Υπάρχει μεταξύ μας ένα κρυμμένο μέρος από το δικό μας εγώ, που προφανώς ποτέ δεν βλέπουμε. Έτσι όπως η σελήνη έχει δύο απόψεις μια που φαίνεται και η άλλη η κρυμμένη πλευρά, έτσι επί­σης υπάρχει σε μας μια κρυμμένη πλευρά που ποτέ δεν βλέπουμε. Πρώτα απ’ όλα θέλω να εννοήσετε εσείς ότι έτσι όπως υπάρχει μια φυσική σελήνη που μας φωτίζει, υπάρχει επίσης μια ψυχολογική σελήνη. Εκείνη την ψυχολογική σελήνη την φορτωνόμαστε πολύ μέσα, είναι το εγώ, του εαυτού μας. Την ορατή πλευρά, την βλέπει όλος ο κόσμος με λίγη παρατήρηση, αλλά υπάρχει μια αόρατη πλευρά στην δική μας ψυχολογική σελήνη που με πρώτη ματιά δεν βλέπουμε.

Η ουσία, δυστυχώς, δεν έχει φωτίσει το κρυμμένο μέρος της δικής μας εσωτερικής σελήνης. Πραγματικά εμείς ζούμε σε μια μι­κρή ζώνη της δικής μας συνείδησης, έχουμε δημιουργήσει μια προ­σωπο­γραφία από τον εαυτό μας, αλλά μια προσωπογραφία δεν είναι η ολό­τητα.

Όταν επιτύχουμε η συνείδηση να διαπερνά σαν μια ακτίνα φωτός σ’ εκείνη την αόρατη πλευρά, τότε σ’ εκείνη την κρυμμένη πλευρά από τον εαυτό μας, η προσωπογραφία που έχουμε δημιουρ­γήσει, καταστρέφεται, μένει ελαττωμένη σε κοσμική σκόνη.

Είναι αξιοθρήνητο το να ζούμε μόνο σ’ ένα μικρό κλάσμα του εαυτού μας. Ότι αγνοούμε από τον εαυτό μας είναι πάρα πολύ.

Η κρυμμένη πλευρά που αγνοούμε συνηθίζει να είναι πολύ βαθιά, αλλά χρειάζεται να την γνωρίζουμε, θα μπορέσουμε να την γνωρίσουμε προβάλλοντας το φως της συνείδησης πάνω σ’ εκείνη την κρυμμένη πλευρά. Είναι σημαντική εκείνη η κρυμμένη πλευρά διότι είναι σ’ αυτή ακριβώς την πλευρά που είναι όλες οι αιτίες από τα δικά μας λάθη, οι αναρίθμητες μηχανικές αντιδράσεις, οι δικές μας πενιχρότητες, κλπ.

Ενώ δεν θα έχουμε φωτίσει εκείνη την κρυμμένη πλευρά με τις ακτίνες της συνείδησης, πραγματικώς θα είμαστε πολύ άσχημα σχετι­ζόμενοι όχι μόνο με τον εαυτό μας αλλά επίσης με τους άλ­λους.

Όταν ένας φωτίσει εκείνη την κρυμμένη πλευρά της ψυχολο­γικής σελήνης με τις ακτίνες της συνείδησης, θα γνωρίσει τα λάθη του, τότε θα ξέρει να δει τους άλλους. Αλλά όταν δεν φωτίσει με την συνείδηση του εκείνη την κρυμμένη πλευρά του εαυτού του, θα δια­πράξει το λάθος να την προβάλλει πάνω στους ανθρώπους που τον περιβάλλουν και αυτό είναι το σοβαρότερο.

Προβάλλουμε πάνω στους ανθρώπους όλα τα δικά μας ψυχολογικά ελαττώματα και αν είμαστε πενιχροί, όλους θα τους δούμε πενιχρά και αν είμαστε γεμάτοι από μύθους, όλους θα τους δούμε με αυτόν τον τρόπο και αν είμαστε ζηλιάρηδες νομίζουμε ότι οι άλλοι επίσης είναι ζηλιάρηδες και αν είμαστε βίαιοι δεν ξέρουμε να κατα­λάβουμε την βία του άλλου, πιστεύουμε ότι μόνο εμείς έχουμε δίκιο και οι άλλοι δεν το έχουνε.

Όταν νοιώθουμε αντιπάθεια για κάποιον είναι φανερό ότι εκεί είναι ακριβώς το ελάττωμα που εσωτερικά φέρουμε και το προβάλ­λουμε πάνω σε κάποιον.

Γιατί μας προκαλεί αντιπάθεια αυτός ή εκείνος ο άνθρωπος; Γιατί βλέπουμε σ’ αυτόν, αυτό ή εκείνο το ελάττωμα που τόσο μας πειράζει.

Ακόμα κι’ αν φαίνεται απίστευτο, ακόμα κι αν το απωθούμε, η αλήθεια είναι ότι εκείνο το ελάττωμα το έχουμε μέσα μας και το προβάλλουμε πάνω στον συνάνθρωπο.

Όταν ένας άνθρωπος το καταλαβαίνει, τότε προτίθεται να διαλύσει το στοιχείο που έχει ανακαλύψει και αν βλέπει ότι ο συνάν­θρωπος έχει αυτό ή εκείνο το ελάττωμα, είναι σίγουρο ότι στην κρυμμένη πλευρά που δεν βλέπει, στην κρυμμένη πλευρά του εαυτού του υπάρχει το συγκεκριμένο ελάττωμα.

Έτσι λοιπόν, είναι αξιοθρήνητο ότι είμαστε τόσο άσχημα συ­σχετισμένοι με τους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως έτσι όπως είμαστε άσχημα συσχετισμένοι με τον εαυτό μας, έτσι θα είμαστε άσχημα συσχετισμένοι και με τους άλλους. Αν ξέρουμε να συσχετιζόμαστε με τον εαυτό μας, θα ξέρουμε να συσχετιζόμαστε με τους άλλους, αυτό είναι φανερό. Σύμφωνα με το πώς προχωράει ένας άνθρωπος σ’ αυτό, θα μπορεί να καταλάβει πόσο λανθασμένα προχωράει στον δρόμο της ζωής.

Διαμαρτύρεται διότι οι άλλοι δεν είναι επιμελείς και αυτός, ναι, είναι. Νομίζουμε ότι οι άλλοι προχωράνε άσχημα διότι δεν είναι επιμελείς και εμείς που είμαστε επιμελείς ενοχλούμαστε εναντίον κάποιου διότι δεν είναι.

Αν ένας παρατηρεί την λεπτομέρεια, θα καταλάβει ότι εκείνοι δεν είναι επιμελείς αλλά εκείνο το ελάττωμα που βλέπει στον άλλον, υπεραφθόνως το έχει στον εαυτό του, σ’ εκείνη την άγνωστη πλευρά του εαυτού του.

Αυτός που πιστεύει ότι είναι πολύ επιμελής, μπορεί να συμ­βαίνει ότι δεν είναι και τόσο επιμελής όσο πιστεύει και πως υπάρχει αταξία μέσα στον εαυτό του, που αγνοεί και δεν αποδέχεται, δεν πι­στεύει, ούτε καταλαβαίνει. Αξίζει τον κόπο να μάθουμε εκείνη την άγνωστη πλευρά του εαυτού μας. ‘Οταν ένας πραγματικά προβάλλει το φως της συνείδησης πάνω σ’ εκείνη την άγνωστη πλευρά του εαυ­τού του, αλλάζει εντελώς.

Αν ανακαλύψει ότι είναι βίαιος, επί παραδείγματι, μαθαίνει να ανέχεται την βία των άλλων. Λέει στον εαυτό του: «εγώ είμαι βί­αιος, τότε, γιατί κάνω κριτική σ’ εκείνον που είναι βίαιος αν κι εγώ είμαι;». Όταν καταλαβαίνει ότι πραγματικά είναι άδικος με τον εαυτό του και φορτώνει την αδικία στον εαυτό του, μαθαίνει να ανέχεται την αδικία των άλλων.

Μας έχουν πει στην Γνώση ότι πρέπει να μάθουμε να δεχόμα­στε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των δικών μας συ­νανθρώπων. Αλλά δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε πραγματικά να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις από τους συ­νανθρώπους μας, αν δεν αποδεχόμαστε τις δικές μας δυσάρεστες εκ­δηλώσεις, αν δεν τις ξέρουμε. Και για να τις ξέρουμε πρέπει να ρί­ξουμε μια ακτίνα φωτός πάνω σ’ εκείνη την σκοτεινή πλευρά του εαυ­τού μας.

Πραγματικά, σ’ εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται είναι οι δυσάρεστες εκδηλώσεις που εσωτερικά φορτωνόμαστε και προβάλ­λουμε πάνω στους άλλους.

Έτσι όταν ένας ξέρει τις δικές του δυσάρεστες εκδηλώσεις, τότε μαθαίνει να ανέχεται τις δυσάρεστες εκδηλώσεις του συνανθρώ­που του.

Πραγματικά για να μπορούμε να αποκρυσταλλώσουμε στον εαυτό μας τον κοσμικό Χριστό, χρειάζεται αναπόφευκτα να μά­θουμε να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των άλλων και έτσι σιγά σιγά αποκρυσταλλώνουμε στον εαυτό μας τον Κύριο της Τελειότητας. Έτσι λοιπόν πρέπει να εννοήσουμε ότι ο Κύριος της Τελειότητας αποκρυσταλλώνεται σε μας μέσω του Αγίου που αρνεί­ται.

Υπάρχουν τρεις δυνάμεις σε μας πολύ σημαντικές, η πρώτη είναι ο Άγιος να βεβαιώνει, η δεύτερη ο Άγιος να αρνείται και η τρίτη ο Άγιος να συμφιλιώνει.

Για ν’ αποκρυσταλλώνουμε, επί παραδείγματι τον Άγιο που συμφιλιώνει (την τρίτη δύναμη, το Άγιο Πνεύμα, την ουδέτερη δύ­ναμη) χρειάζεται να μετατρέπουμε την Δημιουργική ενέργεια. Τότε εκείνη η καταπληκτική δύναμη έρχεται για να αποκρυσταλλώνει τα ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι.

Για να αποκρυσταλλώνουμε στον εαυτό μας την δεύτερη δύ­ναμη (αυτή του Κυρίου της Τελειότητας, αυτή του Ευλογημένου, αυτή του δικού μας Κυρίου, τον Χριστό) χρειάζεται αναπόφευκτα να μάθουμε να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώ­σεις των συνανθρώπων μας. Για να αποκρυσταλλώνουμε στον εαυτό μας την πρώτη δύναμη (αυτή του Αγίου που βεβαιώνει) χρει­άζεται να ξέ­ρουμε να υπακούμε στον πατέρα τόσο στους ουρανούς όσο και στην γη.

Ο Ιερός Απόλυτος Ήλιος, από τον οποίο αναβλύζει όλη η ζωή, θέλει να αποκρυσταλλώνει σε καθένα από μας αυτές τις τρεις αρχικές δυνάμεις της φύσης και του κόσμου: τον Άγιο να βεβαιώνει, τον Άγιο να αρνείται και τον Άγιο να συμφιλιώνει.

Συγκεκριμενοποιώντας μόνο το σημείο του Αγίου να αρνεί­ται, του Χριστού, χρειάζεται να αρνούμαστε τον εαυτό μας. Επανα­λαμβάνω, να μάθουμε να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των συνανθρώπων μας. Αλλά πώς αν πριν δεν έχουμε γνωρίσει τις δικές μας δυσάρεστες εκδηλώσεις;

Αν επί παραδείγματι, έχουμε θυμό, ξέρουμε ότι τον έχουμε. Αν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε θυμωμένοι, μανιώδεις, καυγατζήδες, είναι φανερό ότι εφόσον είμαστε συνειδητοί από αυτό, θα αρχίσουμε να συγχωρούμε αυτά τα ίδια λάθη στους άλλους και σαν αποτέλεσμα θα συσχετιζόμαστε καλύτερα με τον συνάνθρωπο. Αυτοί που έχουμε ζήλεια και αναγνωρίζουμε ότι την έχουμε, που την φορτωνόμαστε στην κρυμμένη πλευρά από την δική μας ψυχολογική σελήνη, μαθαίνουμε να συγχωρούμε τις δυσάρεστες εκδηλώσεις της ζήλειας που υπάρχει σ’ άλλους ανθρώπους. Αν εμείς είμαστε γεμά­τοι περηφάνεια, αν ξέρουμε πως την έχουμε, ξέρουμε πως είμαστε περή­φανοι και αναγνωρίζουμε ότι είμαστε, τότε μαθαίνουμε να βλέπουμε τους περήφανους με περισσότερη κατανόηση.

Ήδη δεν τολμούμε να κάνουμε κριτική, ξέρουμε ότι μέσα μας φορτωνόμαστε αυτά τα ίδια ελαττώματα.

Αν ένας άνθρωπος αισθάνεται τίμιος αισθάνεται ανίκανος να ψεύδεται και ξαφνικά συμβαίνει να τον πληγώνουν λέγοντας τον ψεύτη, πραγματικά (αν έχει αποδειχθεί ότι στην πλευρά της ψυχολο­γικής σελήνης, σ’ εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται από τον εαυτό του, υπάρχει ακάματο ψέμα με ασυνείδητο τρόπο) δεν θα αισθανθεί πληγωμένος όταν τον λένε ψεύτη, θα ξέρει να είναι επιεικής με τον συνάνθρωπο.

Πολλοί μπορούν να πιστεύουν πως είναι πολύ φιλελεύθεροι στον τρόπο συναναστροφής, πολύ δίκαιοι, αλλά αν ξαφνικά κάποιος τους λέει ότι δεν είναι, πως δεν είναι και τόσο φιλελεύθεροι ούτε τόσο δίκαιοι, θα μπορούσανε να προσβάλλονται διότι αυτοί αισθάνο­νται δίκαιοι και φιλελεύθεροι. Τότε αν αυτοί έχουν μάθει να προβάλλουνε προηγουμένως την συνείδηση τους πάνω στην κρυμ­μένη πλευρά του εαυτού τους, πάνω σ’εκείνη την κρυμμένη πλευρά που δεν φαίνεται ποτέ, θα αναγνωρίσουν από τον εαυτό τους κατεθείαν ότι δεν είναι και τόσο δίκαιοι ούτε και τόσο φιλελεύθεροι όπως σκεφτήκανε, στο βάθος όλων αυτών υπάρχει η αδικία, η ανεπιείκεια κλπ.

Όταν κάποιος προσπαθεί να τους πληγώσει σ’ αυτήν την αί­σθηση, δεν ανησυχούν διότι ξέρουν ότι τους λένε την αλήθεια.

Γίνεται λοιπόν πολύ σημαντικό να δούμε εκείνη την κρυμ­μένη πλευρά του εαυτού μας, εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται, εκείνη την πλευρά που βρίσκεται η κριτική, η επίκρισις.

Να είμαστε ειλικρινείς, να δούμε προς τα μέσα, να αυτοεξερευνηθούμε, να φωτίσουμε εκείνη την κρυμμένη πλευρά από τον δικό μας ψυχισμό, εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται, θα δούμε ότι τα ελαττώματα που σε άλλους κριτικάρουμε, τα έχουμε μέσα στον εαυτό μας, τότε όταν θα γίνει αυτό, θα σταματούμε να κάνουμε κριτική.

Η επίκρισις, η κριτική, γίνονται ακριβώς ελλείψει της κατα­νόησης.

Τι επικρίνουμε στους άλλους; Πως κάνουμε κριτική στους άλλους; Τα δικά μας ελαττώματα, αυτό είναι που κάνουμε κριτική. Πώς τα προβάλλουμε!

Είναι λυπηρό να ξέρουμε ότι εμείς προβάλλουμε τα δικά μας ψυχολογικά ελαττώματα πάνω στους άλλους.

Είναι λυπηρό να ξέρουμε ότι τους βλέπουμε έτσι όπως είμα­στε εμείς, βλέπουμε τον συνάνθρωπο έτσι όπως είμαστε εμείς, είναι κάτι που πρέπει να το εννοήσουμε. Όλοι έχουμε μια τάση να πιστεύ­ουμε για τον εαυτό μας ότι είναι τέλειος, ποτέ δεν μας έχει συμβεί να δούμε εκείνη την πλευρά της σελήνης, της δικής μας ψυχολογικής σελήνης, αυτήν την πλευρά που ουδέποτε φαίνεται.

Έχει φτάσει η ώρα να αυτοεξερευνηθούμε σοβαρώς για να γνωριζόμαστε στ’ αλήθεια. Φωτίζοντας πραγματικά εκείνο το κρυμ­μένο μέρος από τον εαυτό μας, την αόρατη πλευρά που φέρνουμε στο εσωτερικό μας, ανακαλύπτουμε με φρίκη ψυχολογικούς παρά­γοντες που με κανένα τρόπο δεν θα αποδεχόμαστε πως έχουμε. Πα­ράγοντες που θα απωθούσαμε αμέσως, παράγοντες που πιστεύουμε πως δεν έχουμε.

Αν ένα τίμιο άνθρωπο επί παραδείγματι, τον λένε κλέφτη εί­ναι μια προσβολή.

Γιατί θα προσεβάλλετο ένας τίμιος άνθρωπος αν τον λέγανε κλέφτη; Ο προσβαλλόμενος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την βία για να δικαιολογηθεί.

Το ίδιο το γεγονός ότι ένας τίμιος άνθρωπος προσβάλλεται όταν τον λένε κλέφτη αποδεικνύει ότι δεν είναι τίμιος. Αν πραγμα­τικά θα ήταν τίμιος δεν θα προσβαλλόταν.

Αν τον λένε κλέφτη, αν προσβάλλεται δεν είναι τίμιος. Αν αυ­τός ο άνθρωπος επί παραδείγματι, θα εφώτιζε με το δικό του φως της συνείδησης εκείνο το μέρος του εαυτού του που δεν φαίνεται, εκείνο το κρυμμένο μέρος της ψυχολογικής σελήνης του, με φρίκη θα ανα­κάλυπτε αυτό που δεν ήθελε να αποδεχθεί, θα ανακάλυπτε τα εγώ της κλοπής, κλέφτες, τι φρίκη! Αδύνατο. Αλλά έτσι είναι, σε μας υπάρχει το εγώ της κλοπής και ούτε από μακρυά το υποπτευό­μαστε ότι το αρ­νούμαστε, με κανένα τρόπο δεν το αποδεχόμαστε και μας προκαλεί φρίκη. Και όμως στο βάθος το έχουμε, φρικτό, αλλά έτσι είναι.

Όταν ήμουν στην δουλειά της διάλυσης του εγώ στον κόσμο των αιτιών, ξαφνιάστηκα, γιατί ποτέ δεν σκέφτηκα πως είχα μέσα στο εσωτερικό μου τα εγώ της κλοπής, και βρήκα μια ολόκληρη λε­γεώνα από τα εγώ της κλοπής. Αδύνατο, εγώ ποτέ δεν κλέβω από κα­νένα, ούτε πέντε δραχμές, πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται τα εγώ της κλοπής εκεί μέσα; Λοιπόν αδύνατο ή όχι αδύνατο, ακόμα κι’ αν το απωθούσα εκεί ήτανε είτε μ’ άρεσε ή όχι εκεί ήτανε.

Σας ειδοποιώ ότι στο πεδίο της πρακτικής ζωής είμαι κά­ποιος που θα μπορούσε να αφήσει ένα θησαυρό από αγνό χρυσό, εγώ δεν θα έπαιρνα ούτε ένα νόμισμα, αν και λέγεται ότι σε ανοικτό θησαυρό μέχρι και ο πιο δίκαιος αμαρτάνει, αλλά από αυτή την πλευρά είμαι σίγουρος πως δεν θα έσφαλα, ούτε αν μου άφηναν χρυσό σε σκόνη θα το έπαιρνα, ούτε ένα χιλιόγραμμο χρυσού.

Όμως με πόσο πόνο ανακάλυψα ότι εκεί στο βάθος υπήρ­χανε τα εγώ της κλοπής. Όταν παρατηρούσα με την αίσθηση της ψυχολο­γικής αυτοπαρατήρησης τα έβλεπα να το βάζουν στα πόδια σαν τον κλέφτη που κλέβει και φεύγει σιγά σιγά, φρικτά πρόσωπα της κλο­πής. Φοβήθηκα με τον εαυτό μου, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα στο να το ομολογήσω διότι αν δεν θα το ομολογούσα θα ήτανε σημείο ότι ακόμα θα ήτανε ζωντανά αυτά τα εγώ εκεί μέσα.

Ο υποκριτής έχει την τάση να κρύβει τα δικά του ελαττώ­ματα, έτσι λοιπόν δεν έχω κανένα πρόβλημα στο να το ομολογήσω.

Είχα αυτή την τάξη από τα εγώ. Αν και ζούσα μια τίμια ζωή, τα είχα. Αν και πλήρωνα τα χρέη μου στους ξένους, τα είχα.Τι έπρεπε να κάνω; Να τα καταστρέψω, να τα ελαττώσω σε κοσμική σκόνη και αυτό μου προκαλούσε φρίκη. Ναι αδελφοί μου, μέσα σε μας, στο εσωτερικό, σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά που δεν φαίνε­ται από τον εαυτό μας, φέρνουμε τερατουργήματα ανεκδιήγητα, απερίγραπτα. Εκεί ποιος πλένει τα χέρια του λέγοντας: «εγώ είμαι ένας καλός άν­θρωπος, εγώ δεν κλέβω από κανέναν ούτε πέντε δραχμές, έχω κάνει πολλά έργα ευσπλαχνίας, είμαι καλός σύζυγος, καλός πατέρας της οικογένειας, καλός γιος, δεν σκοτώνω, δεν κλέβω, δεν παίρνω την γυ­ναίκα του συνανθρώπου, τότε είμαι ένας Άγιος». Αυτοί που μιλάνε έτσι είναι σίγουρα υποψήφιοι για την κόλαση και για τον δεύτερο θά­νατο, είναι χαμένες περιπτώσεις. Κανένας από μας να μην πιστεύει ότι είναι άγιος διότι στην κρυμμένη πλευρά του εαυτού του, σ’ εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται, φορτώνεται ανεκδιήγητα τερατουργή­ματα, φρικτά, που ούτε από μακριά υπο­πτεύεται. Δυστυχώς οι άν­θρωποι δεν μένουνε παρά σ’ ένα μικρό μέ­ρος του εαυτού τους. δεν βλέπουν την ολότητα του πίνακα, μόνο βλέπουν μία γωνία και την προσωπογραφία που ο καθένας έχει δη­μιουργήσει για τον εαυτό του. Η προσωπογραφία του τίμιου ανθρώ­που, η προσωπογραφία του ελε­ήμονος ανθρώπου, κλπ.

Σύμφωνα με αυτή την προσωπογραφία οριοθετούμε την δική μας ύπαρξη και από εκεί πράττουμε και αντιδράμε αδιάκοπα. Εκεί είναι όλες οι πενιχρότητές μας, οι επικρίσεις, οι κριτικές αλλά νομί­ζουμε ότι είμαστε τέλειοι.

Αλλά αξίζει τον κόπο να συλλογιστούμε λίγο σ’ αυτά τα πράγματα, σ’ εκείνη την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, να έχουμε το θάρρος να τα δούμε. Όλος ο κόσμος το υποπτεύεται, αλλά κανένας δεν τολμά να δει αληθινά πρόσωπο με πρόσωπο εκείνη την κρυμμένη πλευρά του εαυτού του όπου βρίσκονται οι παράγοντες που φέρνουν διχόνοια στον κόσμο.

Η ζηλοτυπία, επί παραδείγματι, έχει μετατραπεί ας πούμε σε μηχανικότητα σ’ αυτόν τον πολιτισμό. Πόσο αναπόφευκτο είναι αυτό. Αν κάποιος έχει ένα αυτοκίνητο και ξαφνικά βλέπει ότι κά­ποιος πέρασε με ένα πιο όμορφο αυτοκίνητο, λέει «καλά εγώ θέλω να καλυτερεύσω λιγάκι, για να δω αν μπορώ να έχω ένα πιο όμορφο αυ­τοκίνητο». Πολλές φορές μπορεί να συμβαίνει ότι το αυ­τοκίνητο που χρησιμοποιεί του χρησιμεύει, γιατί όμως επιθυμεί άλλο καλύτερο; Απλώς από ζηλοτυπία η οποία είναι εκεί στην κρυμμένη πλευρά που δεν φαίνεται, στην κρυμμένη πλευρά της δικής μας ψυχολογικής σελήνης.

Πραγματικά έχει μετατραπεί, επαναλαμβάνω, η ζηλοτυπία σε μυστικό ελατήριο της πράξης και αυτό είναι πράγματι αξιοθρή­νητο. Όταν εμείς προχωράμε στην ψυχολογική αυτοεξερεύνηση θα γινόμα­στε κάθε φορά πιο συνειδητοί από τον εαυτό μας και αυτό εί­ναι το καλύτερο.

Έχει φτάσει η ώρα να εννοήσουμε ότι όσο εμείς δεν γνωρί­ζουμε αυτήν την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, θα είμαστε άσχημα συσχετισμένοι με τον συνάνθρωπο.

Είναι απαραίτητο να μάθουμε να σχετιζόμαστε καλύτερα με τον εαυτό μας για να μπορούμε να σχετιζόμαστε καλύτερα με τους άλλους. Πώς θα μπορούσαμε να συσχετιζόμαστε καλά με τον συνάνθρωπο, όταν ούτε εμείς δεν έχουμε συσχετισθεί καλά με τον εαυτό μας;

Πρέπει όχι μόνο να σκεπτόμαστε την φυσική σελήνη, αλλά και την ψυχολογική που εσωτερικά φορτωνόμαστε.

Τα δικά μας εγώ είναι ένα τρομερό τερατούργημα, και είναι στην κρυμμένη πλευρά που δεν βλέπουμε. Εκείνα τα οράματα που ο Δάντης είδε στην θεία Κωμωδία «φρικτά, νύχια γαμψά και πτερύγια, δόντια, οπλές, τερατουργήματα και τέρατα» υπάρχουνε στην κρυμ­μένη πλευρά του εαυτού μας, σ’ εκείνη την πλευρά που δεν βλέ­πουμε.

Στη δουλειά πάνω στον εαυτό μας υπάρχουνε βήματα πολύ δύσκολα. Όταν δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας αλλάζουμε.

Πραγματικά όταν αλλάζουμε παρεξηγούμαστε άσχημα από τους συνανθρώπους μας. Συμβαίνει ότι οι συνάνθρωποί μας δεν θέ­λουν να αλλάξουν, μένουν εμφιαλωμένοι στον χρόνο, είναι το αποτέ­λεσμα από πολλά χθες και αν εμείς αλλάζουμε, αυτοί φωνάζουν και διαμαρτύρονται και μας κρίνουν λανθασμένα. Όλα αυτά πρέπει να τα ξέρει ο γνωστικός σπουδαστής.

Στον κόσμο έχουν γραφτεί πολλοί ηθικοί κώδικες, αλλά τι πράγμα είναι η ηθικότητα; Μήπως θα χρησίμευε για την διάλυση του εγώ; Θα μπορούσε να φωτίσει την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, την πλευρά που δεν βλέπουμε; Θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην αγιότητα; Τίποτα από αυτά. Η ηθικότητα είναι γέννημα των συνη­θειών του τόπου και της εποχής της. Αυτό που σ’ ένα μέρος εί­ναι ηθικό, σ’ άλλο μέρος είναι ανήθικο, αυτό που σε μια εποχή ήτανε ηθικό, σ’ άλλη έπαψε να είναι. Έτσι λοιπόν σε τι καταλή­γουμε; Σε τι ωφελεί η ηθικότητα;

Στην Αρχαία Κίνα το να σκοτώσεις τον πατέρα σου ήταν δί­καιο, όταν αυτός ήταν αρκετά γέρος και ανίκανος να συντηρεί τον εαυτό του. Τι θα λέγαμε εμείς εδώ αν ένας άνθρωπος σκότωνε τον πατέρα του; Πατροκτόνος, αλήθεια; Έτσι λοιπόν, η ηθικότητα είναι σκλάβα των συνηθειών του τόπου και της εποχής. Επαναλαμβάνω. Τότε, σε τι χρησιμεύουν οι ηθικοί κανόνες που στον κόσμο έχουν γραφτεί; Τι χρησιμεύουν τόσες λάμψεις ηθικής; Θα μπορούσαν αυ­τοί να διαλύουν το εγώ; Θα μπορούσαν να φωτίζουν το πρόσωπο της δι­κής μας ψυχολογικής σελήνης; Τίποτα δεν χρησιμεύουν. στον δρόμο της διάλυσης του εγώ σε πρώτη ματιά θα φαινόμαστε ανήθι­κοι, τότε σε τι είδους ηθική χρειάζεται να συνεχίζουμε; Ποια; Αν δεν χρησιμεύ­ουν οι ηθικοί κώδικες; Τότε τι;

Υπάρχει ένας τύπος ηθικής που εσείς δεν ξέρετε. Μερικοί την ξέρουν στα Ιμαλάια. Αναφέρομαι σε αυτόν τον τύπο ηθικής της ευ­θείας διαγωγής της φύσης, αυτή την ηθική που οι θιβετανοί συγκέ­ντρωσαν στα ΠΑΡΑΜΙΤΑΣ.

Κρίμα που τα ΠΑΡΑΜΙΤΑΣ δεν μπορούν να μεταφραστούν στην δυτική γλώσσα. Τα έχω ψάξει και δεν τα έχω βρει, ηθική πραγ­ματική, τότε ποιος τα καταλαβαίνει;

Μήπως εσείς το καταλάβατε ή μήπως όχι; Αν εσείς αλλάξετε μπορεί να συμβεί οι άνθρωποι να στρέφονται εναντίον σας. Αν κά­ποιος από σας αλλάξει, μπορεί να συμβεί όλοι αυτοί που εδώ είμα­στε, να τον κρίνουμε άσχημα, να τον δείχνουμε με το δάκτυλο σαν ανήθικο, μοχθηρό. «Κοιτάξτε τι έχει κάνει», δηλαδή, αναβλύζει η επίκρισις. Είναι γιατί οι άνθρωποι θέλουνε να παραμένει ο μυημένος εμφιαλωμένος στο παρελθόν, με κανένα τρόπο δεν θέλουνε να ανα­βλύζει ο μυημένος στο καινούργιο, να αλλάζει.

Όταν ο μυημένος αλλάζει είναι άσχημα μεταφρασμένος, λαν­θασμένα κρινόμενος. Έτσι το εγώ είναι χρόνος και το εγώ των άλλων δεν μπορεί να ανέχεται το ότι κάποιος ξεφεύγει από τον χρόνο, δεν το συγχωρεί με κανένα τρόπο.

Εμένα με πετάξανε από το σπίτι του πατέρα μου, διότι απο­φάσισα να αλλάξω, με είχανε αρκετά βασανισμένο. Ο χάρακας των καθηγητών κτυπούσε πάνω σε μένα αδιάκοπα, μου τραβάγανε τα αυ­τιά. Με χτυπούσανε στο κεφάλι διότι δεν κατείχα τα μαθήματα που γι’ αυτούς ήταν πολύ θεμελιώδη, πράγματα που γι’ αυτούς είναι εύ­κολα και καμαρώνουν να τα έχουνε. Επίσης με πετάξανε από το σπίτι του πατέρα μου και με πετάξανε από το σχολείο, με πετάξανε από όλα τα μέρη. Συμπέρασμα: εγώ ήμουνα μια θεομηνία, απλώς άλλαζα, δεν ήθελα να συνεχίσω μέσα στον χρόνο. Τότε, με καταδικάσανε σαν αιρετικό, μοχθηρό, τρομερό, μέχρι που με κατα­δίωκαν για να με σκο­τώσουν, εχθρός υπ’ αριθμόν ένα από την ορθό­δοξη θρησκεία. Συμπέ­ρασμα: τοποθετήθηκα έξω από το κύμα, δεν μπορούσανε να μου συγχωρήσουν να φύγω από την γραμμή και δεν μου το συγχωρήσανε.

Αν ένας από σας αλλάξει, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι όλοι οι άλλοι θα του κάνουνε κριτική, θέλουμε ακόμη και τον ίδιο τον Δά­σκαλο να περπατάει σύμφωνα με μερικούς κανόνες τοποθετη­μένους στον χρόνο και σας βεβαιώνω ότι εσείς, δεν θα με βλέπατε με ευχαρί­στηση αν εγώ θα ξέφευγα από τους κανόνες. Έχετε τους δι­κούς σας κανόνες και αν εγώ φύγω από αυτούς τους κανόνες, τότε τι; Ήδη δεν θα το βλέπατε με ευχαρίστηση αυτό. Πιθανόν θα πείτε «κοιτάξτε αυτό που κάνει και είναι ένας Δάσκαλος, αδύνατον αυτός δεν είναι ένας Δάσκαλος, γιατί; Διότι θέλησα να φύγω από την γραμμή, διότι δεν θέλησα να συνεχίζω μέσα στους κανόνες σας, διότι δεν θέλησα να συ­νεχίζω εμφιαλωμένος στον χρόνο, διότι δεν ήθελα να συνεχίζω κλει­σμένος στον κώδικα της ηθικής. Αν και φαίνεται απί­στευτο, ο καθέ­νας από εσάς συνεχίζει ένα συγκεκριμένο κώδικα ηθικής, μερικοί από εσάς θα συνεχίζουν τις δέκα εντολές, που ήδη είναι εγκατεστη­μένες και από εκεί δεν φεύγουν ούτε με κανόνια. Άλλοι από σας συνε­χίζετε κανόνες περίπου προεγκατεστημένους στον χρόνο από τις δικές σας οικογένειες. Μερικοί από σας συνεχί­ζετε συγκεκριμμένους κανό­νες διαγωγής που μάθατε σε διαφορετι­κές σχολές ψευτοεσωτερικές ή ψευτοαποκρυφιστικές, που ακούσατε από τους δικούς σας θρησκευ­τικούς παιδαγωγούς.

Όταν κάποιος εξέρχεται, όταν δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτούς τους κανόνες που εσείς έχετε εγκατεστημένους στον νου σας, αυτός ο κάποιος είναι ένας ανάξιος, είναι ένας μοχθηρός. Να δείτε εσείς πόσο δύσκολο είναι να φτάσουμε στην Εσωτερική Αυτο-πραγ­μάτωση, του Είναι. Σύμφωνα με το πώς αυτοπαρατηρούμαστε ψυχο­λογικά, αφαιρούμε αυτό το κρυφό πρό­σωπο. Γνωρίζουμε ότι στο εσωτερικό μας υπάρχουνε παράγοντες που αγνοούμε, στοιχεία που ούτε από μακριά υποπτευόμαστε.

Όταν διαλύουμε αυτούς τους παράγοντες, προέρχονται ψυχο­λογικές αλλαγές. Πραγματικά αντανακλούν πάνω στους συνανθρώπους αυτές οι αλλαγές και είναι άσχημα μεταφρασμένες από τον συνάνθρωπο. Με κανένα τρόπο ο συνάνθρωπος δεν μπορεί να αποδέχεται πως κάποιος δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με τους εγκα­τεστημένους κανόνες, σύμφωνα με τους ήδη γραμμένους κώδι­κες, σύμφωνα με τις διατηρημένες ιδέες. Συμβαίνει ότι στην δουλειά πολ­λές φορές πρέπει να γινόμαστε ανήθικοι, όταν όμως λέω «ανή­θικοι» πρέπει να ξέρουμε να το εννοήσουμε αυτό, να το βάλουμε μεταξύ εισαγωγικών και να το υπογραμμίσουμε. Σας λέω, ότι δεν αναφέρω αυτήν την λέξη με τον τρόπο που εσείς τώρα το εννοείτε, τον αρνητικό τρόπο, μόνο θέλω να διασαφηνίσω αυτήν την λέξη στην εποικοδομη­τική ή αξιόλογη έννοια, στην θετική έννοια, την εποικοδομητική. Στην έννοια ότι υπάρχει ανάγκη να αποφεύγουμε τους εφήμερους κώδικες μερικών ηθικών κανόνων χωρίς στέρεες βάσεις. Παραδείγματος χά­ριν, κάνω παρατήρηση σε κάποιον διότι έχει έρθει ήδη στο τέλος του μαθήματος. «Αυτό λοιπόν δεν είναι σωστό, έχεις κάνει ένα σκάν­δαλο, πρέπει να ερχόμαστε πάντα νω­ρίς, στην ώρα πού αρχίζουμε, αρχίσαμε στις εννιά το βράδυ». Καλά, φτάνουμε τότε στο συμπέρα­σμα ότι η νέα γραμμή συνηθίζει να είναι δύσκολη, στενός ο δρόμος, από πλευρά σε πλευρά υπάρχουνε τρο­μερά βάραθρα, καταπληκτικές άνοδοι, φρικτές κάθοδοι. Δρόμοι! Μπορούν να υπάρχουνε πολλοί δρόμοι, αλλά κανένας δρόμος δεν μας οδηγεί στην κυριαρχία μιας συ­γκεκριμένης ζώνης του Σύμπα­ντος, δηλαδή δεν μας, μετατρέπουν σε κοσμοκράτορα, για να μιλάμε αυτή την φορά σε Ινδοστανικό τρόπο. Οι άλλοι δρόμοι μας φέρνουν σε συγκεκριμένους παραδείσους, πέ­φτουμε, μας φέρνουν από επι­στροφή στους πόνους της γης, άλλοι στην άβυσσο και στον δεύτερο θάνατο.

Υπάρχουν μονοπάτια που φεύγουν από τον κεντρικό δρόμο με καταπληκτική εμφάνιση αγιότητας αλλά που οδηγούν στην άβυσσο και στον δεύτερο θάνατο. Είναι δύσκολο να μη χανόμαστε, το κανονικό είναι να χανόμαστε για να συνεχίζουμε έναν ηθικό κώ­δικα εγκατεστημένο, χανόμαστε πέφτουμε στην άβυσσο της απώ­λειας.

Τότε; Τι να κάνουμε;

Να αυτοπαρατηρούμαστε ψυχολογικά με αδιάκοπο τρόπο και πριν να επικρίνουμε τους άλλους πρέπει να επικρίνουμε τον εαυτό μας. Πριν να είμαστε βίαιοι με τους άλλους πρέπει να αυτοεξερευνούμαστε για να γνωρίζουμε την δική μας βιαιότητα, την εσωτερική βιαιότητα μας που την φορτωνόματε αν και την απω­θούμε, αν και σκεπτόμαστε πως δεν την φορτωνόμαστε.

Αν οι άνθρωποι ζούσανε μ’ ένα τρόπο πιο συνειδητό, όλα θα ήτανε διαφορετικά. Δυστυχώς, εμείς όπως τόσες φορές σας έχω επα­ναλάβει, έχουμε δημιουργήσει πολλές προσωπογραφίες, διότι μέ­νουμε μόνο σ’ ένα μικρό μέρος από τον εαυτό μας.

Όταν προβάλλουμε την δική μας συνείδηση πάνω σ’ αυτό το μέρος που δεν φαίνεται, παύουμε να τρέφουμε τις αντιπροσωπείες και γίνονται κοσμική σκόνη. Αλλάζουμε.

Τι μικρές και δύσμορφες αντιπροσωπείες έχουμε δημιουργή­σει από τον εαυτό μας, τι πενιχρές και τι μακριά είναι αυτές οι αντι­προσωπείες από αυτό που πραγματικά είμαστε δυστυχώς.

Σκέφτομαι φωναχτά, εσείς είστε ένα μέρος από τους δικούς μου συλλογισμούς, πόσο πενιχροί είμαστε, και όμως ούτε από μα­κριά το υποπτευόμαστε πως είμαστε πενιχροί, πως στην κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας φορτωνόμαστε την πενιχρότητα.

Μερικές φορές σκεπτόμαστε ότι αν αυτές οι γνωστικές εσω­τερικές ομάδες θα περπατούσαν καλύτερα θα ήμασταν πιο ευτυχείς, εσώκλειστοι εμείς απαιτούμε ένα ιδεώδη κόσμο για να δουλεύουμε.

Αν θα πηγαίναμε στα βουνά, στις πιο βαθιές πεδιάδες, θα πι­στεύαμε ότι έτσι θα προχωρούσαμε καλύτερα. Αλλά τι μας χρησι­μεύει να κλειδωνόμαστε σε μια σπηλιά, όταν μέσα στον εαυτό μας φορτωνόμαστε όλους αυτούς τους παράγοντες που είναι: η ζηλοτυ­πία, η λαγνεία, το ψέμα, κλπ.; Δεν είμαστε τέλειοι, τέλειος είναι μόνο ο πατέρας αυτό είναι φανερό.

Εδώ είστε όλοι σας συγκεντρωμένοι σαν άγιοι, ναι έτσι εί­ναι, αλλά στο βάθος εσείς έχετε ζηλοτυπίες, μίση, μύθους, ασχήμιες, κρι­τικές, κλπ. όμως δεν ξέρετε. Ο καθένας βλέπει το λάθος των άλ­λων, αλλά δεν το βλέπει στον εαυτό του. Κανένας δεν σκέπτεται ότι το λά­θος που βλέπει στους άλλους το φορτώνεται μέσα στον εαυτό του. Αυτό δεν το σκέπτεται. Είναι λίγοι οι αδελφοί που ξέρουν να συλλο­γίζονται σ’ αυτά τα πράγματα, είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν να εννο­ούν.

Γιατί θα θέλαμε εμείς κάτι ιδεώδες, ένα ιδεώδη κόσμο, στον οποίον κανένας δεν θα μισούσε, στον οποίον όλοι θα ήτανε αδελφοί, στον οποίον όλοι θα απασχολούνταν μόνο στο να ξέρουνε την αγάπη; Γιατί; Υπάρχει λόγος στο να επιθυμούμε αυτό; Αληθινά δεν υπάρχει.

Αν η ομάδα είναι στην τρίτη κάμαρα, συμβολίζει, αντιπροσω­πεύει την ζωή, την ζωή που είναι έξω από αυτήν την κά­μαρα.

Εσείς ξέρετε ότι η ζωή, το τραίνο ζωή, η ανθρωπότητα σε σύ­νολο είναι γεμάτη από τρομερά ελαττώματα. Εσείς ξέρετε ότι αυ­τός ο όμορφος πληθυσμός που αφθονεί εκεί είναι γεμάτος από θυμό, φι­λαργυρία, λαγνεία, ζηλοτυπία, τεμπελιά, λαιμαργία κλπ. Ότι δεν είναι ιδεώδης πράγματι δεν είναι. Γιατί αυτή η μικρή ομάδα θέλουμε να είναι ιδεώδης; Αυτή η μικρή ομάδα αντιπροσωπεύει την ίδια την αν­θρωπότητα, αυτόν τον σωρό, αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπους που υπάρχουνε στον κόσμο, εδώ υπάρχει αυτή η μικρή ομάδα με τα ίδια λάθη που έχουνε τα πλήθη. Τότε σ’ αυτή την μικρή ομάδα υπάρχει μια καταπληκτική σχολή, υπάρχει ένα καταπληκτικό γυμνάσιο. Έτσι με όλα τα δικά σας λάθη, έτσι όπως είσαστε, είναι ένα καταπλη­κτικό ψυχολογικό γυμνάσιο. Αν ο αδελφός βήτα είπε κάτι για τον αδελφό τάδε, πρέπει αυτός που το είπε (αντί να το πει) να ερευνά τον εαυτό του, να κοιτάζει αυτήν την κρυμμένη πλευρά του εαυτού του, αυτήν την πλευρά που δεν βλέπεται, για να δει γιατί το είπε. Γιατί επέκρινε τον συνάνθρωπο, το ότι η αδελφή βήτα είπε κάτι για την άλλη αδελφή, αντί να κάνει κριτική αυτή η αδελφή για την άλλη, να αυτοεξερευνάται για να δει αυτήν την πλευρά της σελήνης που δεν βλέπει Και επίσης είναι σίγουρο ότι το λάθος που βλέπει στην άλλη, σίγουρα το φορτώνεται στην κρυμμένη πλευρά του εαυ­τού της, στην πλευρά που δεν βλέπεται. Αυτό πρέπει να ξέρουμε να το εκμεταλλευ­όμαστε. Ακριβώς αυτά τα λάθη, τα ίδια λάθη των δι­κών μας αδελ­φών, αντί να τα κρίνουμε, να τα εκμεταλλευόμαστε για την ανακά­λυψη του εαυτού μας.

Σε μια μικρή ομάδα (είναι καταπληκτικό, έκτακτο) αντιπρο­σωπεύεται όλη η ανθρωπότητα, υπάρχει εκεί ένα θαυμάσιο γυμνά­σιο, χρήσιμο για την αυτοανακάλυψη, πρέπει να το εκμεταλλευ­τούμε. Αν σε μια ομάδα θα ήταν όλοι τέλειοι, τότε δεν θα υπήρχε ανάγκη να υπάρχει αυτή η ομάδα. Γιατί;

Αν όλοι φτάσουν στην τελειότητα, γιατί να δημιουργούμε αυ­τήν την ομάδα; Αυτή η ομάδα υπάρχει διότι δεν είμαστε τέλειοι, γι’ αυτό υπάρχει. Αν θα είμασταν τέλειοι αυτή η ομάδα δεν θα υπήρχε. Τα λάθη μας (τα λάθη όλων των αδελφών) προστιθέμενα μεταξύ των είναι τα λάθη της ανθρωπότητας. Εδώ είναι η απόδειξη, η ομάδα εί­ναι ένα δείγμα από το τι είναι η ανθρωπότητα. Τότε να εκμεταλλευό­μαστε αυτό το δείγμα, να εκμεταλλευτούμε αυτή την σχολή αντί να επικρίνουμε τους άλλους, τους συνανθρώπους μας, να επικρίνουμε στον εαυτό μας. Το λάθος που βλέπουμε στον άλ­λον, πρέπει να μας χρησιμεύει σαν πληροφορία για την συνείδηση. Θα μας επιτρέπει να ξέρουμε ότι φορτωνόμαστε εκείνο το λάθος στην κρυμμένη πλευρά που δεν βλέπουμε.

Δείτε πόσο χρήσιμη είναι μια εσωτερική σχολή, μια σχολή της αναγέννησης. Είναι μια σχολή της αναγέννησης, αλλά εμείς εί­μαστε ηλίθιοι όταν αφήνουμε την σχολή και αλητεύουμε, ψάχνουμε μια ιδεώδη ανθρωπότητα.

Πού θα την βρούμε; Σε τι μέρος του ουρανού; Αδύνατο, αλή­θεια; Υπάρχει μια θεϊκή ανθρωπότητα, ναι αλλά δεν είναι η κανο­νική ανθρωπότητα, όχι, αναφέρομαι με εμφαντικό τρόπο στον Συνει­δητό Κύκλο της Ηλιακής Ανθρωπότητας. Σ’ εκείνο τον κύκλο που ενεργεί πάνω στα ανώτερα κέντρα του Είναι και η μόνη ανθρωπότητα που εγώ θα έλεγα ιδεώδη. Πώς ονομάζουμε ιδεώδη τον γιο του γείτονα; Πώς μπορούμε να ονομάζουμε ιδεώδη τον Πέτρο, Παύλο, Γιώργο, Γιάννη, Κώστα και Δημήτρη;

Όμως τους χρειαζόμαστε όλοι, τα λάθη του γείτονα είναι ακριβώς πολύ χρήσιμα για μας, μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε σαν ενδείξεις. Αν εγώ ανακαλύπτω ότι ο κύριος βήτα είναι γεμάτος ζήλεια, τότε πρέπει να είμαι λίγο στοχαστικός. Αν επικρίνω την ζήλεια του κυρίου βήτα, το γενονός αυτό δεικνύει ότι εγώ την έχω στα βάθη της δικής μου συνείδησης, σ’ εκείνη την πλευρά που δεν βλέπεται.

Αλλά, πρέπει να ξέρουμε πολύ καλά. Ποιος είναι αυτός που επικρίνει; Ποιος είναι ο λογοκριτικός, ποιο είναι το εγώ της κριτικής; Αξίζει τον κόπο να το ελαττώνουμε σε κοσμική σκόνη.

Μέχρι εδώ η ομιλία μου, μπορείτε να ρωτάτε με απόλυτη ελευθερία.

ΕΡ: Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε γύρω από τις γοργό­νες;

ΑΠ: Οι γοργόνες, τι θέλεις να ξέρεις γύρω από τις γοργόνες; Μήπως δεν μίλησε ο Βιργήλιος ποιητής της Μάντουα στην Αινειάδα; δεν μίλησε ο Δάντης στην θεία Κωμωδία;

Τι θέλεις να ξέρεις γύρω από τις γοργόνες; Οι γοργόνες με τα γοργονικά δηλητήρια τους δεν είναι άλλο πράγμα, παρά οι τρεις Φούριας, γία τις οποίες μας μίλησε ο Βιργίλιος στην Αινειάδα του, εκεί υπάρχουν, εκεί είναι, ναι, ήδη σας είπα οι τρείς Φούριας.

Εκεί είναι, τρομερές, στον Χριστικό Εσωτερισμό θα μπορού­σαμε να τις ονομάζουμε: την πρώτη Ιούδας ο δαίμονας της επιθυ­μίας, την δεύτερη θα μπορούσαμε να την ονομάζουμε Πιλάτος, ο δαίμονας του νου και την τρίτη μπορούμε να την ονομάζουμε Καϊά­φας, ο δαί­μονας της κακής θέλησης. Να τι αποκεφάλισε ο Περσέας… το πυρογενές σπαθί…. ποιος το έκανε…. Τώρα το σημα­ντικό είναι ο κα­θένας από μας να αποκεφαλίζει τις τρεις γοργόνες που φέρουμε μέσα μας. Αυτές ανήκουν ακριβώς σ’ εκείνη την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, σ’ εκείνη την πλευρά που δεν βλέ­πουμε.

ΕΡ: Όταν αναφέρατε αυτό το ζήτημα του ηθικού κώδικα μου έρχεται η ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει ο κίνδυνος να μετατρέπουμε την Γνώση, τις Γνωστικές διδασκαλίες σ’ ένα ηθικό κώδικα. Αν πάμε σύμφωνα με την αλήθεια της διδασκαλίας και δεν καταλαβαίνουμε την διδασκαλία, δεν ζούμε σύμφωνα με το καλό της διδασκαλίας μπορεί να υπάρχει αυτός ο κίνδυνος επίσης, δεν είναι αλήθεια;

ΑΠ: Έτσι είναι και βλέπω ότι υπάρχει μια έντονη τάση στους αδελφούς της Γνωστικής Κίνησης να γράφουνε ηθικούς κώ­δικες. Όλοι έχουν την τάση να σέβονται αυτούς τους ηθικούς κώδι­κες, όλοι θέλουνε να εγκαθιστούν ηθικούς κώδικες στην Γνωστική κίνηση με σκοπό όλοι οι αδελφοί να υπακούουν σε αυτούς τους κώ­δικες. Μετά αυτοί οι κώδικες καταλήγουν παράλογοι, παλιοί, λοξοί, μετατρέπο­νται σε μπουκάλια στα οποία ο νους μένει εμφιαλωμένος, τότε έρχε­ται η αποτυχία στην δουλειά της διάλυσης του εγώ.

Συμβαίνει σ’ αυτή την δουλειά να πρέπει να κάνουμε πράγ­ματα που φαίνονται ανήθικα, να πρέπει κάποιος να εξέρχεται από μερικούς κανόνες καμμια φορά στους οποίους όλοι υποβάλλονται.

Συμβαίνει ότι όταν ένας νομίζει πως πάει πολύ καλά, πάει πολύ άσχημα, όπως ακριβώς όταν ένας πηγαίνει καλύτερα είναι όταν οι άλλοι νομίζουν ότι πηγαίνει πολύ άσχημα. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙ­ΝΑΙ ΕΤΣΙ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΛΗ ΑΡΕΤΗ ΣΤΟΥΣ ΜΟΧΘΗΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΚΑΚΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΘΟΥΣ. Υπάρχουνε τρομεροί κίνδυ­νοι, κάποιος μπορεί να εισέρχεται σε ένα δρομίσκο και να νο­μίζει ότι είναι ο σωστός και να απομακρύνεται από το σωστό και πραγματικό Δρόμο.