Ο PAPUS δήλωσε στην «Στοιχειώδη Πραγματεία της Απόκρυφης Επιστήμης», ότι οι πραγματικοί ΜΥΗΜΕΝΟΙ της Ανατολής, είναι οι μυημένοι στα μυστικά αγιαστήρια του ΒΡΑΧΜΑΝΙΣΜΟΥ, αφού είναι οι μοναδικοί ικανοί, να μας δώσουν το βασιλικό κλειδί του ARCANO A.Z.F., λόγω της γνώσης τους, της αρχαίας ατλάντιας γλώσσας WATAN, η οποία είναι η θεμελιώδης ρίζα των Σανσκριτικών, Εβραϊκών και Κινέζικων.
Η Ιερή Τάξη του Θιβέτ, η αρχαιότατη, είναι πραγματικά, η αυθεντική αποθήκη του βασιλικού θησαυρού της ARYAVARTA. Λένε αρχαίες, αρχαϊκές παραδόσεις, που έχουν χαθεί μέσα στην τρομακτική νύκτα όλων των εποχών, ότι αυτό το αξιοσέβαστο ίδρυμα, αποτελείται από 201 μέλη. Η κύρια ιεραρχία του αποτελείται από 72 Βραχμάνους.
Είναι γραμμένο στα βάθη των αιώνων, και με χαρακτήρες από φωτιά, ότι ο BHAGAVAN ACLAIVA, ο μεγάλος MAHA-RISHI, είναι ο μυστικός αντιβασιλέας, αυτής της μυστηριώδους τάξης. Μέσω του Άγιου Οκτώ, συμβόλου του απείρου, οποιοσδήποτε CHELA (νεόφυτος), με την προϋπόθεση της ορθής συμπεριφοράς, μπορεί να εκτεθεί σε άμεση επαφή, με αυτήν την μυστική οργάνωση.
Το Άγιο Οκτώ τοποθετούμενο οριζόντια, είναι αναμφίβολα, μία ζωντανή ΚΛΕΨΥΔΡΑ. Αν θεωρηθεί βαθιά, η θαυμάσια δημιουργία αυτού του υπέροχου συμβόλου, αποτελεί καταφανώς, την συνέχεια του ίδιου ίχνους, που κλείνει ένα διπλό κύκλωμα, στην πρώτη γραμμή, ενώ στην δεύτερη, κλείνει ένα μόνον κύκλωμα, αποκλίνοντας στο άλλο, ώστε να προεκταθεί προς το εξωτερικό, αφού διασχίσει το σύμβολο, στο ίδιο το σημείο της κεντρικής του διασταύρωσης.
Το ένα κλείνει και το άλλο ανοίγει. Έτσι, αυτό είναι το απαιτούμενο κλειδί, ώστε να ανοίξουμε όλες τις πόρτες και να κόψουμε όλα τα ρεύματα που σχηματίζονται από την ατομική ενέργεια. Από εκείνη, που έχουμε φανταστεί και αποθηκεύσει στο βάθος της συνείδησής μας, μέχρι την πηγή όλων των ρευμάτων. Και η οποία, ατομική ενέργεια, κυκλοφορεί στην ίδια μορφή, του Αγίου Οκτώ, μέσα στο ζωτικό κέντρο της ΕΝΑΤΗΣ ΣΦΑΙΡΑΣ.
Τώρα λοιπόν, η αποφυγή, μέσω αυτών των μεθόδων, των χαρακτηριστικών κινδύνων, κάθε αστρικής εμπειρίας, και το να επιτύχουμε μία ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ και γρήγορη έξοδο, είναι για την Ιερή Τάξη του Θιβέτ, μεταξύ άλλων, ένας λόγος περισσότερο από αρκετός, ώστε να δώσει έμφαση στο ρητό της: «ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ».
Σύμφωνα με την προηγούμενη περιγραφή, συνιστάται η ακόλουθη άσκηση:
Εισέλθετε σε νοητική κατάπαυση και σιωπή.
Φανταστείτε ζωηρά, το Άγιο Οκτώ.
Διαλογιστείτε βαθιά, στην Ιερή Τάξη του Θιβέτ.
Αυτό το σύμβολο ενώνει ή διαχωρίζει όλα τα άκαμπτα στοιχεία, με την ατομική ενέργεια, αν χαραχθεί στην επιφάνεια του καρδιακού μας πλέγματος με τον μέσο, τον δείκτη και τον αντίχειρα, του δεξιού μας χεριού.
Αγαπάτε το Άγιο Οκτώ, να το σέβεστε, και να συγκεντρώνεστε βαθιά σε αυτό. Αυτός ο αριθμός καθίσταται έτσι, ένα ξεκάθαρο έμβλημα εκείνου του Φιλοσοφικού Υδραργύρου, -αληθινής ενσά-ρκωσης του ΕΡΜΗ-, με τον οποίο ο ΜΥΗΜΕΝΟΣ, πρέπει να δουλέψει στην ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ.
Διαλογιστείτε στο ιερό σύμβολο του απείρου, τέλειας ανα-παράστασης του ζωντανού συνδέσμου, ο οποίος ενώνει σοφά τους δύο κόσμους, Θεϊκό και υλικό, ο οποίος κυβερνά αντιστοίχως, τα επάνω νερά, και τα κάτω νερά του βαθέως διαστήματος, κατά την δεύτερη φάση της δημιουργίας, και τα οποία στο τέλος ενώνονται, στην κεντρική εσωτερική εστία της ατομικής συνείδησης, σαν όχημα, δίαυλος και μέσον έκφρασης του ενός στο άλλο.
Συγκεντρωθείτε βαθιά στο άγιο σύμβολο, στο άφατο Οκτώ, σε αυτό το διπλό ρεύμα φωτιάς και νερού, που αλληλοδιασταυρώνονται σοφά στην ΕΝΑΤΗ ΣΦΑΙΡΑ, μέσα στα ζωντανά εντόσθια της γης.
Θυμηθείτε την ευγενική αλχημική φιγούρα του Βασιλείου Βαλεντίνου, μία λαμπρή παραλλαγή του Caduceus, ιερότατο σύμβολο του Υδραργύρου των Σοφών, στο οποίο ενώνονται οι ενεργές ιδιότητες του ΘΕΙΟΥ με την θαυμαστή παραγωγική γονιμότητα του άλατος, ώστε να πραγματοποιήσουν σοφά, την μυστικιστική συζυγική ένωση των δύο φώτων σε τρεις κόσμους.
Να υπάρχει εμβάθυνση στην συγκέντρωσή σας. Διαλογιστείτε στην Ιερή Τάξη του Θιβέτ. Επικαλεστείτε αυτούς τους Οκτώ ΚΑΒΕΙΡΟΥΣ ή ΚΑΒΕΙΡΙΟΥΣ, του συμβόλου του Απείρου. Αυτούς τους Οκτώ Αδελφούς. Άφατες Σημιτικές θεότητες, των οποίων η λατρεία και τα μυστήρια, μεταδόθηκαν αργότερα, στους Έλληνες και τους Ρωμαίους, ευρισκόμενου του ιδιαίτερου κέντρου τους, στην ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ.
Θεωρούμενοι αυτοί οι άγιοι Θεοί, ως παιδιά του ΗΦΑΙΣΤΟΥ και μίας όμορφης κόρης του ΠΡΩΤΕΑ, εμφανίζονται γεννημένοι από την ΙΕΡΗ ΦΩΤΙΑ, που αναπτύσσεται και ξεδιπλώνεται μέσα από το εσωτερικό της γης. Είναι συνεπώς, αυτοί οι Οκτώ Αδελφοί, οι πρυτάνεις της Φύσης, οι γεννήτορες των ζωτικών φαινομένων, οι ρυθμιστές όλων των θεμελιωδών δραστηριοτήτων αυτού του πλανητικού οργανισμού, στον οποίο ζούμε.
Διαλογιστείτε και προσευχηθείτε, παραμείνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί, όπως ο σκοπός σε καιρό πολέμου, και μην πέφτετε σε πειρασμό.
Ας καταδυθεί το άφατο και τρομερά θεϊκό Άγιο Οκτώ, σαν ένα πολύτιμο βάλσαμο, μέσα στην βασανισμένη σας καρδιά, και ας οδηγούν οι οκτώ Κάβειροι, τα βήματά σας προς την Ιερή Τάξη του Θιβέτ.
Σας λέγω: Να είστε ΑΚΕΡΑΙΟΙ, ΕΝΙΑΙΟΙ, ΠΛΗΡΕΙΣ και ΔΕΚΤΙΚΟΙ. Έτσι, μία συνηθισμένη νύχτα, δεν έχει σημασία ποια, θα σας καλέσουν στο ναό των Ιμαλάιων. «Ζητάτε και θα σας δοθεί. Χτυπάτε και θα σας ανοιχτεί».
Ω, Λανού, πες μου: Είσαι διατεθειμένος να υπομείνεις τις δοκιμασίες; Οι γέροντες σοφοί της Ανατολής, λένε ότι επτά είναι οι βασικές, θεμελιώδεις και απαραίτητες δοκιμασίες, για την Μυητική αποδοχή στην Ιερή Τάξη του Θιβέτ. Για την τελευταία από αυτές τις δοκιμασίες, ήδη έχει μιλήσει, ο Διδάσκαλος LUXEMIL. Είναι μήπως πολύ ευχάριστο, να δοκιμάζει κανείς τον τρόμο του θανάτου; Ωστόσο, μόνον έτσι φθάνουμε να κατανοήσουμε, ότι το αντίτιμο της ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, πληρώνεται με την ίδια την ζωή.
Πένθιμη μοίρα μου ταιριάζει, ατενίζοντας ένα πύρινο ίχνος αυτού που υπήρξε! Ήμουν μέσα στις μάχες. Γνώρισα δοκιμασίες. Έκρουσα όπως άλλοι, τις θύρες του ναού. Αυτή η ελκυστική ομορφιά, του Ναού της Ανατολής, έδωσε μία λάμψη ζωής, στην πονεμένη ψυχή μου, όπως η αστραπή που δίνει χρώμα στο σύννεφο που κλαίει, το ουράνιο τόξο που χαροποιεί.
Η ιερή εικόνα του ναού, ευχάριστη και λαμπερή, σαν περι-πλανώμενο αστέρι ή σαν γρήγορος μετεωρίτης, ήταν η αστραπή που άνοιξε στην νύχτα μου, ένα φλεγόμενο αυλάκι χρυσού.
Αυτό το άφατο αγιαστήριο του Θιβέτ, είναι ο φανός και ο πυρσός, η αναπνοή που δημιουργεί και η κραυγή που φιλονικεί, η ηρεμία του πνεύματος που τέρπει και η καταιγίδα που μαίνεται.
Απύθμενο μυστήριο, αυστηρό και σοβαρό, γλυκιά και πανίσχυρη αρμονία. Θεέ, επέτρεψέ μου να σε προσεγγίζω σαν επιτάφιο λυρισμό, τιμή αίματος, λουλούδι της αβύσσου, σοβαρότητα και δόξα θανάτου.
Πάνω σε αυτόν τον μαύρο ποταμό της βέβηλης ύπαρξης, η αυστηρή και σοβαρή αλήθεια, λάμπει σαν την σιωπή των αστέρων, πέρα από τους τρομερούς, θορυβώδεις, ήχους των κυμάτων του. Και υποβλήθηκα σε ανομολόγητες δοκιμασίες, πίσω από αυτούς τους ιερούς τοίχους, μέσα στο λιθόστρωτο αίθριο του ναού. Πόσες αναμνήσεις…! Ας διπλώσει το χρυσό φτερό του το απόγευμα, στο κενό, για να έρθουν στο μυαλό μου, όλες αυτές οι εσωτερικές αναμνήσεις, για το καλό των αναγνωστών μου. Σπινθηροβολούν τα αστέρια, αυτά τα νυχτερινά πουλιά, που μου λένε πολλά πράγματα, στα κρυφά!
Σε εκείνο το αίθριο των μυστηρίων, μία ΜΥΗΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑ, μετά από πάρα πολλές δοκιμασίες, που ήταν υπερβολικά τρομερές και τρομακτικές, μου έδειξε φρικτά, το αποσαρκωμένο και τρομακτικό σχήμα του θανάτου. Μία οστέινη νεκροκεφαλή, ανάμεσα σε δύο διασταυρωμένα μακριά κόκαλα…
Αφήστε με να ζήσω λίγο παραπάνω… εργάζομαι για το καλό αυτής της υποφέρουσας ανθρωπότητας… θα πληρώσω ότι οφείλω, θυσιαζόμενος, για την μεγάλη ορφανή. Λυπηθείτε με.
«Εάν ήσουν προετοιμασμένος, θα πέθαινες, στην παρουσία αυτής της μορφής». Αυτή ήταν η απάντηση, και μετά, επήλθε μία τρομακτική σιωπή.
Εγώ, ποταπό σκουλήκι της λάσπης της γης, όρθιος δίπλα σε μία από αυτές τις μεγαλοπρεπείς, ακατανίκητες κολώνες του αγιαστηρίου… Συμφορά μου! Αχ! Αχ! Αχ! Τρομερές μνήμες ήρθαν στο μυαλό μου… Είχα βρεθεί μέσα, στην Ιερή Τάξη του Θιβέτ, αλλά αυτό δεν ήταν καινούργιο για μένα. Θυμήθηκα, ότι σε άλλες εποχές, είχα βρεθεί εκεί, σε αυτό το ίδιο μέρος, ακίνητος, δίπλα στην ίδια μεγαλοπρεπή κολώνα.
Στο αίθριο, γύρω από το ιερό τραπέζι, κάθονταν μία ομάδα NIRMANAKAYAS… Εκείνα τα άφατα όντα, απέσταζαν ευτυχία.
Ω Θεέ! Τι υπέροχοι χιτώνες, τι ενδύματα του παραδείσου, τι θεϊκά πρόσωπα! Είναι φανερό, ότι ανάμεσά τους δεν έλειπαν και μερικοί SAMBΗOGAKAYAS, οι οποίοι, όπως είναι γνωστό, έχουν τρεις περισσότερες τελειότητες, από τους NIRMANAKAYAS.
Κύριοι, επιτρέψτε μου να πω μερικές λέξεις… Μου έρχεται σε αυτές τις στιγμές στην μνήμη, η ανάμνηση άλλων εποχών. Είναι ήδη πολλοί αιώνες, που στεκόμουν εδώ ακίνητος, στο ίδιο ακριβώς μέρος και δίπλα σε αυτήν την ίδια κολώνα.
«Εάν δεν είχες υπάρξει εδώ πριν, -μου απάντησε ένας σεβάσμιος γέροντας,- δεν θα είχες επιστρέψει να ξαναχτυπήσεις, τις πόρτες αυτού του ναού».
Προχώρησα μερικά βήματα, απομακρυνόμενος από την κολώνα, ώστε να παρουσιαστώ ευλαβικά, μπροστά στο τραπέζι των αγίων. Ο γέροντας που είχε πάρει τον λόγο για λογαριασμό όλων των εκλεκτών, σηκώθηκε για να μου απαγγείλει, κάποιες δίκαιες κατηγορίες.
Τι μεγαλειώδης όψη! Έμοιαζε με ένα ζωντανό Χριστό! Στα μάτια του αντανακλούσαν, πολλές κοσμικές ημέρες και κοσμικές νύχτες! Η ιερή του γενειάδα, ήταν μία ζωντανή αναπαράσταση του κοσμικού Λόγου της ζωής, και τα άσπιλα μαλλιά του, που έπεφταν πάνω στους άφατους ώμους του, μας θύμιζαν τον Αρχαίο των Ημερών, της Εβραϊκής Καμπάλα!
Μίλησε και είπε τρομακτικά πράγματα. Αναφέρθηκε σε μία γυναίκα, που είχα γνωρίσει, μετά την καταβύθιση της αρχαίας Ατλαντικής ηπείρου. «Θυμάσαι την τάδε;» «Ναι, αξιοσέβαστε Δάσκαλε, την θυμάμαι». Είναι φανερό, ότι σε εκείνες τις αρχαίες εποχές, είχα αποτύχει εξαιτίας της.
«Θυμάσαι εκείνην, την άλλη γυναίκα;» «Ναι, αξιοσέβαστε Δάσκαλε, την θυμάμαι». Τότε, ήρθε στο μυαλό μου, η ζωντανή ανάμνηση μίας Θιβετιανής βασίλισσας. Στην Κεντρική Ασία, στην ίδια την καρδιά των Ιμαλάιων, σε μια μεριά του Θιβέτ, υπήρχε ένα θαυμάσιο βασίλειο, εδώ και περίπου ένα εκατομμύριο χρόνια. Οι κάτοικοι εκείνης της αρχαίας χώρας, ήταν το αποτέλεσμα μίας ΑΡΕΙΟ-ΑΤΛΑΝΤΙΑΣ ανάμειξης.
Κάθε εσωτεριστής, γνωρίζει πολύ καλά, ότι η Πρώτη Υποφυλή της δικής μας Πέμπτης Ρίζας Φυλής, άνθησε στην Κεντρική Ασία. Εγώ έζησα σε εκείνην την αρχαία χώρα, και γνώριζα την αναφερόμενη βασίλισσα, αυτήν την κυρία, την οποία ο Δάσκαλος μου υπενθύμιζε με έναν ανέκκλητο τρόπο. Αυτή ήρθε σε μένα, όταν ήμουν ιερέας στην Ιερή Τάξη του Θιβέτ. Η δυστυχισμένη, υπέφερε και μου διηγήθηκε τις τραγωδίες της. Ο μονάρχης, ο σύζυγός της, ήταν ερωτευμένος με μία άλλη γυναίκα, και είναι φυσικό, ότι η απελπισμένη βασίλισσα, είχε πέσει σε δυσμένεια. Θέλησα να την βοηθήσω, έκανα ότι μπορούσα, για εκείνη, αλλά διέπραξα σοβαρά λάθη.
Το να καταφέρεσαι εναντίον του ξένου νου, είναι ένα παράπτωμα, και θα ήταν παράλογη, η άρνηση των δικών μου λαθών. Χρησιμοποίησα τις ψυχικές μου δυνάμεις, με ένα φανερά αρνητικό τρόπο, και επιπλέον, έκανα το λάθος, να λάβω κάποια χρήματα. Έτσι, το βασιλικό θησαυροφυλάκιο, μου πλήρωσε ένα ποσό, για λογαριασμό των εξόδων της βασίλισσας.
Ο σύζυγός της εγκατέλειψε την παλλακίδα του. Έτσι, ο βασιλιάς και η βασίλισσα συμφιλιώθηκαν, για το καλό της χώρας.
Προφανώς έκανα μία καλή πράξη. Ωστόσο, ας θυμηθούμε τα λόγια του Δασκάλου ΜΟΡΙΑ: «Ανάμεσα στους στίχους του ποιήματος, κρύβεται επίσης το έγκλημα». Είναι ξεκάθαρα κατανοητό, με κάθε τρόπο, ότι έπεσα σε παραλογισμό, ότι διέπραξα ανοησίες. Έτσι, για αυτήν την αιτία, παρόλο που ήμουν “δύο φορές γεννημένος”, τιμωρήθηκα αυστηρά.
Έτσι, ο γέροντας βρισκόταν εκεί, θυμίζοντας μου όλα αυτά τα πράγματα. Είναι φανερό, ότι ο ηθικός μου πόνος ήταν υπερβολικά τρομακτικός.
«Είχες εγγραφεί στην Τάξη της JARRATERA;» Ναι, αξιοσέβαστε Δάσκαλε, είχα εγγραφεί, ήταν η απάντησή μου. Πως να το αρνηθώ; Η ματιά εκείνου, του ιερότατου γέροντα, μου διαπερνούσε την καρδιά. Ήταν αδύνατον να κρυφτώ, από εκείνη την θεϊκή ύπαρξη. Θυμήθηκα τότε, εκείνη την αρχαία προσωπικότητα, που είχα στην αρχαία Ρώμη. Μου είχε ανατεθεί η αποστολή, να εγκαταστήσω ένα ισχυρό σκηνικό, για την Τέταρτη Υποφυλή της Πέμπτης Ρίζας Φυλής, και χρησιμοποίησα τότε, την ανθρώπινη προσωπικότητα του Ιουλίου Καίσαρα. Δημιούργησα την μεγάλη Ρωμαϊκή Αυτο-κρατορία, πολέμησα σαν λιοντάρι στις χώρες των Γαλατών, και όλος ο κόσμος γνωρίζει, ότι δολοφονήθηκα από τον Βρούτο, τον προδότη.
Δεν είχα ανάγκη να εγγραφώ στην Τάξη της JARRATERA, αφού οι μυστικοί νόμοι της μεγάλης Συμπαντικής Ζωής, θα με είχαν βοηθήσει με κάθε τρόπο, χωρίς την αναγκαιότητα του αναφερόμε-νου Ρωμαϊκού Ιδρύματος. Μετά από αυτές τις κατηγορίες, ένοιωσα ντροπιασμένος, συντετριμμένος και με πονεμένη καρδιά.
Μία ΚΥΡΙΑ – ΜΥΣΤΗΣ, μεταμφιεσμένη με το κοστούμι του τελετουργικού δημίου, προχωρώντας αποφασιστικά προς το μέρος μου, κρατώντας το ιερό μαστίγιο στο δεξί της χέρι, μου έδωσε αμέσως να καταλάβω, ότι έπρεπε να περάσω από το ευαγγελικό μαστίγωμα. Προχώρησα προς το εσωτερικό του ναού, πολύ αργά… κατά μήκος εκείνου του αρχαίου αίθριου, περιβαλλόμενου από αρχαϊκούς τοίχους.
«Πέθανε! Πέθανε! Πέθανε!», αναφώνησε η ΚΥΡΙΑ κατά την στιγμή που με μαστίγωνε πραγματικά, με το ιερό φραγγέλιο.
«Ναι, αυτό είναι που θέλω, να πεθάνω, να πεθάνω, να πεθάνω, για αυτό χτυπάτε με σκληρότερα». Έτσι, εκείνα τα μαστιγώματα, αντί να μου προκαλούν εκείνον τον τρομερό πόνο του μαρτυρίου, με διαπερνούσαν σαν να ήταν ηλεκτρικές εκκενώσεις, ωφελώντας με, γιατί ένοιωθα ότι στο εσωτερικό μου, εκείνες οι οντότητες που συνιστούν το ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ, είχαν ριχτεί στον θάνατο.
Είναι γραμμένο, ότι ο ΟΡΟΣ, οφείλει να νικήσει και να κατα-στρέψει τα δαιμόνια του ΣΕΘ (Σατανά), ώστε η ψυχή να μπορεί να αναστηθεί μέσα στην καρδιά του ΟΣΙΡΙ (Χριστού).
Είναι προφανές, σίγουρο και αναπόφευκτο, ότι αφού είχα επιστρέψει ξανά στην Δεύτερη Γέννηση, χρειαζόμουν να πεθάνω μέσα στον εαυτό μου, εδώ και τώρα.
Αυτός δεν είναι ο κανονικός, κοινός και συνηθισμένος θάνατος των βέβηλων της ζωής, ένας θάνατος που εμφυτεύει τόσο μεγάλο τρόμο στους χυδαίους ανθρώπους, ένας θάνατος που τρομοκρατεί τα πλήθη, που κατοικούν στην επιφάνεια της γης.
Πραγματικά, αυτός είναι ο ΜΥΗΤΙΚΟΣ ή ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΣ Θάνατος των ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ, στον οποίο αναφέρεται ο Giordano Bruno γράφοντας το: «Coloro Che Filosofano Dirittamente Intendono a Morire». (Εκείνοι που φιλοσοφούν βαθιά, επιδιώκουν να πεθάνουν).
Αυτός είναι ο θάνατος του ΣΕΘ, ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ, ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ, που τόσο λατρεύεται, από πολλούς ειλικρινείς λανθασμένους.
Έχουν περάσει ήδη, πολλά χρόνια από την ζωή μου, όμως ποτέ δεν μπόρεσα, να ξεχάσω αυτό το κοσμικό γεγονός, που συνέβη στην καρδιά των Ιμαλαΐων. Σήμερα, είμαι νεκρός. Εργάστηκα εντατικά, με την βοήθεια του ιερού μου φιδιού. Έτσι, οι ερυθροί δαίμονες νικήθηκαν.
Η μάχη ήταν μεγάλη, αλλά πέτυχα τον ΜΥΗΤΙΚΟ Θάνατο. Αυτό το μονοπάτι, είναι πιο πικρό και από την χολή. Πολλοί είναι οι κλητοί, αλλά λίγοι οι εκλεκτοί. Το μονοπάτι της ζωής, διαμορφώνεται από τα ίχνη των οπλών, του αλόγου του θανάτου.
Χρειαζόταν να διαλύσω το ΕΓΩ, ναι, να πεθάνω. Τώρα το ψιθυρίζω, γιατί…
Η Επιστροφή μου στο Θιβέτ
Ω, πόσος καιρός, όταν μία πολύ μοναδική Θιβετιανή Κυρία- Δασκάλα, μέσα στην Ιερή Τάξη του Θιβέτ, μου είπε φωναχτά: «Πέθανε!»
Το Αιγυπτιακό Βιβλίο του Απόκρυφου Οίκου δηλώνει: «Την ημέρα που ο Ώρος, το Είναι μου, θα καταφέρει να νικήσει το Σεθ (το Ζωώδες Εγώ) και τα Δαιμόνιά του, εγώ τότε, αποβιώσας, θα θριαμβεύσω πάνω στους εχθρούς μου, κατά τη διάρκεια της νύχτας της γιορτής στην οποία ο Θεός Δχεδ είναι ανυψωμένος στο Δχεδού, μπροστά στις Θεότητες που κατοικούν στα μονοπάτια του Θανάτου».
Το να πεθάνω στον εαυτό μου, το να διαλύσω το ΕΓΩ, το να το μετατρέψω σε κοσμική σκόνη, δεν ήταν ένα εύκολο πράγμα.
Παρόλα αυτά, πρέπει ειλικρινά να ομολογήσω ότι παρέμεινα πιστός στα μυστικά του TUM (του Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς).
Δεν μπορώ ποτέ να αρνηθώ, ότι με την Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνι, εισήλθα στο άντρο του Σεθ (τα σαράντα εννέα διαμερίσματα του υποσυνειδήτου).
Οποιοσδήποτε θέλει να ανέλθει, πρέπει πρώτα να κατέλθει. Αυτός είναι ο νόμος. Οποιασδήποτε ανόδου προηγείται μία ταπείνωση.
Οποιοδήποτε ψυχολογικό ελάττωμα, εσωτερικά παρατηρούμενο με το μάτι του Ώρου, έχει πράγματι μία σατανική, ζωώδη μορφή.
Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ και η ΕΞΑΛΕΙΨΗ είναι πρωταρχικές. Θα ήταν αδύνατον να εξαλείψει κανείς τους ερυθρούς δαίμονες, (τα ελαττώματά μας), χωρίς αυτούς τους παράγοντες.
Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ είναι το πρώτο βήμα. Η ΕΞΑΛΕΙΨΗ είναι το δεύτερο. Πολλοί νεόφυτοι κατανοούν, αλλά όμως δεν εξαλείφουν. Αληθινά σας λέω, ότι αυτοί αποτυγχάνουν.
Ο νους δεν είναι το παν. Ο νους μπορεί να δικαιολογήσει, ή καταδικάσει, να κρύψει ή να συγχωρήσει, όμως δεν μπορεί να εξαλείψει.
Έτσι το κατάλαβα, και προσευχήθηκα στην Θεϊκή Μου Μητέρα. Το αποτέλεσμα ήταν θαυμάσιο.
Ω, Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνι! Πύρινο φίδι των μαγικών μας δυνάμεων! ΙΣΙΣ, της οποίας το πέπλο, κανείς θνητός ποτέ δεν σήκωσε! ΣΟΦΙΑ! Οι Θεοί του Κήπου των Εσπερίδων, γνωρίζουν πολύ καλά, ότι εσύ μπορείς, πραγματικά, να εξαλείφεις ελαττώματα.
Έτσι, η Μητέρα μου κι’ εγώ, αναλάβαμε την σκληρή δουλειά. Εγώ κατανοούσα και αυτή εξάλειφε.
Ένα ελάττωμα, σε βάθος κατανοημένο, εξαλείφονταν άμεσα από την Μητέρα μου. Αυτή, ποτέ δεν με εγκατέλειψε, ποτέ δεν με άφησε μόνο.
Έμαθα να συνδυάζω τον διαλογισμό με την προσευχή. Διαλογιζόμουν, ώστε να κατανοώ. Προσευχόμουν, ώστε να Την ικετεύσω.
Το να επιστρέψω σε αυτό το πολύ παλαιό Θιβετιανό μοναστήρι, ήταν πάντοτε η μεγαλύτερή μου επιθυμία. Έτσι, με αυτό τον τρόπο, αφού υπέφερα πολλά, επέστρεψα σε αυτό το ιερό μέρος.
Άσπιλο αποκορύφωμα των τέρψεων, μυστικό Θιβέτ. Κάθε τι σε εσένα, έχει μία ατμόσφαιρα μυστηρίου.
Πραγματικά, εκείνα τα αιώνια Ιμαλάϊα έχουν μία αθώα βαθύτητα, σαν ένας καθρέπτης. Αιώνια σύννεφα, σοβαρές Βουδιστικές συ-γκεντρώσεις, μοναχοί που προσεύχονται και διαλογίζονται, ενώ ψάλλουν πολύ ήσυχα: «OM MANI PADME HUM».
Εκείνοι οι μυστικιστές, γνωρίζουν για τα μαρτύρια των νικημένων τώρα φυλών, που έζησαν και πέθαναν στην σκιά της κολοσσιαίας μάζας του.
Αυτοί, γνωρίζουν για τις πτήσεις των αετών και για την ακτίνα, που τους σημαδεύει με την επιγραφή της φωτιάς της.
Στις πλαγιές των βουνών τους, κατρακυλά ο κεραυνός των θυελλωδών ανέμων, και στους νεκρικούς ναούς τους, κοσμικά σύμβολα, με γεύση αιωνιότητας, είναι κρυμμένα.
Σύμφωνα με αρχαίες παραδόσεις και χιλιετείς συνήθειες, χρεια-ζόμουν κάποιον, να απαντήσει για μένα. Μία φιλάνθρωπη ψυχή, έναν ανάδοχο, να με παρουσιάσει στην Τάξη. Και είναι φανερό ότι τον είχα.
Δόξα τον Θεό!
Αυτός, πλήρωσε το δικαίωμά μου της εισόδου, ή καλύτερα θα λέγαμε, της ΕΠΑΝΕΙΣΟΔΟΥ, σε αυτήν την σεβαστή Τάξη, με εσωτερικό χρήμα, που τα ανθρώπινα πλήθη αγνοούν.
Δεν υπάρχουν εορτασμοί για την επιστροφή. Έτσι είναι γραμμένο, και το γνωρίζουν οι θεοί και οι άνθρωποι.
Απλά, και δίχως καμία επίδειξη, επέστρεψα να καταλάβω την θέση μου μέσα στην Τάξη, και συνέχισα με το καθήκον που προηγούμενα είχα εγκαταλείψει, όταν απομακρύνθηκα από το ανοδικό μονοπάτι.
Άρχισα ξανά την εργασία μου, κάνοντας φιλανθρωπία. Ήταν αναγκαίο, να βοηθήσω μέσα από το μοναστήρι μία φτωχή ψυχή, που είχε χτυπήσει την πόρτα μας, αναζητώντας το φως.
«Ζητήστε και θα σας δοθεί, χτυπήστε και θα σας ανοιχτεί».
Αυτό είναι ΑΓΑΠΗ… Η φωτιά της φιλανθρωπίας κάνει θαύματα.
Δυστυχώς, εκείνη η ικέτης ήταν τρομακτικά κοιμισμένη. Πρα-γματικά, κατέβαλα τεράστιες προσπάθειες, για να την αφυπνίσω, αλλά όλα ήταν άχρηστα.
Είναι φανερό ότι εκείνο το πλάσμα που υπέφερε, δεν είχε ακόμα αρχίσει να μάχεται κατά των ερυθρών δαιμόνων του Σεθ. (Το εγώ). Η συνείδησή της ήταν εντελώς εμφιαλωμένη μέσα στο «εγώ».
Ω! Παλαιό μοναστήρι, προστατευμένο από αρχαιότατα τείχη! Πόσο σε αγαπώ!
Πως να ξεχάσω εκείνο το άφατο αίθριο και εκείνο το ιερό τραπέζι, που κάθονται οι NIRMANAKAYAS της ευσπλαχνίας;
Πως να ξεχάσω εκείνες τις αίθουσες εργασίας, και όλους εκείνους τους πολλαπλούς και ποικίλους, άφατους διαδρόμους, διαμέσου των οποίων, κυκλοφορούν, και έρχονται και πάνε, όλοι οι ΔΑΣΚΑΛΟΙ του φωτός;
Λυπημένος, μεταμελημένος μέσα στην καρδιά μου, αληθινά μετανοημένος, ικέτευσα, παρακάλεσα την Μητέρα μου πολύ ειλικρινά, να εξαλείψει το ψυχολογικό ελάττωμα, το οποίο, με βαθύ διαλογισμό, είχε γίνει κατανοητό με ένα ολοκληρωμένο τρόπο.
Η εσωτερική εργασία, μου επέτρεψε να αποδείξω μέχρι κορεσμού, την πολλαπλότητα του «ΕΓΩ».
Προσεκτικές παρατηρήσεις, μου επέτρεψαν να κάνω προφανές με αποτελεσματικό τρόπο, την υπάρχουσα εσωτερική σχέση, ανάμεσα σε ένα ελάττωμα και την οντότητά του.
Έτσι, προφανώς μπορούσα να επιβεβαιώσω, ότι κάθε λάθος είναι, το ίδιο, πολυπρόσωπο.
Καταλήγει αξιοσημείωτο και προφανές, για τους υπομονετικούς αναγνώστες μας, να αντιληφθούν, να συλλάβουν την ιδέα, των μικρών, φωνακλάδικων και διαπληκτιζόμενων «ΕΓΩ», που είναι τύποι κάκιστων οντοτήτων, που προσωποποιούν ελαττώματα.
Δεν αποτελεί εμπόδιο για αυτές τις ποικίλες οντότητες, η άτακτη και παράλογη συνύπαρξη τους, μέσα στην δική μας ΨΥΧΗ.
Δυστυχώς, αυτές οι υποκειμενικές και κολάσιες ψυχικές συ-γκεντρώσεις, συνεχίζουν πέραν του τάφου.
Η χειροπιαστή, αυθεντική και αναμφισβήτητη επιστροφή αυτών των βδελυρών και υποκειμενικών αξιών σε νέες μήτρες είναι ένα μαθηματικό αξίωμα.
AHAMKRITA BHAVA: Αυτές οι δύο Σανσκριτικές λέξεις σημαίνουν «ΕΓΩΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ» της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ μας.
Είναι φανερό, ότι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, εμφιαλωμένη μέσα σε όλες αυτές τις οντότητες, που συνιστούν το εγώ, αναπτύσσεται και ζει σύμφωνα με την δική της κατάσταση.
ATMA-VIDYA: Με αυτόν τον Ινδουιστικό όρο, αναφερόμαστε στην ΘΕΙΑ ΦΩΤΙΣΗ.
Είναι αντιληπτό, ότι η συνείδηση εμφιαλωμένη μέσα στα αναρίθμητα «ΕΓΩ», που συνιστούν το ΕΓΩ, δεν μπορεί να απολαύσει αυθεντική φώτιση. Βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης. Κοιμάται, θύμα της μάταιης αυταπάτης της MAYA.
ATMA-SHAKTI: Με αυτόν τον όρο της αρχαίας σοφίας, δηλώνουμε, αναφερόμαστε, στην απόλυτη πνευματική δύναμη.
Σαν συνέπεια ή συμπέρασμα, μπορούμε και οφείλουμε να δώσουμε έμφαση στην ιδέα, ότι όσο η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ δεν απελευθερώνεται από την ΕΓΩΙΚΗ της κατάσταση, δεν μπορεί να απολαύσει νόμιμη πνευματική δύναμη.
Όταν ο ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ, (ΤΟ ΕΓΩ), ελαττώνεται σε στάχτες, τότε η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ελευθερώνεται και ξυπνάει.
Τώρα, διακεκριμένοι αναγνώστες, μπορείτε να καταλάβετε γιατί απαιτήθηκε από εμένα να πεθάνω. Μόνον εξαλείφοντας το εγώ, θα μπορούσα να επιστρέψω στην ΙΕΡΗ ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤ.
Αλλά, ω Θεέ μου! Θυμήσου, αγαπημένε αναγνώστη, ότι δεν υπάρχουν τριαντάφυλλα χωρίς αγκάθια. Το γνωρίζεις αυτό!
Πόσο πόνο ένιωσα, διατρέχοντας όλα τα χωριά και χωριουδάκια του Θιβέτ!
Παντού, εδώ, εκεί και παραπέρα, μπορούσα να δω τα κινέζικα κομμουνιστικά στρατεύματα, που δόλια είχαν εισβάλλει στην ιερή γη των μυημένων.
Πόσο τρομακτικοί είναι οι βέβηλοι! Παρατηρείστε εδώ, τους κόκκινους στρατιώτες στις πόρτες των πολύ ιερών παγόδων, κυνικά ειρωνευόμενοι, εκείνο που δεν καταλαβαίνουν.
Προς τον θεϊκό Padma Sambhava, ενσάρκωση του Λωτού και προστάτη όλων των συνειδητών πλασμάτων, ικετεύω ελευθερία για το Θιβέτ.
Προς όλους τους έξοχους Πατέρες και Μητέρες όλων των Βούδας, από τις πέντε Τάξεις, ικετεύω να απομακρύνουν για πάντα τις βαρβαρικές ορδές, που δολοφόνησαν τους αγίους.
BHAGAVAN AKLAIVA, προστάτη Δάσκαλε της ιερής Τάξης μας. Απομάκρυνε από το Θιβέτ τις βαρβαρικές ορδές του ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ.
Α! Ο TATHAGATA (ΒΟΥΔΑΣ) γνωρίζει πολύ καλά, πόσο πολύ έπρεπε να υποφέρω, όταν παρατηρούσα την τρομερή μοναχικότητα της Κοιλάδας του AMITABHA.
Τι συνέβη με εκείνες τις θρησκευτικές εορτές, που σε προηγούμενους καιρούς, γέμιζαν με χαρά την έξοχη κοιλάδα;
Τώρα, τα αιματοβαμμένα στρατεύματα του ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ βρίσκονται παντού. Πόσο καιρό ακόμα θα διαρκέσει αυτή η πίκρα;
Ευτυχώς, το μοναστήρι της ΙΕΡΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤ, είναι πολύ καλά προστατευμένο, μέσα στην Τέταρτη Διάσταση.
Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Η Επιστροφή μου στο Θιβέτ»)
