρούσαμε στην τρίτη περιοχή του υποσυνείδητου και αντιμετωπίζαμε αυτό το πλήθος των διαφόρων ψυχικών επιπρόσθετων που σε αταξία κοχλάζουν μέσα στο εσωτερικό μας εμποδίζο­ντας την σιωπή και την ηρεμία του νου. Τα αντεγκαλούσαμε, προσπαθού­σαμε να τα καταλάβουμε και όταν το πετυχαίναμε εισχωρούσαμε πιο βαθιά με την νότα Φα. Είναι φανερό πως καινούριες μάχες μας περίμεναν με αυτή την νότα, διότι το να φιμώσουμε όλους αυτούς τους δαίμονες της επιθυμίας δεν είναι τόσο εύκολο. Το να τους αναγκάσουμε να τηρούν ησυχία και σιωπή δεν είναι απλό πράγμα, όμως με υπομονή το πετυχαίνουμε. Έτσι προχωρούσαμε με κάθε μία από τις νότες της μουσικής κλίμακας.

Σε μια πιο ψηλή οκτάβα συνεχίζαμε με την ίδια προσπάθεια. Έτσι σιγά σιγά αντιμετωπίζοντας τα διάφορα μη ανθρώπινα στοιχεία που φορτω­νόμαστε στο εσωτερικό μας, πετυχαίναμε στο τέλος να τα φιμώσουμε όλα και στα 49 επίπεδα του υποσυνείδητου. Τότε ο νους έμενε ήρεμος στην πιο βαθιά σιωπή. Αυτή ήταν η στιγμή στην οποία η Ουσία, η Ψυχή, το πιο αγνό που έχουμε μέσα μας, ξέφευγε για να πειραματισθεί το Πραγματικό. Έτσι εισχωρούσαμε στο Φωτισμένο Κενό, έτσι το Φωτισμένο Κενό εισέβαλλε σε μας. Και κινούμενοι στο Φωτισμένο Κενό πετυχαίναμε να γνωρίσουμε τους Νόμους της Φύσης αυτής καθ’ εαυτής, έτσι όπως είναι και όχι όπως φαινο­μενικά είναι.

Σε αυτόν τον τρισδιάστατο κόσμο του Ευκλείδη γνωρίζονται μόνο αιτίες και μηχανικά αποτελέσματα αλλά όχι οι φυσικοί νόμοι καθ’ εαυτοί. Έτσι στο Φωτισμένο Κενό οι νόμοι είναι μπροστά μας όπως πραγματικά εί­ναι. Σε εκείνη την κατάσταση μπορούσαμε να αντιλαμβανόμαστε με την Ουσία, με τις υπερθετικές αισθήσεις του Είναι, τα πράγματα στον εαυτό τους, έτσι όπως είναι. Στον κόσμο των φυσικών φαινομένων πράγματι αντι­λαμβανόμαστε μόνο την εμφάνιση των πραγμάτων, γωνίες, επιφάνειες, αλλά ποτέ ένα ολόκληρο σώμα σε ολοκληρωτική μορφή. Και το λίγο που αντιλαμβανόμαστε είναι παροδικό. Κανένας δεν θα μπορούσε να αντιλαμ­βάνεται τι ποσότητα ατόμων έχει π.χ. ένα τραπέζι ή μία καρέκλα κ.λ.π. Όμως στο Φωτισμένο Κενό αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα στον εαυτό τους έτσι όπως είναι, ακέραια.

Ενώ βρισκόμασταν βυθισμένοι στο Μεγάλο Φωτισμένο Κενό, μπο­ρούσαμε να ακούσουμε την φωνή του Πατέρα που είναι εν κρυπτώ. Αναμ­φισβήτητα σε αυτή την κατάσταση βρισκόμασταν σε αυτό που θα μπο­ρούσε να ονομασθεί έκσταση. Η προσωπικότητα έμενε σε παθητική κατά­σταση, καθισμένη εκεί πέρα στην αίθουσα του διαλογισμού. Το συγκινη­σιακό και κινητικό κέντρο συγχωνεύονταν με το διανοητικό κέντρο δη­μιουργώντας μία αντιληπτική και μοναδική ολότητα με τέτοιο τρόπο ώστε τα κύματα από όλα όσα βιώσαμε στο Κενό κυκλοφορούσανε από την αση­μένια χορδή και τα λαμβάναμε στα τρία κέντρα: συγκινησιακό, διανοητικό και κινητικό.

Όταν τελείωνε το Σαμάντι, επιστρέφαμε στο εσωτερικό του σώματός μας διατηρώντας τις αναμνήσεις από όλα όσα είχαμε δει και ακούσει. Όμως πρέπει να σας πω ότι το πρώτο που πρέπει να αφήσουμε για να μπορεί κά­ποιος να βυθιστεί για μεγάλο διάστημα στο Φωτισμένο Κενό είναι ο Φόβος. Το εγώ του φόβου πρέπει να κατανοηθεί. Ήδη ξέρουμε ότι η καταστροφή του γίνεται δυνατή ικετεύοντας στην θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη με σφοδρό­τητα και αυτή θα το εξαλείψει.

Μια οποιαδήποτε ημέρα, δεν έχει σημασία ποια, βρισκόμουνα στο Φωτισμένο Κενό, πιο πέρα από την προσωπικότητα, από το εγώ, από την ατομικότητα, βυθισμένος σε αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε το «Όχι», «Εκείνο», αισθάνθηκα ότι ήμουν όλα, όλα όσα έγιναν και θα γίνουν.

Πειραματίσθηκα την ενότητα της ζωής ελεύθερης στην κίνησή της. Τότε ήμουνα το λουλούδι, το ποτάμι που κρυστάλλινο τρέχει μέσα στην βραχώδη κοίτη του τραγουδώντας στην γλώσσα του ηδονές.

 Ήμουνα το πουλί που κατακρημνίζεται στα αβυθομέτρητα βάθη, ήμουνα το πουλί που κατακρημνίζεται στα αβυθομέτρητα βάθη, ήμουνα το ψάρι που πλέει ηδονικά μέσα στα νερά, ήμουνα το φεγγάρι, οι Κόσμοι, ήμουνα όλα όσα είναι, ήταν και θα είναι.

Τα συναισθήματα του εαυτού μου, το εγώ είχε φοβηθεί, αισθάνθηκα ότι εξαλειφόμουνα, ότι θα σταματούσα να υπάρχω σαν άτομο, ότι ήμουνα όλα εκτός από ένα άτομο και ότι ο εαυτός μου ο ίδιος έτεινε να πεθάνει για πάντα.

Πραγματικά γέμισα από άφατο τρόμο και γύρισα στην μορφή. Και­νούριες προσπάθειες μου επέτρεψαν ξανά την εισβολή στο Φωτισμένο Κενό και ξανααισθάνθηκα ανακατεμένος με όλα.

Σαν άνθρωπος, σαν άτομο, σαν εγώ είχα πάψει να υπάρχω. Αυτή η κατάσταση της συνείδησης γινόταν κάθε φορά και πιο βαθιά, έτσι ώστε οποιαδήποτε πιθανότητα για την ύπαρξη τελείωνε.

 Οποιαδήποτε πιθανότητα για την ατομική ύπαρξη έτεινε οριστικά να εξαφανισθεί. Δεν μπόρεσα να αντέξω παραπάνω και γύρισα στην μορφή. Την τρίτη προσπάθεια επίσης δεν μπόρεσα να την αντέξω, γύρισα στην μορφή.

 Από τότε ξέρω ότι για να πειραματισθεί κανείς το Φωτισμένο Κενό, για να αισθανθεί το ΤΑΟ στον εαυτό του, χρειάζεται να εξαλείψει το εγώ του τρόμου, αυτό είναι αναμφισβήτητο.

Ανάμεσα στους αδελφούς της Ιερής Τάξης του Κίτρινου Δράκου, αυ­τός που ξεχώρισε περισσότερο ήταν ο φίλος μου ο Τσάνγκ. Σήμερα ζει σε έναν από τους πλανήτες του Χριστού, όπου η φύση δεν είναι φθαρτή και ποτέ δεν αλλάζει, επειδή υπάρχουν δύο φύσεις: Η φθαρτή που αλλάζει και η μη φθαρτή που ποτέ δεν αλλάζει. Στους πλανήτες του Χριστού υπάρχει η αιώνια φύση, μη φθαρτή που δεν αλλάζει. Και ο Τσάνγκ ζει σε έναν από αυτούς τους κόσμους όπου απαστράπτει ο Χριστός. Ο Τσάνγκ απελευθε­ρώθηκε πριν αρκετές εποχές και ζει εκεί πέρα, σε εκείνο τον απομακρυ­σμένο πλανήτη με μια ομάδα αδελφών, που όπως και αυτός επίσης απελευ­θερώθηκαν.

Έτσι λοιπόν θα ήθελα να διδάξω τα επτά Μυστικά του Τάγματος του Κίτρινου Δράκου, αλλά με μεγάλο πόνο βλέπω πως οι αδελφοί από όλα τα μέρη, ακόμη δεν είναι έτοιμοι για να μπορούν να τα λάβουν και αυτό είναι αξιοθρήνητο.

Επίσης είναι αλήθεια ότι σήμερα δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιη­θούν οι 49 ήχοι του Άγια Ακαπάρους, διότι αυτό το μουσικό όργανο δεν υπάρχει πια. Υπάρχουν πολλές καθοδικές εξελίξεις από αυτό το όργανο, όμως είναι διαφορετικές, δεν έχουν τις 7 οκτάβες. Καθοδικές εξελίξεις είναι όλα τα έγχορδα όργανα: βιολί, κιθάρα, πιάνο κ.λ.π. Είναι όμως δυνατόν να φτάσουμε στην εμπειρία του Φωτισμένου Κενού με ένα απλό και πρακτικό σύστημα, που όλοι οι αδελφοί μπορούν να εξασκήσουν.

Θα σας περιγράψω αυτή την τεχνική, προσέξτε. Καθίστε στο ανατο­λίτικο στυλ με σταυρωμένα πόδια. Επειδή είστε δυτικοί αυτή η στάση είναι λίγο κουραστική για σας. Καθισμένοι στο δυτικό στυλ σε μια άνετη πολυ­θρόνα, τοποθετείστε ανοιχτή την παλάμη του αριστερού χεριού και το δεξί πάνω στο αριστερό. Θέλω να πω τον καρπό του δεξιού χεριού πάνω στην παλάμη του αριστερού χεριού. Χαλαρώστε το σώμα όσο περισσότερο είναι δυνατόν και μετά είσπνευσε βαθιά και πολύ σιγά. Όταν εισπνέετε να φα­ντάζεστε ότι η δημιουργική ενέργεια ανεβαίνει από τα σπερματικά κανάλια μέχρι τον εγκέφαλο. Εκπνεύστε βραχέα και σύντομα. Όταν εισπνέετε να προφέρετε το μάντραμ ΧΑΜ και να εκπνέετε προφέροντας το μάντραμ ΣΑΧ. Αναμφισβήτητα εισπνέουμε από την μύτη και εκπνέουμε από το στόμα. Όταν εισπνέουμε από την μύτη προφέρουμε διανοητικά την ιερή συλλαβή ΧΑΜ, αλλά όταν εκπνέουμε μπορούμε να προφέρουμε ηχηρά την συλλαβή ΣΑΧ (το Χ ακούγεται σαν χι).

Η εισπνοή γίνεται σιγανή και αργή, η εκπνοή βραχεία και γρήγορη. Πραγματικά η δημιουργική ενέργεια ρέει σε κάθε άνθρωπο από μέσα προς τα έξω, δηλαδή με φυγόκεντρο τρόπο, αλλά εμείς πρέπει να ανατρέψουμε αυτή την τάξη με τον σκοπό της πνευματικής υπέρβασης. Η ενέργειά μας πρέπει να ρέει με κεντρομόλο τρόπο, θέλω να πω, από έξω προς τα μέσα. Αναμφισβήτητα αν εισπνέουμε σιγά, η δημιουργική ενέργεια θα ρέει με κε­ντρομόλο τρόπο, από έξω προς τα μέσα. Αν εκπνέουμε βραχέα και γρήγορα τότε η ενέργεια θα γίνεται κάθε φορά πιο κεντρομόλος.

Κατά την διάρκεια της πρακτικής δεν πρέπει να σκεφτόμαστε απολύ­τως τίποτα. Τα μάτια πρέπει να είναι κλειστά και τον νου μας να δονεί μόνο το ΧΑΜ-ΣΑΧ και τίποτε άλλο. Σύμφωνα με την εξάσκηση η εισπνοή γίνε­ται κάθε φορά πιο βαθεία και αργή και η εκπνοή πιο βραχεία και γρήγορη.

Οι μεγάλοι Δάσκαλοι του διαλογισμού φτάνουν να μετατρέπουν την αναπνοή σε καθαρή εισπνοή και τότε η αναπνοή αναστέλλεται. Αυτό είναι αδύνατο για τους επιστήμονες και όμως πραγματικό για τους μύστες. Σε τέ­τοια κατάσταση ο Δάσκαλος λαμβάνει μέρος στο Νιβικάλπα-Σαμάντι ή Μάχα-Σαμάντι, έρχεται η εισβολή του Φωτισμένου Κενού, και σπεύδει σε αυτό το μεγάλο Κενό όπου δεν ζει κανένας και όπου ακούγεται μόνο ο Λό­γος του Πατέρα που ζει εν κρυπτώ.

Με αυτή την πρακτική πετυχαίνει κανείς την εισβολή του Φωτισμέ­νου Κενού με τον όρο να μην σκέφτεται τίποτα, να μην δέχεται στον νου καμία σκέψη, επιθυμία ή ανάμνηση. Ο νους πρέπει να μένει εντελώς ήρε­μος από μέσα, από έξω και στο κέντρο. Εκεί η σκέψη όσο ασήμαντη και αν είναι, γίνεται εμπόδιο για το Σαμάντι, για την έκσταση.

Αυτή καθ’ εαυτή η επιστήμη του διαλογισμού σε συνδυασμό με την αναπνοή προκαλεί καταπληκτικά αποτελέσματα.

Κανονικά οι άνθρωποι υποφέρουν από αυτό που λέγεται «ονειρώ­ξεις», άνδρες και γυναίκες υποφέρουν από αυτή την οδύνη, έχουν ερωτικά όνειρα, τα εγώ συνουσιάζουν τον ένα με τον άλλο, η δόνηση περνάει από την ασημένια χορδή μέχρι το φυσικό σώμα και έρχεται ο οργασμός με το χάσιμο της Δημιουργικής Ενέργειας. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν η σεξουα­λική ενέργεια ρέει από μέσα προς τα έξω, με φυγόκεντρο τρόπο. Όταν η σε­ξουαλική ενέργεια ρέει από έξω προς τα μέσα, με κεντρομόλο τρόπο, οι ονειρώξεις σταματούν, τότε αυτό είναι κέρδος για την υγεία.

Το Σαμάντι γίνεται κατά την διάρκεια της πρακτικής του διαλογι­σμού επειδή οι δημιουργικές ενέργειες ρέουν από έξω προς τα μέσα και εμποτίζουν την συνείδηση και την κάνουν στο τέλος να εγκαταλείψει το εγώ και το σώμα. Η συνείδηση ελευθερωμένη από το εγώ, σε απουσία του εγώ και έξω από το φυσικό σώμα εισβάλλει αναμφισβήτητα στο Φωτισμένο Κενό, λαμβάνει το ΤΑΟ. Αν κάποιος εξαλείψει το εγώ του φόβου, του τρό­μου θα μπορεί να παραμείνει στο φωτισμένο κενό χωρίς καμία απασχό­ληση. Θα αισθανθεί ότι η ατομική του άποψη διαλύεται, θα αισθανθεί να ζει στην πέτρα και στον βράχο, στο απομακρυσμένο αστέρι και στο πουλί που τραγουδάει σε οποιονδήποτε πλανήτη, αλλά δεν θα φοβάται και στο τέλος θα έλκεται προς την καταγωγή του. Μετατρεμμένη η συνείδηση, η ουσία σε ένα τρομερά θεϊκό πλάσμα, πιο πέρα από το καλό και το κακό, θα μπορεί να αναπαύεται στον Ιερό Απόλυτο Ήλιο. Εκεί σαν μικροκοσμικό αστέρι θα γνωρίσει όλα τα Μυστήρια του Σύμπαντος. Διότι είναι καλό να ξέρουμε ότι το Σύμπαν στον εαυτό του, όλο το ηλιακό σύστημά μας, υπάρ­χει στην εξυπνάδα του Ιερού Απόλυτου Ήλιου σαν μία αιώνια στιγμή. Όλα τα φαινόμενα της φύσης διαδικάζονται σε μία αιώνια στιγμή στην εξυπνάδα του Ιερού Απόλυτου Ήλιου, αλλά αν φοβάται θα χάσει την έκσταση και θα γυρίσει στην πυκνή μορφή.

Αγαπητοί μου αδελφοί πρέπει να εγκαταλείψουμε τον φόβο. αναμφι­σβήτητα δεν αρκεί να πούμε «θα πάψω να φοβάμαι», υπάρχει ανάγκη να εξαλείψουμε το εγώ του φόβου. Ναι! Αυτό διαλύεται αυστηρά με την εξου­σία της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνη Σάκτι. Πρώτα πρέπει να το αναλύ­σουμε, να το καταλάβουμε και αργότερα να επικαλεσθούμε την Ντέβι Κου­νταλίνη, την Ιδιαίτερη Κοσμική Θεϊκή Μητέρα μας, για να καταστρέψει αυτή το εγώ του φόβου. Μόνο έτσι μπορεί να βυθίζεται κανείς στο φωτι­σμένο κενό με απόλυτο τρόπο. Όποιος το κάνει θα ελκυστεί προς τον Ιερό Απόλυτο Ήλιο και θα γνωρίσει τα θαύματα του σύμπαντος.

Οι αδελφοί μας πρέπει να εξασκήσουν την τεχνική του διαλογισμού έτσι όπως την έχουμε δώσει. Να μην ξεχνάμε ότι πρέπει να χαλαρώνουμε το σώμα, αυτό είναι απαραίτητο. ΧΑΜ-ΣΑΧ είναι η Μεγάλη Πνοή. ΧΑΜ-ΣΑΧ είναι η ψυχή μας, ΧΑΜ-ΣΑΧ είναι επίσης ένα μάντραμ που μεταβάλ­λει τις δημιουργικές ενέργειες. Ο διαλογισμός σε συνδυασμό με τον ταντρι­σμό είναι φοβερός, ΧΑΜ-ΣΑΧ είναι το κλειδί. Ξέρουμε καλά ότι η Δη­μιουργική Ενέργεια χρησιμεύει για την αφύπνιση της συνείδησης. Σε συν­δυασμό με τον διαλογισμό αναμφισβήτητα βγάζει την συνείδηση μέσα από το στοιχείο-εγώ και την απορροφάει στο φωτισμένο κενό. Πραγματικά το φωτισμένο κενό είναι πιο πέρα από το σώμα, τις συγκινήσεις και τον νου.

Στην ανατολή σε μία αίθουσα διαλογισμού ένας μοναχός ρώτησε τον δάσκαλο: «Ποιο είναι το φωτισμένο κενό;». λένε τα κείμενα ότι ο δάσκαλος κλώτσησε τον μαθητή στο στομάχι και αυτός έπεσε αναίσθητος. Μετά ο μαθητής σηκώθηκε και αγκάλιασε τον δάσκαλο: «Ευχαριστώ δάσκαλε, έχω πειραματισθεί το φωτισμένο κενό». Παράλογο θα έλεγαν πολλοί, όμως δεν είναι έτσι, αυτό που συμβαίνει είναι ότι παρουσιάζονται πολύ ειδικά φαινό­μενα για το φωτισμένο κενό. Όταν ένα πουλάκι είναι έτοιμο να βγει από το αυγό, η μάνα του το βοηθάει ραμφίζοντας το τσόφλι, το πουλάκι συνεχίζει να ραμφίζει και έτσι βγαίνει με την βοήθειά της. Έτσι όταν κάποιος ωριμά­σει λαμβάνει την βοήθεια της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνη, βγαίνει από το τσόφλι της προσωπικότητας και του εγώ για να πειραματισθεί το Φωτι­σμένο Κενό, όμως πρέπει να επιμένουμε στον διαλογισμό.

Πρέπει να συνδυάσουμε έξυπνα την συγκέντρωση με τον ύπνο. Ύπνος και συγκέντρωση αναμιγμένα προκαλούν φώτιση. Πολλοί εσωτερι­στές πιστεύουν ότι με κανένα τρόπο δεν πρέπει να συνδυάζεται ο διαλογι­σμός με τον ύπνο του σώματος. Όμως αυτοί που σκέφτονται έτσι σφάλ­λουν, διότι ο διαλογισμός χωρίς ύπνο καταστρέφει τον εγκέφαλο. Πρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε τον ύπνο σε συνδυασμό με την τεχνική του δια­λογισμού, αλλά έναν ελεγχόμενο ύπνο, έναν εθελοντικό ύπνο, όχι έναν ύπνο χωρίς έλεγχο, όχι έναν παράλογο ύπνο, διαλογισμός και ύπνος συν­δυασμένα έξυπνα. Πρέπει να καβαλήσουμε τον ύπνο και όχι να μας καβα­λήσει ο ύπνος. Εάν δεν μάθουμε να καβαλάμε τον ύπνο θα έχουμε αποτύ­χει, αλλά να χρησιμοποιούμε τον ύπνο, τον διαλογισμό συνδυασμένο με τον ύπνο. Η τεχνική θα φέρει τους μαθητές στο Σαμάντι, στην εμπειρία του Φωτισμένου Κενού. Καθημερινά πρέπει να εξασκούμαστε, τι ώρα; την στιγμή που αισθανόμαστε διάθεση για να το κάνουμε και ιδιαίτερα όταν νυστάζουμε να το εκμεταλλευόμαστε για τον διαλογισμό. Εάν οι μαθητές ακολουθούν αυτές τις οδηγίες θα μπορούν κάποια μέρα να λάβουν το ΤΑΟ, θα μπορούν να πειραματισθούν την αλήθεια.

Πραγματικά υπάρχουν δύο τύποι διαλεκτικής: η λογική διαλεκτική του διανοητικού και η διαλεκτική της συνείδησης. Κατά την διάρκεια του Σατόρι δουλεύει η διαλεκτική της συνείδησης, τότε όλα τα εννοούμε από διαίσθηση ή δια μέσου λέξεων ή συμβολικών μορφών στην γλώσσα των πα­ραβολών του Χριστικού Ευαγγελίου, στην ζωντανή γλώσσα της Υπερθετι­κής Συνείδησης του Είναι. Στο Είναι για παράδειγμα, η διαλεκτική της συ­νείδησης ξεπερνάει πάντα την διαλεκτική της λογικής.

Ρώτησαν ένα μοναχό: «Γιατί το Μποντιντάρμα ήρθε από την δύση;». απάντηση: «Το κυπαρίσσι που είναι στον κήπο». Οποιοσδήποτε άνθρωπος θα έλεγε ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση, όμως έχει σχέση, είναι μία απά­ντηση που βγαίνει από την ουσία και που ξεπερνάει την διαλεκτική της λογι­κής. Το κυπαρίσσι, το δέντρο της ζωής, βρίσκεται παντού, δεν έχει σημασία η δύση ούτε η ανατολή, αυτή είναι η έννοια της απάντησης. Στο φωτισμένο κενό όλα γνωρίζονται «γιατί έτσι», από άμεση εμπειρία της αλήθειας.

Ο μαθητής θα πρέπει να εξοικειωθεί με την διαλεκτική της συνείδη­σης. Δυστυχώς η ικανότητα διατύπωσης των λογικών συλλήψεων όσο λα­μπερή και αν είναι και χρήσιμη ακόμα για όλες τις απόψεις της πρακτικής ζωής, καταλήγει εμπόδιο για την διαλεκτική της συνείδησης. Με αυτό δεν θέλω να απορρίψω την ικανότητα διατύπωσης των λογικών συλλήψεων, διότι όλοι την χρειαζόμαστε στο πεδίο των πρακτικών γεγονότων της ύπαρ­ξης. Κάθε ικανότητα έχει αναμφισβήτητα την ιδιαίτερη τροχιά της και είναι χρήσιμη μέσα σε αυτήν, αλλά έξω από την τροχιά της καταλήγει να είναι άχρηστη και βλαβερή. Ας αφήσουμε την ικανότητα διατύπωσης των λογι­κών συλλήψεων μέσα στην τροχιά της. Μέσα στο Σαμάντι ή το Παν-Σαμά­ντι ή στον διαλογισμό πρέπει πάντα να συλλαμβάνουμε και να βιώνουμε την διαλεκτική της συνείδησης. Αυτό είναι ζήτημα πείρας που ο μαθητής θα αποκτήσει σύμφωνα με την εξάσκηση στην τεχνική του διαλογισμού.

Ο δρόμος του βαθύ διαλογισμού περικλείει πολλή υπομονή, οι ανυ­πόμονοι τότε δεν θα πετύχουν να θριαμβεύσουν. Όσο υπάρχει σε εμάς η ανυπομονησία δεν είναι δυνατόν να βιώσουμε την εμπειρία του φωτισμένου κενού. Το εγώ της ανυπομονησίας αφού κατανοηθεί πρέπει να εξαλειφθεί, ας γίνεται κατανοητό αυτό με διαύγεια. Εάν προχωράμε έτσι θα λάβουμε το ΤΑΟ αυτό είναι φανερό. Ποτέ δεν θα μπορούσε να έρθει σε μας η εμπειρία του πραγματικού εφ’ όσον η συνείδηση θα συνέχιζε μποτιλιαρισμένη μέσα στο εγώ. Το εγώ αυτό καθ’ εαυτό είναι χρόνος. Όλη αυτή η πολλαπλότητα φαντασματικών στοιχείων που συνιστούν το εμένα τον ίδιο είναι μια σύ­νοψη του χρόνου. Η εμπειρία του φωτισμένου κενού είναι η αντίθεση, κα­ταλήγει έξω από τον χρόνο, πιο πέρα από τον χρόνο και τον νου. Ο χρόνος είναι όλη η πολλαπλότητα του εγώ, το εγώ είναι ο χρόνος. Έτσι λοιπόν ο χρόνος είναι υποκειμενικός, ασυνάρτητος, αδέξιος, βαρύς δεν έχει αντικειμε­νική πραγματικότητα.

Όταν κάθεται κάποιος σε μία αίθουσα διαλογισμού ή απλώς στο σπίτι του για να διαλογιστεί, όταν θέλει να εξασκήσει αυτή την τεχνική, πρέπει να ξεχάσει την ιδέα χρόνος και να ζήσει μέσα σε μια αιώνια στιγμή. Όποιοι αφοσιώνονται να διαλογίζονται και στην συνέχεια κοιτάνε το ρολόι, πραγ­ματικά δεν πετυχαίνουν την εμπειρία του φωτισμένου κενού. Εάν θα με ρω­τούσατε πόσα λεπτά πρέπει να χρησιμοποιούμε καθημερινά για τον διαλο­γισμό μισή, μία ώρα, δύο ώρες δεν θα υπήρχε απάντηση διότι αν κάποιος μπαίνει σε διαλογισμό και έχει την προσοχή του στον χρόνο δεν μπορεί να πειραματισθεί το φωτισμένο κενό, διότι αυτό δεν είναι του χρόνου. Αυτό είναι παρόμοιο με ένα πουλί που ενώ προσπαθεί να πετάξει το πόδι του εί­ναι δεμένο με ένα ξύλο. Έτσι δεν θα μπορούσε να πετάξει, θα υπήρχε ένα εμπόδιο. Για να πειραματισθούμε το φωτισμένο κενό θα πρέπει να απελευ­θερωθούμε από κάθε εμπόδιο. Πραγματικά το σημαντικό είναι να πειραματι­σθούμε την Αλήθεια, η Αλήθεια είναι στο Φωτισμένο Κενό. Όταν τον Ιησού, τον Μέγα Καμπίρ, τον ρώτησαν ποια είναι η Αλήθεια, ο δάσκα­λος διατήρησε βαθιά σιωπή. Όταν έκαναν την ίδια ερώτηση στον Γκαου­τάμα Σακιαμούνι, γύρισε την πλάτη και έφυγε. Η Αλήθεια δεν μπορεί να πε­ριγραφεί, δεν μπορεί να εξηγηθεί, ο καθένας πρέπει να την πειραματισθεί από μόνος του διαμέσου της Τεχνικής του Διαλογισμού.

Στο φωτισμένο κενό πειραματιζόμαστε την Αλήθεια, αυτό είναι ένα στοιχείο που μας μετατρέπει ριζικά. Πρέπει να εμμένουμε, πρέπει να είμα­στε επίμονοι. Μπορεί στην αρχή να μην πετύχουμε τίποτα αλλά με το πέ­ρασμα του χρόνου θα αισθανόμαστε ότι κάθε φορά γινόμαστε πιο βαθείς και μια οποιαδήποτε μέρα θα εισβάλλει στον νου μας η εμπειρία του φωτι­σμένου κενού.

Αναμφισβήτητα το φωτισμένο κενό στον εαυτό του είναι ο Άγιος Οκιντανόχ, ο πανταχού παρών, ο παν-διαπεραστικός, ο παντογνώστης, που αναθυμιάζει από τον εαυτό του τον Ιερό Απόλυτο Ήλιο. Μακάριος αυτός που θα πετύχει να κατακρημνισθεί μέσα στο Φωτισμένο Κενό, όπου δεν ζει κανένα πλάσμα, διότι εκεί ακριβώς είναι όπου θα πειραματισθεί το Πραγ­ματικό, την Αλήθεια. Η καρτερία γίνεται απαραίτητη. Καθημερινά πρέπει να εργαζόμαστε βαθιά μέχρι να πετύχουμε τον τελικό θρίαμβο. Η εμπειρία της Αλήθειας μέσω του διαλογισμού είναι θαυματουργή. Όταν πειραματίζε­ται κανείς την Αλήθεια αισθάνεται δύναμη για να επιμείνει στην εργασία πάνω στον εαυτό του.

Λαμπροί συγγραφείς έχουν μιλήσει για την ίδια την δουλειά, για το εγώ, για το εμένα τον ίδιο. Καλά έκαναν με το να μιλήσουν έτσι, αλλά ξέ­χασαν κάτι: την εμπειρία της Αλήθειας. Όσο ένα άνθρωπος δεν έχει πειρα­ματισθεί το Πραγματικό, δεν αισθάνεται εμψυχωμένος, δεν έχει αρκετή δύ­ναμη για να δουλεύει πάνω στον εαυτό του τον ίδιο, πάνω στο ίδιο το εγώ. Όταν κάποιος έχει περάσει αληθινά από τέτοια μυστικιστική εμπειρία, είναι διαφορετικός, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την επιθυμία του για Απε­λευθέρωση, θα δουλεύει αδιάκοπα πάνω στον εαυτό του για να πετύχει αληθινά μια ριζική, τελική και οριστική αλλαγή. Τώρα θα καταλάβετε αγα­πητοί μου φίλοι γιατί είναι απαραίτητες οι Αίθουσες Διαλογισμού.

Αληθινά αισθάνομαι λυπημένος όταν βλέπω ότι παρ’ όλο που έχω γράψει τόσα σχετικά με τον Διαλογισμό στα διάφορα χριστουγεννιάτικα μηνύματα των προηγούμενων χρόνων, δεν υπάρχουν ακόμα στις χώρες της νότιας και κεντρικής Αμερικής αίθουσες διαλογισμού ενώ θα έπρεπε ήδη να υπάρχουν. Τι είναι αυτό που έχει συμβεί; Υπάρχει Ραθυμία. Γιατί; Από έλ­λειψη κατανόησης, γίνεται απαραίτητο να καταλάβουμε. Το φτωχό διανοη­τικό ζώο, το λανθασμένα ονομαζόμενο άνθρωπος, χρειάζεται ενθάρρυνση. Χρειάζεται κάτι για να το εμψυχώνει στην μάχη του, χρειάζεται ερεθισμό για την εργασία πάνω στον εαυτό του. Ξέρω ότι το φτωχό διανοητικό ζώο από την φύση του είναι αδύνατο, βρίσκεται σε μία κατάσταση τελείως μειονεκτική: το εγώ είναι αρκετά δυνατό, η προσωπικότητα τρομερά αδύ­νατη και αν το αφήναμε έτσι μόνο του ίσα-ίσα θα μπορούσε να περπατήσει. Χρειάζεται κάτι που να τον ενθαρρύνει στην δουλειά, χρειάζεται ένα εσω­τερικό στήριγμα. Αυτό είναι δυνατό μόνο μέσω του διαλογισμού. Δεν θέλω να πω ότι όλοι μια και καλή θα πειραματισθούν το φωτισμένο κενό. Πραγ­ματικά θα πρέπει να φθάσουμε σε αυτή την εμπειρία δια μέσου διαφόρων βαθμίδων. Ο ευλαβής θα τις καταλαβαίνει κάθε φορά και περισσότερο. Η εσωτερική ώθηση του Είναι θα δίνει βιώσεις λίγο πολύ λαμπερές. Θα φθά­σει μία ημέρα στην οποία θα έχει τις καλύτερες βιώσεις, την άμεση εμπει­ρία της Μεγάλης Πραγματικότητας, τότε θα λάβει το ΤΑΟ.

Εκείνοι που θα ακούσουν αυτή την κασέτα να ζυγίσουν καλά τα λό­για μου, να τα συλλογίζονται. Δεν αρκεί απλώς να ακούμε, πρέπει να Ξέ­ρουμε να Ακούμε και αυτό είναι διαφορετικό. Αλλά αυτός που ακούει τον Λόγο και δεν τον κάνει λέει ο απόστολος Ιάκωβος, στην παγκόσμια επι­στολή του, μοιάζει με άνθρωπο που κοιτάζεται στον καθρέπτη και μετά γυρνάει την πλάτη και φεύγει. Πρέπει να πραγματοποιούμε τον Λόγο μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας. Δεν αρκεί να ακούσουμε αυτή την κασέτα. Πρέπει να τον μετατρέπουμε σε σάρκα, αίμα και ζωή εάν πράγματι θέλουμε την ρι­ζική μετατροπή. Πρέπει να επιμένουμε.

Μέχρι εδώ τα λόγια μου. Ειρήνη υμίν.